Union Carbide Productions - Ring My Bell

Καμιά φορά έτσι μες στις μαύρες σκέψεις που με ζώνουν σαν φίδια πιάνω και ψάχνω δίσκους και αρχεία για κάτι αληθινά δυνατό, να κλοτσάει που λένε…κάτι να γρατζουνίσει και να χαράξει βαθιά σαν τρελαμένη γάτα, να κάψει στο τέλος κανένα γούφερ ρε παιδί μου, κι ας μην έχω λεφτά να το αλλάξω…δε με νοιάζει, και παλιά μπορούσα να το πάω με καμένο γούφερ για μήνες μέχρι να μαζέψω τα απαραίτητα λεφτά…ήταν εκείνες οι εποχές που κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι μου έτρεχαν τα φράγκα απ’ τα μπατζάκια, και τώρα πρέπει να δώσω πίσω τα χρωστούμενα…αλλά γάμα τους αυτούς τώρα…και πάντα βασικά…την πρώτη τέτοια φθορά ξένης ιδιοκτησίας, καμένου γούφερ δηλαδή, μου την προξένησε τα παλιά τα χρόνια η ακρόαση στη διαπασών του Funhouse, (θα πρέπει να ήταν στο 1970 στο σημείο που ο Iggy τραγουδάει κάτι για ένα Radio Burnin’, όπου οι Radio Birdman μπέρδεψαν το Burnin’ με το Birdman (εφευ)βρίσκοντας το όνομά τους) που είχα μόλις τότε είχα ανακαλύψει, και ομολογώ την είχα πολύ ευχαριστηθεί… κυλιόμουν σε ελεεινή και έξαλλη κατάσταση στο πάτωμα, σε κάποια φάση νομίζω το έγλειφα κιόλας…ο δίσκος συνέχισε για μήνες να κάνει τούμπα στο πικ απ, με το γούφερ να γρυλίζει, και μένα να μη μου καίγεται καρφί…μη σου πω ότι το γούσταρα και περισσότερο…απόψε ως τώρα μετά την ακρόαση του Raw Power (βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα που κάνει κύκλους και επανέρχεται με τα χρόνια: ποιο είναι τελικά το αγαπημένο μου Stooges album, το Funhouse ή το Raw Power? για σήμερα ψηφίζω το δεύτερο…) τα ηχεία κρατάνε γερά…αλλά και να μην κρατήσουν στην συνέχεια δεν τρέχει τίποτα…σημασία είχε και έχει που οι Union Carbide Productions (για αυτονών το όνομα καλύτερα ας μη πούμε την ιστορία) στο Ring My Bell από το In the Air Tonight (1987), πιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι Stooges και για τέσσερα παρά κάτι λεπτά με κιθάρες (βάλε κι άλλο wah wah μαν, μη το λυπάσαι) μπάσο, ντραμς, ντέφι, φωνή, πιάνο και σαξόφωνο σε ρόλο βαριοπούλας, κατεδαφίζουν χωρίς οίκτο ότι αποτελεί αυτό που λέμε εξωτερικό περιβάλλον, για να μπορέσουν να με μπάσουν στα γρήγορα και στα κλεφτά στην δική τους Grooveyard. Και είναι ωραία εκεί μέσα! Μπορείς να ρωτήσεις και τους Hellacopters να σου πουν άμα θες…κάπου εκεί γύρω ψάχνοντας ανακάλυψαν τον ήχο τους. 

lots of it nothing!

Monday, nothing
Tuesday, nothing
Wednesday and Thursday nothing
Friday, for a change
a little more nothing
Saturday once more nothing

Sunday nothing
Monday nothing
Tuesday and Wednesday nothing
Thursday, for a change
a little more nothing
Friday once more nothing

Montik gornisht,
Dinstik Gornisht
Midwoch an Donnerstik gornisht
Fritik, far a noveneh gornisht pikveleh
Shabas nach a mool gornisht

Lunes nada
Martes nada
Miercoles y Jueves nada
Viernes, por cambia
un poco mas nada
Sabado otra vez nada

January nothing
February nothing
March and April nothing
May and June
a lot more nothing
July nothing

'29 nothing
'32 nothing
'39, '45 nothing
1965 a whole lot of nothing
1966 nothing

reading nothing
writing nothing
even arithmetic nothing
geography, philosophy, history, nothing
social anthropology a lot of nothing

oh, Village Voice nothing
New Yorker nothing
Sing Out and Folkways nothing
Harry Smith and Allen Ginsberg
nothing, nothing, nothing

poetry nothing
music nothing
painting and dancing nothing
The world's great books
a great set of nothing
Audy and Foudy nothing

fucking nothing
sucking nothing
flesh and sex nothing
Church and Times Square
all a lot of nothing
nothing, nothing, nothing

