Κι έτσι, στο τέλος ο Τσαρλς ίσιωσε τα μαλλιά του και άρχισε
να κάνει παρέα με τα άλλα μπασταρδόσκυλα, τους λίγους γιαπωνέζους, μεξικάνους,
εβραίους και έλληνες του γυμνασίου Τζόρνταν. Οι ανοιχτόχρωμοι μεξικάνοι
περνιόντουσαν για ισπανοί, οι κινέζοι έλεγαν πως είναι λευκοί. Αλλά ακόμη και
μ’ αυτούς τα πράματα ήταν δύσκολα, γιατί όλοι τους μίλαγαν μια γλωσσά ακόμα και
μπορούσαν να τον αποκλείσουν από τη συντροφιά όποτε τους κάπνιζε.
Το μόνο που ήθελε ήταν να τον αποδεχτούν κάποιοι, κάπου, και
κανείς δεν τον αποδεχόταν, άει σιχτήρ λοιπόν!
Και τότε βρήκε μια λύση. Ερωτεύτηκε τον εαυτό του.
«Να πάτε να γαμηθείτε, ηλίθιοι μαλάκες που ζείτε μέσα στην
προκατάληψη», σκέφτηκε. «Εγώ μπορώ να δω τα μυαλά σας μέσα-έξω. Και μη μου
μιλάτε εμένα για αποχρώσεις δέρματος, γιατί βλέπω το μίσος στις μικρές, μίζερες
ψυχές σας».
Κατάλαβα τι πήγαινε να κάνει. Έχω δει και μερικούς άλλους
ανθρώπους να ζουν σ’ αυτό το νησί δίχως χρώματα.
text: Charles Mingus – Beneath the Underdog, στα ελληνικά: Χειρότερα κι από τα σκυλιά, μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου, εκδόσεις Εξάντας 1981.
music: Jah
Wobble’s Invaders of the Heart – Everyman’s an Island, από το
Rising Above Bedlam LP,
Oval Records 1991.
