Original Soundtrack - 2010

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως καθόμαστε και γράφουμε όλοι για δίσκους και τραγούδια σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η συχωρεμένη η μάνα μου το έλεγε από παλιά «αυτά θα σε δώσουν να φας?…». Δεν μου ‘δωσαν να φάω, (αν και αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα, μιας και τελικά ότι λίγα καλά έχω κάνει, και έχω μάθει στη ζωή μου τα ξεκίνησα με αφετηρία την μουσική), αλλά μου έδωσαν όλα τα υπόλοιπα που δεν τρώγονται…ευτυχώς.

Η κατοχή, (ειδικά ο χειμώνας της) είναι δύσκολη πάντα, κι εγώ (και αρκετοί άλλοι εκεί έξω ε?) το έχω πάρει απόφαση ότι μέχρι την ώρα που θα ησυχάσω, ο κόσμος να καίγεται, θέλω να ακούω το δικό μου soundtrack. Ειδικά τότε…

Υπεύθυνοι του score για τον χρόνο που μας αφήνει (γενικά) λοιπόν, κλασικά δυο ενδεκάδες με την σειρά όπως να ναι:

James McCann – Bound For the Blues

Phil Shoenfelt & Southern Cross – Paranoia.com

Swans – My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky

Movie Star Junkies – A Poison Tree

Roky Erickson with Okkervil River – True Love Cast Out All Evil

Deaf Wish – Mercy

The Black Angels – Phosphene Dream

Les Hommes Sauvages – Vive La Trance

Dax Riggs – Say Goodnight to the World

Le Sang Song – ST

Dead Farmers – Go Home

The Church of Abject Sorrow – Blessed Sacrament

Hugo Race – Fatalists

The Black Keys – Brothers

Pierced Arrows – Descending Shadows

Grinderman – 2

Dimi Dero Inc – Cremation Day in the Court Of Miracles

Dead Brothers – The 5th Sin Phonie

Minor Mine – Where They Go

Joseph Huber – Bury Me Where I Fall

V.A. – We are only Riders - The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project

Youpi Youpi Yeah… – ST

Εκτός συναγωνισμού ένας δίσκος που δεν κυκλοφόρησε, και δεν ξέρω αν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Αυτός ο χαμένος των Hydes.

Υ.Γ.  Εκτός συναγωνισμού και το ακυκλοφόρητο κομμάτι στην αρχή...MF and his Truckload of Hope - Death Wish...Im on Fire (and you cant help me now!)

Καλή δύναμη. 

James McCann - Bound For the Blues

Beast Records

2010

 

 

 

Να ναι αυτό το βραχνό ξεψύχισμα που βγαίνει ώρες, ώρες  στην φωνή, και με κάνει να θέλω να τραγουδήσω δυνατά μαζί του, η μήπως οι κιθάρες που από το δεύτερο κομμάτι ακόμη, από το Cut σου κόβουν τα δάχτυλα ως το κόκαλο, που μου ήρθε στο μυαλό το Cinema Verite των Dramarama και εκείνο το αξέχαστο τραγούδι το Questions?

How's it going, how you doing/ Are you feeling good tonight?/ Do you mind if I ask questions/ Do you think it'd be alright?

Τέτοιο πάθος και τσαμπουκά έχει και ο James McCann όταν τραγουδάει, όσο για τις κιθάρες το κόψιμό τους είναι σίγουρα βαθύτερο, η θητεία του McCann άλλωστε στους Drones και τους Gutterville Splendour Six απλουστεύει τις συστάσεις.

Και αν στα γρήγορα τραγούδια τους όπως το Cut το Restless Nights και το Sidewalk, οι Power Pop κολλητικές μελωδίες τους, μαζί το ροκάδικο παίξιμο και τις κιθαριστικές…εφορμήσεις του ιππικού, σε κάνουν να πειστείς ότι κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Flamin’ Groovies αν είχαν ξεκινήσει από την Μελβούρνη, είναι τα blues –και δη τα Αυστραλέζικα- που δίνοντας και τον τίτλο στον δίσκο, έχουν (πάντοτε είπεν ο Κύριος) την πρώτη και την τελευταία λέξη.

Στο I Started I Fire, το Smoke on the Plains και το Where Do You Go, το αίμα από τα δάχτυλα κυλάει στα λασπόνερα του βάλτου και μαζί με το διάχυτο φως από τη γεμάτη σελήνη, 3 δόντια αλιγάτορα, εννιά μέρη νερό και ένα άμμου, φτιάχνει ένα τόσο δυνατό αφέψημα, που  μήτε στις 369 συνταγές του Πατήρ Γυμνάσιου δεν έχει ξαναεμφανιστεί.

