Καμιά φορά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω κι εγώ με τον φίλτατο
Jonathan (τον Richman) που αγαπά τις ζεστές νύχτες…πέραν όλων των άλλων που
περιγράφει στο τραγούδι του, είναι και η κατάλληλη εποχή για ένα δοκιμασμένο,
απολαυστικό και αγαπημένο κοκτέιλ…
Ελάτε αραχνίτσες μου μπείτε μέσα στο πλατύγυρο ποτήρι που
σας περιμένει το λαιμ…οπ! έτσι μπράβο…ρίχνουμε και μπόλικη άγρια κιθαροδίνη…να
και μια ελιά θρούμπα…φλοπ…έτοιμο!
Το κομμάτι το άκουσα πάνω κάτω την εποχή που βγήκε (όπως
έμαθα μετά), δηλαδή το 1988, και μέσα στην θολούρα μου, καθώς η ακρόαση έλαβε
χώρα σε γνωστό νυχτερινό ίδρυμα οινοπνευματικής και καλλιτεχνικής επιμόρφωσης
των νέων της εποχής, θεώρησα άσκοπο να πάω να ρωτήσω το τίτλο του τραγουδιού
και του δίσκου, γιατί όσο κι αν ήμουν ανατιναγμένος, αυτή τη φωνή και αυτή την
μπάντα τους αναγνώρισα αμέσως…Mike Blood και Lime Spiders είναι δεν υπάρχει περίπτωση… αγριοΦωνάρα ε? Είναι κι αυτή η βραχνάδα...Από τις
αγαπημένες μου…Και είναι και σχετικά συμμαζευμένος εδώ…Εξαιτίας του τους έδιωξε
η Virgin records,
ανάθεμα την ώρα που τους υπέγραψε αυτούς τους αγροίκους έλεγαν τα’ αφεντικά. Αν
δεν σταματήσει να φωνάζει αυτός ο μανιακός στο μικρόφωνο τον πούλο…
Κι αυτές οι κιθάρες, ιπτάμενες γύρω απ’ τον ήλιο... (Βλέπεις
την λάμπα του μπαρ για ήλιο ρε? ακούγεται ο διπλανός)…Τι ρυθμός, τι ρεφρέν, τι κομματάρα
ρε πούστη…Αλλά από ποιόν δίσκο? Δεν έχουν και πολλούς, θα το βρω! Αύριο κιόλας…
Αμ δε που θα είναι αύριο…έψαξα και την επόμενη, ξανάψαξα τη
μεθεπόμενη, τζίφος…στο Slave Girl,
το The
Cave Comes Alive!
και το Volatile δεν ήταν ευτυχώς διαπίστωσα με ανακούφιση, γιατί αν ήταν θα
ήμουν πολύ μαλάκας να μη το έχω προσέξει αφού τα είχα…και μετά ποιος ξεπλένει
την ντροπή! Ήδη κουβαλούσα μερικές τέτοιες…
Έμεναν τα 3-4 σινγλάκια που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή
στις δισκοθήκες (και) των φίλων για καλή μου τύχη, μπορεί κάποιο από τα bside να
μη μου το έχουν γράψει στις κασέτες έλεγα, αλλά και πάλι τίποτα…τι στο διάολο
μήπως ήταν κάποιοι άλλοι τελικά? Αυτοί οι Αυστραλοί για όλα είναι ικανοί…Λες να
μη μπορέσω να το ξανακούσω ποτέ? Πάει?? Πέρασε και χάθηκε ανεπιστρεπτί??? Στην
π.ι. (προ ιντερνετ) εποχή υπήρχε και αυτή η πιθανότητα.
Πέρασαν μήνες πέρασαν χρόνια και η μελωδία σιγά σιγά έπαψε
να μ’ επισκέπτεται, ούτε καν στον ύπνο μου δεν ερχόταν…ως που κάπου στο 2004 κατέβασα
το Nine Miles High
1983-1990…την cdσυλλογή
τους που είχε βγει ένα χρόνο πριν αν δεν κάνω λάθος το 2003…όπως την είχα βάλει
να την ακούω απ’ την αρχή με την χαρά που έχεις όταν ακούς κάτι αγαπημένο αλλά
και προσωπικά φορτισμένο, που έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία
φορά, και βλέποντας κάποιους άγνωστους τίτλους στο τρακλιστ θυμήθηκα! Λες? Ίσως
να το είπα και φωναχτά, δεν ξέρω…στο εικοστό δεύτερο κομμάτι, αμέσως μετά το Main Attraction, 22 και κάηκες που
λένε, ήχησαν οι καμπάνες!
Toο Close To The Sun
λοιπόν! ε δεν θα μπορούσε αυτό το τραγούδι να μην έχει και ωραίο τίτλο…
Σας το χω’ ξαναγράψει ότι γερνάω γίνομαι ευσυγκίνητος και
ξεμωραίνομαι, αλλά θα το πω: μετά το πρώτο σοκ, ήμουν βαθύτατα συγκινημένος
εκείνο το βράδυ, τόσο που κατέβηκα τρέχοντας μέχρι το περίπτερο, πείρα μια σακούλα
μπύρες και έστησα ένα αξέχαστο πάρτυ για έναν, με τον ντι τζει να συνεχίζει με
παλιό καλό αυστραλέζικο rock and roll μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα…για ‘κει πάει το πράμα και απόψε…
Για την ιστορία να πούμε ότι ο δίσκος που μάταια έψαχνα
τελικά αφού κανείς εκτός από κείνον τον ντι τζει τελικά δεν φαίνεται να τον
είχε, ήταν ένα 12”
EP που
βγήκε σχεδόν μαζί με το Volatile
στην Virgin, με τον
ευφάνταστο τίτλο Lime Spiders EP.
Το Toο Close To The Sun ανοίγει την πρώτη πλευρά και ακολουθεί το Jagged Edge.
Στην Β υπάρχει το Odyssey από το Volatile και μια
ωραία διασκευή του When I Was Young,
που δεν νομίζω να έχει κανείς αντίρρηση να την ακούσουμε αμέσως μετά το Too Close…
