Αυτό το blog ξεκίνησε, ήθελε και θέλει ακόμη να είναι απλά ένα μικρό fanzine που αγαπάει να γράφει για πράγματα που αγαπάει να ακούει και να διαβάζει…βασικά το rock and roll…και έτσι θέλω να παραμείνει και θα παραμείνει…μέχρι το τέλος...Απλά η μαυρίλα που φέρνει η φτώχια, αυτό το βαρύ οβερντοουζ από ασχήμια, φόβο και μίσος, είναι τόσο έντονο ολόγυρα πια που εδώ και καιρό συχνά πυκνά αναρωτιέμαι τι στο μπούτσο καθόμαστε και γράφουμε όλοι εμείς εδώ μέσα για τις ωραίες μουσικές μας, κάνοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα…υπάρχουν και αυτοί…που ο μπαμπάς έχει γεμίζει τα αμπάρια με χρυσό για πέντε έξι γενιές και πραγματικά δεν χαμπαριάζουν τίποτα…
Μα ξέρω ότι για τους πολλούς δεν είναι έτσι…Ακόμη και μ’ αυτό το ασθενικό ένστικτο που μας έχει απομείνει μπορώ και αφουγκράζομαι την οργή και την ένταση ακόμη και σε κείμενα που φαινομενικά μιλάνε μόνο για κάποιον δίσκο…Και χαίρομαι για αυτό και παίρνω θάρρος, που καταλαβαίνω, που νιώθω, ότι κι άλλοι εκεί έξω φοράνε το αλεξιμπάσταρδο γιλέκο τους και την παλεύουν όπως μπορούν…Μ’ αυτά τα λίγα που έχουν, και δεν μιλάω μόνο για λεφτά…
Και η κάθε μέρα τους όσο κι αν μοιάζει –και είναι- ένας απελπισμένος ανήφορος, είναι μαζί και μια απελπισμένη αντίσταση…Και μόνο το ότι συνεχίζουμε να ζούμε και να αναπνέουμε, να αγαπάμε και να συνεχίζουμε να κινούμαστε, έτσι άτσαλα και αγχωτικά όπως το κάνει ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ελπίζω τουλάχιστον αυτός, ο τρόπος να είναι ακόμη δικός του, παίζοντας άμυνα , προσπαθώντας προς το παρόν να τους αποφύγουμε, να αποφύγουμε όσο το δυνατόν τα χτυπήματά τους, ντιρέκτ, κροσέ, και -μακριά από μας- άπερκατ, γνωρίζοντας όμως –όπως το ξέρουν και αυτοί- ότι δεν τους γουστάρουμε, καθόλου μα καθόλου, ότι αν μπορέσουμε –όταν μπορέσουμε- δεν θα καθόμαστε να συζητάμε και να ρωτάμε πριν τους…είναι μια πράξη…πιστεύω και μη γελάτε, ότι είναι μια πράξη επαναστατική…όπως ήταν μια φορά και η μουσική που αγαπάμε…και για αυτό ακριβώς τον λόγο ήταν τόσο ερωτική που ακόμη ζαλισμένους με τα μυαλά παρμένα μας έχει.
Τώρα όλο αυτό ήταν υποτίθεται…πρόλογος στο ότι αν και μουσικό αυτό το blog καμιά φορά θα τρώτε στη μάπα και τις μεταμεσονύκτιες ανησυχίες του γράφοντα…όσες απ’ αυτές δεν μένουν τελικά στο συρτάρι…σαν και τις παρακάτω…
Στην άκρη του μέλλοντος μόνο προπαγάνδα, ψέματα και βρώμικη δουλειά, όχι δεν είναι η παράνοια του στιχουργού, είναι έκφυλες φάτσες, τρομακτικά αληθινές, πρόσωπα βιδωμένα μέσα σε ακριβά κουστούμια, κρύβονται πίσω από πρόστυχες συναλλαγές, μέσα σε λαμπερές τουαλέτες, για να αρπάξουν αυτά που δεν είναι δικά τους. Για να ξεπουλήσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια αυτών που δεν γεννήθηκαν ακόμη, τα πάντα για πάντα.