Ακούω και ξανακούω το Bound for Blues εδώ και μέρες, (και το Cut ειδικά, εδώ και κάτι ώρες συνεχόμενα, αιώνιο τραγούδι λέμε, όπως και άλλα 4-5 από εδώ μέσα), και καταλαβαίνω ότι είναι από κείνους τους δίσκους που μπορεί και στριμώχνει την κατάθλιψη στη γωνιά του δωματίου. 

Είναι και τόσα πολλά τα καλά τραγούδια σε έναν μόνο δίσκο, σπάνιο πράμα πλέον, όχι?

Είναι και πάλι, από τους δίσκους που μπορούν ακόμη να σε κάνουν να ονειρευτείς την δικιά σου κοντινή rock n roll χώρα, όχι φυσικά την Αμερική που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και η ονειροχώρα σου. 

Συμπέρασμα: Ευτυχώς που υπάρχει και η Αυστραλία…

myspace 

Πρώτη δημοσίευση: εδώ 

House of Light - House of Love

Την γνώμη μου για τους House of Light την έχω εκφράσει παλιότερα εδώ και οι ίδιοι συστήνονται εδώ, οπότε ας πάμε κατευθείαν στο ψητό…

 myspace

Townes Van Zandt - The Hole

The old woman finally caught me
Sneakin' 'round her cave
Her hair looked just like barbwire, boys
And her smile just like the grave
She asked me could I stay awhile
I said I'd better go
She slid her arm around my neck
And sweetly whispered no


It's cold and dark and lonely here
As soon enough you'll see
I'm oh so glad you stumbled in
I've been cravin' company
I cannot stay too long you know
I left some friends at home
Don't you fret about your friends
Down here we're all alone


What about my mother
I can't just leave her there to mourn
You don't have to think about her
Just forget you were ever born
I'll disappoint my father
You know he worked so hard for me
If you have to pay your father back
Just send him some misery


I'll miss, I said, a girl I know
I can't just leave there to pine
She's still got plenty of men to go
I'm sure she'll do just fine
What about my little boy
She said, he's just like you
Let a few short years roll by
He'll end up down here too


Then her pale green eyes began to glow
She placed her hand on mine
She smiled and said don't worry
You'll get used to me in time
As her cold tongue flickered toward
I spun myself around
Made a dive for the passageway
But the walls come crashing down


Now her eyes were the only light
My fevered brain could see
But I tore myself away from them
And fell down to my knees
I've come too far, I can't get back
I beseeched the gods of men
Fame and fortune just laughed at me
Then silence once again


A whisper deep within
Embrace the God of love
I lifted my face and through the tears
I saw light fall from above


I hurled myself into the wall
I ripped and clawed my way
Through the stinkin', clingin' loam
Back to the light of day
I crawled out into the wind again
The sky upon my face
I heard the earth sigh patiently
As it slid back into place


Now I'm back among the ones I love
I'm loved by them in turn
And it's only on the darkest night
That green eyed memory burns
So walk my friends, in the light of day
Don't go sneakin' 'round no holes
There justmight be something down there
Wants to gobble up your soul

 

Phil Shoenfelt & Southern Cross - Paranoia.Com

Easy Action Records

2010

Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους που κοιμούνται με το Backwoods Crucifixion εδώ και δύο δεκαετίες αγκαλιά. Άλλους που αναζητούν συχνά τα τραγούδια του στη γιορτή η το πένθος, κι άλλους που έχουν κάνει χιλιόμετρα όχι αστεία, για να τον δούνε ζωντανά. Είναι αλήθεια ότι αυτοί δεν είναι πολλοί, αλλά σε μουσικούς σαν και του λόγου του αυτό δεν ήταν ποτέ ούτε παράξενο, ούτε πρόβλημα, ούτε ασφαλώς και η ουσία. Και το απέδειξαν όταν από νωρίς κληθήκαν να διαλέξουν πλευρά. Και διάλεξαν…την λάθος φυσικά.

Όσο λιγοστεύουν από τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο μας μπορούν να είναι σίγουροι τουλάχιστον για την μετά θάνατον αναγνώριση. Οι συγχωρεμένοι φίλοι του σαν τον Nikki Sudden και τον Rowland S.Howard που έφυγαν νωρίς το κατάλαβαν καλά αυτό. Αν στεκόντουσαν πιο τυχεροί όπως ο Chris Hughes, θα μπορούσαν τώρα να τζαμάρουν με τον Phil, στο Bloodshot Eyes -που θαρρείς και είναι σύνθεση των δύο τους από τις μέρες του Golden Vanity- ο πρώτος, και στο Open up and Bleed του Iggy και τον Stooges ο δεύτερος, αναζητώντας την χρυσή τομή ανάμεσα στην εκτέλεση των These Immortal Souls και αυτής των Southern Cross. Ακόμη και χώρια πάντως και οι δύο φρόντισαν έτσι ώστε αυτό το κομμάτι να ηχογραφηθεί όπως του άξιζε.

