«Πιο βρώμικο και από σάντουιτς καντίνας Garage Rock, με την μεγαλύτερη όμως
μερίδα να την κατασπαράζουν με λύσσα οι αλιγάτορες του βάλτου, που κάποτε
έτρωγαν πλουσιοπάροχα από τα χέρια των Scientists.
Στις καλύτερες στιγμές τους πάντως – που είναι αρκετές – μου
φέρνουν στο νου την ωμότητα και την μανία των Mono men και
των υπόλοιπων Juvenile Delinquents της Estrus records.»
Αυτά έγραφα πριν καμιά πενταετία σε μια παρουσίαση του Pearl Before Swine δεύτερου
–και τελευταίου ως τώρα- δίσκου των Guilty Hearts που είχα κάνει στο tranzistor.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και ακόμη περισσότερο
ουίσκι στα λαρύγγια αυτού του αρχικά τρίο κι έπειτα κουαρτέτου από το LA· κάπου θα την άραξαν κι
αυτοί τι να κάνουν, δεν είναι και τίποτα πιτσιρίκια, οι πίσω σελίδες του Hernadez H. Senac όσες
τουλάχιστον μας αφορούν, φτάνουν μέχρι τα μέσα των 80’s και τους Blood On The Saddle, κάπου τους ξέχασα κι
εγώ, χαθήκαμε…
Ο δολοφόνος όμως πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος
και το φάντασμα πηγαίνει όπου του γουστάρει λένε, για τον πρώτο δεν ξέρω, τι να
σας πω, για το φάντασμα όμως, που έκανε την εμφάνισή του κουνώντας Μόρτικα τους γοφούς
του στον ρυθμό παλιού νέγρικου blues, με τις κοφτερές σαν νύχια αγριμιού κιθάρες να του έχουν
ξεσκίσει το λευκό σεντόνι, με μια φωνή σαν το τελευταίο γρύλισμα ενός γέρικου και
βραχνού λύκου, και την φυσαρμόνικα μοναχική σαν σφύριγμα τραίνου στην πεδιάδα
το σούρουπο, ανησυχητική σαν σειρήνα ασθενοφόρου στην πόλη τα μεσάνυχτα,
απειλητική σαν άηχη κραυγή μέσα στο μυαλό οποιαδήποτε ώρα, για το φάντασμα λέω,
σας είπα ήδη πολλά, τα υπόλοιπα να τα ακούσετε μόνοι σας…
Μέσα από τον πρώτο δίσκο τους, που είχε τίτλο το όνομά τους και
κυκλοφόρησε το 2005 και πάλι από τη Voodoo Rhythm records.
I hear a scream on the highway,
"Just the wind" I say.
And I wake up in the dark now,
with a weight on my chest.
"Just the wind" I say.
And I wake up in the dark now,
with a weight on my chest.
