Θα πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω απ’ αυτό το ταξίδι σου από την Μελβούρνη ως το Βερολίνο…Θα μας την πεις?
Δεν είμαι και τόσο καλός στο να αφηγούμαι μεγάλες ιστορίες, για πολλά χρόνια, όμως, είχα μια τεράστια επιθυμία να ταξιδέψω. Θα το κάνω πιο ρομαντικό και θα το ονομάσω μια «Οδύσσεια χωρίς επιστροφή». Ιστορικά, η Αυστραλία είναι η τουαλέτα της Αγγλίας. Μια πολύ ηλιόλουστη και ευημερούσα τουαλέτα, στην οποία, ωστόσο, μπορεί τελικά να μη θες να παραμείνεις. Η Μελβούρνη είναι μια πόλη γεμάτη διασκέδαση και φοβερή για να κάνει κάποιος το ξεκίνημά του. Μόνο που είναι κολλημένη στην άκρη του πλανήτη.
Το Βερολίνο με κάλεσε κατά κάποιον τρόπο, σαν ένα όνομα στο μυαλό μου που δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Και όταν έφτασα εδώ η πόλη με φρόντισε πολύ καλά. Αισθάνθηκα σπίτι μου από την πρώτη κιόλας μέρα.
Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να αποφασίσεις να γίνεις μουσικός?
Ήθελα να γίνω τραγουδιστής από 12 χρονών. Ο πατέρας μου γελούσε πάντα όταν του το έλεγα. Κάπου τότε ήταν που άρχισα να παίζω κιθάρα, πιθανότατα επηρεαζόμενος από την ποπ των 80’s . Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με παρότρυνε να ακούσω τον Jimi Hendrix, οπότε ξεκίνησα καλά. Δε νομίζω ότι υπήρξε συνειδητή απόφαση στο να γίνω μουσικός. Μάλλον γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι ήμουν κακός σε πολλά πράγματα που είχαν να κάνουν με το να μπορείς να λειτουργείς στον καθημερινό κόσμο και η μουσική ήταν ένα πράγμα από το οποίο μπορούσα να κρατηθώ. Δεν ήμουν πολύ καλός στην αρχή, αλλά η ενέργεια υπήρχε, και ήταν αυτή που με έφερε εδώ που είμαι σήμερα.
Θυμάμαι, χρόνια πριν, να τραγουδάω και να παίζω στον δρόμο σ’ ένα χωριό της Ιρλανδίας με τους ντόπιους να μου λένε να μάθω να σφυρίζω. Θα ’πρεπε να έχω παρατήσει τη μουσική χιλιάδες φορές, αλλά τώρα είναι πολύ αργά. Κάθε τραγούδι είναι ένα σιδερένιο πουλί. Και έχω δέκα από αυτά…και παραπάνω.
Μπορείς και ζεις από την μουσική σου? Εννοώ να πληρώνεις το νοίκι σου και όλα αυτά…
Όχι. Ναι, αν ξανάβγαινα να παίξω στον δρόμο, αλλά πλέον δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Ωστόσο ελπίζω ότι έχοντας ζήσει με πίστη και έχοντας δανειστεί και χρόνο και χρήματα, ο δίσκος θα ανταμείψει την προσπάθειά μου. Είμαι κατά κάποιον τρόπο ένας ευλογημένος περιπλανώμενος και ο κόσμος μπορεί να είναι πολύ γενναιόδωρος.
Η γνώμη μου είναι ότι το House of Love είναι τραγούδι που θα πρέπει να κοπεί σε single να παιχτεί σε όλα τα ραδιόφωνα, να το αγοράσει όλος ο κόσμος, και συ να γίνεις πλούσιος…
Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σου αυτό που λες. Ελπίζω να συμβεί μήπως και αγοράσω έναν καλύτερο ενισχυτή, βρω ένα ζεστό σπίτι με στούντιο και αρχίσω να τρώω καλύτερα. Ναι το κομμάτι είναι πιασάρικο…
Είσαι ένας από τους τελευταίους κρίκους αυτής της μακριάς αλυσίδας Αυστραλών μουσικών - από την εποχή των Birthday Party και των Crime and the City Solution- που βρήκαν τελικά την μοιραία ακτή τους στο Βερολίνο. Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που τράβηξε όλους αυτούς τους Αντιποδιανούς σε αυτή την πόλη?
Ενδιαφέρουσα η ερώτηση. Έχω αναρωτηθεί και ο ίδιος. Σίγουρα ο Nick Cave και η συμμορία του άνοιξαν το δρόμο στους μουσικούς για να έρθουν εδώ από τη χώρα του Οζ. Το Βερολίνο είναι φθηνό, και σφύζει από ζωή και διασκέδαση. Ίσως υπάρχει και μια φανταστική γοητεία στην πόλη αν καταφέρεις να τη βρεις.
