Κύριε...ίσως είσαι μόνο η ηχώ της κραυγής μου

Δες Κύριε

εκεί που κατοικούσε το όνομά σου

μένουνε τώρα οι άπληστοι

που δεν έχουν πλέον πείνα

ούτε δικά τους βήματα

διότι τρέχουν πίσω από πράγματα

που μόνο αυτοί μπορούν να αποκτήσουν

η ματαιοδοξία τους κατατρώει τη γη μαδώντας την

και παραγνωρίζει τη φωνή σου

Κύριε

μείνε κοντά μου και όταν τρέφομαι με τέφρα και αλάτι

σιώπησε και άκουγε στο κάθε όνομα

που σου δίνω

διότι θέλω να σε ξεχωρίσω από τους ψεύτικους θεούς

δος μου υπομονή να αντέχω τους ματαιόφρονες

με τα κενά τους λόγια

και τους προσηλυτισμένους

που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν το αντίθετό τους

και δώσε να είναι η προσμονή

γεμάτη ανταρσία

Κύριε όταν αφιχθείς

θα είμαστε φως

άρτος και ύδωρ

το τραπέζι είναι στρωμένο η θύρα ανοιχτή

έλα και κάθισε μαζί μας

βοήθησε να μη νομίζω

ότι μόνο από μακριά είσαι πιστός

και μίλησέ μου

με την αβίαστη γλώσσα των ζώων

που από απόσταση μας παραμονεύουν

με την αλάθητη πείνα τους

Κύριε

δόξασέ με

γιατί πολύ υπέφερα

χωρίς ένα σημάδι σου

ίσως είσαι μόνο η ηχώ της κραυγής μου

τότε λοιπόν βοήθησέ με

να κάνω τον θρήνο μου τραγούδι

θαλπωρή για τους ξένους που έρχονται

text: Said – Psalmen, στα ελληνικά «Ψαλμοί», μετάφραση Νάντη Σιδέρη – Speck, εκδόσεις Σφεντάμι 2011. 

music – Witch Hats – Ma Lord, Cellulite Soul CD, In-Fidelity Records 2008. 

 

ignorance is bliss

Στο διάστημα των εικοσιοκτώ χρόνων που πέρασε στη Σιβηρία, ο ερημίτης δεν κοινώνησε ποτέ. Κι όταν ο αρχιερέας που τον επισκέφτηκε επιχείρησε να τον πείσει να κάνει το χριστιανικό του καθήκον, ο Κούζμιτς τον αποστόμωσε με τα λόγια αυτά που τα είπε με μια επιβλητικότητα που δεν δεχόταν αντίρρηση:  

«Για να κοινωνήσει κανένας πρέπει να πει την αλήθεια στον πνευματικό. Κι εδώ είναι το δίλημμα για μένα: αν δεν την πω -και δεν θέλω να την πω- θ’ απορήσει ο ουρανός, αν την πω θ’ απορήσει η γη. Εγώ, δε, προτιμώ να μ’ αγνοεί το σύμπαν.

text: Λέων Τολστόι – Ο Ερημίτης, μέσα απ’ το βιβλίο «Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου – Μετά τον χορό – Ο Ερημίτης», μετάφραση Μίλτος Κατινάκης, εκδόσεις Κοροντζή 2005. 

music: Red Sparowes - Like the Howling Glory…, Every Red Heart Shines Toward the Red Sun CD, Neurot Recordings 2006. 

bible belt sinners

«Λίγο κονιάκ με τον καφέ σας;»
«Όχι, ευχαριστώ»
«Δεν σας πειράζει αν εμείς...»
«Καθόλου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ με το κονιάκ, αυτό ειν΄ όλο και πρέπει να σηκωθώ στις

