Dan Stuart - The Deliverance of Marlowe Billings

The Cadiz Recording Co.

2012

Αγαπητέ Danny, λονγκ ταιμ νο σι μαν, καλώς όρισες πίσω, χαίρομαι που περπατάς ακόμη εκεί έξω σ’ αυτόν τον βρώμικο δρόμο. Ρίξε μια ματιά στο παρά μια ανάσα γεμάτο φεγγάρι, σου βάζω κι εσένα ένα ποτήρι κρασί απ’ αυτό που μοιάζει σαν κονιάκ που κουβάλησα απ’ το νησί, και αρχίζω.

Ντρέπομαι, μα ομολογώ ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπιασα έναν καινούργιο δίσκο, δικό σου η με κάποιους από τους φίλους σου, νιώθοντας αγωνία και συγκίνηση.

Θα πρέπει να ήταν το Can o’ Worms με την Pasionara πρώτα να με παίρνει αγκαλιά και το Expat. Blues αμέσως μετά να μου τινάζει τα μυαλά…σαν σε βιβλίο του Chandler.

Ύστερα χάθηκες κι εσύ όμως. Που να γυρνούσες ποιός ξέρει...Καιρό μετά άκουσα για τo reunion με τους Green on Red, άκουσα το Cast Iron Soul των Danny and Dusty, άκουσα και το Love of the Amateur με τους Slummers, αλλά...μπορεί να φταίω εγώ δε λέω, την φωτιά την ένιωσα μα κάπου μακριά και δεν με έκαψε όπως παλιά.

Και τώρα που άκουγα το The Deliverance of Marlowe Billings πάλι αυτά σκεφτόμουνα και δώστου γεροντογκρίνια ξανά ώσπου ρε Danny boy, μπήκε το What are you laughing about, το τραγούδι δηλαδή που σκάρωσες από το De que se rie? το ποίημα του Mario Benedetti, και έπιασα το κεφάλι να μη μου πέσει, ξέχασα τα παράπονα που είχα να σου κάνω, άναψα κι άλλο τσιγάρο και άραξα αναπαυτικά σαν μεσαιωνικός μάγος μέσα στην παλιά πυρά. Και τα θυμήθηκα όλα ξανά.

Τις βαριές κουβέντες, το μόνο στον τίτλο φτηνό κρασί, και τα τραγούδια για τους ονειροπόλους που με κέρασες για να χω να περνάω την ατζούμπαλη και παρατεταμένη εφηβεία μου, το βράδυ που σας είδα στην Contrast, πέρασαν κιόλας 25 χρόνια ε, μα δεν ξεχνώ αυτό που μου 'χες πει, ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα, τον Woody Guthrie, τον Neil Young, τον Jim Thompson που ανακάλυπτα παράλληλα με σένα, -μετά φτάσαμε και στον B Traven- το σπαρακτικά θλιμμένο και καλά κρυμμένο blues του Sixteen Ways, το Time ain’t nothing που πέφτει πάνω μου σαν τις σκιές που μακραίνουν στους γενέθλιους Οκτώβρηδες μου, το DT Blues που ακόμη, καμιά φορά το βάζω να ακονίσει το αγαπημένο μου μαχαίρι, τι κομμάτι ρε Danny ε? Μαν εντάξει τι να πω, ειλικρινά κάποιες φορές με την μπάντα σου ήσασταν συγκλονιστικοί, κι ας λέγανε ότι θέλανε μερικοί τότε…

Θυμήθηκα και τους φίλους μου που είχαμε έρθει να σας δούμε μαζί, και τους έχω χάσει, μα άστα τώρα αυτά. Μόνο κάτι τελέυταίο…σ’ ευχαριστώ για αυτά τα κεράσματα, και για τα καινούργια, κι αυτό το Gringo go home φοβερό ρε, μπορεί να μην αντέξουν τόσο πολύ δρόμο σαν τα παλιά, αλλά και πάλι είναι αρκετά, πόσος δρόμος νομίζεις ακόμη ότι μου μένει και μένα?

Θα τα πούμε τριγύρω φίλε (μου επιτρέπεις) Dan, να σαι καλά…αλήθεια εξακολουθείς να πιστεύεις ότι κάποια μέρα θα νικήσουμε? 