Stevenson nothing
Humphrey nothing
Averell Harriman nothing
John Stuart Mill nil, nil
Franklin Delano nothing

Karlos Marx nothing
Engels nothing
Bakunin and Kropotkin nothing
Leon Trotsky lots of nothing
Stalin less than nothing

nothing nothing nothing nothing
lots and lots of nothing
nothing nothing nothing nothing nothing
lots of it
nothing!
Not a God damn thing 

 

mother of earth

Κλασική μουσική για σήμερα, χωρίς πολλά λόγια, και τι χρειάζονται αυτά όταν συναντιούνται δυο μεγάλα κι αθάνατα πνεύματα? 
Gun Club και Jeffrey Lee Pierce στο Mother of Earth ντυμένο με ένα καταπληκτικό ταινιάκι (μπράβο στον τύπο που το έφτιαξε), και αμέσως μετά το ίδιο τραγούδι ξεγυμνωμένο, μόνο (?) με 6 χορδές και την φωνή του Rowland S. Howard, λίγο καιρό πριν την κάνει κι αυτός να συναντήσει τον Jeffrey Lee και τους άλλους…

Pete Ross & The Sapphire

Αυτόν τον καιρό όρεξη για γράψιμο δεν υπάρχει πολύ, οπότε δεν μακρηγορώ, απλά σας προωθώ το τελευταίο mail που έστειλε κλασικά κατόπιν μεγάλης και αδικαιολόγητης απουσίας, από κάπου εκεί έξω όπου στριφογυρνάει ο Επιθεωρητής Λη:

Ένας Αυστραλός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής, ο Pete Ross, και μια Νεοζηλανδή μπασίστρια, τραγουδίστρια και συνθέτης επίσης, η Susy Sapphire που ζούνε πια στην Ιταλία, έτσι εξηγείται και η ιταλική συνδρομή  στην rhythm section, ένα χέρι γεμάτο τατουάζ, το φάντασμα του Johnny Cash, ο δίσκος τους το Rollin on Down the Lane που θα κυκλοφορήσει στην καλή γαλλική Beast records, σε παραγωγή του Dimi Dero, μια ψυχιατρική κλινική, τα κομμάτια τους που μια γεύση παίρνουμε με το Devil Inside, οι διασκευές τους σε Tom Waits και Townes Van Zandt, μια ταινία του Leone που προβάλλεται παραμορφωμένη στον απέναντι σκαμμένο από τις σφαίρες τοίχο…αυτά είναι αρκετά για την ώρα…περιμένω κι εγώ ολόκληρο τον δίσκο…θα επανέρθω...Λη. 

homepage 

κουτσό με την πέτρα του ήλιου

Βαδίζω μέσα στις στοές των ήχων,

σε παρουσίες πλέω ηχηρές,

σαν τον τυφλό περνώ απ’ τις διαφάνειες

ένας κατοπτρισμός με σβήνει, γεννιέμαι σ’ έναν άλλον

…δεν είναι τίποτα μπροστά μου, μονάχα μια στιγμή

εξαγορασμένη αυτή την νύχτα…

…μονάχα μια στιγμή ενώ οι πόλεις,

τα ονόματα, οι αισθήσεις, αυτά που ζήσαμε,

βουλιάζουν στο τυφλό μέτωπό μου,

ενώ η κατάθλιψη της νύχτας

ταπεινώνει τη σκέψη και τον σκελετό μου

και το αίμα μου κυλάει πιο αργά

και τα δόντια μου πέφτουν και τα μάτια μου

θαμπώνουν κι οι μέρες, τα χρόνια

τις άδειες φρικωδίες τους στοιβάζουν…

…τίποτα δεν μου ‘χει μείνει εκτός

από μια πληγή μεγάλη,

ένα χάσμα που κανείς δεν το περνάει…

…να πέφτω να ξανάρχομαι να με ονειρεύομαι

και να με ονειρεύονται μάτια μελλοντικά, μια ζωή άλλη,

άλλα σύννεφα, να πεθάνω μ’ άλλον θάνατο…

…αγάπη σημαίνει αγώνας, αν δύο φιλιούνται

αλλάζει ο κόσμος, οι επιθυμίες παίρνουνε οστά και σάρκα,

η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες αναβλύζουν,

στις πλάτες του σκλάβου, ο κόσμος είναι αληθινός και απτός,

το κρασί είναι κρασί, το ψωμί επιστρέφει στη γεύση του, το νερό είναι νερό

αγάπη σημαίνει αγώνας, είναι ν’ ανοίγεις πόρτες, να παύεις να είσαι φάντασμα αριθμημένο,

καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα

από αφέντη απρόσωπο·

    ο κόσμος αλλάζει

αν δυο κοιτάζονται και αναγνωρίζονται,

αγάπη σημαίνει να γδύνεσαι απ’ τα ονόματα:

«άσε με να ‘μαι η πουτάνα σου» είναι τα λόγια της Ελοϊζας,

όμως αυτός ενέδωσε στους νόμους,

την πήρε για σύζυγο κι αντί γ’ ανταμοιβή

μετά τον ευνουχίσανε…

…τίποτα δεν συμβαίνει, σωπαίνεις, βλεφαρίζεις…

τίποτα δεν υπάρχει μονάχα ένα βλεφάρισμα;

…είναι φλόγες

τα μάτια και φλόγες είναι κείνο που κοιτάζουν,

φλόγα το αφτί κι ο ήχος φλόγα…

…καίγονται όλα, ο κόσμος είναι φλόγα

και καίει…

δεν υπάρχει δήμιος ούτε θύμα…

…τίποτα δεν συμβαίνει, μονάχα ένα βλεφάρισμα

του ήλιου, μια μόλις κίνηση, τίποτα…

πέφτω ατέλειωτα από την γέννησή μου,

πέφτω μες στον εαυτό μου δίχως βυθό ν’ αγγίξω…

θέλω να συνεχίσω να πάω πιο πέρα και δεν μπορώ:

εκσφενδονίστηκε η στιγμή κι έγινε άλλη και άλλη,

είδα στον ύπνο μου όνειρα της πέτρας που δεν ονειρεύεται

και στα τέλη των χρονών σαν πέτρες άκουσα να τραγουδάει το αιχμάλωτο αίμα μου…

text: Σκόρπια κομμάτια του ποιήματος Η πέτρα του ήλιου, από το βιβλίο του Οκτάβιο Παζ - Η πέτρα του ήλιου και άλλα ποιήματα, μετάφραση Τάσος Δενέγρης, εκδόσεις Ίκαρος 1993.

music: Los Natas – La Ciudad De Brahman, ST CD, Man's Ruin Records 1999.

born too late, born to cry

Καλό το προηγούμενο βαλσάκιον ε? Επειδή χτύπησε την ευαίσθητη φλέβα μου, να και ένα τανγκό!

Born too late (χάρμα οφθαλμών και ώτων), από τον Born too late 'n' to cry, τροβαδούρο του rock and roll της γλυκιάς παρακμής, Tav Falco και τους Panther Burns…

Κι επειδή είχα καιρό να θυμηθώ τον παλιόφιλο Tav, που τον είχα πρωτογνωρίσει στη θρυλική Rockabilly psychosis and the Garage disease συλλογή, όπου ακόμη και εκεί έμοιαζε λιγάκι αταίριαστος, για να καλύψω το κενό, αμέσως μετά και η διασκευή τους -ισάξια μ' αυτή του Thunders τουλάχιστον- στο (I was) Born to Cry του Dion…και τα δύο από το Shadow Dancer, αυτή τη δισκάρα...

Με το ένα με το δύο με το τρία, πάμε:

I woke up one day

and right away I realized

my own certain fate:

I was born too late

Why did my parents hesitate

and have me at a latter date?

Born into a world I did not create

Why was I born too late?

ένα βαλσάκι για τον χειμώνα...

Δηλαδή το Waltz of Regret από τον επερχόμενο δίσκο Regret των Heroin and Your Veins, και…τα βασικά σε μορφή cut up από ένα παλιότερο κείμενο για το Naousea:

Janne Perttula, Φινλανδία, νυχτερινά φώτα, aurora borealis, film noir, το παιχνίδι των σκιών, απέραντο αρκτικό τοπίο, νυχτερινή μουσική, για μικρές ώρες, για φώτα νυσταγμένα και βαριά, υαλοκαθαριστήρες που καθαρίζουν συνεχώς την βροχή απ’ το τζάμι, μικρά Καφκικά στενά, και μεγάλους δρόμους που είτε σε οδηγούν στο σπίτι, είτε στο πουθενά.

