The Process of The Blue Angel Lounge

Oh Mister Conductor, tell me where are we going?

But Mister Conductor he just walked on by…

Αν οι επιβάτες του τραίνου είναι οι The Process που ξεκινούν από την Βικτώρια (down under), οι Blue Angel Lounge που επιβιβάζονται από το Hagen της Γερμανίας, συν μερικές εκατοντάδες άλλοι από κάθε γωνιά του πλανήτη, τότε ο μηχανοδηγός θα συνεχίσει να ακολουθεί απλά τις ράγες σ’ αυτό το ταξίδι προς τα πίσω, όμως σε αντίθεση με το ατελείωτο τούνελ των Serpent Power, μπορεί να τους πει τον τερματικό σταθμό μιας που εδώ υπάρχει και έχει και όνομα: The Velvet Underground.

Από ‘και και πέρα η πρώτη στάση για τους νεαρούς ταξιδιώτες μας θα μπορούσε να ακούει στο όνομα Black Angels η και Black Rebel Motorcycle Club, η δεύτερη Brian Jonestown Massacre η και Dead Meadow, η τρίτη Spacemen 3 η και My Bloody Valentine, η επόμενη Jesus and the Mary Chain η και Joy Division…μια από τις πιο αγαπημένες μας διαδρομές δηλαδή…

myspace 

myspace 

The Dusty One - You Live i Run

Εκλεκτός συνδετημόνας μαζί με τον Dimi Dero της παρέας της Stagger Records, κιθαρίστας μια φορά και ένα καιρό στους Wok, νυν στους Witch of Voodoo και Kung Fu Escalator, ενώ δεν λέει ποτέ όχι για ένα ακόμη jam με τον Tex Napalm.

Τον ακούσαμε πρώτη φορά μαζί με τους Wok το 2007, σε ‘κείνο το tribute της Stagger στον Rowland S. Howard μαζί με άλλους άγνωστους ως τότε όπως οι Holy Soul, οι Circo Fantasma, οι Iron Cobra Orchestra και ο Mark Steiner, αλλά και αρκετούς από τους συνήθεις υπόπτους σαν τον Nikki Sudden τον Mick Harvey, τον Spencer P. Jones τους Drones και τους Dead Brothers.

Στο You Live I Run που ακολουθεί ο Dusty One προτιμά να παίζει μόνος με την κιθάρα και τα πετάλια του, ενόσω ο JJ. Valencak κάνει το ίδιο με την κινηματογραφική μηχανή του. 

myspace 

The Morlocks - My Friend the Bird

Όταν είχα ακούσει το Emerge τους είχα ερωτευτεί τόσο που πήγα και βάρεσα τατουάζ να μου δαγκώνουν αιώνια το μπράτσο τα σαγόνια του Μ στο λογότυπο του δίσκου. Εντάξει στο All Black and Hairy οι Gravedigger V  όπου μας πρωτοσυστήθηκαν ο Leighton και ο Friedman είχαν ανακαινίσει το παλιό γκαράζ του μπαμπά σε τέτοιο βαθμό που κοντέψαμε να το μπερδέψουμε με το αυθεντικό! Στο Emerge όμως, οι Morlocks σκάνε μύτη μεσάνυχτα από το κελάρι, και αφού μακελεύουν ότι Eloi υπάρχει τριγύρω, ανατινάζουν το σπίτι μαζί και το γκαράζ από τα θεμέλια έτσι που ποτέ πια να μην ξανακουστεί κάτι τέτοιο σ’ αυτόν τον κόσμο.

