Closer records
2014
Δίχως πολλά ούτε μεγάλα λόγια, χωρίς δημόσιες σχέσεις και να 'χαμε να λέγαμε, οι Rags είπαμε ζούνε στον δικό τους κόσμο που χωράει ίσα ίσα όλους τους δρόμους της πόλης όπου ζουν, τους φίλους που μοιράζονται τις μέρες και τις νύχτες, τις μπάντες που μοιράζονται τη σκηνή, και μια χούφτα εφηβικούς ήρωες, οι νότες και οι λέξεις των οποίων τους ώθησαν να ξεκινήσουν να παίζουν μουσική και βγαίνοντας που και που απ' το σκοτάδι να την μοιράζονται μαζί μας.
Το αλήτικο Punk Rock και οι αυστραλέζικες μπάντες των 80's, cult συγκροτήματα σαν τους Barracudas ή τους Koolkings (του Kristof Hahn, που οι φανς των Swans θα πρέπει να αναγνωρίζουν), ο ήχος αυτού που σωστά ή λάθος ονομάστηκε Paisley Underground με τα Country Punk παρακλάδια του -όπως οι Jet Black Βerries- και πολλά άλλα όμορφα και αγαπημένα... και αυτοί φαίνεται στο Rock and Roll να είναι άπληστοι, για αυτό και ταιριάξαμε.
Δεν ξέρω τι θα έγραφα αν αυτός ο δεύτερος μεγάλος δίσκος των Dark Rags δεν μου πολυάρεσε, μιας που τα παιδιά με τιμούν με την φιλία τους από τις πρώτες τους μέρες (και κάποιοι από αυτούς, από ακόμη παλιότερα). Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να αρπάξω το φτυάρι μου όπως δίχως δεύτερη σκέψη και έλεος συνήθιζε να κάνει ο αγαπητός αρχισυντάκτης μας σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους.
Ευτυχώς όμως για μένα, οι Dark Rags φρόντισαν να μη με φέρουν σε τέτοια δύσκολη θέση, δουλεύοντας πολύ το διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία τους κυκλοφορία και δίνοντας με την πολύτιμη βοήθεια της πολύ καλής, ερχόμενης λες από τα ένδοξα underground 80's παραγωγής με τον Γιάννη Βούλγαρη των Bazooka πίσω απ' τη κονσόλα, τον ποιο θυμωμένο και συνάμα συναισθηματικό εαυτό τους στα έντεκα (συν δύο bonus tracks στο CD που εσωκλείεται στον δίσκο βινυλίου) κομμάτια του Paranoia Blues, με φοβερό παίξιμο από όλους τους που σαν λογικό συμπέρασμα καταλήγει να είναι η καλύτερή τους ως τώρα δουλειά.
Ένα blues, ωδή στην παράνοια των χρόνων και των ημερών, που ανοίγει με το κέντημα των δύο κιθάρων του εναρκτήριου Down The Road -μου έφερε στο νου τις μέρες που οι Chris Wilson και Robin Willis μεγαλουργούσαν στους Barracudas-, παίρνει φόρα σαν πληγωμένος ταύρος στο Devil's Medicine για να ξεχυθεί με άγριες σαρωτικές διαθέσεις στο Street Punk Rock της τριπλέτας Gone Away-The High Life-Hide My Shame, για να ρίξει την ταχύτητα στο μεθυσμένο με κρασί και τριαντάφυλλα Fool For You, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου αλλά και της χρονιάς και γενικά και λίγα λέω και άστα να πάνε βγαίνουν ακόμη τέτοια τραγούδια ρε παιδιά? που κλείνει και την πρώτη πλευρά.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει και πάλι με ένα παρανοϊκό και... moody blues στα χνάρια του Fool, το Misery Is My Name όπου η rhythm section και πάλι κόβει για να μπορούν να μοιράζουν και να κάνουν κέντα οι κιθάρες και η φωνή, ενώ αμέσως μετά το γκάζι ξαναπηγαίνει στο κόκκινο όπου και μένει πατημένο και στα τέσσερα τραγούδια που ολοκληρώνουν τον δίσκο, με την κραυγή του τελευταίου κομματιού Baby Scream να προέρχεται σίγουρα από την θέα των φαντασμάτων του Johnny Thunders και του Stiv Bators που άκουσαν οικείους ήχους και κατέβηκαν ή πιο σωστά ανέβηκαν ξανά για λίγο στα μέρη μας να το ρίξουν λίγο έξω.
Στο CD όμως υπάρχει και συνέχεια με το Underground από το 2012 που λέγαμε παραπάνω, και μια ωραία διασκευή στο έτσι κι αλλιώς φοβερό και σπαραξικάρδιο So Many Tears των Koolkings από το Shocked and Amazed του 1991.
Οι παρέα των Dark Rags -γιατί πρώτα παρέα είναι οι τέσσερεις τους και μετά συγκρότημα- με το Paranoia Blues καταθέτουν έναν rock and roll δίσκο που το καβούκι της "ελληνικής σκηνής" του πέφτει στενό τέτοια δισκάρα που είναι, και αυτό το κατάλαβαν καλά οι υπεύθυνοι της καλής γαλλικής Closer records που ανέλαβαν την κυκλοφορία του.
Σειρά έχει τώρα το κοινό, αντέχει άραγε να εκτιμά αυτή την μουσική χωρίς φρου φρου, αρώματα, εγχώριο ή εισαγόμενο hype, παρά μόνο γυμνή με τα ματωμένα μα πάντοτε δυνατά για μεθυσμένες πτήσεις, φτερά της;
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
The Dark Rags
Paranoia on Closer records