homepage

The Underground Youth @ Les Yper Yper, 13/10/12

Ακούσαμε λοιπόν ζωντανούς και τους Underground Youth, και λέω ακούσαμε γιατί την χαρά και την τιμή να τους δουν είχαν μόνο όσοι πρόλαβαν και στριμώχτηκαν στην πρώτη σειρά μπροστά τους…οι υπόλοιποι αρκεστήκαμε στην γκρι κουρτίνα που κρεμόταν από πάνω τους, τα κεφάλια των μπροστινών μας, και το σύννεφο καπνού που είχε κάνει την εμφάνισή του πάνω μας αρκετή ώρα πριν αρχίσουν…Ας είναι όμως…ο μύθος λέει ότι το παίζουν οι μπάντες σε φλατ επίπεδο με το κοινό ανήκει στην πεμπτουσία του r’n’r…ακόμη και το ντους που κάναμε στον ιδρώτα από την ζέστη για δεύτερο συνεχόμενο live μέσα στον Οκτώβρη –μετά τους Nightstalker- χαλάλι τους…τέτοιες εποχές παρόμοιες συναυλίες και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο αρχίζουν να μοιάζουν με πολυτέλεια…μουσικά τώρα, όπως τα ξέρουμε απ’ τους δίσκους, με περισσότερη παραμόρφωση (αν και ποτέ δεν είν’ αρκετή), με πιο οργιαστικές κιθάρες και πιο στακάτο ρυθμό, ξεκινώντας από τους Velvet’s και φτάνοντας συνήθως μέχρι τους Jesus, αλλά καμιά φορά και τους…Cramps…

Δυστυχώς, παρότι ο χώρος και ένα μεγάλο μέρος του κοινού που βρισκόταν εκεί περισσότερο εξαιτίας του –του χώρου- παρά για την μπαντα, προδιέθεταν για παρόμοια χαπενιγκ, δεν είδαμε ούτε ένα τόσο δα στριπτιζ κάποιου τρελού καλλιτέχνη, ή έστω κάτι ανάλογο, από ένα φρικαρισμένο και άμαθο στο ασιντ κοράσιο…πολλά βιβλία για τα σιξτις διαβάζω τελευταία μάλλον… (το βιντεάκι παρακάτω είναι από το live στο 6 d.o.g.s.)

Endless Rope - Demo 2012

Self Release
2012

Ελπίδα για το μέλλον (ποια? ποιο?) αυτοί οι απεγνωσμένοι και τραχείς νεαροί Εγγλέζοι punks…και τ’ όνομά τους ευχή?
Θυμάμαι είχα πάει στην κηδεία του punk, ήμασταν μαζεμένοι πολλοί και μαυροφορεμένοι, οι νεκροθάφτες το είχανε παραχώσει στα γρήγορα έξι μέτρα κάτω απ’ τη γη και μεις πετάγαμε μαζί με το χώμα, τσιγάρα, μπύρες, σάλια και βρισιές για κατευόδιο. 
Στον γυρισμό απ’ το νεκροταφείο, όπως σκούπιζα ένα σκουπιδάκι που είχε μπει στο μάτι μου, είχα παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να είναι παράξενοι στον δρόμο, τελικά όλοι οι άνθρωποι είναι παράξενοι το ίδιο και οι δρόμοι, η γκρίνια τ’ ουρανού η γκρίνια του διπλανού ήταν και αυτή εκεί, η κατσαρίδα που σκότωσα στην μύτη του παπουτσιού, η ξεχορδιασμένη κιθάρα μες την σκόνη, ο τρόμος του κενού, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, το γατί που τάϊσα στην βρώμικη γωνία, η αγωνία, η μαλακία με τους χιλιάδες πιστούς, η βλακεία με τα εκατομμύρια, το επόμενο πρωί, το μικρό κελί, το μεγάλο μαντρί, τα χθεσινά μακαρόνια, οι παραισθήσεις, οι δραματικές εξελίξεις, η κατά-θλίψη, η (παρα)αν(ο)ια της ζωής, το τίποτα, τίποτα που να μην είχα ξαναδεί και ξανακούσει, κι ας ήμουν, κι ας είμαι, ένας απαρχαιωμένος άνθρωπος σε έναν μοντέρνο κόσμο. 