Σαν συμπλήρωμα, τα παρακάτω από μια παρουσίαση του Easy Listening for the Underachiever όταν είχε κυκλοφορήσει, το πρώτο και από ένα αφιέρωμα στα τραινοτράγουδα που είχαμε κάνει με τον Μπαντίνι πριν καιρό το δεύτερο:

«Μια ηχογράφηση άγρια και τραχιά, με το συγκρότημα και ειδικά τον τραγουδιστή και  αδιαμφισβήτητο frontman, Leighton Koizumi να βρίσκονται εκτός ελέγχου, αληθινά πλάσματα του υπογείου, έτοιμα να σπάσουν την πόρτα που τους κρατά εκεί κάτω, και να αρχίσουν να ανεβαίνουν απειλητικά τις σκάλες…Οι Kinks, οι Stones, οι Outsiders και όλη η τότε Ολλανδική σκηνή, και χαμένα sixties γκρουπάκια όπως οι Αυστραλοί (πάλι αυτοί?) Elois (με τον ύμνο του By my side) τους έδειξαν απλά τον δρόμο»

«Παραγωγή παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε συγκρότημα που θα ήθελε να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, κιθάρες που βαβουριάζουν ασύστολα σε ρυθμό «χτυπάω με μανία το κεφάλι μου στον τοίχο», τύμπανα από ιεροτελεστία Voodoo, και τα κλασικά ποντικίσια φωνητικά του Leighton με τα απολαυστικά ουρλιαχτά του, σ’ αυτήν την χωρίς επιστροφή κατάδυση στο black and hairy υπόγειο . Είναι το τελευταίο τραγούδι του Emerge του καλύτερου garage punk δίσκου των 80’s.»

Μετά το Emerge (1985) ακολούθησε το Submerged Alive (1988), ένας μάλλον fake live δίσκος (το κοινό ακούγεται περίπου όπως στο Raw and alive των Seeds) με αρκετά πιο υποφερτή για το μέσο αυτί παραγωγή στην νεοσύστατη τότε Epitaph, και  τον Leighton με τους υπόλοιπους Morlocks ψυχεδελιασμένους κάτω από τον πελώριο αμανίτη να τραγουδούν άσματα από άλλους κόσμους σαν το Different World, το Black Box (που λίγο αργότερα διασκευάσαν και οι Fuzztones) το Two Wheels Go και φυσικά το My Friend the Bird που με μάγεψε από την πρώτη φορά, γίναμε φίλοι αχώριστοι και το κουβαλάω από τότε πάντα στον ώμο μου λίγο πάνω από τα ζωγραφιστά σαγόνια τους.

Μετά η μπάντα άρχισε να φυλλοροεί, ακολούθησαν 2 τελευταία σινγκλάκια, και το 1991 ενώ οι Morlocks είχαν επίσημα διαλυθεί ένα μισό ζωντανό (με την πρώτη σύνθεση) και μισό στούντιο (με αλλαγμένη σύνθεση εκτός από τον Leighton, μάλλον οι τελευταίες ηχογραφήσεις του γκρουπ) άλμπουμ στην Κροατική (!) Listen Loudest σε 500 αντίτυπα.

Και για να τελειώσουμε με την ιστορία έξι χρόνια αργότερα το 1997 βγαίνει από την Voxx σε CD ένα ακόμη live άλμπουμ με τον τίτλο Uglier Than You Ever Be! Ηχογραφημένο το 1985 σε χειρότερο κασσετοφωνάκι απ’ ότι αυτό που έπαιρνα εγώ στις συναυλίες, με αποτέλεσμα ενώ οι Morlocks τα δίνουν όλα στην σκηνή να μην μπορείς να το ευχαριστηθείς με τίποτα.

Λίγο πριν αλλάξει ο αιώνας φτάνει η φήμη ότι ο Leighton είναι νεκρός, κάτι που τελικά ευτυχώς αποδεικνύεται απλά…φήμη, μιας και λίγο καιρό μετά αυτός βγαίνει από την φυλακή όπου έκατσε καμιά 10αριά χρόνια, κάνει επανεκκίνηση στην ζωή και στην μπάντα του, και μετράει ήδη έναν προσωπικό δίσκο με την βοήθεια των Ιταλών Tito and the Brainsuckers και δύο LP με το φρέσκο αίμα των Morlocks. Το δεύτερο μάλιστα το Lets' Play Chess κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγο καιρό, και λίγα λόγια (αλλά καλά) για αυτόν το δίσκο μπορείτε να διαβάσετε στο λημέρι του φίλτατου ranxerox, δηλαδή εδώ.

Καλά όλα αυτά αλλά το πιο σημαντικό είναι τι έχει να μας πει ο φίλος μου το πουλί…

Jeremy Gluck

                           Ηey! Come here…I wanna tell you a story…real slowly…

Έξω από την πόρτα μου ένας παγκόσμιος πόλεμος, μα οι βόμβες δεν μπορούν να σταματήσουν την μουσική, και από νότες και από λέξεις χτίζονται εικόνες και από αυτές τις λέξεις καταστρέφονται. Burning Skulls Rise for me now, nothing scares me anyhow, cause I am island, I am time, (even if this ain’t my time) I am that I am, δίχως λόγο και σκοπό, σαν ένα φύλλο που πέφτει χορεύοντας χιλιάδες φορές ξανά και ξανά, και το μόνο ψάχνει είναι αυτό το μικρό κομμάτι γης για την πρόσκρουση …και o παράδεισος είναι το μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου….........Wait! There is more...

  

                                    Rock and roll heroes, Rock and roll dreams
                                  Rock and roll theories, Rock and roll schemes
                                      You gave me the best years of my life

To rock n roll τον καλύτερών μας χρόνων, μια αλυσίδα καμωμένη από χαμένους κρίκους σαν τους Radio Birdman, τους New Christs, τον Nikki Sudden τον Roland S. Howard, τον Jeffrey Lee Pierce, τον Epic Soundtracks, τον Marc Jeffrey και τους Band of Outsiders, τον Mick Harvey, τον Tony Cohen, τους Fortunate sons…και ανάμεσα σε όλους αυτούς ο Jeremy Gluck και οι Barracudas. Μια αδέσποτη σανίδα του σερφ που θα γλιστράει ακόμη και πάνω στο νεκρό δέρμα μας. Όπως πολλοί από τους παραπάνω φίλους του που έκαναν νωρίς την μοιραία κίνηση, αλλά η σανίδα τους συνεχίζει την τρελή της πορεία, σαν ξενιστής στο μυαλό και το σώμα. Όπως και οι παλιότεροι no miracle workers που έδωσαν σε όλους τους και στον Gluck το υλικό (μια παρτίδα απ’ την καλή) με την οποία έφτιαξαν τα όνειρά τους. Ο Jack Kerouac και ο Burroughs, οι Beach Boys και Velvet Underground, οι Who και Stooges, οι MC5 και οι New York Dolls και φυσικά οι Flaming Groovies…

                                          Shake some action's what I need

Το ρολόι μπορεί να συνεχίζει να μετράει δίχως οίκτο, δεν είναι ούτε το 1965 ξανά, ούτε το ‘75, μήτε το ‘85, ο Gluck όμως μαζί με το alter ego του τον γραφιά Ralph Traitor, φορώντας ανελλιπώς το καπελάκι τους, εκτός τόπου και χρόνου από την αρχή και για πάντα, ήρωες σε ένα παραμύθι με ιπτάμενες κιθάρες και νότες αντί για χαλιά, ακατέργαστη και ανόθευτη δύναμη να τις ωθεί, πηγαίο ένστικτο της μελωδίας, και όσο για την φωνή του παραμυθά…καύσιμο όπως αυτή του Joey Ramone, για να φλέγονται δρόμοι, να φωτίζονται δωμάτια και να ζεσταίνονται παρέες, καίγοντας μαζί και τα (πολλά) γραμμάρια της μιζέριας που τους αναλογούν. Και έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και πολύ έδαφος να καλύψει, πολύ καύσιμο μαζί και μιζέρια να κάψει.

