if you just wanna have something to do at Wednesday night...

 

http://strawdogsmagazine.blogspot.gr/

 

sleep alone

Καπνίζω… Καπνίζω απελπισμένα, έντονα. Πάντα!

Πάντα! Πάντα! Πάντα!

Επιθύμησα να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…

Αλλά ο δαίμονας μου κοιμάται.

Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως

από αυτήν την ψυχή μου.

Καλοκαιρινή νύχτα, Ιούνης μήνας, ο μήνας που τα βράδια μπορείς να ακούσεις την ανάσα της Γης όπως ερωτοτροπεί με τον ουρανό. Πόσοι ποιητές δεν την ύμνησαν, μα… φτάνει τώρα, ως εδώ… ποτέ πια!

Τ’ αστέρια τρεμόφεγγαν μακρινά, άτακτα, ασύλληπτα… στέλνοντας σινιάλα σαν τα καντηλάκια στα νεκροταφεία το σούρουπο, υπεύθυνα για τους νόμους,τους παρανόμους, για ό,τι πέρασε και ό,τι θά ’ρθει πάνω ’ αυτήν την πέτρα, και για όλα τα πλάσματα που σέρνονται πάνω της.

Κάτω στο χώμα βαθύ το σκοτάδι, κι ο δρόμος, κι ο χρόνος μεγάλος μέχρι το ξημέρωμα.

Το ένιωσε να πλανιέται στον άνεμο μαζί με την απάντηση. Ήταν ώρα πια να ξεκινήσει. σηκώθηκε αργά, προχώρησε και σταμάτησε μπροστά στον απόκρημνο γκρεμό. Από κάτω έφτανε υπόκωφος ο παφλασμός της αιώνια ανήσυχης θάλασσας.

Στάθηκε τελετουργικά στην άκρη του βράχου γυμνός, γυμνός σαν τον Διόνυσο που βρίσκει επιτέλους την ακτή του, και μόνος, μόνος σαν τον πρώτο άνθρωπο που μετά την προαιώνια παγωμένη νύχτα άκουσε το θλιβερό τραγούδι ενός ετοιμοθάνατου γλάρου λίγο πριν την παρθενική αχτίδα, στην άκρη της Γης.

Σήκωσε το πιστόλι και σημάδεψε ψηλά, ευχόμενος να είναι κάποιος εκεί πάνω, γιατί ξέρεις… δεν με νοιάζει μονολόγησε… Πρώτα έριξε δοκιμαστικά σε κάτι σκόρπια, κι αμέσως μετά στον άσπλαχνο Άρη, πρώτα πυροβολούμε, μετά ρωτάμε… και να θυμάστε, οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα. (Και ποιος νομίζεις σκοτίζεται για την αλήθεια;)

Και έπειτα έριξε κατά ριπάς… όλον τον χάρτινο ουρανό, τρύπες να τον γεμίσει. Πένθιμες τρύπες, να χάσκουν στο κελί μας. Κι ύστερα ξέπνοος και ματωμένος,να γύρει… να πέσει στην αυλή μας.

Όταν πια του τέλειωσαν οι σφαίρες, πέταξε στον γκρεμό το πιστόλι και… Άγιο μίσος, δώσ’ μου το χέρι σου.

Το ύψωσε ενώνοντας τα τρία δάχτυλά του, θαρρείς έτοιμος να ορκιστεί σε κάτι, αλήθεια σε τι θα μπορούσε πια;

Άρχισε να σβήνει ένα ένα τ’ άστρα σαν να ήταν κεριά, σκοτώνοντας το φως ανάμεσα στα δάχτυλά του. Μαζί τους έσβηνε και όλες τις περασμένες φωτιές που σιγόκαιγαν ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού του. Ένα προς ένα, σαν τα κεριά που έχουν πληρώσει πια το τάμα τους. Ένα προς ένα, να πάψουν πια να κυβερνούν τη μοίρα. Ένα για κάθε λέξη, για κάθε σκέψη, για κάθε αναπνοή που έμειναν πίσω. Κανένα να μη μείνει. Κανένας δεν θα μείνει.

