Τον Lanegan μόνο του δεν τον είχα δει ποτέ…Την μια είχε τον Dulli δίπλα
του και τους υπόλοιπους Gutter Twins, και την άλλη τους Soulsavers. Τα σχήματα δηλαδή που μαζί τους έβγαλε τους δύο δίσκους
που έχω ακούσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον όπου τραγουδά ο Mark. Πράγμα νομίζω φυσιολογικό
μιας και το Saturnalia και το Its not how far you fall…εκτός
των άλλων είναι άλλωστε και από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που πέρασε
και που φαντάζει τώρα τόσο μακρινή.
Το Blues Funeral δεν με ενθουσίασε, νομίζω κάτι πήγε στραβά στην παραγωγή,
και αν υπήρχε κάτι στραβό και στη συναυλία αυτό ήταν ο μαέστρος της υπόθεσης
που καθόταν δεξιά με τα πλήκτρα και το MacBook (το είδαμε κι αυτό, συναυλία του Lanegan με
λαπτοπ) που γέμιζε η χαλούσε τον ήχο, αναλόγως από ποια πλευρά το βλέπει κανείς
το θέμα. Κατά τα άλλα όλα μια χαρά, (αν και λίγο ψηλότερα να ήταν η φωνή δεν θα
πείραζε) με πολύ κόσμο που συναγωνιζόταν το πλήθος που γέμισε το club του
Μύλου δίπλα για να δει τον Χαρούλη, με μια μικρή δόση Screaming Trees, με τα περισσότερα
τραγούδια παιγμένα αρκετά πιο γρήγορα απ’ ότι στους δίσκους, και με τις αδύναμες
στιγμές να είναι 2-3 τελείως αδιάφορα τραγούδια από τον τελευταίο που δεν του
ταιριάζουν κιόλας. Η μπάντα άψογοι επαγγελματίες όλοι τους με τα εύσημα να πηγαίνουν στον κλώνο
του Johnny Cash που ερωτοτροπούσε με την κιθάρα του αριστερά στην σκηνή.
Η έκπληξη ήταν οι This is Nowhere που άνοιξαν την βραδιά και που
επιβεβαίωσαν τα πολύ καλά λόγια που μου είχε πει ο Σταμάτης γι’ αυτούς πριν μερικούς
μήνες.
Heavy ψυχεδέλια και blues,
κάτι από grunge, κάτι από
παλιό σκληρό και καλό rock,
οργιαστικές κιθάρες και μια rhythm section που σκοτώνει. Μπράβο τα παιδιά, και εις ανώτερα.
