Taken By Surprise Records
2011
Όταν σε μια παρουσίαση δίσκου πέφτουν πάνω στο τραπέζι ονόματα (που θα έλεγαν και στα καθικοκάναλα) σαν τους Fall τους Joy Division και τους Wipers για να σκιαγραφήσουν τον ήχο μιας μπάντας, από πείρα το λέω, εσύ καλύτερα να κρατάς μικρό κοφίνι έτσι ώστε όταν θα μαζεύεις τα άχρηστα σκουπίδια να μην απογοητευτείς πικρά, αντίθετα όταν θα παίρνεις κομμάτια σαν το Chronicles, το Bottomless Pit, το Just Regrets, η το Drowned, θα είναι διπλή η χαρά (κάνει και ρίμα).
Στο Drowned οι ευφάνταστοι γραφιάδες δεν πέσανε έξω αυτή την φορά. Εδώ μέσα όλα από την αρχή μέχρι το τέλος δουλεύουν και παλεύουν να δικαιώσουν τις -πολύ βαριές- επιρροές τους. Το άγχος του ντράμερ και του μπασίστα, η επιμονή στα ριφ της κιθάρας, τα φωνητικά που ευτυχώς δεν θυμίζουν Robert Smith αλλά ελληνικά μετά η σκέτα-punk σχήματα των 80’s και 90’s στον τρόπο που «απαγγέλουν» τους στίχους (ειδικά στο No Regrets μέχρι και Deus Ex Machina της εποχής του Different μου έφεραν στο νου) και έχουν ταυτόχρονα μια κρύα τευτονική χροιά (Γερμανοί γαρ) ότι πρέπει για την νέα σκοτεινή εποχή…
Καλά όλα αυτά αλλά από τέτοιες αναφορές έχουμε μπουχτίσει θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο.(Έχει πλάκα που κάποιοι κατηγορούσαν κάποτε τα νέο-garage γκρουπ σαν αναχρονιστικά, που να ήξεραν τι revival –σε νέα μοντέρνα και βελτιωμένη συσκευασία- τους περιμένει μετά).
Εφόσον όμως έχουμε θάψει διαπαντός (αφού δεν γινόταν αλλιώς?) το τσεκούρι της πρωτοπορίας που κόβει τα κεφάλια δικαίων και αδίκων νέων μουσικών, μπορούμε να πάμε παρακάτω, δηλαδή στις συνθέσεις που είναι και το ζητούμενο.
Στο Drowned οι ευφάνταστοι γραφιάδες δεν πέσανε έξω αυτή την φορά. Εδώ μέσα όλα από την αρχή μέχρι το τέλος δουλεύουν και παλεύουν να δικαιώσουν τις -πολύ βαριές- επιρροές τους. Το άγχος του ντράμερ και του μπασίστα, η επιμονή στα ριφ της κιθάρας, τα φωνητικά που ευτυχώς δεν θυμίζουν Robert Smith αλλά ελληνικά μετά η σκέτα-punk σχήματα των 80’s και 90’s στον τρόπο που «απαγγέλουν» τους στίχους (ειδικά στο No Regrets μέχρι και Deus Ex Machina της εποχής του Different μου έφεραν στο νου) και έχουν ταυτόχρονα μια κρύα τευτονική χροιά (Γερμανοί γαρ) ότι πρέπει για την νέα σκοτεινή εποχή…
Καλά όλα αυτά αλλά από τέτοιες αναφορές έχουμε μπουχτίσει θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο.(Έχει πλάκα που κάποιοι κατηγορούσαν κάποτε τα νέο-garage γκρουπ σαν αναχρονιστικά, που να ήξεραν τι revival –σε νέα μοντέρνα και βελτιωμένη συσκευασία- τους περιμένει μετά).
Εφόσον όμως έχουμε θάψει διαπαντός (αφού δεν γινόταν αλλιώς?) το τσεκούρι της πρωτοπορίας που κόβει τα κεφάλια δικαίων και αδίκων νέων μουσικών, μπορούμε να πάμε παρακάτω, δηλαδή στις συνθέσεις που είναι και το ζητούμενο.
Με τον μισό δίσκο καθάρισα στην αρχή, αφού τα τέσσερα παραπάνω τραγούδια είναι από τα καλύτερα της φετινής παγκόσμιας παραγωγής. Για τα υπόλοιπα τέσσερα, δεν θα έλεγα το ίδιο, αλλά τουλάχιστον δεν με κουράζουν όποτε τα ακούω δίπλα στα άλλα. Άσε που το Identity τώρα που ξαναπαίζει πάει για να κάνει παρέα στην πρώτη τετράδα…Γιατί το What’s Left που γαμεί αργά και δίχως σάλιο που πάει? 6 στα οκτώ δεν μας βγαίνουν? Σταματάω να γράφω γιατί κανονικά με τα σημερινά δεδομένα θα έπρεπε να μιλάω για κάτι ελάχιστα λιγότερο από έπος…και φοβάμαι μη το μετανιώσω μετά…
Out on a Limb - Just Regrets:
