Ένας γνωστός αστικός μύθος θέλει τους υπονόμους της Νέας
Υόρκης να κατακλύζονται από αλιγάτορες. Κι ένας άλλος άγνωστος των σκοτεινών
λαγουμιών αυτής της πόλης είναι οι Chrome Cranks.
Ασυγχώρητα αγνοημένοι στο καιρό τους από την «ανεξάρτητη» υψηλή κοινωνία του rock (ως είθισται) κι ας είχαν –έχουν-
ύποπτα πάρε δώσε τις μικρές ώρες σε κακόφημους δρόμους, με ονόματα όπως οι Sonic Youth, οι Pussy Galore, οι Boss Hogg οι
Honeymoon Killers,
οι Knoxville Girls,
οι Five Dollar Priest και άλλους, και άλλους γυρολόγους του Νεοϋορκέζικου μεσονυκτίου.
Κι ας θα μπορούσαν να έχουν ανάλογης υφής δοσοληψίες στα ίσα
με παλιούς νονούς σαν τους Birthday Party,
Scientists (άνετα του περνάς για Αυστραλούς) οι τους Gun Club και τους Cramps.
Όσο για τα λυκόπουλα? Και τι δεν θα έδιναν οι Movie Star Junkies, ο Tex Napalm, ή οι Slug Guts να
βρεθούν στην σκηνή πριν απ’ αυτούς. Οι Woman σαν συμπολίτες τους το έκαναν ήδη.
Τι τα θες όμως όλα αυτά? Δεν σου φτάνει αυτό το λυσσασμένο,
δαιμονισμένο, ασύμμετρο, ένας Θεός ξέρει ποιανού αρχαίου ιού, που ήταν πάντα
εκεί και περίμενε υπομονετικά μέσα στην καταφρονημένη λάσπη και τα σκοτάδια, μεταλλαγμένο
Blues?
Αν αυτό σου αρκεί και σου περισσεύει, τα καλά νέα λένε ότι
είναι ξανά μαζί και όπου να ‘ναι κυκλοφορούν το πέμπτο τους άλμπουμ, πρώτο
έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια.
Ας τους θυμηθούμε στο Shine it On από το κλασικό Dead Cool του
1994 στην Crypt, και ας
πάρουμε μια γεύση από το Ain’t no Lies in Blood που
κυκλοφορεί όπου να ‘ναι από την Bang!
(και αυτό) με εξώφυλλο δια χειρός Michael Gira...Rubber Rat το
κομμάτι.
myspace