έξι».
«Για ποιο λόγο;»
«Για να προσευχηθώ. Το συνηθίζει κανείς».
«Φοβάμαι πως δεν μπόρεσα ποτέ να προσευχηθώ πολύ, από τότε που ήμουν μικρός.» είπε
ο Χένρυ. «Προσευχόμουνα για να προβιβαστώ στη Δεύτερη».
«Και προβιβαστήκατε;»
«Προβιβάστηκα και στη Τρίτη. Αυτό το είδος της προσευχής δεν λέει τίποτα, Πάτερ, έτσι δεν είναι;».
«Κάθε είδος είναι καλύτερο από το τίποτα. Είναι πάντως μια αναγνώριση της δύναμης του
Θεού και αποτελεί ένα είδος δοξολογίας, υποθέτω».
Δεν τον είχα ακούσει να λέει τόσα πολλά μαζεμένα από την ώρα που καθίσαμε στο
τραπέζι.
«Εγώ θα’ λεγα πως είναι περισσότερο σαν να χτυπάμε ξύλο ή ν’ αποφεύγουμε τους
αρμούς πατώντας στις πλάκες του πεζοδρομίου, - σ’ αυτήν την ηλικία τουλάχιστον». 
«Α, λίγες προλήψεις δε με βρίσκουν αντίθετο. Κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ο
κόσμος μας δεν είναι το παν». Με στραβοκοίταξε και συνέχισε, «Θα μπορούσαν να είναι η
απαρχή της σοφίας». 

text: Graham Greene – The End Of The Affair, στα ελληνικά «Το τέλος μιας υπόθεσης», μετάφραση Μαρλένα Γεωργιάδη, Οι εκδόσεις των φίλων 1980. 

music: Bible Belt Sinners – Pistol Packing Preacher, Sunday Best CD, Self Release 2014.   

(Εδώ σε live εκτέλεση, για να απολαύσουμε πλήρως, ηχητικά και οπτικά όλο το μεγαλείο της Miss Molly Simms).

Dealer

Επειδή την ερχόμενη βδομάδα ενδέχεται να εντρυφήσουμε στο θρησκευτικό rock, ας βάλουμε σήμερα ν’ ακούσουμε λίγο πιο δυνατά απ’ ότι συνήθως, αυτούς του αλιτήριους από το Nelson της British Columbia να πούμε, που παίζουν απλά rock, το λες και punk rock, με το heavy rock μάλλον είσαι πιο κοντά στην αλήθεια, οι ίδιοι πάντως το συστήνουν σαν...ShitRock, εμένα τουλάχιστον μου θυμίζουν τον ήχο του Detroit και όλους τους αγαπημένους ακόλουθους, αλλά όπως και να το πεις η ουσία είναι ότι βαβουριάζουν ωραία...στη πρώτη τους κυκλοφορία που ήταν ένα επίσης EP με τρία κομμάτια παιγμένα ζωντανά, διασκευάζουν ζόρικα και το Prowler των...ξέρετε ποιών.

bandcamp

remembering Bruno Adams (2 Septempber 1963 - 18 April 2009)

Τέτοιες μέρες, πριν επτά χρόνια  έφυγε από τη ζωή ένας αγαπημένος μουσικός, εξαίρετος συνθέτης, μια μεγάλη και βαθιά φωνή και προπαντός ένας μεγάλος άνθρωπος. Ένας ακόμη λόγος που συχνά πυκνά τον θυμάμαι κάθε τέτοια εποχή, πέρα από τη δεδηλωμένη μου αγάπη για τα τραγούδια του, είναι και το ότι λίγες μέρες πριν τις 18 του Απρίλη, την ημέρα που έφυγε ο Bruno δηλαδή, έχουν γενέθλια δύο πολύ αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα,  οπότε κάπου εκεί που σταματάει για ένα απειροελάχιστο διάστημα η ακολουθία του χρόνου, μέσα στα σκαλίσματα τις μνήμης, στη χαρά της γιορτής και στη μελαγχολία του τέλους της, στις σκέψεις για τη ζωή και τον θάνατο που αναπόφευκτα έρχονται σε τέτοιες στιγμές, εκεί λοιπόν βρίσκει τον χώρο και τρυπώνει κι αυτή η θλιβερή ανάμνηση του θανάτου του Bruno. 

