Μια αποχαιρετιστήρια γιορτή…στα χαμόγελα των παιδιών του paisley underground που η ηχώ της μουσικής τους έσβηνε τότε ανάμεσα στα βουνά του χρόνου…στα 1993. Κι ένα χέρι να γράφει το τελευταίο αντίο κατά μήκος του αχανούς ουρανού της Αυστραλίας. Αντίο για την πιο αγαπημένη μουσική εποχή και σκηνή.
Κι ένα νεύμα που αφήνει όλη την σκόνη ενός μακρινού ευχαριστώ πάνω στους ώμους εκείνων που περνούσαν τις νύχτες τους στην πλατεία, στο μπαρ με το καουμπόικο όνομα, μα και στο άλλο, που ήθελε να είναι το τελευταίο μπαρ στην άκρη του τοίχους, και πότε πότε περίμεναν στην ουρά του παλιού σινεμά με το εισιτήριο στο χέρι, (Σαββατοκύριακο για συναυλία, όχι καθημερινή για τσόντα). Στην κιθάρα που κατά καιρούς βρέθηκε πίσω από όλες σχεδόν τις μεγάλες rock and roll μπάντες της Θεσσαλονίκης, και στη βραχνή φωνή που σε έναν άλλο τόπο και χρόνο θα άφηνε –μεγάλη- ιστορία…όπως και η ίδια η μπάντα.
Celebrate the end of our world.
Κι ένα νεύμα που αφήνει όλη την σκόνη ενός μακρινού ευχαριστώ πάνω στους ώμους εκείνων που περνούσαν τις νύχτες τους στην πλατεία, στο μπαρ με το καουμπόικο όνομα, μα και στο άλλο, που ήθελε να είναι το τελευταίο μπαρ στην άκρη του τοίχους, και πότε πότε περίμεναν στην ουρά του παλιού σινεμά με το εισιτήριο στο χέρι, (Σαββατοκύριακο για συναυλία, όχι καθημερινή για τσόντα). Στην κιθάρα που κατά καιρούς βρέθηκε πίσω από όλες σχεδόν τις μεγάλες rock and roll μπάντες της Θεσσαλονίκης, και στη βραχνή φωνή που σε έναν άλλο τόπο και χρόνο θα άφηνε –μεγάλη- ιστορία…όπως και η ίδια η μπάντα.
Celebrate the end of our world.
Πάει καιρός που είχα σκεφτεί να ριπάρω απ' το βινύλιο αυτό το τραγούδι για το the crypt αλλά…είμαι αναβλητικός…ευτυχώς η ΓΑΒ Productions που είχε βγάλει την συλλογή Don’t Let Them Kill Your…Taste!!! με το φανζιν Χωρίς Κανόνα τότε (το 1997) αποφάσισε να κάνει σελίδα στο bandcamp! (Στην ίδια συλλογή μαζί με άλλα καλά, υπάρχει και το Blue Pussy των Closer σε μια με ανδρικά φωνητικά και σπασμένα φρένα εκτέλεση)
Το Celebrate βέβαια είναι ηχογράφηση του 1993, αφού η μπάντα είχε διαλύσει 2-3 χρόνια πριν την κυκλοφορία αυτής της συλλογής. Ένα κλασικό τραγούδι, χαμένο στον χρόνο όπως αυτά των παππούδων του garage που αγαπούσαν και οι Sunsteps και παρουσιάζουμε κατά καιρούς και από αυτό το blog, και ο μόνος λόγος που βρίσκω για να διαφωνήσει κανείς με το «κλασικό» είναι απλά να μην το έχει ακούσει ακόμη.
