Man...or Astro Man? - Analog Series Vol.1 (7’’ vinyl)

Chunklet Records
2012

Το θέμα ήταν γνωστό στην επιστημονική κοινότητα από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90, ως «η περίπτωση της Αλαμπάμα», αλλά «λόγοι υψίστης ασφαλείας» δεν επέτρεψαν στο ευρύ κοινό ν’ ακούσει, και πόσο μάλλον ν’ αποκρυπτογραφήσει, την μουσική που έφεραν μαζί τους αυτά τα πλάσματα από τ’ αστέρια, πέφτοντας κατόπιν ατυχήματος με το διαστημικό τους πλοίο στη Γη.
Όσο διαρκούσαν οι επισκευές προσπάθησαν σκληρά, επίμονα -κοντά μια δεκαετία- εφευρίσκοντας διάφορους τρόπους, να μεταδώσουν τα κρυφά μηνύματα που μεταφέρει πάνω της η αστρική σκόνη, ώσπου απογοητευτήκαν και με το πλοίο τους επισκευασμένο και έτοιμο προς πλεύση ξανά, την έκαναν για άλλους γαλαξίες.
Επανήλθαν κάποια γήινα χρόνια αργότερα, το 2005, αλλά και τούτη η προσπάθεια τους αποδείχτηκε μάταιη, και τελείωσε πριν καν αρχίσει με τους αστρανθρώπους να σαλπάρουν και πάλι.
Τρίτη και φαρμακερή επίσκεψη η τωρινή, όπου ότι και να γίνει, όπως και τότε έτσι και τώρα, τουλάχιστον στους μυημένους, μένει αυτό το απολαυστικά ιλιγγιώδες -έστω νοητό- σερφάρισμα στ’ αστέρια, μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο για την ωραία τρέλα και παλαβομάρα τους. 

homepage 

orphan surf 

burning a world away

Καμιά φορά τυχαίνει, νομίζω σε πολλούς, αλλά πάλι δεν είμαι και σίγουρος, μπορεί όμως να τυχαίνει, να δεις μια εικόνα, κάτι, οτιδήποτε, οπουδήποτε, να σου θυμίσει ένα τραγούδι, μετά ένα πρόσωπο, έναν άλλον χρόνο, πίσω η μπροστά, τον εαυτό σου μια εικόνα ιδωμένη από μακριά, όπου κάποιον σου θυμίζει αυτός ο άγνωστος.

Κι ύστερα η παλίρροια, η παλίρροια του μυαλού συνεχίζει ν’ ανεβαίνει, σαν να έχεις καταπιεί κάτι ψυχεδελικό και νιώθεις τα κύματα, ένα ρεύμα ασυγκράτητο ορμητικό που κυλάει απ’ το κεφάλι σου ίσα με τον Κρόνο, και ψάχνεις τρομαγμένος κάπου να πιαστείς, να μη παρασυρθείς στην ανοιχτή θάλασσα του διαστήματος απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή…

Το σκίτσο, παρμένο από το βιβλίο Χαιρετίσματα από την Σερβία, αποτυπώνει  κάποιες σκέψεις του Aleksandar Zograf, όπως κοιτούσε τον πόλεμο έξω απ’ το παράθυρό του, τις βόμβες να σκάνε λίγα μέτρα από την αυλή του.

