Υπέρ ψυχοραγούντων
Έτσι λοιπόν πορευόμαστε αδέλφια μου
ένα μπουλούκι σε ακατάπαυστη οχλαγωγία
άσπονδο πλήθος, σφιχτά αγκαλιασμένοι, εκατομμύρια!
δεν το χωράει ο νους, δεν μας χωράει η γης…
τόσοι όσοι να κάνουμε τις ποντικότρυπες ν’ αξίζουν χρυσάφι
ποτέ δεν περπατά κανείς μόνος, αυτό είν’ το κακό.
Σκυφτοί από το βάρος του παρελθόντος
το συσσωρευμένο βάρος της αηδίας των γενεών
ένας λεριασμένος μπόγος στην πλάτη μας
ραμμένος από τ’ άπλυτα έρημων χρόνων
και άδειων βρικολακιασμένων ημερών
ξέχειλος από προδομένους έρωτες, πληγωμένη ματαιοδοξία
κενές υποσχέσεις, κλάματα και οδυρμούς
φόβο και μίσος, αβεβαιότητα και ταπείνωση…
Κουρασμένοι απ’ το μέλλον
έτσι πάμε, από συνήθεια
κρυμμένοι καλά απ’ την αλήθεια
κατσιασμένοι σημαιοφόροι όλοι
αυτής της αχρείας παρέλασης
θύματα και θύτες
αυτής της τεράστιας παγκόσμιας απάτης.
Σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον
τις φάτσες, τα χνώτα, την πίστη, τις ιδέες
τα λόγια, τις σημαίες
με δυσκολία την απέχθεια μας κρύβουμε
τις οχιές που μέσα μας έρπουν
την τσίρλα που στη σκέψη τους και μόνο φέρνουν
και δεν έχουμε χαρτί να σκουπίσουμε τον κώλο μας
με χάπια χρωματιστά
με πιοτά και μυθεύματα
μικρά εξαμβλώματα ευτυχίας
υπερβολικές δόσεις μπουρδολογίας
με γέλια χαιρέκακα, κακαρίσματα, παρλάτες, σαχλαμάρες
μες τον αχό του μικρόκοσμού μας
αιχμάλωτοι, αγιάτρευτα εθισμένοι
στο γλιτσερό ζουμί μας βράζουμε
χορτάτοι από βρισιές κι αναθέματα
παριστάνουμε τους γαϊδάρους
για να μπορούμε δίχως τύψεις να τρώμε σανό
και να μπορούμε να ταΐζουμε μαζί
κι αυτό το αχόρταγο κτήνος, το Εγώ.
Μνησίκακοι και πιότερο δειλοί
από κακό σκυλί
που στη φέρνει από πίσω
ποτισμένοι από φρίκη
πνιγμένοι απ’ τον βραχνά του πανικού
μέσα στη λάσπη του κόσμου σερνόμαστε τυφλωμένοι
τις αυταπάτες μας σαν φυλαχτά κουβαλάμε
και ασθμαίνοντας έρπουμε…
μα λέμε πως μπροστά προχωράμε.
Το μόνο ελπιδοφόρο είναι
ότι φαίνεται να ξεμένουμε από χρόνο
κι είναι αργά για μια νέα αρχή
πολύ αργά για να ενδιαφέρει πια και κανέναν
τελικά
κι όσο κι αν ο Χάρος
είναι κουφός κι αργεί
ο Θάνατος πάντοτε έρχεται
σαν τη μάνα
που σκουπίζει στοργικά τα δάκρυα του παιδιού
και σβήνει με μιας
ολόκληρο αυτό που μπόρεσε να γίνει
η ανόητη κι ανούσια γριά ζωή.
Ο Θάνατος λοιπόν
όπως πάντα
είναι μια λύση
ίσως η μόνη ενδεδειγμένη
αρκεί βεβαίως
να ψοφήσουμε όλοι
να μην ξεφύγει κανείς
και να μην υπάρξει ανάσταση ασφαλώς.
Να μείνουμε εκεί που πάντα ανήκαμε:
Στη σαβούρα των αιώνων…
Αμήν.
text: Χρήστος
Πελτέκης (aka saunterer) – Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας,
εκδόσεις orphan drugs, 2017. (Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες).
music: The
Layers – Me And My Gun (July 14th cover), Dreamcathcer EP, Self Release
2011.