Απαιτούν κι άλλον χρόνο…χρόνο γιατί? Για περισσότερα ψέματα? Χρόνο για να χέζουν για πάντα? Όσο πιο μεγάλο το γεύμα τόσο πιο τεράστιο το σκατό… στο καιρό που είχαν κέφια μοίραζαν τα αποφάγια, όσο πιο μεγάλο το γεύμα τόσο πιο πολλά τα αποφάγια…για την πλέμπα…τώρα όμως θύμωσαν, σιγά μη σας δώσουμε και φαγητό λιγούριδες, που θέλετε να μας κρεμάσετε…τώρα μόνο το σκατό....μετά σκουπίζονται από βρεγμένα χαρτιά…θα μπορούσα να τα χα βρέξει εγώ η μια γριά…
Λίγο χρόνο ακόμη…Χρόνο για να προλάβετε να ξεπουλήσετε στο παζάρι όλους τους γιούς και τις θυγατέρες?
Προδότες όλων των ψυχών…τα έχει γράψει ο παππούς, να τον ακούμε…ψυχών που απ΄την Γένεση ως εδώ που αγκομαχώντας έφτασαν…φτάσαμε…
Αλλά και σεις…εμείς που καθόμαστε και κοιτάμε…αυτούς που μας παίρνουν έτσι εύκολα, χωρίς έστω μια τουφεκιά της τιμής να τρομάξει τα σπουργίτια, αυτό που μας ανήκει…Θα μας το ξαναδώσουν πίσω έτσι όπως ήταν? Έδωσαν ποτέ τίποτα τσάμπα?
Δεν είναι για τα δικαιώματα που ξέραμε και τώρα δεν υπάρχουν και υπάρχει μια σκατοζωή και μια τυφλή υπακοή και μας γαμάνε την ψυχή…όχι μόνο για αυτά…είναι η θάλασσα (και μόνο που μπορεί να αγοράσει κάποιος μια αμμουδιά φτάνει για να καταλάβουμε ότι αυτός ο κόσμος πάει κατά διαόλου)…και ο ουρανός και η γη…ακόμη και ο αέρας…αν μπορούσαν κι αυτόν…θα μπορέσουν, κάτι θα βρουν…είναι ότι δεν θέλω να περνώ τις μέρες μου περιφερόμενος από γκισέ σε γκισέ για να πληρώνω...δεν θέλω να ακούω για λεφτά όλη την ώρα, όλη την ζωή…Έχω-θέλω καλύτερα πράγματα να κάνω…ζούσα και ζω λιτά από άποψη μαθαίνοντας απ’ τον Επίκουρο, αλλά και από ανάγκη… και μακριά απ’ αυτούς….τους σκατόψυχους που είναι σπαρμένοι παντού ολόγυρα και δουλειά τους είναι όχι μόνο να ακούν αλλά να γαμούν με χίλιους δυό τρόπους τις ζωές των άλλων…προσπαθώ να έχω όσο το δυνατόν λιγότερα πάρε δώσε μαζί τους…μ' αυτά τα καθάρματα...ίσα-ίσα αυτά που δεν μπορώ να αποφύγω…
Νομίζω ότι κι αν αποφασίσω θα είναι η λάθος κίνηση…δεν έχω την ιδανική λύση όπως και σεις, δεν έχω να σας τάξω τίποτα, όπως έχουν οι γαμιόλιδες, οι κωλογλύφτες με τον αέρα της άκαμπτης εξουσίας, που έχουν το μυαλό μας σαν μπετονιέρα και του ρίχνουν χαλίκια για να βγάζει βλέννα…τα βαμπίρ που αν μπορούσαν θα ρουφούσαν όλη την ευχαρίστηση από το σεξ το φαγητό και το χρώμα γύρω μας, όλο τον χρόνο μας, όλο το άπειρο…μόνο για πάρτη τους….Ο θάνατος ο ίδιος που ήρθε και μας κάθισε στον σβέρκο…θέλω να σας πω πόσο σας μισούν τα παιδιά στο δρόμο κωλαράδες μπάσταρδοι γαμόσπιτοι…εμείς μπορεί να είμαστε τελειωμένοι αλλά εσείς δεν είσαστε παρά μερικοί ακόμη σκατοχαφιέδες…
Δεν έχω να τάξω τίποτα…αλλά αν το μεγάλο τους σκατό, ένα κάρο ψέματα, και πολλά κάρα πτώματα είναι αυτό που έχουν να προσφέρουν αυτοί και οι παρέες τους, προτιμώ το τίποτα.
