Την θυμάμαι πάντα την πρώτη φορά….Ήταν κάπου στην μέση μιας κασέτας που από τα χέρια ενός νεοσυλλέκτου τόσο τυχερού ώστε να υπηρετεί μαζί με κάποιο antipodean junky τότε, βρέθηκε στα decks της συνοικιακής καφετερίας που πηγαίναμε μετά το σχολείο.
Το αφεντικό πολλές φορές ξεχνούσε να την αλλάξει και έπαιζε με τις ώρες συνεχόμενα.
Τόσο το καλύτερο για μας τα διψασμένα για τέτοια μουσική τσογλάνια!
Είχε κι άλλα ωραία, κάτι Wet Taxis και Pel Mel, κάτι Ed Kuepper και Tactics, κάτι παρόμοια άρτι προσγειωμένα απ’ το διάστημα όπως μας φαινότανε τότε.
Αλλά το Let You Go…το Let You Go…με την κιθάρα να κλαίει όποτε σταματάει να τα χώνει, και την αφήνει μονάχη της ο Jeremy Oxley…Τι είναι αυτό ρε? Τι έχουν γράψει οι άνθρωποι? Οργασμός! Τέτοια είναι η μουσική που θέλω να ακούω, τέλος.
Αλλά το Let You Go…το Let You Go…με την κιθάρα να κλαίει όποτε σταματάει να τα χώνει, και την αφήνει μονάχη της ο Jeremy Oxley…Τι είναι αυτό ρε? Τι έχουν γράψει οι άνθρωποι? Οργασμός! Τέτοια είναι η μουσική που θέλω να ακούω, τέλος.
Λίγο αργότερα ήρθε το Days Are Gone από την Penguin και είδαμε και τις φάτσες των αδερφών Oxley και της παρέας τους, στην ωραία φωτογραφία του εξωφύλλου, ανοίξαμε το σεντούκι και θαμπωθήκαμε, μένοντας γοητευμένοι-γητευμένοι για πάντα από όλους αυτούς τους θησαυρούς που κρύβονταν εκεί μέσα..
My Only Friend, Trouble In My Brain, Gone, It’s Not Me, Happy Man, Alone With You, Tunnel Of My Love, It’s A Sunny Day, You Need a Friend, No Love Around, Days Are Gone, τι να λέμε τώρα, να γράψω ολόκληρο το tracklist του ομώνυμου και του Individuals? Θα μπορούσαν να μοιράσουν τα τραγούδια τους έτσι ώστε με την προσθήκη γεμισμάτων να κάνουν πολυετή καριέρα καμιά 10αριά νεόκοπες μπάντες.
Νομίζω ότι ο όρος Power Pop δεν πρέπει να έχει πιο ταιριαστό παράδειγμα από τους Sunnyboys…Εκεί που η ομορφότερη μελωδία που σκαρφίστηκε ανθρώπινος νους, συνευρέθηκε ιδανικά με το σκληρό rock, στο αστείρευτο τραγουδοποιητικό ταλέντο αυτών των Αυστραλών.
Αλλά αυτά είναι τα χαριτωμένα που έγραφα πίνοντας καφέ το απόγευμα.
Περασμένα μεσάνυχτα τώρα, ύστερα από κάμποσα ποτήρια κρασί, και τα κακά νέα για τον θάνατο του αγέραστου Νίκου όπως τον λέγαμε, απ’ όπου είχα αγοράσει το Eternally Yours των Saints και το πρώτο των Feelies μια εποχή που του την είχε βαρέσει με την Jazz και το Ethnic και πούλαγε τα παλιά του βινύλια, βάζω ολόκληρο το διπλό LP, και τώρα που ξαναπαίζει το Let You Go, και η κιθάρα είναι κει και κλαίει μαζί με τις μέρες που έφυγαν, του το αφιερώνω.
(H ζωντανή εκτέλεση που ακούμε είναι από το This is Real - Singles/Live/Rare, κυκλοφορία του 2004, ένα αναπάντεχο δώρο σε ανύποπτο χρόνο, και ενώ είχα πιστέψει ότι είχα ξεμπερδέψει με τα δισκογραφικά των Sunnyboys από πολύ, πολύ καιρό…Αν το Let You Go στην στουντιακή του εκδοχή παίρνει ένα 10αρι με τόνο, αυτήν εδώ η ζωντανή με πόσους τόνους θα πρέπει να συνοδευτεί για να της αποδοθούν όλοι οι έπαινοι -και τα δάκρια- που της αξίζουν?)
