Jacobites - Where the Rivers End

«Νιώθω πως το να έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια δίπλα στο μεγάλο ποτάμι έχει κάτι που δεν μπορεί να μεταδοθεί σε όσους δεν το έζησαν» έγραφε ο Elliot.

Και από την άλλη πώς να περιγράψει και να μεταδώσει με λόγια κανείς, τα συναισθήματα που του προκαλεί κάθε φορά (και είναι εκατοντάδες) το άκουσμα αυτού του τραγουδιού…

Αδύνατο και άπιαστο σαν όλα τα ωραία, σαν τις τελευταίες ανταύγειες του λυκόφωτος που σβήνουν χορεύοντας πάνω στα νερά του ποταμού όπως αυτός ρέει, λίγο πριν το νομοτελειακό τέλος του.

Υ.Γ. Αυτό ναι, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να κονταροχτυπηθεί με το Sleep Alone του Howard για τον τίτλο του «ωραιότερου rock and roll τραγουδιού».

Υ.Γ.2 Τι φάτσες είν’ αυτές στο εξώφυλλο ρε? Άνετα ο γραφίστας τις έβαζε πρώτες μούρες να κοσμούν τα εξώφυλλα επανεκδόσεων βιβλίων με τίτλους όπως Junky, The Man with the Golden Arm, Junkie Love και λοιπών ηθικοπλαστικών αναγνωσμάτων.

(Τα παραπάνω έτσι και σαν προσεχώς για το Playing with fire το «καινούργιο» του Nikki στην Easy Action, που επιτέλους βρήκα και μαζεύω  τα απαραίτητα για να το ακούσω όπως πρέπει πριν αποπειραθώ να γράψω κάτι για αυτό)

Στο τέλος ο Stefan και οι Big Sleep κοιτώντας μια εκείνη και μια το ποτάμι, αρχίζουν να στροβιλίζονται στην μέση μιας ηλεκτρικής καταιγίδας σαν και αυτή που συχνά πυκνά εξαπέλυαν ο Neil Young με τους Crazy Horse για να μην σκουριάσουν ποτέ - καλύτερα να καούν!- ενώνουν στο μυαλό τους όλα τα μεγάλα ποτάμια το κόσμου σε ένα τεράστιο δέλτα και αφήνουν την μανία του ουρανού να ξεσπάσει πάνω σε κεφάλια και νερό. Ορφικό μυστήριο κανονικά…

Big Sleep – Where the Rivers End

T-Model Ford & Gravelroad

Taledragger

Alive Records

2011

Το πρώτο τραγούδι που ανέβηκε σ’ αυτό εδώ το blog, στην ετικέτα the crypt ήτανε το Sad Days, Lonely Nights του αξέχαστου Junior Kimbrough και οι στίχοι του γραμμένοι σε μια παράγκα δίπλα στο μεγάλο ποτάμι πήγαιναν κάπως έτσι:

My momma told me, I was a child
She said, "Son, You're gonna have hard days"
My daddy told me too
He said, "Son, You're gonna have sad days
Lonely nights Setting alone
Head hung down
Tears runnin' down"

Done got old
Sad days, lonely nights
Done overtaken me

Sometimes I set alone I wonder about the things
My mum and daddy told me
Sad days, lonely nights
come overtaking me

Θα μπορούσε να είναι γραμμένη σε μερικές αράδες και η ιστορία του James Lewis Carter Ford, από τα πρώτα του χρόνια στην φάρμα εκεί στο Δέλτα με τους χοντρούς αρουραίους, μέχρι σήμερα.

Την έχει διηγηθεί όμως κόμη πιο λακωνικά και ο ίδιος όταν τον ρώτησαν πόσο ακριβώς καιρό έχει περάσει στην φυλακή για κείνη την ληστεία. Every Saturday night there for awhile ήταν η απάντησή του.

Τώρα πια μετά τα 70? τα 80? τα 90? έχει σταματήσει να μετράει. Ακόμη και τα χρόνια του σαν όλους τους ωραίους ανθρώπους τους παλιού καιρού στο περίπου τα θυμάται.