Αυτό και το εισαγωγικό που δίνει και τον τίτλο στο άλμπουμ Paranoia.com, με τις κιθάρες να ελευθερώνουν στον χώρο ηλεκτρισμό ίσο με το εργαστήριο του Tesla σε κείνη την κλασσική φωτογραφία, είναι και τα πιο κατάλληλα τραγούδια για να μας μυήσουν την ατμόσφαιρα του δίσκου. Ο διάλογος ανάμεσα στον γέρο bluesman, γνώστη πια του μάταιου, και τον οργισμένο με Θεό και άνθρωπο και τα πάντα, νεαρό αλήτη (punk) συνεχίζεται στο μυαλό του Phil από την εποχή του Garden of Eden, μόνο που αυτή την φορά - όπως και άλλοτε με τους Khmer Rouge- ο δεύτερος έχει το πάνω χέρι, μιας που η Ιντερφερόνη επιδρά πάνω του πιο δυνατά. Και όταν λέμε punk εννοούμε το πρωτόπλαστο εκείνο θυμωμένο μανιακό μπάσταρδο των αρχών των 70’s, που φλέρταρε πρόστυχα με το σκληρό rock.  

Τους διακόπτει καμιά φορά ο τρελοβιολιστής των σκεπών της Πράγας ταράζοντας με το δοξάρι του τα σπουργίτια που έχουν καθίσει πάνω σ’ αυτό, στέλνοντας τα να πετάξουν βόρεια, ακολουθώντας το ποτάμι, και μετά τους δρόμους μέχρι το Kreuzberg και την Alter Luisenstadt Kirchhof και να δώσουν χαιρετίσματα σε έναν ακόμη απόντα και συγχωρεμένο φίλο. Τον Bruno Adams. Forgiven.

Αμέσως μετά πιάνει και σιγοντάρει μαζί με την στιβαρή rhythm section των Southern Cross, τον Shoenfelt στο αποχαιρετιστήριο Shrine, έναν αργό επιτάφιο μονόλογο, ρέκβιεμ στον μακρύ δρόμο της αποκάλυψης που μοιάζει να διαβαίνει ο κόσμος που ζούμε. Όλοι μας.

Ο Claus Castenskiold –  στα τύμπανα των Khmer Rouge μια εποχή - με τον πίνακα του εξωφύλλου, μετά το Wonderful and Frightening World of The Fall και το Mother Juno των Gun Club, δίνει εικόνα σ’ αυτή την παράνοια, και ο ίδιος ο Shoenfelt στη παραγωγή, ξεχνάει για λίγο τον Λουδίτη μέσα του, και μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του μηχανικού Dan Satra υφαίνουν αριστοτεχνικά, και απλώνουν έναν υποσυνείδητο ηχητικό ιστό,  που θάβει μέσα του κιθάρες, βιολί, και λούπες περιμένοντας υπομονετικό κάθε νέο άκουσμα για να αποκαλυφθούν.

Αν όλα αυτά δεν μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ, ενός μουσικού από τους λίγους  desperado που έχουν απομείνει, να κρατούν την παλιά φωτιά αναμμένη, υπάρχει και αυτή η φωνή. Η φωνή του φίλου που ακόμη και όταν σου λέει τα άσχημα νέα δεν παύει να είναι βάλσαμο δυνατό.

Αυτή που χθες το σούρουπο με κάλεσε για μια βόλτα…μακριά από τα αμπαρωμένα φρούρια, ψηλά εκεί που ο ουρανός είναι λεπτός σαν χαρτί, και ο αέρας κάτω από ένα χλωμό μισοφέγγαρο φυσάει ακόμη ελεύθερος.

