Με το surf (την μουσική λέμε μη φανταστείτε εμένα πάνω σε σανίδα) κόλλησα από μικρός την ίδια εποχή που άρχισα να συχνάζω στα διάφορα γκαράζ και να ζητάω με τρεμάμενα χέρια την δόση μου από γράσο. Μ’ άρεζε η κιθάρα που αλωνίζει μόνη της και σε παίρνει μέσα στο νερό και μετά σε ξερνάει ψηλά στον ουρανό. Ειδικά τα μινόρε τα κομμάτια σου σκίζουν την καρδιά όταν ο κιθαρίστας ακροβατεί για λίγο πάνω στην κόψη πριν τον καταπιεί το μεγάλο κύμα. Τώρα που έψαχνα τους δίσκους μου για αυτή την επιλογή, εκτός του ότι τα χέρια μου γέμισαν χώμα σκαλίζοντας τους, θυμήθηκα και καμιά 10αρία συλλογές με instrumental surf που από εδώ και από κει είχα μαζέψει.
Χώρια οι δίσκοι των Challengers των Beach Boys των Agent Orange των Man or Astroman? και δεν συμμαζεύεται. Μιλάμε για διατριβή. Θυμήθηκα και την συνήθεια να ανοίγω πάντα τις κασετοσυλλογές (και μετά σιντοσυλλογές και μετά…playlist…) με ένα οργανικό θέμα, που πάρα πολλές φορές ήταν ένα ωραίο δροσερό σερφάκι. Μετά φυσικά έσκασε μύτη το post rock και ανανεώθηκε –σε γιγάντιο βαθμό- το ρεπερτόριο του Intro.
Για να εξηγούμαστε, εγώ άκουγα και -ακούω- τέτοια κομμάτια όλο τον χρόνο, είμαι κολλημένος, δεν χρειάζομαι δηλαδή παραλία και μπικίνια για να την βρω με το surf. Η λογική όμως λέει ότι όταν σφίγγουν οι ζέστες κι αυτό σαν την μπύρα τραβιέται πιο πολύ.
Από το κέντρο της πόλης λοιπόν, ιδρωμένος και ζαλισμένος, δε ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες μίλια μακριά από τον ωκεανό, μια συλλογή με 12 instrumental κομμάτια, σίγουρα όχι τα καλύτερα (κάποια από αυτά τέλος πάντων) ούτε ίσως τα πιο ενδεδειγμένα για να βουτήξει κάποιος και να γνωρίσει αυτό το «είδος» (το Mr.Moto το Surf Jam το Penetration και δεκάδες άλλα επιβάλλονται) , μα σίγουρα αγαπημένα και κατευθείαν από την άκρη του κύματος.
(Το Misirlou δεν το έβαλα τελικά στην αγαπημένη μου εκδοχή των Agent Orange, γιατί προτίμησα ένα αδικημένο κομμάτι, από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες, που χάθηκε μέσα στην μετριότητα της μπαντας εκείνης της εποχής και δεν ακούστηκε όσο του άξιζε. Απλά το αφιερώνω σε όλους εκείνους που γελούσαν όταν τους λέγαμε για surf στα 80’s και ύστερα από χρόνια έβαζαν γεμάτοι περηφάνια στα μαγαζιά από το Soundtrack του Pulp Fiction τον Dick Dale.) Chanteys – Pipeline (ST LP 1963)
Γλίστρημα μέσα στο τούνελ του νερού από τον Johnny Thunders, ορμητικό τραίνο από τους Agent Orange, οδοστρωτήρας από τους Exploding White Mice, γενικά άσχημη εκτέλεση δεν νομίζω να χω ‘ακούσει. Η απέρριτη μελαγχολική ομορφιά του πρωτότυπου όμως (με το πιανάκι του), δεν χάνει στο ελάχιστο όσο περνάνε τα χρόνια. Το αντίθετο μάλιστα.
Agent Orange – Tiki Ti (Virtually Indestructible CD 1996)
Αυτό είναι που λέγαμε το αδικημένο. Από το Virtually Indestructible του ’96 (με το απαίσιο εξώφυλλο), η επιστροφή τους ύστερα από πολύ καιρό απουσίας, που δεν τους πολύδικαίωνε για να λέμε την αλήθεια, αλλά από την μια μετά το Living in Darkness τι να βγάλει κανείς? και από την άλλη το ερχόμενο με φόρα από εκείνον εκεί τον δίσκο Would’t Last a Day, και το Tiki Ti με το αστείο όνομα αλλά και το παιχνιδιάρικο ρυθμό, σαν να χορεύει στα κύματα έμειναν να τα κουβαλάω αμανάτι μέχρι σήμερα. Άραγε πόσα από αυτά που ακούω αυτόν τον καιρό θα τα ακούω και μετά από 15 χρόνια?
Man or Astroman? - Philip K. Dick in a Pet Section of Wal-Mart (Project Infinity LP 1995)
Καλά αυτοί ήταν παλαβοί, το ‘χαν καταλάβει όλοι εντάξει…εγώ πόσο παλαβός πρέπει να ‘μουνα για να έχω 6-7 δίσκους και σινγκλάκια τους? Είναι αυτή η αίσθηση της αιώρησης σε fast forward που έχουν τα κομμάτια τους σαν και αυτό που επιλέγω εδώ που μόνο από τον τίτλο μπορείς να φανταστείς τι γίνεται.
