«Στις 12 Φλεβάρη έχουμε live ε», είχαμε πει με τον Πέτρο δυο-τρεις μήνες πριν όταν διαβάσαμε κάπου ότι παίζουν ξανά στο Eightball οι Nightstlaker.
Έτσι χθες δεν χρειάστηκε παρά ένα τηλεφώνημα γύρω στις 9 το βράδυ για να κανονίσουμε που θα βρεθούμε πριν την συναυλία.
Ιδανικός τόπος κρίθηκε για ακόμη μια φορά παμψηφεί από την τετράδα το σουβλατζίδικο της γωνίας όπου σουβλάκια και μπύρες έκλεψαν την παράσταση από τα τρία σαπόρτ γκρουπ της βραδιάς.
Από κει και πέρα, όλα (σχεδόν) κύλησαν σύμφωνα με το καθιερωμένο τελετουργικό…
Γύρω στις 11 ήμασταν στημένοι και στριμωγμένοι στην άκρη της σκηνής δίπλα στην πόρτα, η μπύρα βρισκόταν απελπιστικά μακριά σε μια επικίνδυνη για την ακεραιότητά της πορεία ανάμεσα σε πολλά μαλλιά και μούσια, το μανιτάρι της κάπνας ανέβηκε γρήγορα πάνω από τα κεφάλια μας, μαζί του ανέβηκαν στην σκηνή και ο ντράμερ πίσω, ο κιθαρίστας αριστερά και ο μπάσος δεξιά, φέροντες όλοι τους την ακατανόητη και ζηλευτή μακριά κόμη τους, και με τις πρώτες νότες του Brainmaker βιαστικός βιαστικός μπήκε στο Eightball και ο Αργύρης πιάνοντας αμέσως την θέση του στην μέση.
Ένα προς ένα για μιάμιση περίπου ώρα, και μέσα από έναν μεταλλικό τοίχο ήχου που τον δρασκέλιζαν συχνά πυκνά τρελαμένοι πιτσιρικάδες για να βουτήξουν πάλι κάτω, ακούστηκαν μερικά από τα πιο ζόρικα rock τραγούδια που γραφτήκαν παγκοσμίως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, όπως το Use, το Trigger Happy, το All Around, το Just a Burn, το Line, το Superfreak, το Zero Zero…κορυφές της βραδιάς φυσικά το Freakland λίγο πριν το τέλος, και ένα παγκόσμιο κομμάτι που είχαν καιρό να παίξουν ζωντανά τουλάχιστον εδώ πάνω το οποίο προλογίστηκε από τον Αργύρη περίπου έτσι «Δεν ξέρω πως ακουγόμαστε ως τώρα αλλά στο επόμενο θα γαμήσουμε!»…This is U και όχι μόνο το έκαναν αλλά έδειραν κιόλας! (που ‘σαι ρε Κρητικέ αλάνι ναούμ?!!!)
Περασμένα μεσάνυχτα στο αμάξι για τον δρόμο της επιστροφής από ένα ακόμη live των Nightstalker, τον Gareth Liddiard και τους Drones στα ηχεία να παιανίζουν την αποχώρηση, και ένα χαμόγελο κολλημένο σε ολονών το πρόσωπο…τι άλλο να ζητήσει κανείς…πως το είχε πει ο Νίτσε? «Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις-τέσσερις καλοί φίλοι - να ποια ήταν η ευτυχία για τον Επίκουρο» ε εμείς το παραλλάξαμε λίγο αλλά η ουσία είναι ίδια.
ΥΓ 1: Το μόνο που έλειπε από το τελετουργικό ήταν τα τσιγάρα του Αργύρη επί σκηνής αλλά μάλλον είχε φροντίσει να τα πιει μαζεμένα από πριν…
ΥΓ 2: Η φωτογραφία και το βιντεάκι είναι από το περσυνό live στον ίδιο χώρο αλλά όπως έχει πει και ο Argy για τα τραγούδια τους, «τι παλιά, τι καινούργια, τα ίδια είναι»