Ήταν και ο γιατρός μαζί κι ας έχει πεθάνει στα 1983. Είμαι σίγουρος ότι ήταν μαζί μας γιατί σαν σκοτείνιασε καλά είδα να καθρεφτίζεται στα μάτια του το κόκκινο της κουρσεμένης πόλης όπως έσμιγε με το κόκκινο της νύχτας που καίγεται, ίδιος φλεγόμενος σταυρός του νότου, χαμηλά στον ορίζοντα.

myspace 

Πρώτη δημοσίευση: εδώ

Captain Beefheart 15/1/1941 - 17/12/2010 RIP

Deus Ex Machina - December

Μια από τις τιμιότερες μπάντες για πάντα και παντού, σε ένα από τα ωραιότερα instrumental που έχω ακούσει. Από το Σάουντρακ για Οδομαχίες των Αδιέξοδο μέχρι το Even if we Loose του Motopsycho, η κιθάρα του Μήτσου του Σπυρόπουλου είχε συντονίσει μοναδικά τις νότες ανάμεσα στην οργή και την μελαγχολία, τούτη εδώ όμως η προφητική ελεγεία του χειμωνιάτικου δρόμου, σε αρπάζει και σε πετάει με μιας έξω, για μια επώδυνη βόλτα ανάμεσα στα χαλάσματα της μετά-Godspeed πόλης.

Κι ας είναι γραμμένο την εποχή που οι τελευταίοι πρόβαραν ακόμη τα πρώτα τους κομμάτια σε ‘κείνο το παλιόσπιτο στην άκρη του σιδηρόδρομου. Post Rock (πριν ακόμη αυτό ανακαλυφθεί) αφιέρωση στο πνεύμα του Χειμώνα, που κατεβαίνει από τον γκρίζο ουρανό στην παγωμένη και σκληρή γη? η ένα προφητικό Punk ρέκβιεμ για όλους τους Δεκέμβρηδες, για ‘κείνον, για' αυτόν, για τον αιώνα…

Πρωτοκυκλοφόρησε σε single το 1995 με το Killing My Name στην άλλη πλευρά από το θρυλικό fanzine Merlin’s Music Box, κάτω από το όνομα Era of Futile Potentialities, ένα προσωπικό και βραχύβιο πείραμα του μπασίστα τους Δημήτρη Μάνθου, που στην ουσία όμως ήταν το ίδιο γκρουπ μιας και συμμετείχαν και οι υπόλοιποι Deus.

Συμπεριλήφθηκε σαν bonus track στην επανακυκλοφορία του Motorpsycho σε CD από την Hitch Hyke το 2006.

The Hydes

                                              

Heard the spirits last night

Callin’ me out

Saw the devil outside

Hangin’ around

Seekin’ hearts in the lonely dark nite

Alley screams…but I’m alright

Πόσες μπαντες δεν έχουν φτιαχτεί από παρέες φίλων κάτι βράδια καθημερινής όπως αυτοί κάθονται στην πλατεία η στα βράχια στην παραλία και μοιράζουν τους ρόλους?

Ο Γιάννης και ο Κώστας την κιθάρα, ο Νίκος το μπάσο, ντράμερ δεν έχουμε αλλά θα βρούμε, και στην φωνή?  Θα δούμε, ως τότε όμως πρέπει πρώτα να βρούμε όργανα και να μάθουμε να παίζουμε. (Τελικά το μικρόφωνο στήθηκε μπροστά απ’ το μπάσο, με λίγη βοήθεια από το φάντασμα με την κιθάρα στα αριστερά.)

Στα χρόνια πριν τη παντοκρατορία, και ευκολία του internet, οι περισσότερες δεν έφτασαν ποτέ να πιάσουν τα όργανα, ή διαλυθήκαν εκεί γύρω στην πρώτη πρόβα. Μερικές τα κατάφεραν ως εκεί και  μετά έχουν ωραίες ιστορίες να θυμούνται. Ελάχιστες έφτασαν ως την σκηνή, και το στούντιο, παίζοντας τον ρόλο του Dr.Jekyll και του Mr.Hyde, προσπαθώντας να ισορροπήσουν μεταξύ των κανονικών ανθρώπων του μεσημεριού, και των κρυφών φίλων τους όλοι τους πλάσματα του μεσονυχτίου, σαν τον Link Wray, τους Pretty Things, τις Ronettes, τους Slickee Boys, τους DMZ, τον Johnny Thunders, τους Radio Birdman μαζί με όλους τους άλλους χαμένους κρίκους της Αυστραλίας…στο rock n roll ήμασταν και παραμένουμε άπληστοι.

Πρώτη πρόβα σε ένα εγκαταλειμμένο βενζινάδικο καλοκαίρι πίσω στα 1992 με κοινό έναν και μοναδικό, μετανάστη που είχε βρει εκεί κατάλυμα, και έπειτα κάποια σποραδικά live, δύο –ιστορικά και λιωμένα στο παίξιμο- σινγκλάκια, 4-5 συμμετοχές σε συλλογές, σίγουρα με μια πρώτη ματιά δεν φαίνονται αρκετά  για μια μπάντα που είναι εκεί έξω σχεδόν είκοσι χρόνια. 

