Να είναι άραγε ότι η σπηλιά τους βρίσκεται πέρα ψηλά εκεί
στο Portland, στις
μπάντες του οποίου εκ παλαιόθεν χαρίζουμε πόντους πριν καν τις ακούσουμε?
Η μήπως να είναι απλά το καθόλου πρωτότυπο, μα απόλυτα ειλικρινές, άγριο και βάρβαρο μα πάντοτε μελωδικό, psych punk που
επιδίδονται μετά μανίας, και που ουκ ολίγες φορές, σβήνοντας τα όποια
ψυχεδελικά έχουν κατεβάσει με μπόλικο γουίσκι και μπύρα, γρατζουνώντας αλύπητα
τις κιθάρες, φαίνονται να ξεχνούν το πρώτο συστατικό?
Ότι και να είναι αυτό που τους κάνει τόσο εύγευστους στ’
αυτιά μου, δεν θα καθίσω να λύσω το μυστήριο τώρα…έχω ήδη μπει στην μοναδική
χρονοκάψουλα που έχει κατασκευάσει και μου έχει δωρίσει ο γκουρού μου, ο
γνωστός Γουλουμούλου Γκάουγκερ, και κάνω λίγο όπισθεν φτάνοντας μέχρι το 2012
όπου και κυκλοφόρησαν το πρώτο και μοναδικό τους EP (ψηφιακό και
κασέτα) ως τώρα, με τίτλο Static Lips
και έξι κομμάτια το ένα καλύτερο απ’ το άλλο, φτάνω στο 2012 λοιπόν, και
διορθώνω το λάθος μου να μην τους έχω συμπεριλάβει στη λίστα μου με τα καλύτερα
της χρονιάς –μα αφού δεν τους είχες ακούσει ψιθυρίζει φοβισμένα το λίγο μυαλό
που μου έχει απομείνει-, το αγνοώ όμως επιδεικτικά και αλλάζοντας ταχύτητα,
γκαζώνω ευθεία για κάπου στο 2015 όπου υπάρχει περίπτωση να βγει ο πρώτος τους
δίσκος, τεντώνω τα αυτιά μου σαν κεραίες στην έρημο, και περιμένω να ακούσω οκάδες
από fuzz να πέφτουν σαν άμμος πάνω τους…
Αν τα καταφέρω, όταν επιστρέψω θα σας πω εντυπώσεις…
