Επειδή μου έπεσε βαρύ να κάθομαι να θάβω το Solna, τον νέο δίσκο ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους Nomads, έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά το Up Tight, και αφού μεσολάβησαν δύο συλλογές, δεν θα ποστάρω εδώ τις σκέψεις μου για το ξεθυμασμένο rock που άκουσα, και για μια τραγική στιγμή μου έφερε στον νου μέχρι και τους REO Speedwagon…
Θα βάλω μόνο να ακούσουμε το The Bad Times Will Do Me Good, μια κοματάρα, που όσο
το σκοτάδι προχωράει και ο ουρανός γίνεται κόκκινος θυμίζει τι μας είχε πει αυτή
η μεγάλη μπάντα τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες.
Rat Fink a Boo-Boo, Where the Wolf Bane Blooms, Lowdown Shakin’ Chills, Knowledge Comes With Death Release, Holyhead, Long Goodbye, I Out of It, Don’t Pool My Strings, Crystal Ball…πάρε να ‘χεις και
άλλα τόσα να
γεμίζουν περήφανα τις
πίσω μας σελίδες…
Μια ιστορία μακριά που δεν γίνεται να κοντύνει πια ότι κι αν
συμβεί, μια ιστορία που για να μας την πουν οι αφηγητές της έσκαψαν πρώτα βαθειά
στα λαγούμια που οδηγούν από το blues στο rock and roll των 50’s,
στα girl group και το garage punk των 60’s,
στον Iggy και τους Stooges,
το αμερικάνικο και το αυστραλέζικο punk των 70’s, τους Blue Oyster Cult, τους Motorhead…όλα αυτά δηλαδή που
επαναλαμβανόμενα με περίσσιο πάθος και στυλ μας αρέσει να ακούμε στον αιώνα τον
άπαντα.
Βάλτε τώρα να παίξει ολόκληρο το Showdown 1, μετά μια καλή επιλογή από το
2, και στο τέλος ξανά τον τελευταίο τους ύμνο, με το ρεφρεν να είναι το μοτο
που θα μας χρειαστεί εδώ στον νότο…A little bit of bad times will do me good, a little bit of sad and a little bit of blue,
a little bit of bad times WILL DO ME GOOD!
Ανοίγω μπύρα…κοματάρα ρε πούστη μου…συγκινήθηκα …γεράματα…
Έλα ρε Nomads γαμώτο μου!