Αλλά από την άλλη ποια είναι αυτή η μονάδα μέτρησης που μπορεί να μετρήσει την καρδιά σου έτσι όπως την έχει αρπάξει και την κρατάει επιδεικτικά στο χέρι του αυτό το πλάσμα που σκίτσαρε ο Χάρος στο Hard Lovin’?

Ποιος μπορεί να σου εξηγήσει την ανατριχιαστική ένταση του Out Tonite που αναδύεται μέσα από τους σκουπιδοτενεκέδες της σκοτεινής γωνιάς του δρόμου όπου καιροφυλακτεί ο Edward Hyde?

Ποιος θα σου εξηγήσει γιατί εκεί στην μέση του Sad is Gone όπου η κιθάρα μένει μόνη της με την farfisa για είκοσι δευτερόλεπτα με το ντέφι από μακριά να γεμίζει, είναι από τα πιο συναρπαστικά μουσικά μέρη που έχεις ακούσει ποτέ?

Πιο κρασί ήπιαν και μας μεθούν έτσι στα δύο λεπτά της εκτέλεσης του Sour Wine των Q65?

Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σε κάνει να μεταμορφώσεις έτσι ένα κομμάτι…το ταλέντο ίσως?

Ποιος είναι αυτός που θα εξηγήσει με λογική στον Τρύφωνα Δημαρά εκείνη την δίλεπτη φωτιά του Heatwave των Martha and the Vandellas πυρωμένο από τους Hydes, που βγαίνοντας από τα ακουστικά, έβαλε φωτιά στον θάλαμο του στρατοπέδου ένα βράδυ πριν 13 χρόνια, κάνοντάς τον να παραμιλάει έπειτα στο ZOO?

Να ξέρεις ότι το Hard Lovin’ θα ήταν το καλύτερο κομμάτι όλης της καριέρας του Jeff Conolly αν το έγραφε αυτός (άντε μαζί με το Not Looking Back και το How do you know), και το Sun Won’t Go Down είναι αυτό που θα σου έβαζα να ακούσεις για να σου εξηγήσω πως φαντάζομαι το ιδανικό rock n roll τραγούδι.

Rock ‘n’ roll and Moodiness το ‘χει περιγράψει ο Nick Philips της Corduroy, Trashy Passionate R’n’R οι ίδιοι, και έτσι ακριβώς θέλω να είναι το rock που ακούω, για αυτό και οι Hydes είναι το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα.

Και όλα αυτά δεν μπορώ να στα εξηγήσω λογικά ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος…ούτε οι ίδιοι οι Hydes.

Ούτε ξέρω να σου πω γιατί έμειναν όλα αυτά τα χρόνια down, down under the underground, και γιατί η Κατερίνη μια εποχή ήταν (είναι ακόμη?)  η πιο rock n roll πόλη του Βορρά. Εγώ λέω ότι αν ήταν Αθηναίοι τα πράγματα θα ήταν πολύ αλλιώς, αλλά και πάλι στον Mr.Hyde αρέσουν οι υγροί, νοτισμένοι, ομιχλώδεις, και έρημοι δρόμοι σε όποια πόλη και αν βρεθεί. Άσε που εκεί δεν θα είχαν την μορφή, τον Χάρο μαζί τους να τους βγάλει το πρώτο δισκάκι σ’ αυτή την εταιρία με το φοβερό όνομα….Swallow it All records, ούτε τον Doomo να τραγουδάει μαζί τους Masters Apprentices, ούτε όλους τους άλλους φίλους τους να τριγυρνάνε μαζί τους τα βράδια στα στενά.

Και ποιος είπε ότι η αξία στο rock βάζει στην ζυγαριά πολλούς δίσκους? Η παρέες ζουν μαζί τα όνειρά τους και μέσα και έξω από το στούντιο και την σκηνή, μοναχικοί νομάδες, βασιλιάδες της λάθος πλευράς της πόλης, που ενώνονται για να αντιμετωπίσουν καλύτερα την ζούγκλα της, και τον αφέντη χρόνο.

                     Wars or hands of time will not destroy our dreams of days

Τα ‘χω ρωτήσει όλα αυτά και στον Νίκο που γνωριστήκαμε σε ένα live του Phil Shoenfelt και από τότε περνάω καμιά φορά από την δουλεία του και τα λέμε.

