R.I.P. Society
2010
Ζέστη καταραμένη τριγύρω παντού απλωμένη…σαν ένα «πράμα» που με κυνηγάει εδώ και αιώνες όπου και αν βρεθώ…μέχρι και ο Βορράς καίγεται και μείς μαζί του…
Το pc φυσάει καυτό αέρα και αυτοί εδώ οι τρείς που ακούω τόσην ώρα δεν μπορεί, η δαιμονισμένοι θα ναι η λυσσασμένοι. Το πιθανότερο και τα δύο μαζί. Τι καλά που είμαι άνθρωπος (έστω και στον φούρνο) από το να είμαι κιθάρα, μπάσο η ακόμη χειρότερα τύμπανα στα χέρια των Dead Farmers…
Έτσι μπόσικο που με βρίσκει αυτό το ζεματιστό λουτρό από fuzz και wah wah, σε συνδυασμό με τα μανιασμένα χτυπήματα από τις μπαγκέτες, και τους παράφρονες που όταν δεν ουρλιάζουν τίποτα ακατάληπτα μάλλον αγγλικά, απλά…ουρλιάζουν, θα μπορούσα να πιστέψω ότι αυτοί είναι τελικά τα πραγματικά μπάσταρδα του Iggy και του Asheton στο Αουστράλια και όχι οι Birdman, και οι εφηβικές κακές παρέες του Cave.
Η συνταγή γνωστή εκ παλαιόθεν, ειδικά στην αχανή νήσο των μαρσιποφόρων, πρώτα λιώνουμε τους δίσκους των Stooges, των Jesus Lizard, των Mudhoney και άλλων παρεμφερών καλόπαιδων, κατόπιν λιώνουμε εμείς από ότι ουσιαλκοόλ βρούμε μπροστά μας, μπαίνουμε στο στούντιο και…βαράμε και δεν ρωτάμε.
Από το πρώτο κομμάτι, το Suns of thunder, η μεταλλική ωμή δύναμη τους είχε κιόλας κάνει τα αυτιά μου να κουδουνίζουν, ενώ κάπου εκεί στην μέση του δίσκου με το ψυχεδελικό heavy blues του Slow Time το μυαλό έδειχνε την έξοδο προς την λήθη στο Here come the lies των Drones, και ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο και στο Blood red river…Υπερβολές?
Μάλλον ναι, αλλά πιστέψτε με δεν φταίει μόνο η ζέστη.
Αυτοί οι τρεις τρελαμένοι Σιδνεϊότες, (αντίπαλο δέος στα εκ Μελβούρνης ορμόμενα επίσης τρία, νόθα του Cobain, Mother & Father) με αυτό το πρώτο τους άλμπουμ (έχει προηγηθεί μόνο το επτάιντσο Violence) όπου εκτός από τις συνθέσεις είναι υπεύθυνοι και για την ταιριαστή χύμα παραγωγή, αν δεν έκαναν αυτή την μικρή κοιλιά κάπου εκεί μετά την μέση του δίσκου, θα είχαν βάλει γερή υποψηφιότητα για το ντεμπούτο της χρονιάς.
Επειδή όμως από την μια οι House of light από πέρυσι συνεχώς αναβάλουν την κυκλοφορία του δικού τους πρώτου δίσκου Come into my night - και ας λένε τώρα ότι θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη - και από την άλλη η ολική επαναφορά των Dead Farmers στο κλείσιμο του Go Home με το Spit/Shine να απογειώνεται για να δείξει στους παλιούς δασκάλους πως μπορεί να είναι η πλεύση στο διάστημα εν έτη 2010, η υπόθεση πρόκριση παραμένει ανοιχτή.
Προσοχή! Δίσκος για αυτούς (και αυτιά) που αντέχουν, αλάνια σαν τον Κρητικό, και όπως υπογράφει και το Mess+Noise όπου διάβαζα μια ωραία συνέντευξή τους: definitely not available in the supermarket.
Το pc φυσάει καυτό αέρα και αυτοί εδώ οι τρείς που ακούω τόσην ώρα δεν μπορεί, η δαιμονισμένοι θα ναι η λυσσασμένοι. Το πιθανότερο και τα δύο μαζί. Τι καλά που είμαι άνθρωπος (έστω και στον φούρνο) από το να είμαι κιθάρα, μπάσο η ακόμη χειρότερα τύμπανα στα χέρια των Dead Farmers…
Έτσι μπόσικο που με βρίσκει αυτό το ζεματιστό λουτρό από fuzz και wah wah, σε συνδυασμό με τα μανιασμένα χτυπήματα από τις μπαγκέτες, και τους παράφρονες που όταν δεν ουρλιάζουν τίποτα ακατάληπτα μάλλον αγγλικά, απλά…ουρλιάζουν, θα μπορούσα να πιστέψω ότι αυτοί είναι τελικά τα πραγματικά μπάσταρδα του Iggy και του Asheton στο Αουστράλια και όχι οι Birdman, και οι εφηβικές κακές παρέες του Cave.
Η συνταγή γνωστή εκ παλαιόθεν, ειδικά στην αχανή νήσο των μαρσιποφόρων, πρώτα λιώνουμε τους δίσκους των Stooges, των Jesus Lizard, των Mudhoney και άλλων παρεμφερών καλόπαιδων, κατόπιν λιώνουμε εμείς από ότι ουσιαλκοόλ βρούμε μπροστά μας, μπαίνουμε στο στούντιο και…βαράμε και δεν ρωτάμε.
Από το πρώτο κομμάτι, το Suns of thunder, η μεταλλική ωμή δύναμη τους είχε κιόλας κάνει τα αυτιά μου να κουδουνίζουν, ενώ κάπου εκεί στην μέση του δίσκου με το ψυχεδελικό heavy blues του Slow Time το μυαλό έδειχνε την έξοδο προς την λήθη στο Here come the lies των Drones, και ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο και στο Blood red river…Υπερβολές?
Μάλλον ναι, αλλά πιστέψτε με δεν φταίει μόνο η ζέστη.
Αυτοί οι τρεις τρελαμένοι Σιδνεϊότες, (αντίπαλο δέος στα εκ Μελβούρνης ορμόμενα επίσης τρία, νόθα του Cobain, Mother & Father) με αυτό το πρώτο τους άλμπουμ (έχει προηγηθεί μόνο το επτάιντσο Violence) όπου εκτός από τις συνθέσεις είναι υπεύθυνοι και για την ταιριαστή χύμα παραγωγή, αν δεν έκαναν αυτή την μικρή κοιλιά κάπου εκεί μετά την μέση του δίσκου, θα είχαν βάλει γερή υποψηφιότητα για το ντεμπούτο της χρονιάς.
Επειδή όμως από την μια οι House of light από πέρυσι συνεχώς αναβάλουν την κυκλοφορία του δικού τους πρώτου δίσκου Come into my night - και ας λένε τώρα ότι θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη - και από την άλλη η ολική επαναφορά των Dead Farmers στο κλείσιμο του Go Home με το Spit/Shine να απογειώνεται για να δείξει στους παλιούς δασκάλους πως μπορεί να είναι η πλεύση στο διάστημα εν έτη 2010, η υπόθεση πρόκριση παραμένει ανοιχτή.
Προσοχή! Δίσκος για αυτούς (και αυτιά) που αντέχουν, αλάνια σαν τον Κρητικό, και όπως υπογράφει και το Mess+Noise όπου διάβαζα μια ωραία συνέντευξή τους: definitely not available in the supermarket.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ
