Moloko +
2012
Η δική μου χρονιά νομίζω δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με ένα
καλύτερο δώρο, και ούτε αυτό το blog θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη χαρά από το να είναι αυτός ο
δίσκος η πρώτη παρουσίαση για αυτόν τον χρόνο.
Ευτυχώς που υπάρχει πάντα και η κρύπτη του rock and roll, κρυμμένη επιμελώς από τους πειρατές στην ακτή του νησιού καταφυγίου τους, απ’ όπου μέσα από τις αράχνες και τα σκοτάδια συχνά πυκνά φροντίζουν να ανασύρουν κάτι τέτοιους θαμμένους θησαυρούς, για να κάνουν τις μέρες μας που φεύγουν από την πίσω πόρτα με την σκόνη χιλιάδων χρόνων, λίγο πιο όμορφες.
Τα οκτώ τραγούδια αυτού του CD, τα έχω με τον τίτλο The Delta Demos, που παραπέμπει στο στούντιο Delta της Πράγας όπου ηχογραφήθηκαν την άνοιξη του 1997, αν και στο μικρό μυαλό μου ακούγοντας τα έρχεται πάντα το Δέλτα του μεγάλου γέρικου ποταμού που στις εκβολές του ξεβράστηκαν κάποια μεσάνυχτα με άνωθεν (η κάτωθεν) εντολή και παρέμβαση στα παλιά τα χρόνια τα Blues.
Ήταν οι πρώιμες, και ξεχασμένες ως σήμερα, ηχογραφήσεις, όλες τους διασκευές που έδιναν και το στίγμα - μαζί φυσικά με τον πρότερο άσωτο μα αντρίκια έντιμο βίο των τριών- της νεογέννητης τότε μπάντας που είχαν σχηματίσει ο Phil Shoenfelt, ο Chris Hughes και φυσικά ο Bruno Adams, με την προοπτική να αποτελέσουν τον πρώτο δίσκο των Fatal Shore.
Ευτυχώς που υπάρχει πάντα και η κρύπτη του rock and roll, κρυμμένη επιμελώς από τους πειρατές στην ακτή του νησιού καταφυγίου τους, απ’ όπου μέσα από τις αράχνες και τα σκοτάδια συχνά πυκνά φροντίζουν να ανασύρουν κάτι τέτοιους θαμμένους θησαυρούς, για να κάνουν τις μέρες μας που φεύγουν από την πίσω πόρτα με την σκόνη χιλιάδων χρόνων, λίγο πιο όμορφες.
Τα οκτώ τραγούδια αυτού του CD, τα έχω με τον τίτλο The Delta Demos, που παραπέμπει στο στούντιο Delta της Πράγας όπου ηχογραφήθηκαν την άνοιξη του 1997, αν και στο μικρό μυαλό μου ακούγοντας τα έρχεται πάντα το Δέλτα του μεγάλου γέρικου ποταμού που στις εκβολές του ξεβράστηκαν κάποια μεσάνυχτα με άνωθεν (η κάτωθεν) εντολή και παρέμβαση στα παλιά τα χρόνια τα Blues.
Ήταν οι πρώιμες, και ξεχασμένες ως σήμερα, ηχογραφήσεις, όλες τους διασκευές που έδιναν και το στίγμα - μαζί φυσικά με τον πρότερο άσωτο μα αντρίκια έντιμο βίο των τριών- της νεογέννητης τότε μπάντας που είχαν σχηματίσει ο Phil Shoenfelt, ο Chris Hughes και φυσικά ο Bruno Adams, με την προοπτική να αποτελέσουν τον πρώτο δίσκο των Fatal Shore.
Τελικά στον παρθενικό τους δίσκο δύο χρόνια αργότερα το 1999, μαζί με τις δικές τους συνθέσεις και κάποιες ακόμη διασκευές, μπήκαν σε διαφορετικές εκτελέσεις τα Wild is the Wind (Dimitri Tiomkin and Ned Washington), My Death (Jacques Brel, Mort Shuman), Preachin’ Blues (Robert Johnson), και το Who’s Been Talkin’(Howlin' Wolf) ενώ το If You Go Away (Jacques Brel, Rod McKuen), στον τελευταίο τους, το Real World του 2007. Τα υπόλοιπα τρία, το Dolphins (Fred Neil), το Bird on a Wire (Leonard Cohen) και το Friday’s Child (Lee Hazlewood) είχαν κυκλοφορήσει το 2009, λίγους μήνες πριν τον θάνατο του Bruno σαν ένα digital release μόνο ΕP, με τον τίτλο Bird on a Wire.
Δεν γνωρίζω με ποιο κριτήριο επιλέχτηκαν οι εκδοχές των κομματιών που βγήκαν στους δίσκους τους τελικά, αλλά οι απέριττες, με τον άμεσο και ευθύ ήχο σαν παίζουν ζωντανά στο δωμάτιο, και γεμάτες ξέχειλο ενθουσιασμό Delta εκτελέσεις του Wild is the Wind του Who’s Been Talkin’, του My Death, και ειδικά του πιο ελεγειακού από ποτέ, If You Go Away (μαζί με το Summer wine το αγαπημένο μου ντουέτο) ακόμη και δεκατέσσερα χρόνια μετά σφίγγουν το στομάχι σαν να είναι η πρώτη, ή και η τελευταία φορά που τα ακούς.
Τώρα που ο μακρύς δρόμος του Bruno τέλειωσε μπρος στην στερνή ακτή γεμάτος λεκέδες απ’ το ταξίδι, έτσι όπως πρέπει να τελειώνει κάθε δρόμος δηλαδή -των άλλων δύο ευτυχώς συνεχίζει ακόμη- κυκλοφορούν στην μνήμη του (αλλά υποθέτω και σαν βοήθεια στην οικογένειά του) σε ένα CD, κάτω από τον όμορφο και ταιριαστό τίτλο Setting the Sails for El Dorado, που σε συνδυασμό με το Melville-ικό «ναυτικό» εξώφυλλο αποτελεί ένα όπως πρέπει σε μεγάλους άντρες σαν τον Bruno τρισάγιο.
Τέτοιοι δίσκοι έτσι κι αλλιώς απευθύνονται σε φανατικούς και πιστούς που για χάρη τους θα άντεχαν ακόμη και την Ιερά Εξέταση, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η ίδια η μπάντα από την αρχή ως το τέλος του βίου της απευθύνονταν σ’ αυτούς, και μόνο φανατικοί και πιστοί ήταν και παραμένει το κοινό της.
Εγώ απλά ακουμπάω ακόμη ένα τσιγάρο στον τάφο του μαζί με την φωτογραφία που συνόδευε την λίστα του 2011, τραβάω μια βαθιά ρουφηξιά απ΄το αναμμένο που κρατάω, και γεμίζω απ’ το κρασί το δυνατό, δώρο απ’ την -τιμή μου να την πω δεύτερη πατρίδα- Κρήτη. Κακές συνήθειες θα πεις…και το κρασί και το τσιγάρο και δίσκοι σαν κι αυτόν. Δεν είναι πρώτη φορά όμως που μια κακή συνήθεια σώζει την ζωή ενός ανθρώπου. Όπως το ίδιο το φάρμακο το Θεού.
Ρίχνω στο χώμα, κοκκινίζει, για αυτούς που έφυγαν, όσους φίλους κι αυτή που είναι ακόμη εδώ…Και πιάνω να σφυρίζω στο σκοπό του άγριου και ανεξιχνίαστου σαν τον ουρανό ανέμου, που μας χτυπάει στην πλάτη σαν μαχαίρι, και στην δική του κουβαλά τη μελωδία…
The Fatal Shore - If You Go Away (Setting the Sails to El Dorado version)
