Την παρακάτω παρουσίαση του Pop Crimes την
είχα στείλει στο tranzistor,
ανύποπτος παραμονές Χριστουγέννων του
2009, λίγες μόλις μέρες πριν τον θάνατό του Howard στο τέλος του χρόνου. Ενός χρόνου όπου ο θεριστής ήδη είχε
προλάβει να θερίσει τον Lux Interior,
τον Bruno Adams,
τον Sky Saxon,
τον Jim Dickinson και τον Willie Deville,
μεταξύ άλλων.
(Λίγους μήνες μετά, όταν η EMI έφερε τον δίσκο στα μέρη μας, το δελτίο τύπου που τον συνόδευε ήταν αυτό το κείμενο copy-paste κανονικά, δίχως την τελευταία παράγραφο αν θυμάμαι καλά, και χωρίς φυσικά να αναφέρεται πουθενά από πού το είχαν πάρει…και σιγά το κείμενό μου δηλαδή, τόσο πολύ βαριόντουσαν να γράψουν κάτι δικό τους?)
Ντροπή…
(Λίγους μήνες μετά, όταν η EMI έφερε τον δίσκο στα μέρη μας, το δελτίο τύπου που τον συνόδευε ήταν αυτό το κείμενο copy-paste κανονικά, δίχως την τελευταία παράγραφο αν θυμάμαι καλά, και χωρίς φυσικά να αναφέρεται πουθενά από πού το είχαν πάρει…και σιγά το κείμενό μου δηλαδή, τόσο πολύ βαριόντουσαν να γράψουν κάτι δικό τους?)
Ντροπή…
Rowland S. Howard
Pop Crimes
Liberation
2009
Ξεκινάς να γράψεις για τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Howard, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά από κείνο το φοβερό Teenage snuff film, και όπως η σελίδες γυρίζουν προς τα πίσω σε πιάνει ίλιγγος, καθώς ονόματα σαν τα Boys next door, The Birthday Party, Crime and the city solution, These immortal souls, Nikki Sudden, Jacobites, Lydia Lunch, Jeffrey Lee Pierce, Jeremy Gluck και άλλα πολλά, αρχίζουν και στριφογυρίζουν στο κεφάλι, υπενθυμίζοντας σου το πόσο μεγάλη μορφή είναι.
Liberation
2009
Ξεκινάς να γράψεις για τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Howard, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά από κείνο το φοβερό Teenage snuff film, και όπως η σελίδες γυρίζουν προς τα πίσω σε πιάνει ίλιγγος, καθώς ονόματα σαν τα Boys next door, The Birthday Party, Crime and the city solution, These immortal souls, Nikki Sudden, Jacobites, Lydia Lunch, Jeffrey Lee Pierce, Jeremy Gluck και άλλα πολλά, αρχίζουν και στριφογυρίζουν στο κεφάλι, υπενθυμίζοντας σου το πόσο μεγάλη μορφή είναι.
Και όπως και στην -παρόμοια- περίπτωση του Mick Harvey η ευχή και η κατάρα τους ταυτόχρονα, έχει αστείρευτο και πολυδιάστατο ταλέντο, αγαπημένη φωνή, τελευταία απόκτησε καράφλα και μουστάκι και ονομάζεται…ε σε κενή εστία κατάσταση είναι να μη το γράψω ε?
Με την βαριά σκιά του ακατονόμαστου πάντα πίσω του λοιπόν, ο Howard συνεχίζει να τριγυρνάει στα υπόγεια, κακόφημα, στέκια του rock n roll, χωρίς να πολυσκοτίζεται, και με τους δικούς του τεμπέλικους και «εκτός εποχής» ρυθμούς, μας δίνει ακόμη ένα μεγάλο άλμπουμ ύστερα από το Teenage…
Οκτώ τραγούδια όλα κι όλα (δεν χρειάζονται περισσότερα για ένα καλό άλμπουμ τα χουμε ξαναπεί), με τον παλιόφιλο Mick Harvey πίσω από τα ντραμς, τον JP Shilo των Hungry Ghosts στο μπάσο, και την Jonnine Standish των HTRK σε ένα απολαυστικό ντουέτο, στο εναρκτήριο (I know a girl called) Johnny.
Το ομώνυμο track είναι μέσα στα 4-5 καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ο Howard, το Wayward man ένα τραγούδι killer που μόνο από Αυστραλούς ακούμε, και το The Golden age of bloodshed μια υγρή, σουρεαλιστική, και ψυχεδελική δίνη.
Τι έμεινε απ’ έξω από το πρώτο παραλήρημα?
Τα όμορφα Shut me down, και Ave Maria, και οι δύο διασκευές. Η μια απρόσμενη και ευχάριστη έκπληξη στο Life’s what you make it των Talk Talk, και η δεύτερη απόλυτα φυσιολογική αν το καλοσκεφτεί κανείς, στο Nothin’ του Townes Van Zandt, από τις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ σε κομμάτι του Μέγιστου των Μεγίστων.
Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται κάποτε λένε, και τα φαντάσματα από το παρελθόν όταν μας επισκέπτονται με δίσκους σαν το Pop Crimes παραμάσχαλα είναι όχι μόνο καλοδεχούμενα αλλά τα βάζουμε να καθίσουν πρώτη μούρη στην δεκάδα της χρονιάς, αφήνοντας πολλούς ατάλαντους νεόκοπους να τρώνε την σκόνη τους.
