high flyin’ birds

Ασκητισμός του πετάγματος!... Τα πουλιά, απ’ όλους τους ομοτράπεζούς μας τα πιο αχόρταγα να υπάρξουν, είναι εκείνα που για να θρέψουν το πάθος τους κουβαλούν μυστικά μέσα τους τον πιο ψηλό πυρετό στο αίμα. Η χάρη τους βρίσκεται στην καύση. Τίποτα το συμβολικό εδώ: απλό βιολογικό δεδομένο.

Και είναι τόσο ανάλαφρη για μας η ύλη των πουλιών που μοιάζει, σαν άλλος αντεμπρησμός έναντι της ημέρας, να φτάνει ως την πυράκτωση. Ένας άνθρωπος, ανοιγμένος στο πέλαγος, πλησιάζοντας η μεσημβρία, σηκώνει το κεφάλι κι αντικρίζει το σκάνδαλο: ένας λευκός γλάρος πλέει στον ουρανό, σαν παλάμη μιας γυναίκας μπροστά από τη φλόγα μιας λάμπας, κι ανυψώνει, μέσα στη μέρα, τη ρόδινη διαφάνεια του λευκού της όστιας.

Δρεπανωτό φτερό του ονείρου, θα μας βρεις πάλι απόψε σε άλλα ακρογιάλια! 

image: Georges Braque 

text: Saint-John Perse – Les Oiseaux (1963), στα ελληνικά «Πουλιά», μετάφραση Κλαίρη
Μιτσοτάκη, εκδόσεις Ίνδικτος 2015. 
music: Gram Parsons – High Flyin’ Bird, Another Side Of This Life - The Lost Recordings of Gram Parsons LP, Sundazed 2000.

Moody Blows

20 Moody Garage & Psychedelic Songs... φορ γιορ ίαρσ όνλη: 

01. Chocolate WatchBand – Dark Side Of The Mushroom

02. The Eyes – When The Night Falls

03. Morning Dew – Crusader’s Smile

04. The Sound Explosion – Hopeless Endless Way

05. Strange Brew – I’m Leaving You

06. The Chesterfield Kings – Taste Of The Same

07. Brigands – (Would I Still Be) Her Big Man

08. Misunderstood – I Cried My Eyes Out

09. The British North American Act – Don’t Run Away

10. The Psychopaths – See The Girl

11. Cardinals – Why

12. The Creeps – Come Back Baby

13. Lyres – I Love Her Still, I Always Will

14. The Human Expression – Every Night

15. Brad Long – Tell Me

16. Fuzztones – Just Once

17. Gandalf – Hang On To A Dream

18. The Fifth Order – Goin’ Too Far

19. The Exotics – Morning Sun

20. Pebble Episode - Tripsy

κουλ μπριζ

Περιμένοντας τον πρώτο φετινό καύσωνα, μην έχοντας όρεξη για πολλά λόγια, ούτε καν για λίγα, ας ακούσουμε μαζί με τον ήχο που κάνει το καπάκι της – ζυμωμένης κάτω ακριβώς από το ηφαίστειο του κυρίου πρόξενου, όπως βλέπετε και στην εικόνα- μπύρας όταν ανοίγει, και τη φωνή της ποδοσφαιρικής αναμετάδοσης από το βάθος, ένα όχι και τόσο παλιό, μα πολύ καλό και δροσιστικό σερφάκι, που το έχουμε μνημονεύσει άλλωστε και παλιότερα, συμπεριλαμβάνοντας το μαζί με άλλα αντίστοιχα «άφωνα» surf κομμάτια σε μια λίστα, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που ήταν στον αέρα το ορφανό blog μας….

http://orphan-drugs.blogspot.gr/2011/06/slave-to-wave.html 

All My Sunken Ships (reprise)

Μιας που οι Last Drive στη συναυλία τους στιςΑναιρέσεις  μας θύμισαν τόσο ωραία τον Nikki Sudden, ψάχνοντας τον –ογκώδη- φάκελο με το αρχεία του Nikki (και τα σχετικά) θυμήθηκα πάλι εκείνο το φοβερό σιγνγκλάκι των Ghost Train όπου ο Dimi Dero παρέα με τον Freddy Lynxx και τον ίδιο τον Nikki Sudden δίνουν μια έξοχη εκτέλεση του All My Sunken Ships. 