Το μόνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ μέχρι να τα αφήσει πίσω του όλα αυτά, είναι την πιο μεγάλη δυνατή λύπη, αυτή που μπορεί να σε ψάχνει η και να την ψάχνεις μια ζωή να την βρεις, για να γίνεις ο εαυτός σου προτού πεθάνεις. Αυτή που το κυνήγι της σου μαθαίνει πως τραγούδιουνται τα Blues.

Α αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο μπάρμπα Ford, και δεν χάνει ευκαιρία να πιάσει την κιθάρα του και να μας τα διηγηθεί. Τα ένιωσε και τα ‘μαθε από μικρό παιδί πίσω από το μουλάρι, κι έπειτα στο πριονιστήριο, στο φορτηγό, στην φυλακή, στην σκηνή τα γαμημένα αυτά βράδια του Σαββάτου. In the storm so long όπως λέει και κείνο το παλιό gospel.

Μαζί του οι δύο λευκοί (πιο καλοί) μαθητές με την μαύρη καρδιά, απ’ το Seattle, οι Gravelroad.

myspace 

The Droogs - Stranger in the Rain

Στην αρχή ανέβασα το Change is Gonna Come, μετά το Countdown to Zero, μετά έπεσα πάνω στο Stranger in the Rain από ένα Live στα 1987, με τον Karl Precoda των Dream Syndicate να τζαμάρει μαζί τους χωρίς ακόμη να έχω αποφασίσει αν απογειώνει η αν του γαμάει τη μάνα το κομματιού.

Ο Ric Albin μπορεί εδώ να μη φοράει το πέτσινο που ήταν για περίπου τρεις δεκαετίες κάτι σαν δεύτερο δέρμα του, αλλά έχει πάντα αυτό το θολό βλέμμα το ίδιο που είχε και πριν 20 χρόνια και είχε αναγκάσει τον Θόδωρα  να τρέχει στο Ναυαρίνο να του βρει το φιξάκι του γιατί διαφορετικά αρνιόταν κατηγορηματικά να ανεβεί στην σκηνή του Ελλησπόντου.

Οι συνοδοιπόροι του Roger Clay στη (κρυπτομεταλλική) κιθάρα και Jon Gerlach στα ντραμς μοιάζουν σαν μόλις να βγήκαν από την Τούμπα της δεκαετίας του ’80, οπότε αναγκαστικά στον ρόλο του καλού μένει μόνο ο David Provost που παρά την κάπως μακριά κόμη του θα μπορούσε άνετα κάποιος να τον καλέσει για γεύμα στο σπίτι δίχως κανείς να αναρωτηθεί «με ποιους έχει μπλέξει το παιδί?». 

Droogs…παραπέμπει στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά και σε ένα υβρίδιο των Doors και των Troggs. Sex, Droogs, and Rock and Roll Since 1972 κι ας τους κόλλησαν την ταμπέλα του garage αναβιωτή. Δεν υπήρξαν το αγαπημένο μου συγκρότημα ποτέ, μα κάποια τραγούδια τους -όπως και μερικά των Dubrovniks- με ακολουθούν σαν σκιές χρόνια τώρα, και με κάνουν να νιώθω ωραία όποτε τα ακούω, χωρίς ούτε μια φορά να τα έχω βαρεθεί. Ένα από αυτά είναι το Stranger in the Rain, αφιερωμένο στον αδερφό που το γράσο του ακόμη λερώνει εκείνο το paisley πουκάμισο κι ας κάνει πως δε το θυμάται.

The Gutterville Splendour Six

ST

Bang! Records

2011

Μια δεκαετία πριν, όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτός εδώ ο δίσκος, το rock and roll είχε κάνει μια ακόμη «μεγάλη επιστροφή», με συνέπεια αμούστακα αλλά και μυστακοφόρα παλικάρια, παρέα με μοιραία σεληνιασμένα κοράσια να τραβάνε μαλλιά, βυζιά και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολύ cool τύπων όπως οι Strokes.