Μόνο κομμάτια μικρά, που πέφτοντας μακραίνουν φέγγοντας για λίγο πιο δυνατά, πριν ξεψυχήσουν στην άβυσσο. Μικρά κομμάτια όσων κάπου εδώ, εδώ γύρω που πέρασε κι αυτός, περπάτησαν, θραύσματα όσων ακόμη εδώ ονειρεύονται, ή απλά πέτρες που πλέουν άσκοπα στο κενό διάστημα κι ένα μυαλό, μικρό χαζό, τους παρέδωσε το ριζικό.

Δεν με νοιάζει η απάντηση πια… να σβήσουν όλα.

Λίγο πριν χαράξει, βιαστικός και καταϊδρωμένος, τα χτυπούσε με τις γροθιές του, τα κλοτσούσε, προσπαθούσε να τα δαγκώσει… κι όμως σχεδόν είχε καταφέρει να τον τυλίγει το απόλυτο σκοτάδι. Το φεγγάρι, έτσι σαν φέτα καρπουζιού που κρεμόταν, το έκανε μερικές χαψιές κι ύστερα πέταξε στο χάος τη φλούδα του, φτύνοντας μαζί και τα κουκούτσια της σκοτεινής πλευράς.

Στον ουράνιο θόλο δεν ξεχώριζε πια κανένα χρώμα. Μόνο η απέραντη απονιά που είναι πάντα εκεί. Μέσα στις τελευταίες ανταύγειες ενός άρρωστου λυκόφωτος άναψε τσιγάρο και τράβηξε μια βαθιά τζούρα αποκαμωμένος.

Ακόμη ένα τελευταίο, το πιο λαμπερό, και ύστερα μπορώ να κοιμηθώ. Αυτό θα το έσβηνε όχι με τα δάχτυλα του χεριού του, αλλά συνθλίβοντάς το με τη φτέρνα του ποδιού, σαν τελευταίο τσιγάρο. Δεν είναι ακόμη τόσο σκοτεινά αλλά θα γίνει.

The sky is empty, silent,

The Earth still as stone,

So nothing stands above me,

Now I can sleep alone.

The END

Σαν το πουλί στο ακροθαλάσσι τον βρήκε η αυγή, προσπάθησε να τον τυλίξει και πάλι στη μανία της και τη βουή.

Κοίταξε με το υγρό του βλέμμα προς την ανατολή και έκανε μια τελευταία ανέλπιδα προσπάθεια να σβήσει κατουρώντας τον κόκκινο ήλιο που ανέβαινε ψηλά.

Ύστερα φόρεσε ξανά τα ρούχα του, έβαλε στην τσέπη του λίγο σκοτάδι, όσο πρόφτασε να μαζέψει στη χούφτα του για τον δρόμο, κι έψαξε με τα μάτια εκεί πέρα στον βορρά, κοιτώντας θαρρείς να δει εκείνο το παλιό κρυμμένο πέρασμα.

Κάτω από τον απόμακρο βόμβο, τον ατελείωτο ψίθυρο, το ακατάπαυστο αρρωστημένο μουρμουρητό, αυτή την αιώνια διαστημική συμφωνία των κόσμων, τους σπαρακτικούς ύμνους των αστεριών, χάθηκε στα κλεφτά, νικημένος για ακόμη μια φορά, μια φασματική μορφή, το φάντασμα της ακτής, μια πέτρα που απέρριψε ο χτίστης, μην αφήνοντας πίσω του τίποτε άλλο παρά μόνο μια στάλα, αόρατη στο φως του ήλιου, αστρόσκονη να αιωρείται στον αιθέρα, κι έναν αδύναμο λυγμό. 
Κάπως έτσι, κάπου εδώ, και πάλι δεν τελειώνει. 

image: Shoot for the stars, by Imaage 18.

text: saunterer – Από τη λάθος πλευρά, εκδόσεις Απόπειρα, 2014.
music: Dimi Dero – Sleep alone, A tribute to Rowland S. Howard CD, Stagger Records 2006. 