 Ι got a little of my dream back then and a little of a dream come true goes a long way…

Άλλοτε γράφοντας ποίηση, νουβέλες, και rock ιστορίες μπροστά στο πληκτρολόγιο, άλλοτε παίζοντας μουσική με τους καινούργιους του φίλους  σαν τον (θρυλικό) Marty Thau και τον Dub Gabriel, που συνεχίζουν στην παρεϊστικη παράδοση του I knew Buffalo Bill, απλά τώρα τον πρώτο λόγο έχουν τα κουμπιά και η τεχνολογία, είτε πάλι τραγουδώντας το The Mourner μαζί με τον Dynamite και τους υπόλοιπους Dustbowl και το Road of Broken Dreams με τους Circo Fantasma, ακόμη και ανεβαίνοντας ξανά στην σκηνή μαζί με τον παλιόφιλο τον Robin Wills αλλά και τον Groovie Chris Wilson (ναι αυτόν που μαζί με τον Cyril Jordan έγραψε το Shake Some Action) στην επερχόμενη Mean Time reunion tour των Barracudas.

I grew up in the shadow of rock and roll
I was 12 when it came to take my soul
And once it gets you it don’t let go

Now I’m older but inside I’m still 19
Anyone in my shoes knows what I mean
And anyone who loves it
Will know where I’ve been

Rock and roll heroes, Rock and roll dreams
Rock and roll theories, Rock and roll schemes
You gave me the best years of my life

Και συνεχίζεις κύριε Gluck, ψάχνοντας πάντα αυτό το κομμάτι χώμα που θα σταματήσει την πτήση σου, συνεχίζω και ‘γω, μέσα σε αυτό το House of Kicks μαζί με τα παλιά βινύλια των Barracudas, το CD του 2005, το I Knew Buffalo Bill (που να πας δίχως αυτό!), το Victim of Dreams, το Carbon Manual, με rock and roll ήρωες, όνειρα, θεωρίες και συνωμοσίες να μου δίνουν τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα βρω ένα μέρος για να πέσω…That’s all!

myspace

blog

Nightstalker@Eightball 2/12/2011

«Στις 12 Φλεβάρη έχουμε live ε», είχαμε πει με τον Πέτρο δυο-τρεις μήνες πριν όταν διαβάσαμε κάπου ότι παίζουν ξανά στο Eightball οι Nightstlaker.

Έτσι χθες δεν χρειάστηκε παρά ένα τηλεφώνημα γύρω στις 9 το βράδυ για να κανονίσουμε που θα βρεθούμε πριν την συναυλία.

Ιδανικός τόπος κρίθηκε για ακόμη μια φορά παμψηφεί από την τετράδα το σουβλατζίδικο της γωνίας όπου σουβλάκια και μπύρες έκλεψαν την παράσταση από τα τρία σαπόρτ γκρουπ της βραδιάς.

Από κει και πέρα, όλα (σχεδόν) κύλησαν σύμφωνα με το καθιερωμένο τελετουργικό…

Γύρω στις 11 ήμασταν στημένοι και στριμωγμένοι στην άκρη της σκηνής δίπλα στην πόρτα, η μπύρα βρισκόταν απελπιστικά μακριά σε μια επικίνδυνη για την ακεραιότητά της πορεία ανάμεσα σε πολλά μαλλιά και μούσια, το μανιτάρι της κάπνας ανέβηκε γρήγορα πάνω από τα κεφάλια μας, μαζί του ανέβηκαν στην σκηνή και ο ντράμερ πίσω, ο κιθαρίστας αριστερά και ο μπάσος δεξιά, φέροντες όλοι τους την ακατανόητη και ζηλευτή μακριά κόμη τους, και με τις πρώτες νότες του Brainmaker βιαστικός βιαστικός μπήκε στο Eightball και ο Αργύρης πιάνοντας αμέσως την θέση του στην μέση.