Ο αγώνας –αν υπήρξε ποτέ τέτοιος- ήταν άνισος και χαμένος από την αρχή για τους Gutterville’s (όπως και για τόσους άλλους χαμένους στον χρόνο που δεν είχαν την τύχη να συμπεριληφθούν στις μπαρούφες ιντι γραφιάδων που δίνουν απλόχερα το μουσικό φως στην οικουμένη) κι ας είχαν και αυτοί να επιδείξουν στο εξώφυλλο εκλεκτά γυναικεία μέρη, τι να κλάσουν οι γάμπες και οι πατούσες μπροστά στο κωλαράκι του Is this it.  Όσο για την μουσική θα τα πούμε παρακάτω…

Έτσι φαντάζει απολύτως φυσιολογικό το ότι οι Νεουορκέζοι μορφονιοί έκαναν την πιο γερή μπάζα βγαλμένη από κινηματογραφική αμερικάνικη μπίζνα, με έναν ο θεός να τον πει μέτριο δίσκο (από αυτούς που σε άλλες εποχές πιο γόνιμες για το rock and roll θα τον βάζαμε ασυζήτητη και με την μια στην στοίβα με τους δίσκους που το καλύτερο που τους μένει να κάνουν μετά το 3-4 τραγούδια δεν είναι άλλο από το να πάνε στην γωνιά και να ψοφήσουν)  και μετά τα έσπασαν (και συνεχίζουν) σε όλο τον κόσμο με το εναλλακτικό σταριλίκι και την μηδενική ουσία τους , και οι Αυστραλοί αφού πούλησαν καμιά 500αριά κομμάτια κάτω από τις ευλογίες του John Peel και του Henry Rollins, σαν κομήτες εκρηγνυόμενοι σκόρπησαν στους 5 αντιποδιανούς ανέμους, στέλνοντας εδώ και μια δεκαετία αντίστοιχα σινιάλα από εκεί.

Σινιάλα αναμμένα στην ουρά με την φωτιά που έκαψε κάποτε τον Jody Reynolds και τον Jeffrey Lee, και βαφτισμένα από τον Rob The Revelator σε ποτάμια αλκοόλης, με ονόματα σαν τους Drones, τους Kill Devil Hills, τον James McCann, τους MF and his Truckload of Hope…Ο κορμός της σημερινής εθνικής Αυστραλίας χτισμένος από μια ομάδα που θα έλεγαν και οι σπορτκάστερς…

Για να έρθουμε στον δίσκο όμως αφήνοντας πίσω τους ηλίθιους άκαυλους και άκαπνους rock stars (τους οποίους τους θυμήθηκα περισσότερο γιατί η επανακυκλοφορία αυτή των Gutterville -σε διπλό LP με πρόσθετα ακυκλοφόρητα κομμάτια- από την Bang! συμπίπτει όπως και τότε με την κυκλοφορία νέου δίσκου απ’ αυτούς) και τα αθλητικά, το σίγουρο είναι ότι όλοι οι lovers of the Bayou του κόσμου αυτού δεν μπορούν να είναι ποτέ πια πρωτότυποι όταν εξομολογούνται την φωτιά και τον φονιά μέσα τους μετά την Αποκαλυπτική εμφάνιση των Birthday Party και των Scientists.

Όχι αυτός ο βόμβος που ακούω δεν είναι σίγουρα η πρώτη σάλπιγγα της αποκάλυψης.

Θα μπορούσε να είναι ταμ ταμ αγρίων μέσα μακριά στην ζούγκλα και την νύχτα, η και ο ήχος των μηχανών στον δρόμο με τις φάμπρικες, όπου τα χαμίνια ξύνουν τις πληγές τους με βρόμικα χέρια και ονειρεύονται τις γκόμενες της απέναντι όχθης.