Η άνοιξη μας ήρθε όπως κάθε φορά…από τη λάθος πλευρά

Σκέφτηκα να κάνω ένα δεύτερο blog, προς «υποστήριξην» του βιβλίου (εκείνο εκεί πάνω δεξιά για τους…απρόσεκτους), ξέρετε τώρα με ανάρτηση κάποιων ιστοριών, όλα τα σχετικά νέα της γιγαντιαίας και πολυδάπανης καμπάνιας προώθησης του, τις –κουραστικές το ομολογώ- συνεντεύξεις στα διεθνή μέσα, την βράβευσή μου από το έγκυρο William Burroughs Institute, την φωτογράφηση μου με τον Thomas Pynchon, στην μοναδική δημοσιευμένη φωτογραφία του έπειτα από εκείνη του ναυτικού, το reunion των Wipers για μια και μοναδική βραδιά στο πάρτυ της πρώτης παρουσίασης, τη σελφι (έχει κάτι μέρες που έμαθα τη λέξη και ανυπομονούσα να τη χρησιμοποιήσω) με τον Πάπα και τα λοιπά…
Αλλά επειδή γενικά –και τελικά- δένομαι πολύ (και) με τα πράγματα, δεν μπορώ να «προδώσω» το orphan drugs που ως γνωστόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα blog και κάτι ελάχιστα λιγότερο από ιδέα, θα τα υποστείτε, όχι όλα αλλά κάποια από τα παραπάνω, στις σελίδες του αγαπημένου σας ιστολογίου.

Εντάξει, το βιβλίο δεν είναι και τίποτε σημαντικό όπως άλλωστε, αποφάσισα, και όλη η υπόλοιπη ζωή μου, αλλά…για την ώρα αυτό μπόρεσα αυτό έκανα. Κάτι είναι…το επόμενο που έχω αρχίσει, αν κάποτε το τελειώσω θα είναι καλύτερο…μάλλον.
Όσοι το αγοράσετε θυμηθείτε! μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Τα λεφτά σας πάντως δεν θα πάνε χαμένα, θα τα επενδύσω σωστά και παραγωγικά, μπορεί όχι τόσο, όσο οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας, δηλαδή σε πλακάκια και ρόδες, αλλά…εδώ και καιρό ονειρεύομαι τον θάνατό μου σε πισίνα γνωστού ξενοδοχείου από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Βασικά όλα αυτά διαφήμιση είναι, αλλά ειλικρινά το κάνω περισσότερο για την πλάκα της υπόθεσης, για να το ευχαριστηθώ δηλαδή, παρά για οτιδήποτε άλλο…

Συμπέρασμα: Από εδώ και για κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στα συνηθισμένα που αναρτώ, θα μπαίνει σφήνα και κάποια ανάρτηση σχετική με το βιβλίο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες…ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με τα τι, που, πως, πόσο, προσεχώς.

Πάρτε τώρα και μια συλλογή από το πλεόνασμα, έτσι για να σας καλοπιάσω και να έχετε περισσότερους και καλύτερους λόγους να με διαβάσετε (είμαι κοντά και σε συμφωνία με μεγάλο σούπερ μάρκετ για να προσφέρω και κουπόνια μαζί με το βιβλίο).
Μια συλλογή που την ξεκίνησα με τα πρώτα κρύα και με τον τίτλο wintertime is here kitties, and its time to take a trip, και κόντεψε να βγει με το «κανονικό» summertime is here…τελικά η μπίλια έκατσε ακριβώς στη μέση, τώρα που ανθίζουν τα βουνά, και βγάζει η γης χορτάρι.

take a trip pt1

take a trip pt2

The Ukiah Drag

Χορεύω το βαλς των αρουραίων, η βροχή πέφτει δυνατά, το ανοιγμένο γράμμα είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι και η Νίνα χτυπά την πόρτα…η Νίνα χορεύει βαλς, το γράμμα πέφτει δυνατά, η βροχή είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι και οι αρουραίοι μου χτυπούν την πόρτα…η βροχή χορεύει βαλς, η Νίνα είναι ακόμη πάνω στο τραπέζι και τα λοιπά και τα λοιπά…ένα βρώμικο ταξίδι και η Poison Ivy που είχαν υμνήσει οι Coasters κι έπειτα οι Rolling Stones, και μια πολύ γνωστή μας πήρε από εκεί το παρατσούκλι της, μπαίνουν επίσης κάπου στο κάδρο, πάνω κάτω δεξιά αριστερά δεν έχει σημασία…
Σημασία έχει αυτό το φρέσκο αμερικάνικο γκρουπ που έρχεται από την Φλόριδα μέσω Νέας Αγγλίας, έχει τις ρίζες του στους American Snakeskin και σε μια χούφτα άλλες μπάντες, με ήχο αρκούντως βρώμικο και θορυβώδη να τσαλαβουτά σεληνιασμένος και ψυχεδελιασμένος στις λάσπες του punk και τα απόνερα του blues, με ένα EP, το Jazz Mama is Cryin, ένα soundtrack σε κασέτα, το Variations of Candy και ένα μόλις κυκλοφορημένο επτάϊντσο, το Death Trip/Poison Ivy πίσω τους, και όλο το έτσι κι αλλιώς, πάντα αβέβαιο σαν την θάλασσα μέλλον, μπροστά τους. 

