Μόλις έχω σκάσει μύτη από το βουλιαγμένο εξοχικό δρόμο,
έχοντας φάει ένα σωρό γονατιές και αγκωνιές από τα κλαδιά, καταχτυπημένος και
γρατζουνισμένος από τους βάτους, και η κούρσα έχει φτάσει στα δύο τρίτα της,
και μια φωνή αντηχεί σαν ραδιόφωνο μέσα στο μυαλό μου και λέει ότι όταν έχεις
βαρεθεί να νιώθεις καλά σαν τον πρώτο άνθρωπο πάνω στη γη κάποιο παγερό πρωινό,
κι έχεις γνωρίσει πως είναι να νιώθεις άσκημα σαν ο τελευταίος άνθρωπος πάνω
στη γη κάποιο καλοκαιριάτικο απόγευμα, τότε καταλήγεις τελικά να είσαι σαν τον
μοναδικό άνθρωπο πάνω στη γη και δε δίνεις δεκάρα για το καλό ή το κακό, αλλά
απλώς συνεχίζεις το τρέξιμο, με τα παπούτσια σου να σκαμπιλίζουν το ωραίο ξερό
έδαφος που τουλάχιστον δε θα σου έκανε ποτέ πουστιά.
image: Marlene
Reidel
text: Alan
Sillitoe – The Loneliness of The Long Distance Runner (1959), στα ελληνικά: Η
μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, μετάφραση Θέμης Μιχαήλ, εκδόσεις Γράμματα 1983.
music: Shurik’n
– Samurai, Où je vis
CD, Delabel 1998.