Είναι όμως μάλλον το μουρμουρητό από τα λευκά μπάσταρδα της έβδομης γενιάς του Robert Johnson που στέκονται μεσάνυχτα στο σταυροδρόμι με τους ενισχυτές στο κόκκινο να προσπαθούν να καταλάβουν αν οδεύουν προς την κόλαση η αν βρίσκονται ήδη εκεί.

Και μη μπορώντας να αποφασίσουν, η και μην αντέχοντας το ίδιο τους το πάθος, το διαλύουν στην στιγμή, δίχως δεύτερη σκέψη, και τραβούν ο καθένας τον δικό του δρόμο, σκορπισμένα θραύσματα, βρίσκοντας στο χορταριασμένο μονοπάτι νέους συνοδοιπόρους για να συνεχίσουν τις σκοτεινές μεσονύκτιες εξομολογήσεις τους, βγάζοντας ταυτόχρονα την μια δισκάρα μετά την άλλη, κι ας γνωρίζουν ότι είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο πηχτό σαν μελάνι σκοτάδι μέχρι το τέλος των ημερών . Αυτό δεν ένοιαξε τον Fred και την Toody, τον Greg, τον Rowland, και τόσους άλλους γιατί να δώσουν δεκάρα αυτοί?

Όλα όμως είχαν ξεκινήσει σε κείνο το σταυροδρόμι…

Την πρώτη φορά πριν δέκα χρόνια η τελετή έμεινε καταραμένο μυστικό μεταξύ των συνενόχων και για αυτό υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Σήμερα όμως καμία.

myspace 
 

Mark Lanegan - Burning Jacob's Ladder

Τραγούδι για βιντεογκέμι ο Mark? Για μια ακόμη φορά η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία μου…Άντε και πρέσβης καλής θέλησης…

Ας είναι, συνηθίσαμε πια…τουλάχιστον είναι ότι καλύτερο έχει ακουστεί με την φωνή του από την εποχή του Saturnalia.  

(Un)Told Prejudices

Σκυλίσιες μέρες, λειψή διάθεση (όπως λέμε λειψός άνθρωπος), και ο ταχυδρόμος λες και βάλθηκε να  επιβεβαιώσει 1000 φορές τον Sage όταν τραγουδούσε messenger always bring bad news…στην μια γωνία περιμένουν τα καινούργια του Ysssuf Jerusalem, των Slug Guts, των Medication, και φυσικά η επανακυκλοφορία του δίσκου των Gutterville Splendour Six από την Bang!...Μαζί με άλλο σταφ απ’ αυτό που σαν τζάνκια κατεβάζουμε όλοι…ο ντήλερ να ναι καλά….στην άλλη γωνία όμως περιμένουν φίλοι με λειψούς η και με καθόλου μισθούς, και άλλοι σχεδόν στυμμένοι από την μίρλα της κάθε μέρας…Φίλοι με άγχος, φίλοι με κατάθλιψη, κρεμασμένοι στη μαρκίζα…over the edge…Μαυρίλα πιο σκοτεινή και από αυτήν που ανέθρεψε τα παιδιά του No Future, αλλά είναι και ο Σελίν που λέει ότι άμα επικαλείσαι το μέλλον σου είναι σαν να βγάζεις λόγο στα σκουλήκια…και ο Tex Napalm που τραγουδάει To A Bright and Sunny Day όσο εγώ ανεβάζω το (Un)Told Prejudices του French Teen Idol αφήνοντας τον καθέναν σας να παραλλάξει τους αποδέκτες των  Fuck You του Norton…έχω μια υποψία ότι θα είναι τόσοι πολλοί που δεν θα τους χωράει ούτε μισάωρη βέρσιον…αυτά για σήμερα, υπόσχομαι να ακούσω το σταφ της γωνίας και το επόμενο post να είναι αμιγώς μουσικό ύστερα από αρκετό καιρό...