soundcloud 

There's a hole and a deathray in my head

There's a hole in my head where my mind shoulda been
And I can't figure out now, which way is up and I

I can't feel it anymore
All I've got and I want more 

Ίσως κάποια μέρα, όταν καταφέρω να βουλώσω αυτή την αναθεματισμένη τρύπα που άνοιξε ξαφνικά στο κεφάλι μου στα καλά καθούμενα, το απόγευμα εκεί που ήσυχος άκουγα την μουσική μου, να σας πω μερικά πράγματα για τους Deathrays και για ολόκληρο τον δίσκο τους Songs From A Vacuum…τώρα όμως δε μπορώ παιδιά…όχι όχι δεν μπορώ…έχω λιώσει…το μόνο που μπορώ πέρα από το να σφαδάζω στο πάτωμα είναι να αναρωτηθώ: Βγαίνουν ακόμη τέτοια παλιο-ψυχεδελο-ροκ τραγούδια ρε πούστη μου? Και να συμπεράνω: Άρα…υπάρχει ελπίς…

bandcamp 

cheap

Κυκλοφορούσε και λίγο χόρτο και ο Ρούφους ήταν κάπως φτιαγμένος. Και στο τελευταίο κομμάτι ζωντάνεψε ακόμη περισσότερο, γιατί ο σαξοφωνίστας, που ήταν σε φόρμα όλο το βράδυ, έκανε ένα φανταστικό σολάρισμα. Ήταν ένα παιδί, σχεδόν στην ηλικία του Ρούφους, που ερχόταν από κάποιο τρελότοπο, ίσως από το Τζέρσευ Σίτι ή από τις Συρακούσες. Και κάποτε ανακάλυψε ότι μπορούσε να το πει με το σαξόφωνο. Και είχε πολλά να πει. Στεκόταν εκεί με τα μακριά του κάνια, γαμώντας τον αέρα, γεμίζοντας το βαρέλι του στήθους του, τρέμοντας μέσα στα κουρέλια των είκοσι και κάτι χρόνων του, και ουρλιάζοντας μέσα από το σαξόφωνό  Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; και ξανά Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Ο Ρούφους τουλάχιστον αυτό άκουγε, η ίδια ερώτηση ξανά και ξανά, να επαναλαμβάνεται βασανιστικά και πολύμορφα με όση δύναμη είχε το αγόρι. Η σιωπή ήταν απόλυτη, η προσοχή όλων στραμμένη πάνω του, τα τσιγάρα σβηστά τα ποτά αφημένα πάνω στο τραπέζι· και στα πρόσωπα όλων, ακόμα και στα πιο ρημαγμένα και στα πιο μουντά, φάνηκε ένα παράξενο διστακτικό φως. Ο σαξοφωνίστας τους βίαζε, όμως δεν ήθελε πια την αγάπη τους, τους πέταγε μονάχα την οργή του με την ίδια περιφρονητική, παγανιστική περηφάνια που γαμούσε τον αέρα. Κι όμως η ερώτηση ήταν τρομαχτική μέσα στην αλήθεια της· το αγόρι φύσαγε βγάζοντας το λαρύγγι του και τα σωθικά του μέσα από το μικρό του παρελθόν· κάπου μέσα σ’ αυτό το παρελθόν, στην πλέμπα και στους καυγάδες του συναφιού, κάπου μέσα στο λερό δωμάτιο, κάτω από την κουβέρτα που είχε σκληρύνει από τα χύσια, πίσω από την μαριχουάνα και τη βελόνα, κάτω από τη μυρωδιά του κατρουλιού στο υπόγειο της γειτονιάς, κάπου εκεί είχε χτυπηθεί, είχε σημαδευτεί και ποτέ πια δε θα γινόταν όπως πριν· και όμως κανείς δεν ήθελε να το δει αυτό Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς;

image: Ralston Crawford.