Κόσμος πάει και έρχεται στην μπαντα…Ποια είναι η σύνθεση των House of Light αυτή την στιγμή?
Ναι, είχαμε περίπου 7 ντράμερ τα τελευταία 2 χρόνια, και όλοι οι κιμπορντίστες μας φαίνεται ότι έπαθαν νευρικό κλονισμό και έφυγαν. Το συγκρότημα μάλλον βγάζει φυσικές και ψυχολογικές ασθένειες στους ανθρώπους. Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν! Έχουμε ένα καινούργιο ντράμερ από τη Ν.Υόρκη. Οπότε είμαστε εγώ, ο Diego Ferri από την Ιταλία στην κιθάρα και ο Mark Kinchin από την Αυστραλία στο μπάσο. Δοκιμάζαμε και έναν κιθαρίστα από το Μάντσεστερ, αλλά 5 άτομα μας φάνηκαν πολλά για τώρα. Θα ήθελα πάντως να βρω έναν δεύτερο κιθαρίστα που να τραγουδάει αρμονίες, ώστε να μπορώ να βγάζω την κιθάρα μου και να κυκλοφορώ περισσότερο στη σκηνή με το μικρόφωνο. Μου αρέσει αυτό.
Ο Chris Hughes δεν είναι πια μαζί σας. Έχεις ιδέα που είναι τι κάνει αυτόν τον καιρό?
Παίζει με τους Einstürzende Neubauten και συνεχίζει με τον Hugo Race. Μένει ακόμα στο Βερολίνο.
Οι House of Light είναι το προσωπικό μουσικό όχημα έκφρασης του Justin De Vries, η μια μπάντα-παρέα μουσικών?
Πραγματικά δεν θέλω να είναι ένα όχημα μόνο για μένα. Θα σβήσω όλες τις φωτογραφίες μου από τη σελίδα μας για να με πιστέψεις! Θέλω μια μπάντα - τετρακέφαλο θηρίο. Αλλά όντως γράφω μόνος μου τα κομμάτια και προσπαθώ να έχω την καλύτερη κόμμωση…
Ο πρώτος σας δίσκος – ο τίτλος του είναι τελικά Electric Odyssey?- είναι σχεδόν έτοιμος καισύντομα θα κυκλοφορήσει. Πες μας μερικά πράγματα για τα τραγούδια, την παραγωγή, τους μουσικούς που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις, και ότι άλλο σχετικό μ’ αυτή την δουλειά.
Ναι. Electric Odyssey. Νομίζω. Τα τραγούδια είναι αρκετά σκοτεινά και λυρικά. Κάποιοι λένε ρομαντικά, υπάρχει όμως και αρκετός κυνισμός και αρκετά δείγματα τεχνολογίας. Και αυτό θα φαίνεται και στο artwork του εξώφυλλου. Από την αρχή ως το τέλος αυτός ο δίσκος ήταν για μας το σπίτι της κόλασης. Ο παραγωγός μας τον ονομάζει «σπίτι του πόνου». Ένας πραγματικός μπελάς. Όταν όμως αποκτάς ένα μωρό όλοι φωνάζουν, οπότε…
Θα ήθελα στην πρώτη μας ολοκληρωμένη δουλειά να ακουγόμαστε σαν μια πολύ δεμένη και έμπειρη live μπάντα, με λίγα overdubs.
Τι σχέδια υπάρχουν για την προώθηση του δίσκου? Συναυλίες, κάποια περιοδεία ίσως, και σε ποια μέρη?
Ναι. Θα πάμε παντού. Ξεκινώντας από Ευρώπη μέχρι Αμερική. Ελλάδα και Ιταλία τέλη Φεβρουαρίου. Θα είναι πολύ ωραία να ξεφύγουμε και λίγο από τον χειμώνα του Βερολίνου. Το ελληνικό κοινό πρέπει είναι αρκετά θερμό. Οι Έλληνες που γνωρίζω στο Βερολίνο φλέγονται… Όλα αυτά και σε συνδυασμό με μια μικρή βοήθεια από το ραδιόφωνο θα μπορούσαν να ανάψουν την φωτιά.
Τι έρχεται πρώτο σε ένα τραγούδι η μελωδία η οι στίχοι? Τι σε παρακινεί να ξεκινήσεις να γράψεις στίχους και πως προκύπτει η μουσική? Υπάρχει απλά κάπου στον αέρα και εμφανίζεται ξαφνικά, η τι?
