Δυο χρόνια χωρίς τον Lux με ένα κείμενο που είχα στείλει εκείνη την μέρα στο tranzistor...
Σημειώσεις με γράμματα σπλατεράδικα που στάζουν:
Η κασέτα του Θωμά που είχε από την μια Skeletal family και από την άλλη «αυτούς τους σαικομπιλάδες ρε! Τους Cramps! Να δεις μαλάκα φάτσες στο εξώφυλλο του Songs the lord taught us…psycho κανονικά λέμε..» I’m cramped!
Το bzzzzzzzzzzzzzz του Human fly να ξεσκίζει το γούφερ, να μ αρπάζει ανυποψίαστο παρ ολίγο έφηβο, και να με στοιχειώνει για πάντα. I’m cramped!!!
Το χαμόσπιτο στούντιο με τον Γιώργο και την κιθάρα του (που ήξερε) τον Πέτρο με χορδές μπάσου σε μια άθλια κλασική κιθάρα (που έτσι κι αλλιώς δεν ήξερε), και μένα χωρίς μικρόφωνο να προσπαθώ να τραγουδήσω Sunglasses after dark…
Το αφιέρωμα στο Trash rock n roll του Νίκου Κοντογούρη στο Ποπ και Ροκ…
Τους Bullets στο Residents να παίζουν Link Wray.
Τα μπούτια της Poison Ivy στο εξώφυλλο του Smell of female…και στο οπισθόφυλλο του Underworld Shakedown των Last Drive…
Τον Χρήστο απ τους τελευταίους να δηλώνει σε μια συνέντευξη «Το συγκρότημα που μου άλλαξε την ζωή ήταν οι Cramps».
Tην σωματική έρευνα έξω από το Ιβανώφειο με φωτοτυπία εισιτήριο στα ιδρωμένα απ’ τον πανικό χέρια…
Ο Lux να αφιερώνει Caveman στο πιο φανατικό οπαδό του, τον Χάρο…
Τα μπούτια της Poison επιτέλους ζωντανά…δεν απογοητεύτηκε κανείς εκείνο το βράδυ.
Τον Νίκο τον ψηλό με το τσουλούφι του στην Αντίπαρο και την φιλία μετά...με αφορμή ένα ταλαιπωρημένο μπλουζάκι Cramps που φορούσα….
Οι συλλογές Songs the Cramps taught us με το She said του αληθινά παλαβού Hasil Adkins, το Love me του Phantom, το Green Fuz του Randy Alvey και φυσικά…Τον παντοτινό ύμνο των Novas, The Crusher…
Τον Ηλία να ζωγραφίζει την φάτσα του Lux με αερογράφο ενώ βλέπουμε σε βίντεο τους Cramps να παίζουν live στο ψυχιατρείο…ο πιο psychobilly χορός ever από τον φάτσα κάρτα στην κάμερα τρόφιμο.
Η μούρη του Kid Κongo Powers στο Psychedelic Jungle.
Τα The way I walk και New kind of kick στη διαπασών λίγο πριν βγω απ το σπίτι, έτσι για πώρωση…
Το Goo goo muck κάθε βράδυ στο Berlin…
Τους Stingrays σαν Bananamen να διασκευάζουν το Surfin’ Bird κάνοντας το αντίστοιχο των Cramps να ακούγεται μπαλάντα…Τα παραλέω και λίγο…λίγο λέω.
Την δεύτερη φορά στην Αποθήκη του Μύλου, μόνος, άκεφος, χωρίς πλαστό εισιτήριο μα με πρόσκληση… Κι όμως τους είχα φχαριστηθεί περισσότερο απ την πρώτη…τους πήγαινε καλύτερα ο μικρός κλειστός χώρος..
Το σνομπάρισμα αρκετών «παλιών» τότε…ήταν η εποχή του Grunge και του Techno πια.. Και συνάμα η εποχή που συμπλήρωσα φτηνά όσα βινύλια μου έλειπαν απ τους Cramps και όχι μόνο…Οι σνομπ ξεφορτωνόταν και πουλούσαν την εφηβεία τους…
Το γλυκό και ξέγνοιαστο Blue moon baby που ακόμη και τώρα βάζω καμιά φορά σε τίποτε καλοκαιρινές συλλογές…
Τον Γιώργο (που ήξερε να παίζει το Sunglasses after dark στην κιθάρα) που έφυγε πέρυσι…
Τον Bryan Gregory που κοβότανε λέει με ξυράφια στα live και έφυγε κι αυτός από καρδιά πριν 8 χρόνια στα 46 του.
Τον Lux γερασμένο σε μια φωτογραφία δίπλα στην είδηση του θανάτου του…
Το πιο κατάλληλο επιτύμβιο για αυτόν τον απολαυστικό καθ επάγγελμα και καθ εξακολούθηση τυμβωρύχο:
You ain't no punk, you punk.you wanna talk about the real junk? Do you understand?
I'm a garbageman.
And I’m cramped Lux…
