Έφτασαν στην ώρα τους ξανά οι μέρες που όπως κάθε χρόνο, αρχίζω να
νοσταλγώ τον χειμώνα…«χειμωνάκι μου που είσαι» και τα λοιπά…Το ίδιο απ’ την
ανάποδη αρχίζω και κάνω μου φαίνεται κατά τα τέλη Γενάρη…γεροπαραξενιές τι να
πεις…
Αυτή την στιγμή πάντως και τι δεν θα ‘δινα να χρειαζόταν να
χωθώ στο παλτό μου για να βγω έξω…ας είναι όμως θα το υποστώ κι αυτό…και όχι
μόνο θα το υποστώ αλλά –θυσιαζόμενος σ’ αυτό τον καυτό βωμό- προσφέρω απλόχερα
–τσάμπα είναι- και δύο τραγούδια που αν έγραφα για κανένα κωλοπεριοδικό θα
έλεγα ότι δεν πρέπει να λείπουν απ’ τις καλοκαιρινές συλλογές σας…
Εσείς αν θέλετε βάλτε τα original εγγύηση είναι, εγώ για να έχει και σασπένς τα βάζω σε
δύο άπιαστες, για ανώτατο rock and roll σεμινάριο με θέμα τι εστί διασκευή, εκτελέσεις.
Το πρώτο έχει τίτλο μια λέξη που αυτή την στιγμή η μόνη
περίπτωση να μη μου προκαλέσει αηδία είναι να σκεφτώ τον ομώνυμο δίσκο των Drive, ή να μου έρθει στο
μυαλό αμέσως η μελωδία του Heatwave
των Martha and the Vandellas
όπως το εκτελούν Hydes ρίχνοντας κηροζίνη να αρπάξουν όλα γύρω, για την συλλογή του The Thing στα 1999.
Το δεύτερο είναι ο ύμνος κάθε καλοκαιριού, ακόμη και εκείνου
που έχει μείνει στην ιστορία ως αυτό της
αγάπης, που δεν μπορεί να ακούει σε άλλο όνομα εκτός από το This Ain’t the Summer of Love των
αρχόντων του heavy rock Blue Oyster Cult,
σε μια ανελέητου γρατζουνίσματος εκτέλεση από τους Screaming Dizbusters ή
αλλιώς τους Nomads.