Unknown Passage – Whisper (Tales From the Prison LP 2001)
Lost in Tyme κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτή η μεγάλη και αδικοχαμένη μπάντα. Ήταν και δικά μας Βόρεια παιδία, από το Αμύνταιο. Ψυχωτικό instrumental garage, με τα ουρλιαχτά να είναι τα μόνα φωνητικά που ακούγονται, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ρητό που λέει ότι το καλό γκαράζ και το ουρλιαχτό πάνε πάντα μαζί. Ιδανική εισαγωγή για να μας δείξει το άγριο και τραχύ πέρασμα που οδηγεί στην μουσική τους.
Invisible Surfers – Surfin’ lake (It Won’t Last Forever EP 1996)
Αυτό έπρεπε να βάλει ο Aronovsky στην ταινία να γίνει της πουτάνας! Με την μηχανή των Cosmic Teds πίσω του, o Μπερέκος και η κιθάρα του περνάνε σαν σίφουνας πάνω από την λίμνη αφήνοντας πίσω τα πούπουλα των κύκνων να ανεμίζουν. The Thing και τέτοια…ωραία χρόνια.
The Finks –The Eliminator (Fill’er Up and Go LP 1994)
Rock and roll φρενίτιδα σ’ αυτή την πολύ καλή διασκευή στο κλασικό κομμάτι του Dick Dale. Για τους Finks δεν ξέρω σχεδόν τίποτα περισσότερο μιας μοναδικό που έχω ακούσει απ’ αυτούς είναι σ’ αυτή την συλλογή Locked in to Surf and Rock ‘n’ Roll Instrumentals Vol 2 απ’ όπου το διάλεξα. Ενθυμούμαι όμως πολύ καλά για τα χρόνια μου το πόσο είχα λιώσει τα αυλάκια σ’ αυτά τα 2.57 λεπτά που κρατάει. Με βοήθησαν βέβαια σ’ αυτό και τα άπειρα σκράτς, περίπου σαν να τηγανίζεις αυγά στο μικρόφωνο -όπως οι πρώιμοι Pink Floyd- που άκουγα τώρα που το ξανάβαλα από το βινύλιο.
The Raybeats – Calhoun Surf (Guitar Beat LP 1981)
Μας το έμαθαν -και αυτό- οι Last Drive, μας το ξαναθύμισαν οι Ducky Boyz, ανασύροντας έτσι στον αφρό αυτό το φοβερό κομμάτι των Νεουορκέζων κατά φαντασία σερφερ –πράμα που τους δίνει και περισσότερους πόντους- που διαφορετικά μάλλον θα έμενε για πάντα στον βυθό. Κλασικό και αγαπημένο!
Jon and the Nightriders – Journey to Stars (Banished to the Beach LP 1994)
Το κλασικό κομμάτι των Ventures παιγμένο από τους Nightriders που σε ανεβάζουν στο άρμα τους για ένα ταξίδι εκεί που λέει και ο τίτλος. Από αυτούς τους τελευταίους ψάξτε και το Live at Whiskey LP, για surf καταστάσεις κατευθείαν από την Vineland.
Ben Vaughn Group - Vibrato in the Grotto (I Was a Teenage Zombie OST LP 1987)
Γαμώ τα κομμάτια είν’ αυτό, και το είχα ξεχάσει! Αργός ρυθμός και κιθάρα που μόνο ένας rambler σαν τον Vaughn θα μπορούσε να γράψει. Σουλατσάρισμα πάνω στο κύμα της θάλασσας αλλά και τα πλακάκια του πεζοδρομίου.
Link Protrudi and the Jaymen – Bandito (Drive it Home LP 1986)
Από το Link Wrayικό alter ego του Ρουντάκου που είναι και αγαπησιάρης και σαλιάρης διαλέγω το Bandito που μάλλον ταιριάζει πιο πολύ σε σκηνή ταυρομαχίας, η μονομαχίας με σπιρούνια στο Ελ Πάσο, παρά σε θάλασσες, βερμούδες, σανίδες και τα σχετικά. Ole!
Pollo Del Mar – Magyara (The Golden State CD 2005)
Κάτι τέτοια κομμάτια πρέπει να είσαι από πέτρα για να μην τα αφήσεις να σε ποτίσουν και να σε μεθύσουν με την γλύκα τους. Μετά την μέση ειδικά οι κιθαρίστες οργιάζουν στήνοντας το πανηγύρι τους κάπου μεταξύ του 60ου παράλληλου και του Άλφα του Μεγάλου Κυνός. Ούτε και μ’ αυτούς έχω ασχοληθεί πολύ, και τώρα που ακούω και ξανακούω το Magyara απορώ γιατί.
The Last Drive – Heatwave ’88 (Heatwave LP, 1988)
Την αυλαία ρίχνουν αυτοί που σε πολλούς από εμάς έδειξαν πρώτη φορά το τεράστιο κύμα να σκάει, και να φέρνει μαζί του το ουρλιαχτό του Ωκεανού, ακριβώς πάνω στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στην μέση της πόλης με τον ήλιο να καίει σώμα και μυαλό ανελέητα. Από τότε και κάθε καλοκαίρι για χρόνια πριν τις διακοπές σκάρωνα μια κασέτα με τίτλο Heatwave ’88, ’89, ’90 και πάει λέγοντας…δεν θυμάμαι πότε τις σταμάτησα…είπα τιμής ένεκεν να δώσω παρόμοιο τίτλο και σ’ αυτή την συλλογή Heatwave ’11 ας πούμε, αλλά το Slave to the Wave είναι πιο ταιριαστό…και επίσης κλεμμένο απ’ αυτούς.
Για να μην είναι τελείως μουγκό το κειμενάκι διαλέγω να συνοδεύσουν την ανάγνωση οι Born Losers. Όσοι από σας θέλετε να ακούσετε τα κομμάτια και βαριέστε το ψάξιμο στέλνετε μειλ, και παίρνετε λινκ.