Την ίδια περίπου εποχή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, σε μια άλλη πόλη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ένας ακόμη άντρας, ξένος σε έναν τόπο που ήταν κάποτε μια χώρα, κοιτούσε κι αυτός τον πόλεμο μέσα από το σπασμένο παράθυρο ενός ξενοδοχείου, και όντας μουσικός, έγραφε ένα τραγούδι, για την νεογέννητη τότε μπάντα του που έδινε τις πρώτες της συναυλίες εκεί. Αυτός ο άνδρας ήταν ο Bruno Adams, η μπάντα οι Fatal Shore, και το τραγούδι ήταν το World Away.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απόψε, σκίτσο και τραγούδι, και τα δύο, μου φαίνονται τόσο οικία όπως κοιτάζω έξω απ’ το δικό μου σπασμένο παράθυρο, την πόλη μου, έξω, μα δεν μπορώ να δω τον πόλεμο, κι ο αέρας φέρνει την βροχή, βροχή σκληρή που είναι να πέσει, βροχή που πέφτει, κάθε μικρή σταγόνα κι ένα φιλί, ένα φλογερό φιλί, φωτιά, φωτιά, βροχή, φιλί, κι ένας κόσμος που πέφτει, το σύμπαν σε ελεύθερη πτώση, μακριά, εδώ, ένα φιλί, που καίει αυτόν τον κόσμο, τον μακρινό, τον ψεύτικο, και νιώθω αποσυνδεμένος, σαν το τελευταίο router μιας κατεστραμμένης πόλης, κι απλά δεν ξέρω, αλλά, εγώ, τώρα, θα σκότωνα, στ’ αλήθεια, για ένα κομμάτι, ένα τόσο δα κομμάτι, ενός κόσμου στ’ αλήθεια, αληθινού, μα πιο άπιαστου κι απ’ την άμμο, περίμενε άλλη μια μέρα, ένα χάδι της τύχης, γάμα τα, όπως και να ‘χει…

Τι σας δείχνω, τι σας παίζω και τι σας γράφω τσαμπαντάν ρε πούστη μου….αχάριστοι ε αχάριστοι…

The Outsiders - I Love Her Still, I Always Will

Ένας λόγος που θα είμαι πάντα ευγνώμων στον Jeff mono man Connolly πέρα φυσικά από τα τραγούδια των DMZ και των Lyres,  είναι το ότι μέσω της -φοβερής- διασκευής των τελευταίων στο I love her still, i always will γνώρισα αυτούς τους ιπταμένους Ολλανδούς με την ανεξάντλητη μελωδική φλέβα, τους Outsiders, που το είχαν πρώτοτραγουδήσει εκεί πίσω στα 1966 (b-side στο επτάϊντσο Felt Like I Wanted To Cry).

Με μπροστάρηδες τις μορφές του Wally Tax και του Ronnie Splinter, την αλητεία των Stones και των Pretty Things στην μουσική τους, και ένα μοναδικό ταλέντο στο να γράφουν τρίλεπτα garage punk (όταν ο όρος είχε κάποιο νόημα, να μη παρεξηγούμαστε), rhythm and blues, rock and roll πείτε τα όπως θέλετε μικρά αριστουργήματα, δεν γίνεται να μην τους αγαπήσεις από την πρώτη στιγμή, αν φυσικά αγαπάς αυτή την  μουσική.

Στους θαυμαστές τους συμπεριλαμβάνονται εκλεκτικές και εκλεκτές μπάντες σαν τους Mono Men τους Thanes τους Morlocks και τους Tell Tale Hearts, τους δικούς μας Hydes μέχρι και τον Kurt Cobain, αλλά τι να λέω εγώ τι να λένε αυτοί, όταν μπορεί να μιλήσει η μουσική…και τι μουσική ε? καψουροτράγουδο ολκής!

The Virgin Tongues - Six Feet Underground

Στα Pebbles των ‘00’s, στο νούμερο 24, που θα είναι αφιερωμένο στα γκρουπ της Βόρειας Ευρώπης, και ειδικά της Γερμανίας, και θα βγει τέτοια εποχή σε δεκαοκτώ χρόνια λένε οι –πάντα έγκυρες όπως γνωρίζετε- πληροφορίες μου, θα υπάρχει σίγουρα το Six Feet Underground των Virgin Tongues, αυτών των Αμερικάνων φίλων δηλαδή, που βρέθηκαν και έφτιαξαν μια μπάντα στο Βερολίνο, ηχογράφησαν 2-3 τραγούδια εκεί στα 2009, που βρίσκονται σκόρπια στο δίκτυο, κι έπειτα άραξαν απ’ ότι φαίνεται και σκέφτονται το επόμενο βήμα τους μέχρι σήμερα…και μάλλον δεν τους νοιάζει και πολύ, αν και θα 'πρεπε...

