Sonic's Rendezvous Band

Αλλουνού ορφανού το ανάγνωσμα ετοίμαζα αλλά να…έχω βάλει να παίζει ολόκληρο το εξαπλό box set που είχε βγάλει η Easy Action το 2006, ακούω, ευφραίνομαι και νιώθω κάπως σαν τον Ζορμπά που ξύπναγε κανένα πρωινό κοίταγε την θάλασσα, τον ουρανό και τη γη, και έλεγε κάτι σαν: «αφεντικό τι είναι τούτο το θαύμα? Δεν είναι θαύμα που υπάρχει θάλασσα αφεντικό? Δεν είναι θαύμα που υπάρχει γρασίδι?» Σαν να ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπε…και δώστου να κυλιέται στο χορτάρι…

Έτσι κι εγώ τώρα που ακούω ξανά την πιο αδικημένη ίσως μπάντα στην ιστορία του rock and roll, αυτήν που θα πρέπει να κάνει όλους τους θεούς του να αυτοκτονήσουν από ντροπή για την κακή της τύχη...

Παίζει το So Sincerely Yours από ζωντανή ηχογράφηση και από…basement tapes, όπως άλλωστε από τέτοιες πηγές σώζεται και ολόκληρο το υλικό τους που είδε σιγά σιγά το φως είκοσι και τριάντα χρόνια μετά την περίοδο 1975-1980 που η μπάντα ήταν ενεργή. Τι είναι τούτο? ρωτάω το αόρατο αφεντικό σαν να το ακούω πρώτη φορά. Αυτό είναι που λέμε rock and roll ε? Αυτή είναι η φωνή, αυτές οι κιθάρες, αυτό το μπάσο κι αυτά τα ντραμς, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Τι θαύμα είναι αυτό μου λες? 

Και πως γίνεται ρε αφεντικό αυτοί οι τύποι να μη μάζεψαν όλο το χρήμα, την δόξα και τις γκόμενες, να μην έντυσαν τους δίσκους τους με πλατίνα, να μην έκαναν την μια παγκόσμια τουρνέ μετά την άλλη, παρά να έχουν επίσημα κυκλοφορήσει ένα (!!!) μόνο τραγούδι από τα 30-40 που ακούσαμε χρόνια μετά, και να έχουν δώσει μερικές συναυλίες κυρίως στο Ann Arbor και στα πέριξ της γειτονιάς τους? Πως γίνεται μπορείς να μου πεις? Δεν μπορείς…ε αμα δεν μπορείς αυτό τι διάολο μπορείς ρε αφεντικό? Τίποτα δεν μπορείς… 
Και τι σκατά rock and roll ακούνε όλες οι μπάντες από τότε μέχρι σήμερα ώστε να μην υπάρχει ούτε μια διασκευή του? Πάλι καλά που κάποιοι όπως οι Hellacopters νιώσανε το City Slang τουλάχιστον. Κι ας το σκοτώσανε φορές όπως οι Primal Scream πρόσφατα.  

Πάμε ξανά, έτσι για την ιστορία:

Scott Morgan (The Rationals) πως το έλεγε σ’ εκείνο το τραγούδι ο Country Joe με τα ψάρια του? Rock and Soul music’s, driving people insane, Rock and Soul, that’s the music got you walking down the street… 

Gary Rasmussen (The Up) αυτός που κατάφερε και με τις δύο μπάντες του να μη ξεμυτίσει απ’ το υπόγειο του rock and roll αν και με λίγη παραπάνω τύχη θα μπορούσε να βλέπει την θέα απ’ το ρετιρέ. Ίσως να φοβήθηκε τον αείμνηστο που απειλούσε «να προσέξουν τα ρετιρέ» και να λούφαξε… 

Scott Asheton (Stooges) ο αδερφός του Ron Asheton και ντράμερ των Stooges δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. 

Και η μούρη που το παρατσούκλι της βάφτισε τους Sonic Youth, η μούρη που θα έπρεπε να έχει μείνει στην ιστορία σαν κάτι πολύ παραπάνω από «κιθαρίστας των MC5» και «ο άντρας της Patti Smith», σε έναν άλλον δικαιότερο κόσμο όπου ο θεός δεν θα κοιμόταν του καλού καιρού, και βέβαια πολλά χρόνια πριν η καρδιά του προδώσει τον Fred στα 45 του χρόνια, η αγαπητή και αγαπημένη Patti θα ήταν «η γυναίκα του Fred Sonic Smith» και αυτός ο τελευταίος ένας από τους 10 άντε 20 το πολύ μεγαλύτερους rock κιθαρίστες, μια αξέχαστη cool φωνή, και ηγέτης μιας μπάντας, τουλάχιστον ισάξιας με αυτές που την γέννησαν.

Δεν πειράζει όμως, ιτς οκει, ας είναι κι έτσι…ίσως να είναι και καλύτερα έτσι…για όλους…Fuck the hype and duck the tripe όπως λέει και ένας καλός φίλος. 

Θα κλείσω με κάτι από ένα παλιότερο ραντεβού μου με την μπάντα: 

Και ποιος είπε ότι η αξία στο rock βάζει στην ζυγαριά πολλούς δίσκους? αναρωτιόμουν στο orphan drug των Hydes… 
Όταν τα λεφτά σου φτάνουν μόνο για να μιξάρεις ένα τραγούδι, τότε δεν έχεις παρά να το τυπώσεις και στις δυο πλευρές του μοναδικού σου single, και να προτείνεις το μεσαίο δάχτυλο του χεριού σε όλα τα νυν και αεί μεγαθήρια του rock με τις ντουζίνες άλμπουμ, λέγοντας τους να πάνε να γαμηθούν.
Ο αέρας στον στενό, σκοτεινό και υγρό δρόμο βρωμάει αλκοόλ, βενζίνη και σαπίλα, τα καλώδια από τις κιθάρες καταλήγουν στους ξέχειλους σκουπιδοτενεκέδες, σπίθες ξεπετάγονται από τις χορδές, σε λίγο οι φλόγες γλύφουν τον ουρανό…
Motor City’s Burning!