Συνήθως η μουσική. Ως ζώδιο του νερού πιστεύω ότι το πρωταρχικό ζωτικό πράγμα για μένα είναι να αισθάνομαι και όχι να σκέφτομαι. Κάποιες φορές γράφω τους στίχους χωριστά και αργότερα τους ντύνω με μουσική, αυτό όμως γίνεται σπάνια. Ο Νίτσε είπε ότι ο ποιητής και η μουσική θα πρέπει κάποτε να αποχωριστούν. Ο Θεός ξέρει αν στο τέλος ο ποιητής πεθαίνει, τρελαίνεται ή μένει εκτός εποχής, το σίγουρο όμως είναι ότι στο κέντρο του σύμπαντος δεν υπάρχει μια μουσική νότα, υπάρχει μόνο η σιωπή. Και στ’αλήθεια, ποιος χρειάζεται έναν ποιητή στον παράδεισο?
Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να γράφει πολλά κομμάτια στην πράξη, αυτό που μπορώ να θυμηθώ όμως είναι ευτυχισμένες, γεμάτες τελειότητα καταστάσεις ύπαρξης. Το αίσθημα που έχεις όταν είσαι μεθυσμένος. Ναι, η μουσική μοιάζει να είναι κάπως όπως λες, στον αέρα και να εμφανίζεται αναπάντεχα. Νομίζω ότι τα τραγούδια γράφονται με ζωές, ζεις εκείνη τη ζωή που διαλέγεις και μετά η μούσα , ή ονόμασέ το όπως θες, σε βρίσκει όποτε και όταν αυτή θελήσει και τότε καλό θα ήταν να είσαι έτοιμος με ένα μολύβι ή με μια κιθάρα και να φερθείς καλά στον επισκέπτη σου, γιατί μόλις τελειώσει να κολυμπάει στο μυαλό σου δεν θα ακολουθήσει ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο φιλί. Η βασιλεία έρχεται σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα.
Πως θα περιέγραφες με λέξεις την μουσική των House of Light?
… Έχει ήδη μπει σε λέξεις στους στίχους.
Μια μαχαιριά στον ήλιο. Μια μετά – αποκαλυπτική έκσταση. Μια συμμορία από σιδερένια πουλιά που συνεχώς βουίζουν και βομβαρδίζουν τον ύπνο μου.
Νιώθεις μουσικά κοντά με κάποια σύγχρονα σχήματα?
Όχι. Δεν πολυακούω καινούργια πράγματα. Νιώθω κοντά στους BRMC από « πρόθεση». Αν μέσα στη σύγχρονη μουσική εννοείς του 20ού αιώνα και μετά, θα έλεγα τους Radiohead. Νομίζω ότι οι House of Light στέκονται κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
Πως βλέπεις την σημερινή μουσική σκηνή?
Πραγματικά δεν γνωρίζω πολλά από όσα συμβαίνουν στον χώρο τελευταία. Δεν ενημερώνομαι. Σπάνια ακούω ραδιόφωνο. Φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει καλή μουσική τριγύρω, διαμάντια σε βάλτους, που οι φωνές τους χάνονται στη θάλασσα των γουόναμπις, τραγουδιστές του σαββατοκύριακου, εξαιρετικοί μιμητές και αντιγραφείς. Υπάρχουν υπερβολικά πολλά συγκροτήματα εκεί έξω για λόγους που σίγουρα δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη μουσική. Όπως και υπερβολικά πολλοί κουλ ηλίθιοι…
Η τεχνολογία και το internet τελικά βοηθάνε, η μέσα σ’ αυτό το χάος της πληροφορίας με τις χιλιάδες μπάντες και τα εκατομμύρια τραγούδια όλοι και όλα χάνονται μέσα στον πολτό?
Λοιπόν φαίνεται ότι ήδη συμφωνούμε. Για μένα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα πριν το "Myspace" και το "Fakebook". Tα όπλα «βοηθούν» στον πόλεμο. Αν όμως ο πόλεμος έχει τελειώσει για πάντα τα όπλα είναι άχρηστα. Τουλάχιστον τώρα τα συγκροτήματα δεν χρειάζονται τις δισκογραφικές. Οπότε θα μπορούσε να είναι και συναρπαστικό. Προσπαθώ να μην γίνω και πολύ κυνικός εδώ.
Ποιοι είναι οι δικοί σου πέντε αγαπημένοι δίσκοι του ερημικού νησιού?
Μμμ… Το Kid A από Radiohead, το Closer από Joy Divison, το Tubular Bells από τον Mike Oldfield, το Your Funeral…My Trial από τον Nick Cave, τους Wu - Tang Clan. Βασικά θα αλλάξω τους Joy Division με το Greatest Hits των Abba. Θέλω να περάσω και ευχάριστα στο νησί…
Ρώτα με και αύριο και θα σου δώσω 5 διαφορετικές απαντήσεις.
Κάτι άλλο για το τέλος, μια συμβουλή, μια ευχή η μια κατάρα, οτιδήποτε που θα ήθελες να μας πεις?
Τρώτε σκόρδο κάθε μέρα και δεν θα έχετε ποτέ πρόβλημα με τους βρυκόλακες.