the virgin tongues

Spencer P. Jones and The Nothing Butts - ST

Shock records

2012

Όταν έχεις διανύσει πεντέμιση δεκαετίες ζωής, τις τρεις τουλάχιστον απ’ αυτές σαν μουσικός και μάλιστα της Αυστραλιανής σκηνής, και πίσω σου έχεις μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ αυτής με τους Johnnys και τους Beasts of Bourbon, συν ένα κάρο γεμάτο από άλλες μπάντες, συμμετοχές και συνεργασίες, συν καμιά δεκαριά  προσωπικούς δίσκους, τότε αν μη τι άλλο μπορείς ήσυχος και χωρίς άγχος να περιμένεις έναν έστω και τουλάχιστον χλιαρό καλό λόγο από το στόμα του καθενός, μαζί με ένα σεβάσμιο συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, για τον καινούργιο σου δίσκο.
Αν δε μαζί σου έχεις και τον άνθρωπο του ρυθμού που κάθισε πίσω από τα ντραμς των Scientists, των Hoodoo Gurus, των Beasts Of Bourbon και των Dubrovniks, δηλαδή τον James Baker μαζί με το ζεύγος Gareth Liddiard και Fiona Kitschin, φωνή-κιθάρα και μπάσο των Drones αντίστοιχα, (για να μη θυμηθούμε ξανά τους Gutterville Splendour Six όπου μεγαλούργησε στα pre-Drones νιάτα του ο πρώτος) τότε ο καλός λόγος μπορεί άνετα να μετατραπεί σε διθύραμβο και ύμνους αγγέλων για τούτο το Αυστραλέζικο supergroup, χωρίς εσύ να κουνήσεις καν το μικρό σου δαχτυλάκι, και χωρίς ο άλλος να χρειαστεί καν να ακούσει τον δίσκο σου.
Αν όμως συμβαίνουν όλα αυτά, τότε θα λέγεσαι σίγουρα Spencer P. Jones και μαζί με την εκλεκτή σου παρέα έτσι για την πλάκα σας, θα πετάτε στα μούτρα του κάθε εξυπνάκια σαν και του λόγου μου που το βρώμικο μυαλό του μπορεί να σκεφτεί τέτοια πράματα, θα πετάτε λοιπόν, κομμάτια σαν το Beware the Crossing (που έχει κάτι απ’ τη σπιρτάδα των Dubrovniks) το Duplicity και το When Friends Turn (όπου και να μη διάβαζες για την συμμετοχή τον Drones θα τους καταλάβαινες αμέσως), παίζοντας απλά το Αυστραλέζικο rock and roll που οριοθετούν όλα τα παραπάνω ονόματα και ‘σεις γνωρίζετε όσο λίγοι άλλοι, και δίνοντας έτσι επίσης απλά έναν από τους καλύτερους δίσκους μιας μάλλον φτωχής και άσχημης (και) μουσικά χρονιάς, με την προτροπή αυτά τα περί καλών λόγων και σεβάσμιων μορφών να πάω να το πω αλλού.
Και κάτι τελευταίο άσχετο με τον δίσκο μα σχετικό με τον Spencer που έτυχε να το μάθω από «έγκυρη πηγή» και θέλω να το πω μιας και για μένα έχει τη σημασία του…ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που στάθηκε τόσο πολύ, σαν αληθινός φίλος δίπλα στον Rowland Howard στα τελευταία δύσκολα χρόνια του…

rain parade

Ακούω την βροχή στο παράθυρο τσικ, τσικ, τσικ, και σε ένα άλλο παράθυρο διαβάζω για μια παλιά βροχή, αγαπημένη κι αυτή όπως όλες οι βροχές, μα κλεισμένη εδώ και χρόνια στο σύννεφο της, που θέλει λέει να πέσει παρελαύνοντας και πάλι.