From your window
you see the beach,
but you ignore
the slums

Your children
have eyes that command
but others have
a saddened look

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about

Here in the streets
things happen
that you can’t
even talk about

Students and
workers are
dotting the i’s
and crossing the t’s    

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about

  
Here in the street
your cops kill
and those who die
are poor people
  
And those who are left
crying in rage
are certainly thinking about
settling the score

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about
what are you laughing about…

Dead Moon - Too Many People 7"

Mississippi Records

2012

Όχι δεν είμαι ενθουσιασμένος απ’ αυτή την κυκλοφορία. Ακούω εδώ και μέρες τα τέσσερα τραγούδια, 2 ακυκλοφόρητα ως σήμερα, τα Don’t Hate Me και I’ll Follow You, και τα Too Many People και Claim To Fame παρμένα μέσα από την ανατριχιαστική με τις μνήμες που ξυπνάει συλλογή, 13 Off My Hook, κοντά τους χώνω και κλασικά και αγαπημένα που έχω καιρό να ακούσω σαν το Clouds of Dawn το Ill of the Dead, το Say Isn’t So ή το Ricochet και την έχω καταβρεί. Στις διακοπές ένα από τα cd είχε μέσα το On The Move των Pierced Arrows και όποτε έπαιζε πιάναμε για χιλιοστή φορά ενθουσιασμένοι να λέμε ότι δεν υπάρχουν πιο πορωτικά κομμάτια από αυτά που γράφει και τραγουδάει το ζεύγος Fred και Toody Cole, και δώστου να συνοδεύουμε χορωδιακά με τις άτσαλες φωνές μας: We are on the move, oh yeahhhh, we are on the move!

Σε ένα κείμενο για τον Sage που είχα γράψει είχα πει ότι το αγαπημένο μου συγκρότημα τότε τώρα και για πάντα είναι οι Wipers. Ε αν μπορούσα να κολλήσω ακόμη ένα εκεί δίπλα και πάνω στον θρόνο θα ήταν οι Dead Moon, αλλά ξαναλέω δεν πήδηξα απ’ την χαρά μου για αυτό το σινγκλάκι. 

Όχι γιατί το Don’t Hate Me δεν γαμεί όπως μόνο ένα τραγούδι αυτής της μπάντας μπορεί να κάνει, ούτε φυσικά γιατί βγήκε στην λατρευτή Mississippi Records. Λέω να το πάρω και σε βινύλιο, άμα μου περισσέψουν τίποτα ψιλά, να το βάλω καινούργιο και άθικτο δίπλα στα άλλα τα ταλαιπωρημένα που λάμπουν όμως από την πολύ χρήση. 

Απλά λέω να αφήσω του διθυράμβους σε κάτι τύπους που ρωτούσαν αν σε κάτι τέτοια live σαν των Dead Moon μαζεύονται αρκετές γκόμενες, ή σε κάτι άλλους που γουστάρουν να πουλάνε μούρη ακόμη κι αν χρειαστεί στην ανάγκη να βάψουν με γράσο τα λεπτεπίλεπτα και τόσο ιντελεκτουελ χεράκια τους…Μαζέψτε τα σάλια σας ρε, συνεχίστε να πλέκετε το σεμεδάκι και το εγκώμιο της κουλτούρας και της πρωτοπορίας, κι αφήστε τα γκαράζ στην βρώμα, την φασαρία τους, και τους παρωχημένους, κολλημένους, ντεμοντέ θαμώνες.

Όσο για μένα, αλλά και πολλούς από σας εκεί έξω: Κι όταν πεθάνω, νεκρό φεγγάρι θέλω να έχω στον τάφο μου επάνω. 

la mano de dios

Δεν είχα κανέναν σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το ντοκιμαντέρ που μαζί με το Super 8 Stories είναι νομίζω ότι πιο άξιο λόγου έχει κάνει μετά το Underground ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Emir Kusturica αλλά μάλλον θέλω να κρατήσω για λίγο ακόμη την φόρα από το ταξίδι…

Που κολλάει αυτό? Στο ότι ο ύμνος που ακούμε παρακάτω στον έναν και μοναδικό θεό της μπάλας, τραγουδημένος από τον ίδιο για την ταινία Maradona, βρέθηκε κάπου στην μέση ενός από τα cd που είχα ετοιμάσει για τον δρόμο και μαζί με το Satta Massagana των Abyssinians, το Crazy World των δικών μας One Drop, μια ρεμπετορέγγε διασκευή του Χαρμάνης και άφραγκος του Σιδηρόπουλου (που έτσι στο άσχετο και γιατί με έπιασε το μεράκι ρίχνω αμέσως μετά των ύμνο) και άλλα παρόμοια, κόντεψαν να εκθρονίσουν στον τελικό απολογισμό των περισσότερων ακροάσεων, τις παγκοσμίως γνωστές για την αρτιότητα τους κιθαροσυλλογές μου…(λαγούτο και λύρα ήταν για προφανείς λόγους εκτός συναγωνισμού)…το θέαμα με το αμάξι να διασχίζει φαράγγια και παραλίες με ανοιχτά παράθυρα, χέρια να υψώνονται στον αέρα πανηγυρικά, και τα χορωδιακά μαραντό και ολέ ολέ ντιεγκο, από τα βλακωδώς χαμογελαστά στόματα μεγάλων ανθρώπων σαν δεν ντρέπονται, θα πρέπει να το απόλαυσαν αρκετοί εκεί κάτω στην μεγαλόνησον.