Rowland S. Howard - Sleep Alone

Κάποιος λέει ότι το Sleep Alone είναι το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία του Rock and Roll…Όταν το ακούς την στιγμή που χρειάζεται δεν έχεις παρά να του δώσεις όλα τα δίκια του κόσμου…Και ότι άλλο θελήσει…για ‘σένα κρατάς όλα τα δειλινά…και μόνο αυτά. Ε Γιάννη?

First I shut down the stars
Because you said they ruled us.
Then I took out Mars,
He was the cruelest.
His lover followed suit,
By way of suicide.
The others stood there silent,
As I dealt out peace of mind.

Shut me up,
Shut me down,
Try me if you can.
My love, I'll show you nothing
I'm a misanthropic man.

This is the journey,
To the edge of the night,
I've got no companions
Only Celine on my side.
I don't need nothing from no-one
The needle's in the red,
Nothing to lose,
Everything's dead

Shut me up,
Shut me down,
Stop me if you can.
My love, I'll tell you nothing
I'm a misanthropic man.

The sky is empty / silent,
The Earth still as stone,
So nothing stands above me,
Now I can sleep alone.
The END 

I don't...

Mother and Son - st

Impedance records

2011

Στον ουρανό κρέμεται ένα νεκρό φεγγάρι, κίτρινο σαν το απαλό κιτρινωπό του θώρακα μιας χελώνας του βάλτου. Η σαν την μέσα άκρη του δεξί μου δείκτη. Που δείχνει μέσα στο δάσος το δέντρο των κρεμασμένων. Ο μύθος λέει ότι ένα βράδυ κρέμασαν και τον βασιλιά εκεί, μεσάνυχτα ήταν χόρευαν γύρω απ' τη φωτιά, παραπέρα ένας τυφλός νέγρος μουρμούρηζε και έφτυνε κατάρες προς το μέρος τους αλλά και προς το δέντρο. Με τα χρόνια η αράχνη ύφανε εκεί τον ιστό της και τον έκανε ένα με την μακριές φαβορίτες του βασιλιά. Κι αυτή μπήκε απ’ το αυτί του και βγήκε απ’ το λαρύγγι τραγουδώντας.

Κάποιοι που ήξεραν κάποιους άλλους, που ήξεραν κάτι παλιούς ναυτικούς, που πέρασαν νύχτα με γεμάτη σελήνη τα στενά, είπαν πως άκουσαν το τραγούδι της, και ένας μάλιστα αρμενιστής από το τουρκέτο είδε μέχρι και τον ιστό να μεγαλώνει στις φαβορίτες του! Κανείς όμως από αυτούς τους κάποιους δεν ζει πια ανάμεσά μας για να μας το επιβεβαιώσει. Τα ονόματα των ναυτικών πάντως που άκουσαν αυτό το τραγούδι νομίζω μπορούμε να τα πούμε. Billy Budd τον λέγαν τον αρμενιστή και Jimmy Legs (Τζίμυ ο Ποδάρας) τον άλλον.

Αν για να φτιαχτεί μια ταινία το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κορίτσι και ένα όπλο, για να φτιαχτεί μια ιστορία χρειάζονται τουλάχιστον δύο ήρωες, και αν είναι καλός και κακός ακόμη καλύτερα. (Στην μουσική μερικές φορές αρκεί και ένας αλλά το ξεχνάμε προσωρινά λόγω της πλοκής). Το να πηγαίνουν οι ήρωες δυο, δυο δεν ξεκίνησε με τους Χιώτες, ούτε με τον Billy και τον Jimmy, ούτε με τους White Stripes, ούτε με τους Black Keys. Και φυσικά ούτε με τους Mother and Son που είναι υπεύθυνοι για την μουσική επένδυση της αποψινής μας ιστορίας.

