Pale Music Int.
2011
Εϊ εσύ! Εσύ που έρχεσαι έτσι ξαφνικά στην νύχτα μου με μια χούφτα ιστορίες από την δική σου…Μίλησε μου…Πες μου μερικές απ’ αυτές όσο ακόμη κρατάει γερά το σκοτάδι…κι ας το πολεμάνε με τόσο μίσος τα φώτα στις βιτρίνες...δεν έχουνε καταλάβει καλά με ποιόν τα έχουν βάλει….
Τι θες να σου πω?
Ξέρω γω…ότι θες…η στάσου…
Μίλησε μου για την γυναίκα!
Η γυναίκα είναι το πλάσμα που ρίχνει τη μεγαλύτερη σκιά η το πιο μεγάλο φως στα όνειρα μας. Αυτό το πλάσμα που υποβάλει: ζει μέσα στις φαντασίες μας τις ταράζει και τις γονιμοποιεί.
Και η φαντασία?
Κάθε φαντασία δεν είναι ίδια, έστω και αν πολλοί λένε ότι όλες οι γυναίκες ίδιες είναι.
Και η νύχτα?
Και η νύχτα…η νύχτα, αν και μόνο αυτή κάνει τα πάντα να λάμπουν (μόνο όταν καούν θα λάμψουν περισσότερο), από τους ανρώπους και τα φτηνιάρικα νέον μέχρι όλα κει πάνω τα αστέρια , για το κάθε ένα απ’ αυτά και για τον κάθε έναν από μας επιφυλάσσει, ένα μονάκριβο διαφορετικό ταξίδι.
Πες μου και για τις πόλεις.
Οι πόλεις όλες όμορφα καίγονται, και οι πολύβουοι δρόμοι τους ή οι απόμακρες γωνίες, ακόμη και οι άνθρωποί τους, πολλές φορές μοιάζουν σαν καρμπόν, αλλά ο ήχος τους, ο ήχος της κάθε μιας είναι πολύτιμος και διαφορετικός. Ακόμη αν και αυτός, όπως η γλώσσα, είναι ένας ιός από το εξώτερο διάστημα, συνεχίζει την αέναη κίνηση του, στο εσώτερο μοναδικό διάστημα της κάθε πόλης, του κάθε ανθρώπου…
Και για τα τραγούδια που γεννάει αυτός ο ήχος…
Αυτό φίλε μου είναι δύσκολο…βλέπεις συμβαίνει το ίδιο με την γραφή…πλέον υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που γράφουν, και τόσοι λίγοι που διαβάζουν. Έτσι και με την μουσική, τόσοι πολλοί που παίζουν και τόσοι λίγοι που ακούνε. Αλλά εσύ φίλε μου κράτα αυτό: εσύ μπορείς να επιτρέψεις την καρδιά σου να πάψει να χτυπάει όταν αρχίσει να μένει ασυγκίνητη μπροστά σε τέτοια τραγούδια.
Πριν κάμποσο καιρό –πέρυσι- είχα γράψει ότι το Come into my night θα είναι το ντεμπούτο της χρονιάς. Από τότε άλλαξε όνομα, έγινε Electric Odyssey, για να επανέρθει στο αρχικό του, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κυκλοφορήσει ποτέ.
Το ίδιο πιστεύω και τώρα, με την κυκλοφορία του να είναι θέμα ημερών (αν και μ’ αυτό το fucking CD όπως ακόμη και ο ίδιος ο δημιουργός του το αποκαλεί, ποτέ δεν ξέρεις) και ειδικά αφότου άκουσα ολοκληρωμένα τα τραγούδια του. Απλά μάλλον θα μοιραστεί τα πρωτεία μαζί με το Drowned των επίσης εκ Γερμανίας ορμώμενων Out on a Limb.
Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό ακούγεται αυτό, αλλά όποιος μπορεί ας κάνει έναν κόπο να πάει απ’ το Six D.o.g.s την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, και ας μου πει τότε την γνώμη του, μιας κι εγώ λόγο ανωτέρας βίας δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ στο πρώτο live των House of Light επί ελληνικού εδάφους.