Ένα προς ένα για μιάμιση περίπου ώρα, και μέσα από έναν μεταλλικό τοίχο ήχου που τον δρασκέλιζαν συχνά πυκνά τρελαμένοι πιτσιρικάδες για να βουτήξουν πάλι κάτω, ακούστηκαν μερικά από τα πιο ζόρικα rock τραγούδια που γραφτήκαν παγκοσμίως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, όπως το Use, το Trigger Happy, το All Around, το Just a Burn, το Line, το Superfreak, το Zero Zero…κορυφές της βραδιάς φυσικά το Freakland λίγο πριν το τέλος, και ένα παγκόσμιο κομμάτι που είχαν καιρό να παίξουν ζωντανά τουλάχιστον εδώ πάνω το οποίο προλογίστηκε από τον Αργύρη περίπου έτσι «Δεν ξέρω πως ακουγόμαστε ως τώρα αλλά στο επόμενο θα γαμήσουμε!»…This is U και όχι μόνο το έκαναν αλλά έδειραν κιόλας! (που ‘σαι ρε Κρητικέ αλάνι ναούμ?!!!)

Περασμένα μεσάνυχτα στο αμάξι για τον δρόμο της επιστροφής από ένα ακόμη live των Nightstalker, τον Gareth Liddiard και τους Drones στα ηχεία να παιανίζουν την αποχώρηση, και ένα χαμόγελο κολλημένο σε ολονών το πρόσωπο…τι άλλο να ζητήσει κανείς…πως το είχε πει ο Νίτσε? «Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις-τέσσερις καλοί φίλοι - να ποια ήταν η ευτυχία για τον Επίκουρο» ε εμείς το παραλλάξαμε λίγο αλλά η ουσία είναι ίδια.

ΥΓ 1: Το μόνο που έλειπε από το τελετουργικό ήταν τα τσιγάρα του Αργύρη επί σκηνής αλλά μάλλον είχε φροντίσει να τα πιει μαζεμένα από πριν…

ΥΓ 2: Η φωτογραφία και το βιντεάκι είναι από το περσυνό live στον ίδιο χώρο αλλά όπως έχει πει και ο Argy για τα τραγούδια τους, «τι παλιά, τι καινούργια, τα ίδια είναι»

Chris Hughes

Στο δελτίο τύπου για την Burn Baby Burn Tour 2011 που θα κάνει στάση και στην Αθήνα (5/3) αλλά μια μέρα πριν και στην Θεσσαλονίκη (4/3), ανάμεσα στα μινι-βιογραφικά του Alexander Hacke, του Kid Congo Powers, του Khan, της Julee Cruise και της Danielle De Picciotto διαβάζουμε και για τον Chris Hughes ότι υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Once Upon A Time και των True Spirit του Hugo Race, και για τις διάφορες συνεργασίες του με ονόματα όπως ο Nikki Sudden, ο Mick Harvey, ο Rowland S. Howard, η Nina Hagen και ο Ralf Goldkind. 

Και εντάξει οι ταπεινοί και καταφρονημένοι Methylated Spirits να μην αναφερθούν καν, τι γίνετε όμως με το συγκρότημα που ο Hughes έπαιζε τα τελευταία 15 χρόνια? Προφανώς το ότι ο Hughes υπήρξε το τρίτο μέλος μαζί με τον Bruno Adams και τον Phil Shoenfelt, της αξέχαστης συμμορίας των Fatal Shore θεωρήθηκε αμελητέα ποσότητα για τον συντάκτη του δελτίου…

Αν δεν είχα σχεδόν τελειώσει το ενδέκατο Orphan Drug για τον πολύ κύριο Jeremy Gluck, θα το αφιέρωνα σ’ αυτόν τον νομάδα του rock and roll, στα παθιασμένα χτυπήματα της μεμβράνης, στις δισκάρες που έχει ρυθμολογίσει, την υπόγεια πορεία του παράλληλη μ’ αυτήν των αγαπημένων Fatal Shore, τις υποκριτικές του ικανότητες (μαζί με τους Dead Brothers, Delaney Davidson και Pierre Omer, τον Reverend Beatman και άλλες μορφές) στην ταινία The Road of Nod, τα καμπόικα πουκάμισα του, μαζί με μερικές ξεκαρδιστικές ιστορίες για το πώς τα τύμπανά του είναι ικανά να καθυστερούν πτήσεις αεροπλάνων η να κουβαλάνε πλυντήρια προς επισκευή πάνω τους λίγη ώρα πριν από την συναυλία, η ακόμη και για τις αμφιλεγόμενες γνώσεις του στην μηχανική αυτοκινήτων που βρίσκει ευκαιρία να τις επιδείξει καθοδόν πάλι για το επόμενο live.

