Space Bats, Attack!

Ήταν στα μέσα του καλοκαιριού όταν άρχισα να ξυπνάω άγρια χαράματα από ύπουλα και επίμονα δαγκώματα. Για μια σχεδόν εβδομάδα το μαξιλάρι κάθε πρωί ήταν βαμμένο με αίμα. 

Όταν πια είχα γίνει κίτρινος σαν το πολυκαιρισμένο κερί, ο Επιθεωρητής Λη ανέλαβε δράση.  

Δεν του πήρε παρά μια και μόνο νύχτα που την πέρασε κρεμασμένος ανάποδα έξω από το παράθυρό μου, για να μπει με το πρώτο φως στο δωμάτιο κρατώντας ανάμεσα στα δόντια του το αηδιαστικό καταματωμένο πλάσμα.  

Το έφτυσε γεμάτος περιφρόνηση στο πάτωμα, το πάτησε με το τακούνι του σκαρπινιού του λιώνοντας το, και με τα αίματα να στάζουν ακόμη από τα δόντια του γύρισε και μου είπε:

«Διαστημική νυχτερίδα! Η γνωστή μετάλλαξη της Νέας Ζηλανδίας…άτιμο πράμα…». 

bandcamp

oh shit!

Ήμασταν στοιβαγμένοι εκεί, κατά εκατοντάδες, μικροί και μεγάλοι μες στην μπόχα και την εξαθλίωσή μας, χωρίς λουλούδια και πουλιά.
Στους μισοσκότεινους διαδρόμους ήταν παντού διάχυτη η μυρωδιά από σκατά και – ακόμα πιο έντονη – η αψιά μυρωδιά του κάτουρου. Η αηδία ήταν αποτυπωμένη στους τοίχους:
Σκατά… Σκατά… με μεγάλα ή με καλλιγραφικά γράμματα και κυρίως στους απόπατους, γραμμένη με την άκρη των δαχτύλων… Σκατά… Σκατά…
Και η αλήθεια είναι ότι ήμασταν ως το λαιμό βουτηγμένοι στα σκατά. Βουλιάζαμε και πνιγόμασταν αργά αργά.
…Τα αποχωρητήρια ήταν όλα αλά τούρκα. Ένας άσος μπαστούνι διακοσμούσε την πόρτα, ένας άσος μπαστούνι ολόιδιος με κείνον που υπήρχε πάνω στο σιδερένιο μας ρολό τον παλιό καλό καιρό, τον καιρό που είχαμε και μεις το σπιτικό μας.
Με τα πόδια στα κάτουρα, έβγαζα τις ξινισμένες τροφές του μπαρμπα-Ζιλ και της κυρίας Ζιλό οι οποίες ήταν κατώτερης ποιότητας.
Τα έβγαζα όλα μες στη βουλωμένη τρύπα.
Σ’ αυτό το μέρος, σ’ αυτούς εκεί τους βόθρους, σ’ αυτά τα τούρκικα αποχωρητήρια ξέρασα μια για πάντα όλες τις ρομαντικές αηδίες του δέκατου ογδόου κεφαλαίου.
Ας τραβήξουμε το καζανάκι. 

text: Henri Calet – La Belle Lurette (1935), στα ελληνικά «Τα χρόνια τα αλάνικα», μετάφραση Ελένη Κωνσταντινίδου, εκδόσεις Αστάρτη 1990. 
music: Dead Moon – 54/40 Or Fight, Unknown Passage LP, Tombstone records 1989. 

Returning To Shadow

Για τους Underground Youth η πολυμελής συντακτική ομάδα του orphan drugs έχει φροντίσει και έχει γράψει την πρώτη παρουσίαση του group επί ελληνικού ιστολογικού εδάφους πίσω στο καλοκαίρι του 2011 –για να ευλογήσουμε και τα μούσια μας- σας έχει μεταφέρει τις εντυπώσεις της από την πρώτη και δεύτερη συναυλιακή παρουσία τους στη Θεσσαλονίκη το 2012 και το 2014, και τέλος έχει συντάξει μια ωραία κριτική για το προπέρσινο The Perfect Enemy of God…

Για αυτό στην σχετική σύσκεψη που είχαμε με την ολομέλια (Reverend Sauntererius, Inspector Lee κ.τ.λ.) θεωρήσαμε σκόπιμο και αποφασίσαμε παμψηφεί να μην σας κουράσουμε επαναλαμβάνοντας το πόσο ωραίο γκρουπ είναι και πόσο μας αρέσουν η φωνή και η συνθέσεις του Dyer τα τύμπανα της Olya και όχι μόνο, τα εξώφυλλα και η αισθητική τους γενικά, όπως και κομμάτια σαν το Returning To Shadow από τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο Haunted που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, λες και το είχαν σχεδιάσει έτσι ώστε να συνοδέψουν με τον ήχο τους την επιστροφή της βροχής και των σκιών του φθινοπώρου. 

bandcamp

orphan youth 1

orphan youth 2  

orphan youth 3

orphan youth 4

Τόποι λατρείας: μείον ένας, και δεν έχουν μείνει πολλοί…

Ο λόγος για το βιβλιοπωλείο του Ραγιά που έπειτα από αρκετούς μήνες εκποίησης κλείνει οριστικά αυτές τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη.

Για το βιβλιοπωλείο που δεν απέκτησε ποτέ την όψη σούπερ μάρκετ  των «μεγάλων» αλλά ούτε και μασκαρεύτηκε σε κακέκτυπη εκδοχή του παρισινού Shakespeare όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλα τα μικρότερα.

Ναι, ήταν μια ακόμη επιχείρηση που έπεσε έξω, μπορείς να πεις ότι δεν προσαρμόστηκε στις νέες απαιτήσεις, δεν το πάλεψε αρκετά, αλλά τουλάχιστον ποτέ δεν μας πούλησε αλυσίδες πολιτισμού για μεταξωτές κορδέλες όπως επιβάλουν τα μοντέρνα ήθη των περισσότερων βιβλιοπωλών, κι ούτε μας φλόμωσε κουλτουριάρικες μπαρούφες και μεγαλοστομίες όπως οι περισσότεροι «εναλλακτικοί χώροι» κι εκδότες, αυτοί που δεν πηγαίνουν ούτε στο περίπτερο να πάρουν τσιγάρα του μπάρμπα τους δίχως να απομυζήσουν κάποιο κέρδος.

Ένα βιβλιοπωλείο που όταν περνούσες την είσοδό του παλιότερα στη Τσιμισκή, και όταν κατέβαινες τα σκαλιά του μετά το 1993 στην Ερμού, ήταν σαν να βουτούσες  σε έναν ωκεανό τυπωμένου χαρτιού…τελευταία μαζί και σκόνης.

Έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες της ζωής μου εκεί μέσα ψαχουλεύοντας τα ράφια του, έχοντας γεμίσει τα ράφια του σπιτιού μου κατά ογδόντα τουλάχιστον τοις εκατό με βιβλία που αγόρασα από εκεί, αφιερώνω αυτή τη μικρή ανάρτηση έτσι σαν ένα αντίο σε έναν προσωπικό τόπο λατρείας.

Υ.Γ. Η ιστορία πίσω στα 80’s λέει ότι όταν κάποιοι νεαροί διέρρηξαν νύχτα το βιβλιοπωλείο και σήκωσαν ένα κάρο βιβλία, την επόμενη μέρα ο ιδιοκτήτης κύριος Παναγιώτης Ραγιάς είπε ότι αφού έκλεψαν από τη δίψα τους να διαβάσουν, χαλάλι τους.
Ο μύθος θέλει επίσης τον έναν εκ των νεαρών λίγο αργότερα να γίνεται υπάλληλος του βιβλιοπωλείου όπου και παρέμεινε για πολλά χρόνια.

Αυτήν ήταν και η χρυσή για μένα εποχή του.

μην είν' ο λυκοκτόνος...saunterοκτόνος?

Η πλάτη μου καμπούριασε

Μπρος το ΠιΣί όλη μέρα

Κάλιο να τράβαγα κουπί

Παν’ σε ρωμαϊκή γαλλέρα

Τα μάτια μου βαθούλωσαν

Το κορμί, σαν το κεράκι λιώνει

Και σαν ανοίγω το word

Κρύος ιδρώτας με παγώνει

Οι φίλοι με παράτησαν

Είμαι λέν σαν πρεζάκι έξω από σχολείο

Τι γύρευα ‘γω ο καψερός

Να βγάλω δεύτερο βιβλίο

Αϊντε μια υπομονή παιδιά

Το γαμημένο τώρα δα τελειώνει

Κι όταν θα έβγει μια βραδιά

Θα σνιφάρουμε μέχρι και τον ραφιών τη σκόνη

Χαμένο κρητικορεμπέτικο του Μέγα δασκάλου Ιωσήφ Σοντεράκη. 

Destination Lonely - No One Can Save Me

Ελπίδα για το μέλλον, είχα αποκαλέσει παλιότερα αυτά τα γαλλάκια με το ωραίο όνομα (το δανεισμένο από τους Cheater Slicks) όταν είχαν βγάλει το δεύτερο τους EP το Kiss or Kicks.