bandcamp 

Band Of Outsiders - Image

Εμφανίστηκαν στις αρχές των 80’s, στην μετά-Television μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και κατ’ επέκταση της Αμερικής, με το ωραίο Godardικό όνομα και έναν ήχο που θύμιζε πολλά, αλλά στις πιο φωτισμένες τους στιγμές, σε υπνώτιζε με έναν περίεργο τρόπο, σε σημείο να αναγνωρίζεις μόνο τους ίδιους.
Το mini-LP Up The River με πέντε κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο Everything Takes Forever που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν σε παραγωγή του Ivan Kral, συν μια ζωντανή εκτέλεση του Child of the Moon των Stones, βγήκε το 1985 από την Flicknife πρώτα στην Αγγλία, και έπειτα στην Ελλάδα με άλλο εξώφυλλο και μάλλον λίγο στο άσχετο από την Music Box –όπως είχε βγάλει και τους Agent Orange- και μιας που οι σχετικές κυκλοφορίες ήταν ακόμη σχετικά σπάνιες στα μέρη μας, είχα πάει και το είχα πάρει μονομιάς…
Το Image από την αρχή έγινε το αγαπημένο μου κομμάτι τους, και νομίζω είναι από τα πιο χαρακτηριστικά του ήχου τους, που όταν δεν έγερνε προς το κολεγιακό ροκ ή προς μια ακόμη αμερικάνικη κιθαριστική power pop μπάντα τους συρμού, ήταν πραγματικά αντάξιος της μουσικής σκηνής της πόλης τους, όσο και του κλαμπ μέσα στο οποίο αναδείχτηκαν αλλά και έδωσαν την αποχαιρετιστήρια συναυλία τους το 1988 –πανταχού- παρόντος του Nikki Sudden, δηλαδή του CBGB’s.

Brat Farrar

Με προϊστορία όχι στα ορφανοτροφεία, όπως ο συνονόματος του λογοτεχνικός ήρωας, αλλά στις σκηνές και τα στούντιο της Μελβούρνης, μας παρουσιάζει κατευθείαν απ’ το υπνοδωμάτιο λέει, το πρώτο του απολύτως προσωπικό, μιας και απ’ ότι καταλαβαίνω έχει κάνει τα πάντα μόνος του, πόνημα.

Το αποτέλεσμα? Ικανοποιητικά κιθαροθορυβώδες αλλά και άνισο...νομίζω όμως ότι με τραγούδια σαν το Thursday, θα μας κάνει να περιμένουμε και για το επόμενο βήμα, που ίσως αυτή την φορά μας έρθει απ’ το σαλόνι η και την κουζίνα του…γιατί όχι, μερικά απ’ τα καλύτερα κομμάτια των Dead Moon έχουν ηχογραφηθεί στον χολ…

bandcamp 

there must be some kind of way out of here

Αφού το ξεκινήσαμε ας το τριτώσουμε το παλιοροκάδικο «κακό» με ακόμη μια συναφή κατά κάποιον τρόπο ανάρτηση…Δεν ξέρω αν μπορεί μια ταινία να αποκαλύψει αυτόν τον δρόμο που έψαχνε ο Dylan και ακολούθησε ο Hendrix, τον δρόμο πέρα από τις διαδρομές των λεωφορείων και της ιστορίας, εκεί που κανείς είναι ευτυχισμένος, άρα δίχως μέλλον, που τριγυρίζει και τριγυρίζει, συνεχίζει να αγαπιέται ή να μαλώνει, κι όλα αυτά έξω από τις ειδήσεις των εφημερίδων, τις οικογενειακές υποχρεώσεις, έξω από οποιαδήποτε μορφή οικονομικής ή ηθικής επιβάρυνσης, λίγο δύσκολο να αποκαλυφθούν στην οθόνη όλα αυτά, αλλά με σκηνές σαν και τις παρακάτω, με πολύ rock and roll, λίγο Άμλετ, πολλά ποτά και τσιγάρα, τον Whitnail και τους φίλους του, αν μη τι άλλο είναι μια ταινία ιδανική για να σου φτιάξει λίγο το κέφι, μέσα στις μέρες του ξινού κρασιού και των νεκρών ρόδων που ζούμε...

Από το αυτοβιογραφικό για τα νιάτα του σκηνοθέτη Bruce Robinson στο Λονδίνο στα τέλη των sixties, Whitnail & I του 1987, δύο από τις πολλές όμορφες και αστείες στιγμές της…η πρώτη με το All Along The Watchtower στην (ο-ορισμός-της-διασκευής) διαστημική εκτέλεση του Jimi Hendrix για υπόκρουση, και τον Whitnail να ψάχνει τον δρόμο του και να ζωγραφίζει στον ρόλο του, και αμέσως μετά, άνευ μουσικής υπόκρουσης για να ακούσουμε καλά, ο Danny the Dealer παρέα με τον Presuming Ed αφού καταλαμβάνουν απρόσκλητοι το σπίτι του Whitnail και του I, τους μυούν κατόπιν στον κόσμο του The Camberwell Carrot.

