Έχει αρκετό καιρό που έπεσε το μάτι μου σ’ αυτές τις επανακυκλοφορίες της Raven, στο Roman Gods, το Up Front EP, το Hexbreaker και το Speed Connection σε CD, και όλο έλεγα να γράψω κάτι αλλά όλο το ανέβαλα…είναι τόσο πολλά αυτά που έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα αυτών των δίσκων, που σε συνδυασμό με την ζέστη μου προκαλούν απόγνωση και παράλυση. Λίγες γραμμές όμως και μερικές γουλιές άσπρο κρασί έτσι για τον Zaremba και την τρελοπαρέα του τις παλέυω.
Παίζει το The Dreg, ιδανική εισαγωγή για οποιονδήποτε δίσκο και συναυλία. Νομίζω μ’ αυτό είχαν ανοίξει στο Βεάκειο αλλά και το live τους στον Μύλο την τελευταία φορά που τους είχα δει…Ο Zaremba πάνω στα ηχεία, κάτω από την σκηνή να χορεύει χαμένος ανάμεσά μας, έπειτα πάνω στο μπαρ, παντού…στο τέλος ένας, ένας τον ακολουθούν και οι υπόλοιποι έξω από το club με τον ντραμερ ξεχασμένο να παίρνει ένα τύμπανο και να βγαίνει τελευταίος…Ρωτάνε ποιος παίζει δίπλα στην αποθήκη για να πάνε να τζαμάρουνε μαζί του…Νομίζω ήταν ο Μητροπάνος με τον Μαχαιρίτσα, κάποιοι τους απέτρεψαν δυστυχώς…θα ήθελα να δω την σκηνή να εφορμούν εκεί μέσα οι Fleshtones…
Αλλά αυτά έγιναν κάπου στα 90’s…δεκαριά χρόνια νωρίτερα αυτοί ήταν οι βασιλιάδες της Νέας Υόρκης μαζί με τους Cramps και τους Suicide (Οι Ramones δεν πιάνονται γιατί ήταν απλά οι Θεοί), και ‘μεις μικροί καθημερινοί ήρωες (η έτσι νομίζαμε) μίλια μακριά, που περνούσαμε τα βράδια μας ακούγοντας το Hexbreaker…αν κάποιος βούταγε και το αμάξι του μπαμπά για μια βόλτα τα είχαμε όλα…με γκάζι και αυτούς τους παλαβούς στο κασετόφωνο ο προορισμός δεν είχε καμιά σημασία…στο Screaming Skull ήδη αρχίζαμε να βγάζουμε καπνούς από τα αυτιά, στο Legend of the Wheelman με το φαζαρισμένο σαξόφωνο να μαστιγώνει τα ηχεία γινότανε χαμός, μέχρι να φτάσει το ομώνυμο Hexbreaker και να ανατιναχτούν όλα....σκόνη και θρύψαλα, μέσα στον χαλασμό μόνος όρθιος ο Zaremba κουνώντας σπαστικά την φράντζα του…στην άλλη πλευρά είχαμε και το Heatwave των Drive, παραγωγής αλλά και φιλοσοφίας Zaremba, δηλαδή: fun, fun, fun…
Ύστερα πώς να μην αρχίζω σαν παράφρων το κήρυγμα σε όποιον γνώριζα και το έφερνε η κουβέντα στη μουσική…για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι ρε μαλάκα, για τις συναυλίες τους, για τον ναρκισσισμό του rock and roll και τον διονυσιασμό της soul που κουβαλάνε πάνω στην σκηνή και στους δίσκους τους, για τα αξέχαστα χορωδιακά και τις τρελές χορευτικές φιγούρες τους…να δεις ρε το Shadowline στο Urgh! και θα καταλάβεις!
Στα τέλη των 90’s πάλι, τότε τους άφησα και δεν ξαναγόρασα δίσκο τους, κάπου εκεί μετά το More than Skin Deep που ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ, όχι σαν τα πρώτα τους αλλά είχε φλόγα (και μαζί το Dance with the Ghoulman!)…που και που πέφτω πάνω στο όνομά τους, (σε ένα…μοντέρνο ελληνικό site κάποιος τους είχε αποκαλέσει γελοίους, τι να πεις μπροστά στην μακαριότητά του?), στις νέες τους δουλειές και καμιά φορά τις ακούω για λίγο…όπως το πρόσφατο Brooklyn sound solution αλλά και το σινγκλάκι που προηγήθηκε και είχε στην β πλευρά του το Remember the Ramones…
Ότι και να κάνουν όμως, καλώς η κακώς εκείνα τα χρόνια τους, εκείνοι οι δίσκοι τους για μένα είναι…Deep in my heart…Forever!