Τώρα με το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ να έχει βγει αχνιστό-αχνιστό μέσα από το Swampland, το στούντιο όπου έχει ηχογραφήσει κατά καιρούς σχεδόν ολόκληρη η γαλλική rock and roll σκηνή, και που ανήκει στον κιθαρίστα-τραγουδιστή των Lonely, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Lo’ Spider, μπορεί να μη δικαιώνουν στο 100% και κάθε στιγμή του δίσκου την ελπίδα, αλλά κρατάνε τη φωτιά αναμμένη και λαμπρή, με κομμάτια σαν το εισαγωγικό-οργανικό Freeze Beat, το No One Can Save Me που δίνει και τον τίτλο στον άλμπουμ, και βέβαια το Now You’re Dead, έναν garage ύμνο, που οι ρίζες του φτάνουν βαθιά κάτω και πίσω στο παρελθόν, μέχρι τους Groupies και το Primitive, ενώ τα κλαδιά του υψώνονται ακάνθινα και τρυπούν ματώνοντας και σημαδεύοντας παντοτινά, το μέλλον.  

Όλα αυτά στη καλή Voodoo Rhythm records που είχε καιρό να μας δώσει μια τόσο καλή δουλειά…μη σας πω από την εποχή των πρώιμων Movie Star Junkies, πριν αυτοί το βρούνε εκείνον τον παπά στο δρόμο και θάψουνε πέντε-έξι. 

bandcamp

σε πρόσωπο δεύτερο

Κουβάλησε την ψυχή του στα δόντια
κι έφτασε μέχρι εδώ ξεψυχώντας.
Όχι για να ζήσει
αλλά για να μείνει ζωντανός.

Αυτός που όταν τον ρωτούν
ποιός είσαι
απαντά
από μακριά.

text: δεύτερο πρόσωπο

music: Spiritual Front – Soulgambler, Nihilst EP, Hau Ruck! SPQR 2003.

 

Κάποιος Plume: Ένας γαλήνιος άνθρωπος

Τεντώνοντας τα χέρια έξω από το κρεβάτι, ο Plume παραξενεύτηκε που δεν ακούμπησε τοίχο.

«Για φαντάσου, σκέφτηκε, θα τον έφαγαν τα μυρμήγκια…» και ξανακοιμήθηκε.

  Μετά από λίγο, η γυναίκα του τον άρπαξε και τον τράνταξε: «Κοίτα γύρω σου χαμένο κορμί! Την ώρα που εσύ κοιμόσουνα του καλού καιρού, μας έκλεψαν το σπίτι». Πράγματι, ολόγυρα, απλωνόταν  ένας ανέπαφος ουρανός. «Αλλά είναι τετελεσμένο», σκέφτηκε.

  Λίγο αργότερα ακούστηκε ένας θόρυβος. Ήταν ένα τρένο που κατέφθανε μ’ όλη του την ταχύτητα. «Με τη φόρα που δείχνει να έχει πάρει, σκέφτηκε, σίγουρα θα φτάσει πριν από μας», και ξανακοιμήθηκε.

  Κατόπιν τον ξύπνησε το κρύο. Ήταν ολόκληρος βουτηγμένος στο αίμα. Μερικά κομμάτια της γυναίκας του κείτονταν δίπλα του. «Όπου υπάρχει αίμα, σκέφτηκε, χίλιες αναποδιές αναφύονται. Καλό θα ήταν να μην είχε περάσει το τρένο. Αλλά αφού πέρασε…» και ξανακοιμήθηκε.

-          Αλλά, έλεγε ο δικαστής, πως εξηγείτε το γεγονός ότι η γυναίκα σας χτύπησε σε σημείο να βρεθεί τεμαχισμένη σε οκτώ κομμάτια, χωρίς εσείς, που ήσασταν δίπλα της, να μπορέσετε να κάνετε μια κίνηση για να το εμποδίσετε, χωρίς καν να το αντιληφθείτε; Ιδού το μυστήριο! Αυτό είναι το σημείο στο οποίο συνοψίζεται όλο το θέμα.

-          Εγώ δεν μπορώ να τον βοηθήσω σ’ αυτό το σημείο, σκέφτηκε ο Plume, και ξανακοιμήθηκε.

-          Η εκτέλεση θα γίνει αύριο. Κατηγορούμενε, έχετε να προσθέσετε κάτι;

-          Με συγχωρείτε, δεν παρακολουθούσα. Και ξανακοιμήθηκε.

text: Henri Michaux – Un Certain Plume (1931), στα ελληνικά «Κάποιος Plume», μετάφραση Βασιλική Παπαχρήστου-Ζούλη, εκδόσεις Χατζηνικολή 1988. music: Link Wray – The Shadow Knows, The Shadow Knows/My Alberta vinyl 7”, Swan records 1964.