Περισσότερα μια επόμενη φορά λοιπόν…

Για σήμερα το μενού τελειώνει με το trailer της ταινίας που λέγαμε και τους Fatal Shore τρία χρόνια πριν στη Βουδαπέστη σε ένα δολοφονικό 100^ο in the shade. 

The Green Mist

Το πράσινο αυτό του ουρανού στο aurora borealis, το γκαραζίερικο που στάζει, και που τυπώνουν τα ονόματα τους πολλά ανάλογα συγκροτήματα, μέσα του εμφανίζονται κάτι παράξενες αρχαίες μορφές Αβοριγινές, ο Διάβολος της Τασμανίας δείχνει τα σαγόνια του απειλητικά, κι ύστερα πάλι όλα χάνονται στην απόκοσμη ομίχλη.

Εσείς πλάσματα τις κρύπτης μη παίρνετε θάρρος καθίστε φρόνημα μέσα, κι ας εμφανίζονται μέσα στην πρασινάδα τύποι σαν τον Spencer P. Jones, τον Charlie Owen και τον Brian Ritchie για να συντροφεύσουν την Julien Poulson. Εδώ το θηρίο δεν πίνει μπέρμπον μέσα στα καπνισμένα μπαρ…εδώ κυνηγάει την σκιά του σε απέραντες κοιλάδες και δάση κάτω από το φως του πράσινου φεγγαριού. Strange noises, απογείωση και...επόμενη στάση Ανταρκτική!

  

myspace

Tura Satana 10/7/1938 – 4/2/2011 RIP

Την ίδια ημερομηνία με τον Lux, αλλά δύο χρόνια αργότερα σταμάτησε να χτυπάει και η καρδιά της Tura Luna Pascual Yamaguchi, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, η Varla του Russ Meyer στο Faster Pussycat! Kill! Kill!

If you want wild living fast/ and if you want her and you're giving/ Your all/ That's because/ Pussycat/ She's living break fast/ Pussycat/ She's riding high.

Tura 4 ever!

Im' Cramped

Δυο χρόνια χωρίς τον Lux με ένα κείμενο που είχα στείλει εκείνη την μέρα στο tranzistor...

Σημειώσεις με γράμματα σπλατεράδικα που στάζουν: 

Η κασέτα του Θωμά που είχε από την μια Skeletal family και από την άλλη «αυτούς τους σαικομπιλάδες ρε! Τους Cramps! Να δεις μαλάκα φάτσες στο εξώφυλλο  του Songs the lord taught us…psycho κανονικά λέμε..» I’m cramped!

Το bzzzzzzzzzzzzzz του Human fly να ξεσκίζει το γούφερ, να μ αρπάζει ανυποψίαστο παρ ολίγο έφηβο, και να με στοιχειώνει για πάντα. I’m cramped!!!

Το χαμόσπιτο στούντιο με τον Γιώργο και την κιθάρα του (που ήξερε) τον Πέτρο με χορδές μπάσου σε μια άθλια κλασική κιθάρα (που έτσι κι αλλιώς δεν ήξερε),  και μένα χωρίς μικρόφωνο να προσπαθώ να τραγουδήσω Sunglasses after dark…

Το αφιέρωμα στο Trash rock n roll του Νίκου Κοντογούρη στο Ποπ και Ροκ…

Τους Bullets στο Residents να παίζουν Link Wray.