text: James Baldwin, Another Country (1962), στα ελληνικά: Μια άλλη χώρα, μετάφραση Έφη Φρυδά, Εκδόσεις Οδυσσέας 1982.

music: The Spinning Rooms – Cheap, The Spinning Rooms LP, Self Release 2012.

jungle beat is over

Παραβλέποντας την άποψη ενός φίλου που λέει ότι «εντάξει, τέτοιοι τύποι με τη ζωή που έκαναν και πολύ έζησαν»…RIP Scott Asheton (1949-2014).

some orphan scott 

The Spinning Rooms - Complicating Things

Every night is A Saturday Night Records
2013

Ο μπασίστας και ο ντράμερ πότε συνεπαίρνονται από την μονοτονία του ρυθμού και πότε ξυπνάνε αγριεμένοι και τα κάνουν –ψυχεδελική και υπόγεια- ζούγκλα όλα, ο κιθαρίστας χορεύει σαν αναστενάρης πάνω στα πεντάλια του προς μεγάλη τέρψη των αυτιών μας, η φωνή του τραγουδιστή είναι αυτή που πρέπει, παίζει και κιθάρα, αλλά και φαρφίσα και ντέφι άμα τύχει, όπως και οι υπόλοιποι τα πάνε καλά με το πιάνο, και τέλος ο σαξοφωνίστας που κάνει τελικά και την διαφορά, έχει απλά ίνδαλμα τον Steve MacKay …
Ο δίσκος, σε παραγωγή του Tom Lyngcoln (The Nation Blue, Harmony), βγήκε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, είναι ο δεύτερός τους, και αν τον είχα ακούσει στην ώρα του να είσαστε σίγουροι ότι δεν θα έλειπε από την λίστα μου -θα ήταν και σε περίοπτη μάλιστα θέση- στο τέλος της χρονιάς…
Α! Ξέχασα να πω ότι όλοι οι λεγάμενοι είναι Αυστραλοί, βέροι μελβουρνέζοι…
Πόσο απλά και όμορφα είναι τα πράγματα μερικές φορές ρε παιδί μου…
Συμπέρασμα: Φοβερό δισκάκι –όπως και το πρώτο τους- μα τον άγιο Αντιποδόσιο… 

bandcamp 

pierced heart

Ενώ εμείς, έπειτα και από την επανεμφάνισή τους πριν δύο μήνες στο Portland, κάναμε όνειρα να είμαστε παρόντες σε μια ακόμη dead moon night στο εγγύς μέλλον, ή έστω για ελληνικές ημερομηνίες στην ανοιξιάτικη περιοδεία των Pierced Arrows, τα νέα για τον Fred δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά…

http://themusic.com.au/news/all/2014/03/12/fred-cole-of-dead-moon-to-undergo-emergency-heart-surgery/ 

...but the clouds of dawn will soon be gone...

boom

«Να θυμάσαι το εξής», είπε ο Τάιλερ. «Οι άνθρωποι που προσπαθείς να ποδοπατήσεις , είναι οι άνθρωποι από τους οποίους εξαρτάσαι. Είμαστε οι άνθρωποι που σου πλένουμε τα ρούχα και μαγειρεύουμε το φαγητό σου και σερβίρουμε το βραδινό σου. Σου στρώνουμε το κρεβάτι. Σε φυλάμε όταν κοιμάσαι. Οδηγάμε τα ασθενοφόρα. Σου περνάμε τα τηλεφωνήματα. Είμαστε μάγειρες και ταξιτζίδες και ξέρουμε τα πάντα για σένα. Επεξεργαζόμαστε τα ασφαλιστικά σου στοιχεία και τις χρεώσεις της πιστωτικής σου κάρτας. Ελέγχουμε κάθε μέρος της ζωή σου.
     «Είμαστε τα μεσαία παιδιά της Ιστορίας, μεγαλωμένα από την τηλεόραση με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύουμε πως κάποια μέρα θα γίνουμε εκατομμυριούχοι και αστέρες του σινεμά και αστέρες του ροκ, αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε. Και μόλις που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε αυτό το γεγονός», είπε ο Τάιλερ. «Οπότε κομμένες οι μαλακίες». 

text: Chuck Palahniuk – Fight Club, μετάφραση Γιάννης Πολύζος, εκδόσεις Οξύ 2000.
music: Man or Astroman? – Time Bomb, Destroy All Astromen LP, Estrus records1994.