Αφήνοντας όμως πίσω τα ποιητικά, ο λόγος είναι για τους Rain Parade που θα βρεθούν στις αρχές του ’13 ξανά μαζί επί σκηνής (άγνωστο ακόμη αν θ’ ανεβεί μαζί τους και ο κύριος Mazzy Star, David Roback) για καλό σκοπό, να βοηθήσουν δηλαδή τον άλλοτε Windbreaker Bobby Sutliff  που περνάει δύσκολες ώρες μετά από ένα αυτοκινητιστικό…Φήμες τους θέλουν έπειτα και σε εμφανίσεις ανά την Ευρώπη…

Αν λέμε αν, τους φέρει ο άνεμος και προς τα μέρη μας, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν φρόνιμο να τροφοδοτήσω την μνήμη μου με νέες βροχερές αναμνήσεις τόσα χρόνια μετά, μιας που οι παρακάτω φάνηκαν υπεραρκετές ως τώρα…από την άλλη αν κάνουν πως έρχονται σιγά μη και δε πάω να τους δω…και λάθος να κάνω στη τελική το πρώτο τέτοιο θα είναι?

Θυμάμαι λοιπόν πως χάθηκε το μυαλό στην απύθμενη ψυχεδελική δίνη του No Easy Way Down από το Explosions in the Glass Palace…ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις…

Τα ακόρντα της κιθάρας στο κομψοτέχνημα Broken Horse από το ίδιο, την μυσταγωγία και το βιολί του Eyes Closed από το Beyond the Sunset, τον Steve Wynn και τον Dennis Duck από το συνδικάτο του ονείρου στο τέλος του δίσκου να μπαίνουν με άτακτο βήμα στην παρέλαση και όλοι μαζί πια, Dream Syndicate και Rain Parade να ερμηνεύουν έξω καρδιά, έξω απ' τον χρόνο, έξω, έξω, έξω γενικά, την καλύτερη ποτέ εκτέλεση του Cheap Wine των Green On Red…η επιτομή του Paisley Underground…το Crashing Dreams δεν θέλω να το θυμάμαι, θέλω δεν θέλω όμως θυμάμαι την κιθάρα του Matt Piucci στο Snake Bit από το Gravity Talks των Green on Red ξανά…για να μη πλατειάσω αφήνω ασχολίαστες τις αλαξοκωλιές με τους True West, τους Long Ryders, τους Rainy Day, τους Opal, τους Viva Saturn, και λοιπά ατελείωτα αυτής της σκηνής (έτσι είναι οι σκηνές...), αυτά για την ώρα με τις αναμνήσεις που ξαναγυρίζουν…για τους μη κατέχοντες νομίζω είναι αρκετά, για τους άλλους, που τα ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά, είναι περιττά…οπότε…μαέστρο!

all the young dudes

Ναι, ναι, ναι, αυτό ήταν, το έβλεπα καθαρά. Τα νιάτα πρέπει να φύγουν, α, ναι. Αλλά τα νιάτα δεν είναι παρά σα να είσαι κάπως σαν ζώο. Όχι, δεν είναι τόσο σα να είσαι ζώο αλλά κάτι σαν εκείνα τα μαλένκα παιχνίδια που βιντάρουμε καμιά φορά να πουλάνε στους δρόμους, εκείνοι οι μικροί, τενεκεδένιοι τσελοβέκηδες, που έχουν ένα ελατήριο μέσα τους κι ένα κλειδί απ’ έξω τους και τους κουρδίζεις, γκρ, γκρ, γκρ, και ιτάρουν μακριά σαν να περπατάνε, ω αδελφοί μου. Αλλά ιτάρουν μονάχα όλο ευθεία και όλο πέφτουν πάνω σε ότι βρουν και δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε να κάνουν κάτι άλλο από εκείνο που κάνουν. Το να είσαι νέος είναι σα να είσαι μια από αυτές τις μηχανές.

text: Από το τελευταίο, εικοστό πρώτο και κομμένο από την Αμερικάνικη έκδοση και την ομώνυμη ταινία κεφάλαιο του The Clockwork Orange του Anthony Burgess, στα ελληνικά: Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, μετάφραση Βασίλης Αθανασιάδης, εκδόσεις Anubis 2011.

music: Alice Cooper – I’m Eighteen, Love it to Death LP, Warner Bros 1971.