Για την κατάρα του ντράμερ που τους κυνηγά, για τον Chara Ganotis των Chocolate Factory και Daisy Chain  που έπαιξε ντραμς μαζί τους μια εποχή που αυτοί ακόμη μάθαιναν τα όργανα και είχαν κομπλάρει, για τον Robert Lewis Stevenson και τον Balzac, για τις μέρες τους στην Γαλλία και την φωτογραφία τους στο Pere Lachaise, για τον Chris Knox, τους Real Kids και τον Nick Phillips, για την Αυστραλία και την σκηνή της…

Υποτίθεται θα κάναμε και μια συνέντευξη, ήταν να βγει και ένα ακόμη single πριν από τον πρώτο επιτέλους μεγάλο δίσκο τους μιας και κομμάτια υπάρχουν πολλά και έτοιμα, αλλά και πάλι το πράγμα φαίνεται να κολλάει, λες και έχουν βαλθεί από την αρχή ασυνείδητα να εκπληρώσουν σαν μπαντα το λάθε βιώσας…

Άντε να δούμε ως πότε κομμάτια σαν το Last Stand παρακάτω (που το ξεκινάει ο Phil Spector και το τελειώνει ο Roky Erickson) θα μένουν θαμμένα.

The Hydes, The endsville slum kings, sometimes they come back λένε….ότι και να γίνει εγώ τα είπα και ξεθύμανα, στέλνω περαστικά στον Κώστα με το σπασμένο πόδι, και αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όλους τους, και ειδικά στον Νίκο και στην μνήμη του Johnny Jewel.

                                        

                                       Home is the sailor, home from the sea
                                       And the hunter home from the hill

myspace 

Πρωτη δημοσίευση: εδώ

I Walked With Four Zombies, Roky Erickson, Rykarda Parasol, The Wind and More.

Βράδυ Παρασκευής, το τραίνο καταπίνει ράγες, ανάμεσα σε βουνά και λαγκάδια τόσο γρήγορα όσο το Κίτρινο Βέλος του Βίκτωρα του Πελέβιν, o νότος αργά αλλά σταθερά όλο και πλησιάζει, και μείς ακούμε το True love cast out evil και γελάμε καλόκαρδα με τον Roky που θα του δείξουν τον δρόμο να ανεβεί στην σκηνή και να παίξει. Δεν νιώθουμε τύψεις για αυτό…αφού τον αγαπάμε.

Μάλλον θα ‘χει πατήσει Αθήνα όσο μιλάμε, το ίδιο και η Rykarda αφού προηγουμένως έριξε μια αναγνωριστική ματιά στο Παρίσι όπου σχεδιάζει να μετακομίσει για λίγο. Φτάνουμε και μείς κατάκοποι στην πόλη που μοιάζει σαν γιορτάζει την Αστυνομία της έτσι γεμάτη από αυτήν που είναι, όπως το Las Vegas όταν το επισκέφτηκε με το μαγικό βαλιτσάκι του ο Hunter Thompson. Στην πόλη που ο Bandini συνεχίζει να πουλάει δίσκους στην Νέα Σμύρνη, όταν δεν πίνει και δεν γράφει ποιήματα, και ο Γιώργος να ταιριάζει υποτίτλους σε ταινίες και να καπνίζει όταν δεν ονειρεύεται βαλιτσάκια σαν του Dr.Gonzo.

Με όλους τους υπόλοιπους το ραντεβού είναι την επόμενη, αλλά ο Bandinis αναλαμβάνει να τελειώσει την μέρα μας με λυκίσια γρυλίσματα και αφρούς από Κάιζερ στο στόμα κάπου στα Εξάρχεια.

Το Σάββατο οι ήρωες μας είναι και πάλι σε κίνηση. Ο Bandinis πιάνει από νωρίς το πόστο του ανάμεσα στα CD, ο Γιώργος κάνει την πρωινή του βόλτα στην πλατεία και πέφτει πάνω μας ύστερα από 15 σχεδόν χρόνια -κάτι σαν τις παλιές διαφημίσεις της Amstel όπου έπαιζε το Wedding Song του Dylan-, και λίγο αργότερα μέσα στο καταμεσήμερο και την παρακμή της Πειραιώς η Rykarda ανεβαίνει πάνω στην σκηνή του Plissken αφού πρώτα έχει φροντίσει να μη βγάλουμε την υπόλοιπη εβδομάδα με ψωμί και ελιά δίνοντας μας free pass.