we are 138

…ο Σμιντ είπε ότι έβλεπε στα πρόσωπά τους ότι γνώριζαν πολύ καλά τι σημαίνει αντιμόδα, τις Σκιώδεις αγορές, όπως της Πανκ, σε αντίθεση με τη Ντίσκο, και των Κάντιλακ απέναντι στα μικρά αυτοκίνητα με μικρή κατανάλωση καυσίμου, και της Sun και Apple  απέναντι στην παντοδυναμία της Microsoft. Είπε ότι θα μπορούσε, αν το επιθυμούσαν οι άντρες, να μιλά για αρκετή ώρα για το δίλλημα που αντιμετωπίζει ο μεμονωμένος καταναλωτής, ο οποίος αμφιταλαντεύεται μεταξύ του έμφυτου αγελαίου ενστίκτου που μας έδωσε ο Θεός και του βαθιά ριζωμένου φόβου να θυσιάσει τη φυσική ταυτότητα που επίσης μας έδωσε ο Θεός και για τον τρόπο που αυτά τα άγχη υποδαυλίζονταν και-κάθετος-ή καταπραΰνονταν από επιδέξια σχεδιασμένες τάσεις και ότι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Τρίτο Νόμο της Κινητικής του μάρκετινγκ, πως κάθε ΜΚΔ (δηλαδή η γενική ροή) γεννούσε και τη Σκιώδη Αντιμόδα της, αντίρροπη και μικρότερη από την επικρατούσα τάση, που, σε αυτή την περίπτωση, ήταν τα Μειωμένων Θερμίδων και Άπαχα τρόφιμα, τα συμπληρώματα διατροφής, τα μειωμένης και χωρίς καφεΐνη καφέ, τα υποκατάστατα ζάχαρης και η μαργαρίνη, το αερόμπικ και η λιποαναρρόφηση και το κάβα κάβα, η καλή ενάντια στην κακή χοληστερίνη, τα ακόρεστα λίπη ενάντια στα αντιοξιδωτικά, η διαχείριση χρόνου και ο Ελεύθερος χρόνος και το πανέξυπνα καλλιεργούμενο άγχος που όλοι ένιωθαν για να κρατηθούν σε φόρμα, να έχουν ωραίο σώμα, να ζήσουν πολύ και να στύψουν και την τελευταία ικμάδα παραγωγικότητας και υγείας και αυτοβελτίωσης, και από το τελευταίο δευτερόλεπτο που περνάει, και σ’ εκείνο το σημείο ο Σμιντ μαλάκωσε και ομολόγησε πως, από την άλλη, γνώριζε ότι ο χρόνος τους ήταν πολύτιμος και συνεπώς…  

text: David Foster Wallace – Oblivion: Stories (2004), στα ελληνικά: Αμερικάνικη λήθη, μετάφραση Γιάννος Πολυκανδριώτης, εκδόσεις Κέδρος 2011. 
music: Misfits – We are 138, Bullet EP, Plan 9 records 1978. 

τι έχει το έρμο και ψοφάει;

Δεκατρία χρόνια πριν, οι BRMC βγάλανε τον πρώτο τους δίσκο, ένα καλό άλμπουμ, που όμως όπως και στη περίπτωση των White Stripes και πόσο μάλλον της μεγάλης απάτης των Strokes, δεν ήταν και να τραβάς τα βυζία σου…

Πράμα που κάνανε όμως πολλοί εκείνη την εποχή και έπειτα, με όλους αυτούς τους τύπους, λες και δεν είχαν ξανακούσει μια ζόρικη κιθάρα και ένα καλό ριφάκι, και βλέπανε για πρώτη φορά πόσες πόζες μπορεί να πάρει ένας μαυροντυμένος ροκ σταρ πάνω σε μια σκηνή…

Ο δεύτερος δίσκος των λεγάμενων, των BRMC ντε, μου φάνηκε από τότε μια βλακεία και αυτές τις μέρες που τον ξανάκουσα το μόνο που συμπλήρωσα ήταν το «και μισή»…δίπλα στη βλακεία…

Το Howl, μια καλή αμερικανιά, και από κει και πέρα μέχρι σήμερα δίπλα σε ένα-δύο αξιοπρεπή κομμάτια χώνουν και άλλα δεκαριά ανεμομαζώματα και βγαίνει καινούργιος δίσκος και γίνεται η δουλειά…