Από μεθαύριο, υπόσχομαι: φαζαρισμένη κιθάρα και άγιος ο θεός! (αν και η μπάντα εδώ δεν τα πάει καθόλου άσχημα...για φανς των Natas τους κόβω).

αφιερωμένο

Το καλοκαίρι χάθηκε σαν σφαίρα στο φεγγάρι

μα εδά θα κάμω ταραχή σαν τον κακό Γενάρη.

Καλώς σας βρήκα!

not dark yet, but it's gettin' there

Λοιπόν…αγαπητοί μου αναγνώστες -που μόνο εσείς μπορείτε και ξεχωρίζετε την ποιότητα από χιλιόμετρα μακριά κι αυτός είναι ο λόγος που διαβάζετε αυτό το blog, το ξέρω και σας συγχαίρω- φόρτωσα κι εγώ το σακίδιο και πάω…να παραστήσω ξανά σαν καλός μικροαστός τον μεγάλο ταξιδιώτη.

Χωρίς πλάκα τώρα ευχαριστώ για την παρέα, ειδικά τους τελευταίους 2 δύσκολους μήνες…

Για όσους μόλις γύρισαν, για αυτούς που μένουν και αυτούς που φεύγουν, λίγο παρακάτω στον σύνδεσμο ακριβώς κάτω απο τον χαντσομ Φράνκι υπάρχει μια –ωραία και χορταστική θέλω να πιστεύω- συλλογή, με διάφορα τραγούδια που έχουν ακουστεί εδώ μέσα ή και όχι, που σκαρωσα ένα από αυτά τα βράδια, και μπορείτε να την κατεβάσετε μαζί με όλα τα’ άλλα που μαζεύετε για να ‘χετε να ακούτε...α! και στο τέλος ένα τραγούδι που δεν χώρεσε εκεί, έτσι για το adios amigos.

Θα τα πούμε…μείνετε μακριά απ’ τον κύριο Μικρομεσαίο και…το νου σας πάντα ε!

                                                             get it! 

another ghost in the machine

Μεγάλες βόλτες με τα πόδια που κατάπιναν κάθε εκατοστό της πόλης.

Κυνηγούσα την ενέργεια συγκεκριμένων τετραγώνων, στοιχειώνοντας κάτω απ’ τη σκιά της νύχτας τα μοναχικά σκαλάκια μπροστά από τις εισόδους. 2^η οδός, ανάμεσα στην Α και τη Β. Οδός Ντελάνσι κάτω απ’ την Κρίστι. Ρίβινγκτον. Ο Αυτοκινητόδρομος Γουέστ Σάιντ. 37^η οδός στο Χελς Κίτσεν. Ανατολική 116^η. 100^η στο Σέντραλ Παρκ άπερ Μπρόντγουεϊ. Χωνόμουνα στις εισόδους, στα υπόγεια, ανέβαινα στις στέγες. Κατέβαινα απ’ τις εξόδους κινδύνου. Έστηνα αφτί πίσω απ’ τις πόρτες και άκουγα καβγάδες, ντίλια, γλυκόλογα, μωρά να κλαίνε, συζητήσεις την ώρα του φαγητού. Αποκωδικοποιούσα την ιστορία του κτηρίου, με βάση τα γεγονότα που είχα κρυφακούσει.

Με συνάρπαζε η συχνότητα με την οποία μεταβαλλόταν η ατμόσφαιρα. Κάθε λίγα μέτρα με τύλιγε μια καινούργια υφή, γεύση, μυρωδιά. Μια πιεστική ανάγκη. Η ίδια η πόλη ένας βρικόλακας, μια θεόρατη ρουφήχτρα. Τροφή της γίνεσαι εσύ, αφού σε παρασύρει μέσα απ’ τα δρομάκια της. Άλλο ένα φάντασμα στη μηχανή. Ένα αχνό στίγμα στην οθόνη του ραντάρ. Ένα αόρατο άστρο που διασχίζει το γαλαξία ενός νεκρού.

text: Lydia Lunch – Paradoxia το ημερολόγιο ενός αρπακτικού, μετάφραση Δημήτρης Ισηγόνης, εκδόσεις Οξύ 2001.

music: Wok feat. Dimi Dero – Endless Fall, από το A Tribute To Rowland S. Howard CD, Stagger Records 2007.