Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Le Corbeau...η επιστροφή.


O Mark Steiner που έβαζε μουσική σε κάποια φάση στο Closer το βράδυ πριν την συναυλία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτά τα δύο σουρωμένα ρεμάλια (Μπαντίνης και σια) που ρουφούσαν τις μπύρες τους μακάριοι στην γωνία συζητώντας πολύ σοβαρά (πάρα πολύ σοβαρά) για το πόσο μεγάλο γκρουπ είναι οι Rainbow, ήξεραν τα πατριωτάκια του, τους Le Corbeau. 
Από τον ενθουσιασμό του μας αφιέρωσε και το τραγούδι…το οποίο φυσικά δεν θυμάμαι πιο ήταν.

Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι το Evening Chill/Montreal of Mind είχε γίνει από το πουθενά o αγαπημένος δίσκος την εποχή που κυκλοφόρησε δύο χρόνια πριν, για λίγους (αλλά καλούς…πιστεύω) βαρεμένους σ’ αυτή την μικρή και φτωχή χώρα του Νότου. Ειδικά εκεί στα Βόρεια σύνορά της (evaversus σ’ εσένα μιλάω).

Ο…σια δε, δηλαδή ο γραφών με ζέση και εφηβικό ενθουσιασμό υπερθεμάτιζε (και βάφτιζε τον Tex Napalm…Γάλλο) στο tranzistor:

Η ασπρόμαυρη «κατασκοπευτική» ορχηστρική εισαγωγή του Evening chill δίνει με τον καλύτερο τρόπο το στίγμα για ολόκληρο τον δεύτερο δίσκο αυτών εδώ των Νορβηγών.
Νομίζεις ότι ακούς κάποιο outtake του Pathway των Flaming stars μέχρι την μεταμόρφωση του σε Montreal of mind με τις κιθάρες να φτάνουν στα όριά του τον λευκό θόρυβο των Sonic Youth.

Έτσι θα συνεχιστεί ολόκληρο το άλμπουμ, με εναλλαγές ανάμεσα στον Link Wray και τον Lee Ranaldo,  noir ατμόσφαιρα, υπνωτικά κινηματογραφικά θέματα, ταιριαστές πινελιές από κλαρινέτο, διάφορα κρουστά και «μυστήριο» όργανο, ελάχιστους γαλλικούς (!?) στίχους, και το Night stroll να ταιριάζει γάντι σαν καπάκι στο Sidewalk stroll, για μια βόλτα παρέα με το ipod στην λουσμένη απ’ το λυκόφως πόλη.

Ο evaversus το ανακύρηξε ήδη άλμπουμ του εξαμήνου, και ίσως η αλήθεια να μην απέχει και τόσο πολύ απ’αυτό, αν και σε περίπτωση που είχα να διαλέξω ανάμεσα στο ομώνυμο τους και το Evening chill μάλλον θα διάλεγα το πρώτο. 
Το σίγουρο για αυτά τα φιλαράκια του Mark Steiner από το Όσλο είναι ότι μας παραδίδουν ακόμη έναν δίσκο που παίζει ολόκληρος από την αρχή ως το τέλος, δίχως να κάνει κοιλιά ή να κουράζει, με μια μουσική που ενώ όπως είπαμε θυμίζει και παραπέμπει πολλούς και σε πολλά, στο τέλος αφήνει χώρο μόνο για ένα –ασυνήθιστο- όνομα μέσα στο μυαλό. Le Corbeau

Tex Napalm, Dimi Dero, Dusty one και όλη η παλιοπαρέα στη Γαλλία, ο (μεγάλος) Richard Ruin και  οι Les Hommes Sauvages από την Γερμανία, Hotel Wedding στην Σουηδία, Mark Steiner all around, και τώρα οι Le Corbeau
Η Βόρεια και κεντρική Ευρώπη παίρνει την εκδίκηση της σε ασπρόμαυρο φόντο.

Περιμένοντας αυτές τις μέρες τον καινούργιο τους δίσκο Moth on the Headlight ας ακούσουμε ένα από τα κομμάτια του, που μπορεί σε ποιότητα ήχου να χάνει μιας και είναι από συναυλία τους λίγους μήνες πριν, μα το τραγούδι το καλό το καταλαβαίνεις και μέσα από τον τάφο….έλεγε ο παππούς (ο φυσικός).


Le Corbeau: Remains