Πριν από όλους αυτούς υπήρχαν οι Suicide (και πιο πριν οι Silver Apples) αλλά στην περίπτωσή μας νομίζω έρχονται γάντι σαν παράδειγμα δύο πολύ παλαβοί τύποι από τον Καναδά που έστηναν βουντου μπάρμπεκιου παρτυ παρέα με σκελετούς, την γάτα του Bo Diddley, και κάθε λογής τέρατα που κρύβονται μέσα στο γκαράζ. Όνειρό τους ήταν να έχουν από την μια το φαβοριτάτο και αραχνιασμένο αυτί του Elvis και από την άλλη το κομμένο του Van Gogh, στην μια πλευρά του μυαλού είχαν τον Sigmund Freud και στην άλλη τον Link Wray, φορούσαν red garlic shoes, και τέλος ήταν Too Cool to Live αλλά και Too Smart to Die και ονομάζονταν The Deja Voodoo.

Ο στοιχειωμένος τόπος της εισαγωγής μαζί με την χελώνα, τον βασιλιά κρεμασμένο, το μουρμουρητό του μαύρου και το υφαντό της αράχνης είναι το πιο ταιριαστό μέρος για τους Mother and Son, από μπορούν λυσσασμένα  να ουρλιάζουν στο φεγγάρι, η σε μια μικρή σκοτεινή σκηνή στο New South Wales downunder να κάνουν το ίδιο στο χαμηλό ταβάνι που τους κρύβει το φεγγάρι. Τα χνώτα τους είπαμε μυρίζουν μπύρα και καπνό και ταιριάζουν με αυτά των τρελοκαναδών. Η βασική τους διαφορά είναι ότι οι νεόκοποι Αυστραλοί χρησιμοποιούν ένα-δύο τύμπανα και 3 χορδές παραπάνω. Όσο για την θέση της μουσικής τους είναι τα ηχεία όσων έχουν πεθυμήσει το τσουλούφι του Link Wray, τα δολοφονικά instrumental surf, τους τυφλούς bluesmen, ανατριχιαστικές νυχτωδίες από τα πλάσματα του βάλτου και καινούργια κομμάτια που θα γούσταρε πολύ ο Lenny Kaye σαν το Hanging Tree. A! Και σε όσων φάνηκε κάπως λυπηρό το ότι το Brothers το έκτο της μπάντας και πλέον φιλικό προς τον χρήστη (και δη τον γκομενοχρήστη) ανακηρύχθηκε από όλους μας το rock album της χρονιάς. 

myspace 

Movie Star Junkies - Death Sleep and Silence

Αντιγράφω από…το tranzistor και τον άλλον…εαυτό μου: «…όσο περνούν τα κομμάτια το πράγμα αρχίζει να αγριεύει και να γίνεται σοβαρό. Αρχίζεις και τρίβεις τα…αυτιά σου με αυτό το πανηγύρι που ‘χουν στήσει εδώ μέσα όλα τα ανήσυχα πλάσματα της νύχτας. Από τον Blind Willie Johnson μέχρι τον Johnny Burnette, κι από κει στους Groupies του Primitive, μέχρι τους Birthday Party και τους These Immortal Souls. Κιθάρες, μπάσο και ντράμς ξύνουν και χτυπάνε αλύπητα, το όργανο του τραγουδιστή δίνει ρυθμό, και πάνω από όλα η φωνή μ αυτή την αλάνικη χροιά, να τραγουδάει με τέτοιο πάθος, τσαμπουκά, και attitude  που είχα πολύ καιρό να ακούσω…

…οι Junkies στήνουν την δική τους Λουπερκαλιανή παγανιστική γιορτή προς τιμήν του θεού Φαύνου, και κατ’ επέκταση του Πάνα, όχι όμως μέσα σε μια παρθένα φύση αλλά στην βούρκο και τον οχλοβοή της μεγαλούπολης.

Έτσι είναι φυσικό η μουσική της γιορτής να μην ακούγεται καθαρή και ανέγγιχτη σαν σοβαρή σύγχρονη παράσταση σε αρχαίο θέατρο, αλλά βρώμικη και μπάσταρδη σαν τους σκοτεινούς μύθους που με τα χρόνια και από στόμα σε στόμα αποκτούν όλο και πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του Κακού. 