Τα τριάντα άτομα από κάτω την αποθεώνουν, αλλά εμείς αλλιώς την είχαμε φανταστεί αυτή την πρώτη φορά. Ας είναι όμως κι έτσι ωραία ήταν, και για τα παράπονα δεν φταίει αυτή αφού και ντυμένη μέσα στην λεοπάρδαλή της ήταν, και η φωνή της ζωντανά ήταν τόσο επιβλητική όσο  την περιμέναμε (ρωτήστε και τον zeugolator), και οκτάβες ανέβηκε, και το Drinking Song έπαιξε, και το No Sir, και το Night on Red River, και…Στο τέλος της είπαμε για να της δώσουμε θάρρος ότι και ο Eugene κάπως έτσι ξεκίνησε τις εμφανίσεις του εδώ και κατέληξε πριν λίγες μέρες να κάνει sold out στο Gagarin με κορασίδες να του πετάνε κιλοτάκια ίδια μ’ αυτά που δείχνει καμιά φορά η τηλεοπτική σειρά της οποίας έχει αναλάβει την μουσική επιμέλεια. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το καλοκαίρι (πρώτα ο Γιαχβέ της) και κινήσαμε για έναν δεύτερο μπαντινικό γύρο με σουβλάκια, κρασί και μπόλικη ανεμοϋδατοκουβέντα πριν χωρίσουμε για να συρθεί στο ησυχαστήριο του αυτός, και να πάμε να προετοιμαστούμε για την υποδοχή του Roky εμείς.

Όταν φτάσαμε στο Gagarin όλα έμοιαζαν φυσιολογικά για μια τέτοια συναυλία, με κόσμο πολύ και μια διάχυτη ανυπομονησία. Τα ηχεία ξέρναγαν γράσο παλιωμένο σε λυσεργικά βαρέλια της δεκαετίας του ’60,  και την στιγμή που ξανακούστηκε από τα ηχεία το Murder in the Graveyard καταλάβαμε ότι φέρνανε τον Roky στην σκηνή. Πρώτα βγήκαν τα aliens με τα κασκέτα, της κουκούλες και τα καπέλα, και μετά αυτό το υπέροχο δείγμα του Θεού, αλλόκοτος, σπάνιος, μοναδικός και πολύτιμος…άνθρωπος.

It’s a Cold night For Alligators για αρχή και μετά σπουδαία μουσική και πολύ, πολύ αγάπη.

Συνήθως διαβάζω τα δελτία και της ανακοινώσεις των διοργανωτών και  νευριάζω αλλά αυτό που έγραψε η Alterground την επόμενη μέρα για ένα συγκλονιστικό live γεμάτο συγκίνηση και αγάπη για τον Roky το προσυπογράφω με τα δόντια.

Μάρτυρες αδιάψευστοι κομμάτια σαν το Reverberation, το Roller Coaster, το Night of the Vampire το John Lawman και το Two Headed Dog, η φοβερή μπάντα του, η γηπεδική ιαχή Roky, Roky από κάτω ανάμεσά στα τραγούδια, και η παλλαϊκή ανατριχιαστική χορωδία λίγο πριν το τέλος στο I walked with a Zombie. Ευτυχώς που έχουμε κάτι τέτοιες στιγμές να θυμόμαστε όταν θα έρθει η ώρα μας.

Δεν ήταν άλλη μια συναυλία ενός θρύλου του rock n roll που δεν έπρεπε να χάσουμε, ήταν η μοναδική φορά που έχω δει παππουδερό από τα 60’s τα 70’s τα 80’s και τα 90’s αν θέλετε που ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό ότι βλέπω κάτι παλιό, ωραίο,  αλλά και σεβάσμιο πια.

Ήταν ο Roky Erickson ρε φίλε, τι cult, επιδραστικός, ιστορική μορφή και παπαριές…αυτά είναι για να τσιμπήσει κανένας τουρίστας, ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά του.

Εσύ γνωρίζεις πολλούς τέτοιους μουσικούς? Εγώ και καμιά χιλιάδα άλλοι μόνο έναν, και αυτός ήταν μπροστά μας το Σάββατο το βράδυ με το ψυχεδελιασμένο μυαλό του, τα λαμπερά μάτια, την σπασμένη φωνή, τα διαβολιά του και τα τριβόλια του, τον άνεμο και όλα τα υπόλοιπα.

Εκεί μπροστά μας, και ας μη μας μίλησε ούτε μια φορά, και ας μας αποχαιρέτησε μέσω του κιθαρίστα του “Roky says thank you”, αφού το ξέραμε και το νιώσαμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε….και παραπάνω.