Η ζωή όμως όπως ξέρουμε προχωράει, και για να μη γινόμαστε πολύ μελό, ας περάσουμε στα αμιγώς μουσικά, που ειδικά για τις μέρες αυτές το μενού περιλαμβάνει δύο κομμάτια από το σπηλαιώδες αρχείο του saunterer (που φυλάσσεται όπως γνωρίζουν οι μύστες, σε καταφύγιο πυρηνικών προδιαγραφών) και...έχουμε και λέμε: 

Το πρώτο είναι ένα βιντεάκι από την θρυλική πλέον βραδιά εις μνήμην του Bruno που έλαβε χώρα στο Βερολινέζικο Bassy Club τον Σεπτέμβρη του 2009, και όπου σύσσωμη η συντακτική ομάδα του blog κάνοντας αιματηρές οικονομίες ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι, ξεχνώντας ακόμη και τι θα πει μπάνιο στη θάλασσα, κατόρθωσε να παρευρεθεί.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο συνοδοιπόρος του Bruno, Phil Shoenfelt μαζί με τους Southern Cross και μια μικρή συνεισφορά από τον «δικό μας» Αναστή, διασκευάζουν, αποτίοντας φόρο τιμής, το Wild is the Wind στα βήματα της ερμηνείας του Bruno που είχε φροντίσει να το ηχογραφήσει από τον πρώτο κιόλας δίσκο των Fatal Shore, και δεν παρέλειπε σχεδόν ποτέ να το ερμηνεύει στις συναυλίες τους. Συγκλονιστικές στιγμές νούμερο ένα.

Στο δεύτερο βιντεάκι, που είναι μόνο audio όμως, οι κύριοι Phil και Bruno με τον ρυθμοκράτη Chris Hughes πάντοτε πίσω από τα τύμπανα, συλλαμβάνονται σε μια μεγαλοπρεπή εκτέλεση του If You Go Away πάνω στη σκηνή του Τσέχικου Blues Alive Festival τον Νοέμβρη του 2003. Μια εκτέλεση που στέλνει για βοσκή σπαθόχορτου όλους τους σαλιάρηδες, αγαπούληδες, εναλλακτικούς ή όχι, “ερωτικούς” ερμηνευτές,.
Συγκλονιστικές στιγμές νούμερο δύο και…τέλος. 

little bit more orphan Bruno I

little bit more orphan Bruno II

                               

straight from the heat island

Εδώ και κανέναν μήνα η καλή μας Poison City Records έχει ανεβάσει στο soundcloud το Heat Island, το πρώτο δείγμα του ομότιτλου άλμπουμ των Κανμπεριανών Hoodlum Shouts που αναμένεται να βγει στις 20 Μαΐου, ενώ αυτές τις μέρες έσκασε μύτη σε άλλο site ακόμη ένα κομμάτι του δίσκου, το Twin Cities.

Εγώ, από την –πάντα λάθος- πλευρά μου, έλεγα να γράψω ότι έχω να πω όταν ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, αλλά πρώτον είμαι ανυπόμονος και δεύτερον κάτι άλλα θέματα που έχω πρόχειρα στην κάβα θέλουν λίγη δουλειά ακόμη, και είμαι αυτές τις μέρες κουρασμένος και μαζί βαριέμαι οπότε...αφού σας έφερα τα καλά νέα, σας αφήνω προς το παρόν με τις νότες του Heat Island και τις λέξεις που είχα γράψει πριν τέσσερα χρόνια –πότε πέρασαν αλήθεια- για την πρόσφατη τότε κυκλοφορία τους, το επικό Young Man Old Man...στον σύνδεσμο ακριβώς από κάτω.

old orphan hoodlum shouts

 

Charlie Marshall and the Body Electric

Έχει λίγες μέρες που έχω αλλάξει υπολογιστή και τ’ αρχεία μου βρίσκονται εδώ κι εκεί (έκανα και ρίμα) οπότε δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω και να βάλω ν’ ακούσω τους δίσκους των Harem Scarem… απ’ ότι θυμάμαι πάντως το άνευρο blues rock τους δεν με είχε ποτέ ενθουσιάσει,  και σήμερα με μια μικρή βοήθεια από το youtube όπου πέτυχα διάφορα σκόρπια κομμάτια φρεσκάροντας την ασθενή, έχουμε ξαναπεί μνήμη μου, επιβεβαίωσα ξανά αυτή μου την αίσθηση. 