Το μόνο που μου έλειπε για να τα συνδέσω όλα αυτά ήταν η ζωντανή εμπειρία, μια εμπειρία που απ’ ότι διάβαζα συχνά πυκνά σε διάφορες έγκυρες σελίδες που οι γραφιάδες τους περιφέρονται μεταξύ Λονδίνου και Νιου Γιορκ ήταν πολλά παραπάνω από το απόλυτο κουλ, ήταν εμπειρία ζωής αξεπέραστη…

Τώρα το πώς κάποια τόσο περπατημένα άτομα μπορούν και βλέπουν έτσι την εμφάνιση μιας μέτριας κολεγιακού ροκ –με λίγο πιο σκληρές κιθάρες όμως, ιδανικές για ένα έξαλλο φοιτητικό σαββατοκύριακο- είναι κάτι που δεν μπορώ να δώσω απάντηση…ο λόγος από ένα σημείο και μετά περνά στην επιστήμη, που ύστερα από πολυετείς έρευνες ίσως μας απαντήσει τι αμαρτίες πληρώναμε τα προηγούμενα χρόνια εμείς οι ταπεινοί και μας φορέσανε με το στανιό για «μεγάλες μπάντες» τους προαναφερθέντες, ή κάτι βαρετούς μέχρι θανάτου «σοβαρούς μουσικούς» σαν τους Mogwai (οι BRMC ήταν η χειρότερη συναυλία που έχω πάει τα τελευταία χρόνια μετά από αυτούς), ή ακόμη και κάτι νυσταλέους σαλιάριδες σαν τους Tindersticks…

Τέλος…απάντηση δεν έλαβα φυσικά χθες βράδυ και στο μέγα ερώτημα «τι έχει αυτό το έρμο το rock and roll και ψοφάει»…μόνο αιτιάσεις μπορώ να κάνω, και μια από αυτές είναι «αν οι μεγάλες μπάντες του είναι σαν αυτούς που είδα χθες βράδυ, τι να κάνει το καημένο…καλύτερα έξι μέτρα κάτω απ’ το χώμα».

Και επειδή με πόνεσε το 25άευρο –αλλά και το 4άευρο η μπύρα Άλφα ρε πούστη μου-, και συγχύστηκα μ’ αυτά που είδα, και ακόμη έχω στο χέρι την σφραγίδα του θηρίου της detox που τόλμησα να πάω για κατούρημα, λέω να παραθέσω ένα κομμάτι μιας συναυλίας που το έχω ποστάρει και παλιότερα, και όπου αυτοί που παραβρέθηκαν σίγουρα δεν θα είχαν μετά το πέρας της  την απορία Whatever happened to my rock 'n' roll…

we rode this dream, remember?

Πριν λίγες μέρες είχα να ψηφιακό δείπνο σε γνωστό στέκι του διαδικτύου, με τον αξιότιμο κύριο Raggedy Man…Το μενού περιελάμβανε φίδι ξιδάτο, κατσαρίδες στην άλμη (με αλάτι Νεπάλ), ενώ από το σκοτεινό κελάρι ανασύραμε ουκ ολίγες μποτίλιες κόκκινου κρασιού Τασμανίας, νεομένο της ξακουστής χρονιάς του 2114.
Είπαμε πολλά και διάφορα, υπήρξαν συγκινητικές εξομολογήσεις και συνταρακτικές αποκαλύψεις, η κουβέντα όμως που σφηνώθηκε στο μυαλό μου και δε λέει να βγει, είχε να κάνει με τα…χωράφια…
Πέρα από τα μυστικά της καταπολέμησης της μουχρίτσας και του δάκου που πηγαίνουν από στόμα σε στόμα και άρα…δεν δύναμαι να σας αποκαλύψω, έγινε λόγος και για το καινούργιο τραγούδι των The You And What Army Faction, το We Rode This Dream, Remember? που η μοίρα του είναι να αποτελέσει κομμάτι του επόμενου δίσκου των Faction με τον τίτλο GLUM. 
O Raggedy, το προλόγισε λέγοντας μου ότι σ’ αυτό έχουν μπει στα δικά μου τα χωράφια, και ευτυχώς την ώρα που όπλιζα το δίκαννο για να διώξω τους θρασύτατους καταπατητές, ξεκίνησαν τα γρονθοκοπήματα στα τύμπανα και στο στομάχι, μπήκε το μπάσο φέρνοντας και όλο του το άγχος μαζί, έσκασε μύτη και η κοφτερή του σκοταδιού κιθάρα, μαζί με την από κάπου εδώ κάτω την ακούω φωνή, και λύθηκε η παρεξήγησης…
Και ειλικρινά δεν είναι μόνο για αυτό το μπάσταρδο τέκνο-κομμάτι του Howard που χτυπάω το κεφάλι μου για το ότι δεν έδωσα στους Faction την πρέπουσα προσοχή από την αρχή-αρχή…
Είναι κάτι που το παθαίνω από παλιά, και δυστυχώς συχνά, ν’ ακούω μπάντες και τραγούδια κοιμώμενος όρθιος, και ονειρευόμενος τους…Αντίποδες, μέχρι μια προτροπή ή η…κατάλληλη στιγμή να μου ανοίξουν τα μάτια και να μου αποδείξουν το πόσο γαμηστερές αυτές –οι μπάντες- είναι, και το πόσο απαράδεκτος είμαι εγώ ώρες ώρες, να κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου την στιγμή μάλιστα που το πράμα συμβαίνει δίπλα μου. 