Λίγο μετά το τέλος το μετρό γεμίζει με την φυλή του Roky, την φυλή μας, ζόμπι που ακόμη τραγουδάνε (σίγουρα θα συνέχισαν μέχρι το σπίτι τους και για μέρες ακόμη) χαμογελαστοί:

I walked with a zombie, he walked with a zombie last night

saunterer & co (gard3nia, pavel and…more)

Phil Shoenfelt - Bloodshot Eyes

Εν αναμονή του πακέτου με το καινούργιο CD του Phil, Paranoia.com για μια ολοκληρωμένη γνώμη και παρουσίαση, ένα δείγμα παρμένο από την γιορτή για την κυκλοφορία του δίσκου, που έγινε στην Πράγα με πολλούς και διάφορους φίλους καλεσμένους κάτω από και πάνω στην σκηνή . Στις πρόσφατες συναυλίες στο Rodeo και το Block33, τα μέρη του σαξοφώνου τα έπαιξε ο Pavel με το βιολί και τα πετάλια του γεμίζοντας τον τόπο ηλεκτρισμό και συναισθήματα, αλλά και έτσι τσακίζει κόκαλα και καρδιές.

Hüsker Dü - The Girl Who Lives in Heaven Hill

Κάτι για να θυμηθούμε πως ήταν το «ανεξάρτητο rock» στα μέσα των ‘80’s…

Όσο και αν ψάχνω τέτοια μπάντα δεν βρίσω σήμερα...Όπως λέει και ο Λάμπρος οι Hüsker Dü βρίσκονται ένα –μικρό- σκαλοπάτι κάτω από τους Wipers. Στο βιβλίο των ηρώων μας.

Inca Babies - Opium Den

Έβγαλαν καινούργιο δίσκο επειτ' από χρόνια, ο οποίος όμως με ένα πρώτο άκουσμα δεν φαίνεται να δικαιώνει αυτή τους την απόφαση.

Καλύτερα να θυμηθούμε κάτι παλιότερο, και με ωραίο βιντεάκι παρακαλώ…

Hugo Race - Fatalists

Gusstaff records

2010

 

 

Όταν ο άνεμος του ωκεανού κάνει την γκρίζα θάλασσα να ασπρίζει, και την άμμο στην ακτή να χορεύει γύρω από σπασμένα κλαδιά, λίγη σημασία έχει ο άνθρωπος εκεί στην κορυφή του λόφου που όρθιος παρατηρεί αυτή την κοσμογονία.Ο αέρας, το νερό, το χώμα και ο ήλιος αυτός ο λαμπρός και ολόχρυσος, ο χαρωπός, το μόνο αληθινό φως μιας και όλα τα άλλα ψεύδονται, είναι αιώνιος, ενώ για αυτόν περιμένει μόνο ο θάνατος.

Για αυτό και ο πιο ειλικρινής και τίμιος είναι ο Άνθρωπος της Θλίψης, όπως η πιο τίμια και ειλικρινής μουσική είναι η μουσική της θλίψης, αυτή που φτάνει στα αυτί μας φίνα σφυρηλατημένη από το ατσάλι της συμφοράς.

Από την καλύβα του μαύρου καταμεσής στην μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι, όπου σκίζει την ησυχία της νύχτας το μοιρολόι του blues, μέχρι το σήμερα στην ύπαιθρο του μεσογειακού νότου της απέναντι πλευράς, όπου ο Hugo Race προσπαθεί να αναρρώσει από την πνευμονία του σε ένα παλιό αγροτόσπιτο παρέα με λίγους φίλους, περνώντας τις μέρες τους παίζοντας μουσική.

Και είναι αυτή η μοναξιά της θάλασσας, των κάμπων, των πόλεων, του παντού, του πάντα, και  πάνω από όλα του θανάτου που προσπαθούν να ξορκίσουν. Αυτή η ίδια που γεμίζει ποτήρια, στρίβει τσιγάρα, κόβει μεγάλες βόλτες, ζωγραφίζει τοίχους και πίνακες, σκαλίζει ξύλα και γη, γράφει βιβλία και τραγούδια. Μαζί και η αγωνιώδης απορία για το που μπορεί αυτή να κοιμήθηκε χθες το βράδυ.

Οι μπαγκέτες ακουμπούν την μεμβράνη σαν τα αργά βήματα  της σκιά σου σε έναν έρημο δρόμο αργά την νύχτα, οι κιθάρες ερινύες στο μυαλό που χάνονται και πάντα επανέρχονται πιο δυνατές, ένα βιολί μέσα στην μελωδία ίδιο ο αέρας που περνάει ανάμεσα στα χορταριασμένα μνήματα, και τα κατεστραμμένα πνευμόνια του Hugo πριν φτάσει, έχοντας στην πλάτη του την θλίψη, στο πρόσωπό σου. Μήνυμα κιτρινισμένο σαν αδέσποτο σκυλί,  ταξιδεμένο από μακριά, κλεισμένο  μέσα σε στραγγισμένο μπουκάλι από άλλον έναν ναυαγό της μοιραίας ακτής.

myspace 

Πρώτη δημοσίευση: εδώ