(Συν μια ζωντανή εκτέλεση του από τον Jeff Dahl και τον Stiv Bators που εξυψώνει ακόμη περισσότερο το πνεύμα του τραγουδιού και αποδεικνύει περίτρανα ότι…δεν υπάρχει αστυνομία, αλλιώς θα τους είχε μαζέψει…)

Blacklevel Embassy

Από τις αρχές ως τα μέσα και βάλε των 90’s δεν θυμάμαι και πολλά, η μάλλον θυμάμαι αλλά τα θυμάμαι κάπως θολά…για αυτά λέω να τα πούμε μια άλλη φορά…αυτός ο ήχος όμως είναι κάτι που κανείς δεν ξεχνά…τι γράφει εκεί? κυκλοφόρησε λέει τον Οκτώβρη του 2012??? Μα πως…δεν χτύπαγα δηλαδή το κεφάλι μου στο τοίχο ακούγοντας το, εικοσαριά χρόνια πριν?...

Μια στιγμή…Γιατρέ μου? τι είναι αυτό το άσπρο ριχτό που μου φοράτε? παιδιά πείτε μου ότι μου κάνετε πλάκα…μα σας λέω έχω θεραπευτεί πια, ρούφηξα και το αυγό μου, σας παρακαλώ…που με πάτε?

Zachary Cale - Love in Vein

Μπορεί όλα να έχουν ξαναειπωθεί, τι μπορεί δηλαδή, σίγουρα πράματα, και όχι μια και δυό, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ζαχαρία Cale, που κάνει ότι μπορεί να τιμήσει το βαρύ επίθετό του, να παίρνει τους στίχους από το παλιό blues του Robert Johnson μια βραδιά, και μαζί με την κιθάρα του και κάποιους φίλους, αθόρυβα, σεμνά, δίχως σαματά, να πηγαίνει μαζί τους μια ωραία βόλτα σε μέρη που ίσως, ούτε οι Stones είχαν φανταστεί, όταν έπαιζαν το ίδιο κομμάτι στο Let It Bleed, εκεί στα παλιά τα χρόνια. Άμα τύχει δε και το ακούσουν τυχαία κάπου, πολύ φοβάμαι ότι θα τους κυριέψει αυτή η αίσθηση η doomy and gloomy, μαζί με λίγη ενοχική ντροπή.

Τι μου θυμίζει όμως η φωνή του ακόμα δεν το έχω βρει…

bandcamp 

while the music lasts

...εσύ είσαι η μουσική,

όσο διαρκεί η μουσική...

image: Pennie Smith

text: Από τo The Dry Salvages (Τέσσερα Κουαρτέτα) του T.S. Elliot, και το βιβλίο T.S Elliot Ποιήματα, μετάφραση Παυλίνα Παμπούδη, εκδόσεις Printa 2003

music: Witch Hats – The Bounty, Live @ Melbourne Forum Theatre 28/1/2012 (ένα τέτοιο live θέλω γμτ, από ποιόν να το ζητήσω?)

This is Nowhere/ De Sades – We Split For The Ladies! (split 10”)

Hands in Sand
2012

Όσες τούμπες και να κάνεις αυτό το δισκάκι αλλάζοντας κάθε τόσο πλευρά, όσες ξεχαρβαλωμένες γκαραζόπορτες και ν' ανοίξεις, όσους μονόλιθους και ογκόλιθους κι αν χρειαστεί να παραμερίσεις, σε όσα συρματοπλέγματα και να ματώσεις τα…Motherfuckin’ Blues είναι πάντα εκεί, κάποτε κρυμμένα μέσα στον θόρυβο, άλλοτε θαμμένα κάτω από καλώδια κουλουριασμένα σαν φίδια που δαγκώνουν με πανίσχυρο ηλεκτρικό δηλητήριο, καμιά φορά ίσως σφιχτά δεμένα με τα λουριά του Μαρκησίου κάτω στο σκοτεινό κελάρι, μα πάντα εκεί…και που δεν είναι θα μου πεις, και δίκιο θα ‘χεις.

