Ανάμεσα σ’ αυτά περίοπτη θέση, αφού για αρκετούς που γνωρίζω ήταν και παραμένει το ωραιότερο τραγούδι του είδους, έχει το Going all the way. Εγώ δεν το προσυπογράφω στα τυφλά, αλλά κάθομαι να το συζητήσω πολύ σοβαρά.
Γρήγορο, ρυθμικό και ταξιδιάρικο, ξυπνάει ένστικτα ανεξέλεγκτης φυγής ακόμη και σε κάποιον που δεν γνωρίζει γρι αγγλικά για να καταλάβει τους στίχους, όσο για το σόλο της κιθάρας στο τέλος (αφού προηγηθεί το κλασικό ουρλιαχτό), είναι τόσο καλοφτιαγμένο και απέριττο, δίχως να περισσεύει καμία απολύτως νότα, απλά τέλειο.
Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που να αγαπάει την μουσική και να μην λατρέψει το Going All The Way. Ακόμη και αν δεν είναι εξοικειωμένος με αυτόν τον ήχο. Ίσα-ίσα είναι μια καλή αρχή για μια μεγάλη –εγγυημένα απολαυστική- βουτιά στα άδυτα της κρύπτης.
Οι Squires -που ξεκίνησαν σαν The Rogues-, πριν χαθούν στην λήθη πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν ένα και μοναδικό single με το Going all the way στην μια και το Go Ahead στην άλλη πλευρά, που όπως και στην περίπτωση των Primitives σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο διάολο συνέβη και κατέληξαν να σέρνονται στις ζούγκλες του Βιετνάμ αντί να εξελιχθούν σε rock and roll stars.
Μπάντες σαν τους Slickee Boys, τους Cannibals, τους Screaming Tribesmen, τους Yesterday’s Thoughts που το διασκευάσαν ίσως είχαν την ίδια απορία. Πάλι καλά που υπήρξαν και τα Peebles…