Και επειδή την εποχή που είχα κάνει τη σχετική ανάρτηση ανέβαζα τα βίντεο κατευθείαν στη σελίδα του blog και όχι μέσω youtube, να μια καλή ευκαιρία να ανέβει αυτό το τραγούδι εκεί, και να σας παραπέμψω για τα υπόλοιπα στην παλιότερη ανάρτηση κάνοντας και οικονομία δυνάμεων στο γράψιμο, δόξα τω κονσέρβα υλικό!

http://orphan-drugs.blogspot.gr/2011/07/ghost-train-all-my-sunken-ships.html

I know it's your place to stay, It's called Hell to Pay

Στο βιβλίο του «Μνήμες φωτιάς» ο Εντουάρντο Γκαλεάνο ανάμεσα σε πολλά άλλα, μας μεταφέρει και τις μαρτυρίες των πρώτων λευκών εποίκων για τους γηγενείς της Νοτίου Αμερικής.

Κάπου ανάμεσα στις γραμμές λοιπόν, διαβάζουμε και τα εξής:

“Οι ινδιάνοι δεν μπορούν να συλλάβουν το νόημα της κόλασης. Ποτέ τους δεν έχουν ακούσει για αιώνια τιμωρία. Όταν οι χριστιανοί τους απειλούν με την κόλαση οι άγριοι ρωτούν: Θα ‘ναι στην κόλαση κι οι φίλοι μου;”

Έτσι κι εμένα λοιπόν, έναν μικρό και άμυαλο ιθαγενή, κάτω από ένα ακόμη κακό φεγγάρι, με την κούρασή από την καθημερινή μάχη με το...τέρας που μας περιτριγυρίζει και όλο κοντοζυγώνει, να μοιάζει –και μάλλον να είναι- με ήττα,  εξακολουθεί να μη με νοιάζει η τιμωρία και η κόλαση όσο είμαι και θα είμαι, παρέα με τους φίλους μου.

Τους παρόντες στην χθεσινή βραδιά, αλλά και τους απόντες, ζώντες και τεθνεώτες, που με κάποιον τρόπο είναι πάντα παρόντες κι αυτοί όταν η «φυλή» πάνω και κάτω της σκηνής, αρχίζει και σιγοτραγουδά  τα ξόρκια της ξεκινώντας μιαν ακόμη ιεροτελεστία.

“I know it's your place to stay, It's called Hell to Pay”

Για τα υπόλοιπα της συναυλίας δεν έχω να πω τίποτα, όσοι ήταν εκεί τα έζησαν οι υπόλοιποι αν έχουν παρευρεθεί έστω και μια φορά στο παρελθόν σε ανάλογες τελετές, μπορούν να φανταστούν τα δρώμενα, κάπως αποηλεκτρισμένα μα σε καμιά περίπτωση λιγότερο φορτισμένα.

Θέλω μόνο να εκφράσω την απορία μου στο ότι αν ο στρόβιλος που μας πήρε και μας σήκωσε στην εκτέλεση του Pablo Picasso ήταν η “unplugged” εκδοχή των Drive στο τραγούδι των Modern Lovers, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ηλεκτρική...

Θα λιώναμε μάλλον όλοι, μουσικοί και κοινό, θα γινόμασταν νότες με χρώμα κυλώντας έπειτα σαν τρελό ποτάμι να πάμε να βάψουμε άναρχα τον σαπισμένο καμβά του μεγάλου δημιουργού.

Και να ευχαριστήσω το πνεύμα του Nikki Sudden μαζί φυσικά και τους Drive που φρόντισαν έτσι ώστε να συμπεριληφθεί στο setlist το Big Store, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, σε μια καταπληκτική διασκευή, που από κείνη την στιγμή με έχει κάνει να μη σταματώ να οικτιρώ το πνεύμα της… μαλακίας που με δέρνει και άφησα την κάμερα χωρίς φόρτιση με αποτέλεσμα να παραδόσει το πνεύμα της κι αυτή ακριβώς πριν ξεκινήσει αυτό το τραγούδι….

Κλείνοντας αυτή την, οτιδήποτε άλλο εκτός από συναυλιακή ανταπόκριση, και σαν συνέχεια μιας κουβέντας που είχαμε με μέλη της φυλής λίγο πριν αρχίσει η συναυλία για τη συμμετοχή του Γιάγκου του Χαιρέτη με το λαγούτο το στα live της Αθήνας, θέλω να σημειώσω ότι όπως έγραφε κάποτε ο Mark Enbatta στο οπισθόφυλλο του On The Right Track Now, πως οι Vietnam Veterans θα ήταν ψυχεδελικοί ακόμη κι αν έπαιζαν τανγκό, έτσι και οι Last Drive θα ήταν Rock and Roll ακόμη κι αν στον επόμενο δίσκο τους έπαιρναν τον Γιάγκο σαν πέμπτο μέλος και διασκεύαζαν ριζίτικα!

Ως την επόμενη φορά, δύναμη και...saludos!