Απόψε νομίζω παίζουν στην Αθήνα οι δύο τους…οι χαμουτζήδες σπεύσατε… 

This Is Nowhere

De Sades

William S. Burroughs vs George Orwell (με την ελπίδα να έχει δίκιο ο πρώτος)

«Ο υπερπληθυσμός έχει οδηγήσει σε έναν διαρκώς αυξανόμενο κυβερνητικό έλεγχο πάνω στον απλό πολίτη, όχι πάνω στα πρότυπα της καταπίεσης και της τρομοκρατίας όπως στα αστυνομικά κράτη του παλιού καιρού, αλλά πάνω στις εργασιακές σχέσεις, τις πιστώσεις, την οικιστική πολιτική, τα επιδόματα σύνταξης και την ιατρική περίθαλψη. Υπηρεσίες που μπορούν να καταργηθούν και να ελέγχονται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αν δεν έχεις καταχωριστεί, αν δεν έχεις νούμερο, δεν δικαιούσαι τίποτε. Εν τούτοις, η κατάσταση αυτή δεν γέννησε τις καλουπωμένες ανθρώπινες μονάδες με τον πλυμένο εγκέφαλο, που θεωρήθηκαν αυταπόδεικτο γεγονός από προφήτες της γραμμικής εξέλιξης, όπως ο Τζώρτζ Όργουελ. 

Αντίθετα, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αναγκάστηκε να βγει στο περιθώριο. Πόσο μεγάλο κανείς δεν ξέρει. Δεν υπάρχει νούμερο-δεν έχουν νούμερο».

text: Από το Blade Runner του William S. Burroughs, μετάφραση Γιώργος Γούτας, μέσα από το βιβλίο Σελίδες από το Χάος, εκδόσεις Απόπειρα 2000.
music: Vinny Fazzari - Welcome To The Machine, από το Welcome To The Machine: The Electronic Tribute To Pink Floyd CD, Vitamin records 2002. 

The Dark Rags - Underground

Self Release
2012

Δύο κομμάτια απ’ το υπόγειο των Dark Rags, που βρίσκεται κάτω απ’ το υπόγειο μιας πόλης, που βρίσκεται κάτω απ’ το υπόγειο μιας χώρας, που βρίσκεται στην πίσω αυλή του πουθενά.
«Κάτω από τόσο χώμα και τόσα σκατά θαμμένοι, πως μπορούμε άραγε να τραγουδάμε ακόμη?»
«Ίσα ίσα ρε φίλε, το πάρτι τώρα αρχίζει στ’ αλήθεια, θα χάσεις το καλύτερο?». 

bandcamp 

Heart Attack Alley

Καιρό είχα ν’ ακούσω μια πραγματικά καλή μπάντα από την Voodoo Rhythm, που όμως δεν το έβαλε κάτω, και έφτασε μέχρι την Νέα Ζηλανδία για να βρει τους Heart Attack Alley. Δηλαδή τον Dr. (κυριολεκτικά) Karl Steven, που θα πρέπει να προσέξει την καρδιά του έτσι μανιασμένα που φυσάει την φυσαρμόνικα έχοντας δίπλα του αυτά τα δύο θηλυκά, την Kristal G στην κιθάρα, και την Caoimhe Macfehin στη φωνή. Άσε που τον κόβω και για καπνιστή, οπότε το έμφραγμα το ‘χει στο τσεπάκι του κουστουμιού του, η στο τακούνι του ροκαμπιλάδικου παπουτσιού του.

Όσο θα την γλυτώνει όμως (μαζί του κι εμείς), θα μπορεί να ηγείται αυτού εδώ, του λιγάκι διαφορετικού όσον αφορά την κλασική σύνθεση των οργάνων Power Trio, που όμως όπως και οι μακρινοί πια πρόγονοι του είδους, Experience του Jimi Hendrix και οι Cream, μπαίνουν με βαριά βήματα στον χορό(όπως λέμε stomp)που είναι τι άλλο; blues…

bandcamp