Αν αυτό που μπορούν να μου προσφέρουν είναι η πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία, με δωρεάν ταχυμεταφορικά μπροστά στην πόρτα μου αύριο, (πιο αύριο?) σήμερα! προτιμώ να μην πάρω τίποτα.
Αν αυτό που μου τάζουν είναι η προοπτική μια μέρα, όχι τόσο μακρινή που η πείνα μου θα χτυπάει μανιασμένη στο στομάχι να πέσω με τα μούτρα για να κατασπαράξω ζωντανή την γριά που μετράει φραγκοδίφραγκα στην ταμία του σουπερ μάρκετ κρατώντας ένα γιαουρτάκι, προτιμώ το τίποτα. Αίμα γκριάς καλό, τέλω κι άλλο χορτάσω χο χο χο…
Αν κάποιοι την είδαν λιοντάρια και γουστάρουν τη ζούγκλα να ξέρουν ότι μπορεί να πατήσουν αγέρωχα και υπεροπτικά το φιδάκι τον Διαμαντή…και αυτό να αρχίσει να δαγκώνει ασύστολα και άσχημα…
Πάνω όμως κι απ’ το τίποτα, προτιμώ τα κοροΐδα που αρχίζουν να ξυπνάνε…κάπως άγαρμπα από τα απανωτά χτυπήματα είναι αλήθεια, λίγο βαριοί, φοβισμένοι, ντροπαλοί, διστακτικοί, αλλά αρχίζουν να πιάνουν το νόημα…να στέκονται παρέες, παρέες στους κακοτράχαλους δρόμους του μεσημεριού, βλοσυροί…και ο ψίθυρος –στην αρχή και το τέλος πάντα είναι η σιωπή- στο δρόμο – θα τους γαμήσουμε το μουνί που τους πέταγε- όλο να δυναμώνει. Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως ακολουθούν οι πέτρες και τα καδρόνια.
Καταλάβετε Το στούντιο της Πραγματικότητας. Και ξαναποκτήστε το διάστημα.
Κατά τα άλλα, όσο ηλίθιοι και άγριοι είμαστε οι άνθρωποι, όσο κι αν μας έχουν σπάσει τα νεύρα και τα αρχίδια, σήμερα ήταν μια πραγματικά όμορφη, ηλιόλουστη και κρύα χειμωνιάτικη μέρα. Απ’ αυτές που μ’ αρέσει να γυρνάω στους δρόμους και να ακούω τον ήχο των νεκρών φύλλων κάτω από τα πόδια μου. Και τώρα μια ξάστερη νύχτα απ’ αυτές που δεν βαριέμαι να περνώ κουτσοπίνοντας και καπνίζοντας κλεισμένος μέσα (όσο έχουμε «μέσα» ακόμη) στο διαστημόπλοιό μου, πότε ρίχνοντας συνωμοτικές ματιές στον συνένοχο ουρανό, που συνεχίζει να πλέει ανάμεσα στους πληγωμένους γαλαξίες, πότε σημειώνοντας με μολύβι τις καλές ατάκες στο Big Sleep του Raymond Chandler, και πότε βάζοντας να ακούσω κομμάτια σαν το Before I Way των Witch Hats…σας τα πρηξα μ’ αυτούς…
Μικρές χαρές της ζωής, αυτές μας κράτησαν αυτές θα μας κρατήσουν.
Υ.Γ. Τώρα που το βλέπω ολόκληρο όποιος το διαβάσει μέχρι το τέλος είναι ήρωας…