Έτσι ήταν μάλλον φυσιολογικό να αδιαφορήσω για την μετέπειτα πορεία του ενός εκ των ιδρυτών τους (μαζί με τον αδερφό του Christopher) Charlie Marshall , που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και κάποια εξαιρετικά όπως ακούω και μαθαίνω άλμπουμ με τους Body Electric, το προσωπικό του σχήμα που κατά καιρούς έχει συστεγάσει μουσικούς σαν τους Jim White και Warren Ellis από τους Dirty Three, τον Brian Henry Hooper (αν δεν ξέρετε από ποιούς έχετε τη συμπόνια μου), τον Bryan Colechin από τους True Spirit και όχι μόνο , τον Matt Heydon που έχει παίξει πλήκτρα με δύο ενδεκάδες εθνικής Αυστραλίας τουλάχιστον, τον Darren Seltmann των Avalanches και μια καραβιά άλλους που αγνοώ.

Όλος αυτός ο πρόλογος γίνεται με αφορμή την επανακυκλοφορία σε ένα CD των δύο πρώτων και «χαμένων» άλμπουμ των Body Electric, του “Charlie Marshall and the Body Electric” (1994) και ‘’I Don’t Want It” (1996) σε μια συλλογή με τον τίτλο Wont Give Up που οι αυστραλόφιλοι τουλάχιστον αναγνώστες του μπλογκ (γιατί έχουμε κι άλλους?) αξίζει ν’ ακούσετε. 

 

Όπως υποθέτω θα αξίζουν τουλάχιστον ένα άκουσμα (εγώ τουλάχιστον αυτό σκοπεύω να κάνω τις επόμενες μέρες) και οι νεότερες δουλειές τους, μετά την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας δέκα και βάλε χρόνια μετά το I Don’t Want It, και μέχρι τις παράξενες μέρες μας.

Σίγουρα και τα παλιά τους δεν είναι όλα τραγούδια του επιπέδου του Fall που ακούμε παρακάτω, αλλά τι διάολο, αυτός ο ήχος μας έχει στοιχειώσει...

 

bandcamp

 

Lucas Trouble (Jean-Luc Taccard) RIP

Γραφείο τελετών έχουμε αρχίσει να θυμίζουμε…ένας-ένας την κάνουν σιγά σιγά…
Για όσους δεν τους βοηθάει η μνήμη τους ο Lucas ήταν ο τρελοκιμπορνίστας (και κιθαρίστας καμιά φορά) των Vietnam Veterans…θα πρέπει να έχει 7-8 χρόνια που επιτέλους (εφηβικό όνειρο γαρ) τους είχα δει στο Ξυλουργείο του Μύλου…και μπορεί ο Mark Enbatta να είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της μπάντας, ο Lucas όμως με την σαδιστική μεταχείριση των πλήκτρων του και την τρέλα του γενικά ήταν αυτός που μας ξεσήκωνε κάθε τόσο και έκλεψε στο τέλος την παράσταση… 

Ας τον χαιρετήσουμε όχι με κάποιο κομμάτι των Veterans αλλά με το ασύλληπτης ομορφιάς (και δεν είναι λόγια του αέρα μα μόνο η αλήθεια) Before I Go από τους "αδελφούς" Vietnam Chain όπου ο Lucas (όπως και όλοι τους) για ακόμη μια φορά μεγαλουργεί…

little bit more orphan veterans