Όταν είχα ακούσει το Emerge τους είχα ερωτευτεί τόσο που πήγα και βάρεσα τατουάζ να μου δαγκώνουν αιώνια το μπράτσο τα σαγόνια του Μ στο λογότυπο του δίσκου. Εντάξει στο All Black and Hairy οι Gravedigger V όπου μας πρωτοσυστήθηκαν ο Leighton και ο Friedman είχαν ανακαινίσει το παλιό γκαράζ του μπαμπά σε τέτοιο βαθμό που κοντέψαμε να το μπερδέψουμε με το αυθεντικό! Στο Emerge όμως, οι Morlocks σκάνε μύτη μεσάνυχτα από το κελάρι, και αφού μακελεύουν ότι Eloi υπάρχει τριγύρω, ανατινάζουν το σπίτι μαζί και το γκαράζ από τα θεμέλια έτσι που ποτέ πια να μην ξανακουστεί κάτι τέτοιο σ’ αυτόν τον κόσμο.
Σαν συμπλήρωμα, τα παρακάτω από μια παρουσίαση του Easy Listening for the Underachiever όταν είχε κυκλοφορήσει, το πρώτο και από ένα αφιέρωμα στα τραινοτράγουδα που είχαμε κάνει με τον Μπαντίνι πριν καιρό το δεύτερο:
«Μια ηχογράφηση άγρια και τραχιά, με το συγκρότημα και ειδικά τον τραγουδιστή και αδιαμφισβήτητο frontman, Leighton Koizumi να βρίσκονται εκτός ελέγχου, αληθινά πλάσματα του υπογείου, έτοιμα να σπάσουν την πόρτα που τους κρατά εκεί κάτω, και να αρχίσουν να ανεβαίνουν απειλητικά τις σκάλες…Οι Kinks, οι Stones, οι Outsiders και όλη η τότε Ολλανδική σκηνή, και χαμένα sixties γκρουπάκια όπως οι Αυστραλοί (πάλι αυτοί?) Elois (με τον ύμνο του By my side) τους έδειξαν απλά τον δρόμο»
«Παραγωγή παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε συγκρότημα που θα ήθελε να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, κιθάρες που βαβουριάζουν ασύστολα σε ρυθμό «χτυπάω με μανία το κεφάλι μου στον τοίχο», τύμπανα από ιεροτελεστία Voodoo, και τα κλασικά ποντικίσια φωνητικά του Leighton με τα απολαυστικά ουρλιαχτά του, σ’ αυτήν την χωρίς επιστροφή κατάδυση στο black and hairy υπόγειο . Είναι το τελευταίο τραγούδι του Emerge του καλύτερου garage punk δίσκου των 80’s.»
Μετά το Emerge (1985) ακολούθησε το Submerged Alive (1988), ένας μάλλον fake live δίσκος (το κοινό ακούγεται περίπου όπως στο Raw and alive των Seeds) με αρκετά πιο υποφερτή για το μέσο αυτί παραγωγή στην νεοσύστατη τότε Epitaph, και τον Leighton με τους υπόλοιπους Morlocks ψυχεδελιασμένους κάτω από τον πελώριο αμανίτη να τραγουδούν άσματα από άλλους κόσμους σαν το Different World, το Black Box (που λίγο αργότερα διασκευάσαν και οι Fuzztones) το Two Wheels Go και φυσικά το My Friend the Bird που με μάγεψε από την πρώτη φορά, γίναμε φίλοι αχώριστοι και το κουβαλάω από τότε πάντα στον ώμο μου λίγο πάνω από τα ζωγραφιστά σαγόνια τους.
Μετά η μπάντα άρχισε να φυλλοροεί, ακολούθησαν 2 τελευταία σινγκλάκια, και το 1991 ενώ οι Morlocks είχαν επίσημα διαλυθεί ένα μισό ζωντανό (με την πρώτη σύνθεση) και μισό στούντιο (με αλλαγμένη σύνθεση εκτός από τον Leighton, μάλλον οι τελευταίες ηχογραφήσεις του γκρουπ) άλμπουμ στην Κροατική (!) Listen Loudest σε 500 αντίτυπα.
Και για να τελειώσουμε με την ιστορία έξι χρόνια αργότερα το 1997 βγαίνει από την Voxx σε CD ένα ακόμη live άλμπουμ με τον τίτλο Uglier Than You Ever Be! Ηχογραφημένο το 1985 σε χειρότερο κασσετοφωνάκι απ’ ότι αυτό που έπαιρνα εγώ στις συναυλίες, με αποτέλεσμα ενώ οι Morlocks τα δίνουν όλα στην σκηνή να μην μπορείς να το ευχαριστηθείς με τίποτα.
Λίγο πριν αλλάξει ο αιώνας φτάνει η φήμη ότι ο Leighton είναι νεκρός, κάτι που τελικά ευτυχώς αποδεικνύεται απλά…φήμη, μιας και λίγο καιρό μετά αυτός βγαίνει από την φυλακή όπου έκατσε καμιά 10αριά χρόνια, κάνει επανεκκίνηση στην ζωή και στην μπάντα του, και μετράει ήδη έναν προσωπικό δίσκο με την βοήθεια των Ιταλών Tito and the Brainsuckers και δύο LP με το φρέσκο αίμα των Morlocks. Το δεύτερο μάλιστα το Lets' Play Chess κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγο καιρό, και λίγα λόγια (αλλά καλά) για αυτόν το δίσκο μπορείτε να διαβάσετε στο λημέρι του φίλτατου ranxerox, δηλαδή εδώ.
Καλά όλα αυτά αλλά το πιο σημαντικό είναι τι έχει να μας πει ο φίλος μου το πουλί…