Τα μπούτια της Poison Ivy στο εξώφυλλο του  Smell of female…και στο οπισθόφυλλο του Underworld Shakedown των Last Drive…

Τον Χρήστο απ τους τελευταίους να δηλώνει σε μια συνέντευξη «Το συγκρότημα που μου άλλαξε την ζωή ήταν οι Cramps».

Tην σωματική έρευνα έξω από το Ιβανώφειο με φωτοτυπία εισιτήριο στα ιδρωμένα απ’ τον πανικό χέρια…

Ο Lux να αφιερώνει Caveman στο πιο φανατικό οπαδό του, τον Χάρο…

Τα μπούτια της Poison επιτέλους ζωντανά…δεν απογοητεύτηκε κανείς εκείνο το βράδυ.

Τον Νίκο τον ψηλό με το τσουλούφι του στην Αντίπαρο και την φιλία μετά...με αφορμή ένα ταλαιπωρημένο μπλουζάκι Cramps που φορούσα….

Οι συλλογές Songs the Cramps taught us με το She said του αληθινά παλαβού Hasil Adkins, το Love me του Phantom, το Green Fuz του Randy Alvey και φυσικά…Τον παντοτινό ύμνο των Novas, The Crusher… 

Τον Ηλία να ζωγραφίζει την φάτσα του Lux με αερογράφο ενώ βλέπουμε σε βίντεο τους Cramps να παίζουν live στο ψυχιατρείο…ο πιο psychobilly χορός ever από τον φάτσα κάρτα στην κάμερα τρόφιμο. 

Η μούρη του Kid Κongo Powers στο Psychedelic Jungle.

Τα The way I walk και New kind of kick στη διαπασών λίγο πριν βγω απ το σπίτι, έτσι για πώρωση…

Το Goo goo muck κάθε βράδυ στο Berlin…

Τους Stingrays σαν Bananamen να διασκευάζουν το Surfin’ Bird κάνοντας το αντίστοιχο των Cramps να ακούγεται μπαλάντα…Τα παραλέω και λίγο…λίγο λέω.

Την δεύτερη φορά στην Αποθήκη του Μύλου, μόνος, άκεφος, χωρίς πλαστό εισιτήριο μα με πρόσκληση… Κι όμως τους είχα φχαριστηθεί περισσότερο απ την πρώτη…τους πήγαινε καλύτερα ο μικρός κλειστός χώρος..

Το σνομπάρισμα αρκετών «παλιών» τότε…ήταν η εποχή του Grunge και του Techno πια.. Και συνάμα η εποχή που συμπλήρωσα φτηνά όσα βινύλια μου έλειπαν  απ τους Cramps και όχι μόνο…Οι σνομπ ξεφορτωνόταν και πουλούσαν την εφηβεία τους…

Το γλυκό και ξέγνοιαστο Blue moon baby που ακόμη και τώρα βάζω καμιά φορά σε τίποτε καλοκαιρινές συλλογές…

Τον Γιώργο (που ήξερε να παίζει το Sunglasses after dark στην κιθάρα) που έφυγε πέρυσι…

Τον Bryan Gregory που κοβότανε λέει με ξυράφια στα live και έφυγε κι αυτός από καρδιά πριν 8 χρόνια στα 46 του.

Τον Lux γερασμένο σε μια φωτογραφία δίπλα στην είδηση του θανάτου του…

Το πιο κατάλληλο επιτύμβιο για αυτόν τον απολαυστικό καθ επάγγελμα και καθ εξακολούθηση τυμβωρύχο:

You ain't no punk, you punk.you wanna talk about the real junk? Do you understand?

I'm a garbageman.

And I’m cramped Lux…

patron saint

Του Αϊ Τρύφωνα σήμερα, προστάτη των αμπελουργών λέει το καλεντάρι…

Ποτήρι, κρασί, ας πέσει και λίγο κάτω στη γη να ξεδιψάσουν και αυτοί που μας περιμένουν στην άλλη πλευρά και Cheap Wine, από Green On Red, από Rain Parade και από Mushrooms (some of us still fuckin’ remember Pluto)…