Στο αμέσως προηγούμενο ποστ ανέβασα και μια κουβέντα που είχαμε με τον Justin De Vries για το tranzistor πριν περίπου έναν χρόνο, μιας που λίγο πολύ (εκτός από τον τίτλο του CD) παραμένει επίκαιρη…
Τι θες να σου πω?
Ξέρω γω…ότι θες…η στάσου…
Μίλησε μου για την γυναίκα!
Η γυναίκα είναι το πλάσμα που ρίχνει τη μεγαλύτερη σκιά η το πιο μεγάλο φως στα όνειρα μας. Αυτό το πλάσμα που υποβάλει: ζει μέσα στις φαντασίες μας τις ταράζει και τις γονιμοποιεί.
Και η φαντασία?
Κάθε φαντασία δεν είναι ίδια, έστω και αν πολλοί λένε ότι όλες οι γυναίκες ίδιες είναι.
Και η νύχτα?
Και η νύχτα…η νύχτα, αν και μόνο αυτή κάνει τα πάντα να λάμπουν (μόνο όταν καούν θα λάμψουν περισσότερο), από τους ανρώπους και τα φτηνιάρικα νέον μέχρι όλα κει πάνω τα αστέρια , για το κάθε ένα απ’ αυτά και για τον κάθε έναν από μας επιφυλάσσει, ένα μονάκριβο διαφορετικό ταξίδι.
Πες μου και για τις πόλεις.
Οι πόλεις όλες όμορφα καίγονται, και οι πολύβουοι δρόμοι τους ή οι απόμακρες γωνίες, ακόμη και οι άνθρωποί τους, πολλές φορές μοιάζουν σαν καρμπόν, αλλά ο ήχος τους, ο ήχος της κάθε μιας είναι πολύτιμος και διαφορετικός. Ακόμη αν και αυτός, όπως η γλώσσα, είναι ένας ιός από το εξώτερο διάστημα, συνεχίζει την αέναη κίνηση του, στο εσώτερο μοναδικό διάστημα της κάθε πόλης, του κάθε ανθρώπου…
Και για τα τραγούδια που γεννάει αυτός ο ήχος…
Αυτό φίλε μου είναι δύσκολο…βλέπεις συμβαίνει το ίδιο με την γραφή…πλέον υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που γράφουν, και τόσοι λίγοι που διαβάζουν. Έτσι και με την μουσική, τόσοι πολλοί που παίζουν και τόσοι λίγοι που ακούνε. Αλλά εσύ φίλε μου κράτα αυτό: εσύ μπορείς να επιτρέψεις την καρδιά σου να πάψει να χτυπάει όταν αρχίσει να μένει ασυγκίνητη μπροστά σε τέτοια τραγούδια.
Πριν κάμποσο καιρό –πέρυσι- είχα γράψει ότι το Come into my night θα είναι το ντεμπούτο της χρονιάς. Από τότε άλλαξε όνομα, έγινε Electric Odyssey, για να επανέρθει στο αρχικό του, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κυκλοφορήσει ποτέ.
Το ίδιο πιστεύω και τώρα, με την κυκλοφορία του να είναι θέμα ημερών (αν και μ’ αυτό το fucking CD όπως ακόμη και ο ίδιος ο δημιουργός του το αποκαλεί, ποτέ δεν ξέρεις) και ειδικά αφότου άκουσα ολοκληρωμένα τα τραγούδια του. Απλά μάλλον θα μοιραστεί τα πρωτεία μαζί με το Drowned των επίσης εκ Γερμανίας ορμώμενων Out on a Limb.
Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό ακούγεται αυτό, αλλά όποιος μπορεί ας κάνει έναν κόπο να πάει απ’ το Six D.o.g.s την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, και ας μου πει τότε την γνώμη του, μιας κι εγώ λόγο ανωτέρας βίας δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ στο πρώτο live των House of Light επί ελληνικού εδάφους.
Στο αμέσως προηγούμενο ποστ ανέβασα και μια κουβέντα που είχαμε με τον Justin De Vries για το tranzistor πριν περίπου έναν χρόνο, μιας που λίγο πολύ (εκτός από τον τίτλο του CD) παραμένει επίκαιρη…
House of Light - House of Love