soundcloud

Gallon Drunk - The Soul of the Hour

Clouds Hill
2014

Έχω βγει έξω στο μπαλκόνι, οι περισσότεροι γείτονες απουσιάζουν, θα έχουν  εκδράμει να υψώσουν τον χάρτινο αετό, αλλά αυτό ποσώς με ενοχλεί…ίσα ίσα μάλλον θα τον γλυτώσω τον ζουρλομανδύα και σήμερα…

Κρατάω στο χέρι την πανύψηλη μαγκούρα που έφερα πριν χρόνια από τα βουνά της λεβεντομάνας Κρήτης, φοράω μια γαλάζια ρόμπα, μου πέφτει τόσο μεγάλη που στέκεται πάνω μου σαν χιτώνας…οι σαγιονάρες μου πλατσουρίζουν στα νερά της βροχής που πέφτει από δεν θυμάμαι πότε…

Ένας προφήτης στην αστική (πολύ τρέντικο αυτό ε? έτσι για κερδίσω και τους αναγνώστες των φρι πρες ναουμ) στην αστική –έλεγα- έρημο…

Ένας δικαιωμένος προφήτης…μόλις κατέβηκα από τον στύλο, όπου για αιώνες ισορροπούσα στο ένα μου πόδι, η ανάσα μου μυρίζει ακρίδα, την βασική μου δηλαδή τροφή, τα μαλλιά μου ξασπρισμένα από τον ήλιο τον αέρα και τη βροχή, το δέρμα μου σκληρό σαν του ερπετού, και στ’ αυτιά μου κουδουνίζει η μουσική του θεού…του rock and roll…

Σας μιλώ αδέρφια! Σας καλώ αδέρφια! Όσο είναι καιρός ακόμη, και δεν υπάρχει αρκετός…μόνο πέντε δευτερόλεπτα…μόνο πέντε…για ν’ αφουγκραστείτε την φωτιά που πλησιάζει…να ψάξετε στον θολό από την σκόνη ορίζοντα το σημείο της εξόδου…να νιώσετε την ψυχή της ώρας…και την ταχύτητα του φόβου…

Αδέρφια και αδερφές!!! Σας είχα προειδοποιήσει…δεν μπορείτε να δικαιολογηθείτε ότι αυτός ο δίσκος ήρθε σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα όπως θα έρθει, να είσαστε σίγουροι, ο Κύριος…ο καιρός γαρ εγγύς…μαζί με τον καιρό, ήρθε τελικά και το άσπρο φορτηγό…με τη σειρήνα του αναμμένη…κάποιος γείτονας φαίνεται, δεν θα πετάξει αετό …κραδαίνω απειλητικά την μαγκούρα μου, ανοίγω την ρόμπα και τους τα δείχνω, κάνω ό,τι μπορώ, μα δεν θα κρατήσω για πολύ…οι τύποι με τις άσπρες ρόμπες θα με πάρουν, αφού όμως πρώτα πάρουν τα τρία μου...το The Soul of the Hour είναι στην πρώτη τριάδα…το νου σας εσείς! 

  

listen to the soul of the hour