Το γράσο από το γκαράζ που ξεκίνησαν τις πρόβες τους εξακολουθεί να απλώνει και να λερώνει τα πάντα γύρω του…με συνέπεια ακόμη και κομμάτια που δεν είναι καταδικασμένα από γεννησιμιού τους να κοιτάνε τον έξω κόσμο μέσα από την κρύπτη…αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να τον αγναντεύουν από την κορυφή…να μείνουν καταδικασμένα να αντηχούν σε χαμηλοτάβανα κακοφωτισμένα καταγώγια συνοδευόμενα απ’ τις κραυγές λίγων σεληνιασμένων και βαρεμένων φανατικών.»

Όλα αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σε εκκωφαντική ισχύ και στο τελευταίο πόνημα των Junkies, το In a Night Like This EP στην Kill Shaman Records. Τέσσερα κομμάτια, ένα μέτριο το Odyssey of Jason,  δύο κλασικά τζάνκικα, το Loneliness Like Cloud Above (ωραίος τίτλος) και το Twice Upon a Time, και μια ανίερη συνάντηση του Stefano με το πνεύμα του Lux…το μοναδικό, βρώμικο και υπέροχο Death Sleep And Silence…Rockabilly Psychosis and the Garage Disease λέμε, αυτός είναι ιός, επικίνδυνος και ανίατος σαν εκείνους που κυκλοφορούν ελεύθεροι στα βιβλία του παππού Burroughs. Γιατρέ μου ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω το φάρμακό μου…θα προτιμούσα όχι…είναι ωραία αυτή η αρρώστια…

The Eastern Dark - Over Now

Ήταν 4 Μαρτίου του 1986 όταν το βανάκι που επέβαιναν οι James Darroch, Geoff Milne και Bill Gibson έφυγε έξω από τον δρόμο για την Μελβούρνη και το επόμενο live, με αποτέλεσμα τον θάνατο του πρώτου και τον σοβαρό τραυματισμό των υπολοίπων.

Αυτό ήταν και το τέλος των Eastern Dark, της βραχύβιας μπάντας που είχαν σχηματίσει οι σχισματικοί των Celibate Rifles και των Lime Spiders δύο χρόνια πριν, που άνοιγε κάθε της συναυλία με μια διαφορετική διασκευή των Ramones, και είχε πίσω της μόλις ένα σινγκλάκι, το Julie is a Junkie/Johnny and Dee Dee.

Λίγες μέρες πριν το ατύχημα, οι Eastern Dark είχαν τελειώσει την ηχογράφηση ενός επερχόμενου EP σε παραγωγή του Rob Younger, το οποίο κυκλοφόρησε τελικά μερικούς μήνες αργότερα με τον τίτλο Long Live the New Flesh! Εκεί, δεύτερο ανάμεσα στα πέντε όλα κι όλα τραγούδια του υπάρχει και το Over Now…Ακόμη με στοιχειώνει, ακόμη με πορώνει...

Fluid Underground

Από τότε που οι Los Natas ανατίναξαν τα μυαλά τους στην Αργεντινή θέτοντας τα κομμάτια τους σε λαμπρή ψυχεδελική τροχιά ολόγυρα στον πλανήτη Γη, (και) το Stoner Rock έπαψε θριαμβευτικά μάλιστα να είναι  προνόμιο των Αγγλοσαξόνων.

Ναι ρε Stoner από την Σερβία! Και πολύ ζόρικο μάλιστα…

Μπορεί να μην έχουν έρημο, ούτε yage, έχουν τα βουνά τους όμως, με την χλωρίδα τους…και γνωρίζουν καλά από ανατινάξεις, όχι μόνο του μυαλού…έτσι που το Decembar ακούγεται τόσο δυνατό σαν κάτι σλιβοβίτσες που ανασταίνουν και νεκρό!

Εμείς ακούμε το ομώνυμο και αυτοί εδώ δίνουν ολόκληρο το άλμπουμ.

 myspace