*Το ποστερ της ταινίας είναι φυσικά -για να δέσει και το γλυκό- του Ralph Steadman.

                      

Όταν πεθάνω κάφτε με, ο άγριος του Βόρνεο και άλλες ιστορίες…

Για τον Jimi Hendrix: 
Πρώτα απ’ όλα, έστησαν μια περιοδεία, με τον Τζίμι να ανοίγει τις συναυλίες των Monkees. Ήξεραν πόσο τρελός ήταν ο συνδυασμός, αλλά ήξεραν επίσης ότι θα προσέλκυε το ενδιαφέρον του τύπου. Ύστερα ο Τσας σκαρφίστηκε μια παράξενη ιστορία, που έλεγε ότι η ένωση «Θυγατέρες της Αμερικάνικης Επανάστασης» είχε σοκαρίστεί και εξοργιστεί με τον Τζίμι Χέντριξ, αυτόν τον ατίθασο και σεξομανή κιθαρίστα, στον οποίο ο βρετανικός Τύπος άρχισε να αναφέρεται με τρόπο ελεεινό και με τις πιο προσβλητικές, ρατσιστικές ονομασίες, όπως «ο άγριος του Βόρνεο». Το φαντάζεστε; Αυτές οι μαλακίες συνέβησαν μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια. Δεν έχουμε προχωρήσει και πολύ, έτσι δεν είναι;

Για τις δισκογραφικές:
Μια φορά, έπεσα μεθυσμένος στην κορνίζα ενός χρυσού δίσκου που είχα πάρει, την έσπασα, πήρα το λαμπερό βινύλιο των Animals που είχαν φτάσει στην κορυφή…ήταν ένας παλιός δίσκος της Κόνι Φράνσις. Τόσο φτηνή και ρηχή μπορεί να είναι η δισκογραφική βιομηχανία. 

British Invasion:
Αχ Αμερική! Το φως των προβολέων.
Στην πρώτη μας συνέντευξη Τύπου, η δισκογραφική εταιρία είχε κανονίσει να έρθει στο τραπέζι μας για αυτόγραφα, μια ομάδα από κορίτσια που τσίριζαν.

Για τον Rahsaan Roland Kirk: 
Η γυναίκα του είχε πει κάποτε ότι «το κεφάλι του Ραζάν θα έπρεπε να έχει ξετινάξει το σώμα του με όλα όσα είχε εκεί μέσα». Κατά κάποιον τρόπο, έτσι έγινε. Περίπου έναν χρόνο μετά την τελευταία φορά που τον είχα δει, ο Ραζάν έπαθε ακόμη ένα εγκεφαλικό, αυτή την φορά μοιραίο. Μου είπαν ότι είχε ζητήσει μια τελευταία πνευματική τελετή: να αποτεφρωθεί και έπειτα να αναμίξουν λίγη από την στάχτη του με τούρκικο χασίς πρώτης ποιότητας, να βάλουν το μείγμα σε μια πίπα και να το καπνίσουν μερικοί από τους παλιούς του φίλους, ανάμεσα στους οποίους ο Μάιλς Ντέιβις κι εγώ. Αυτό ήταν το δικό μου Όσκαρ. 

text: Από την (αύτο)βιογραφία του Eric Burdon – Don’t Let Me Be Misunderstood, στα ελληνικά: Χωρίς Παρεξήγηση, μετάφραση Χρυσούλα Ζευγολατάκου, εκδόσεις Ηλέκτρα 2004.
music: Eric Burdon and War – Paint it Black (single version) ST 7”, Liberty records 1971.

 

The Surf ‘n’ Western Sounds Of…

Αυτό έλεγα να το ποστάρω πριν τις διακοπές αλλά κάπου στον δρόμο το ξέχασα...αφού όμως το καλοκαίρι έξω ακόμη επιμένει (βαρέθηκα τον ήλιο και την ζέστη λέμε, ακούει κανείς?) ας μιλήσουμε λίγο για τον…Mikelangelo…

Συνηθίζει να περνά τα βράδια παρακολουθώντας western, ακούγοντας προσεκτικά τις ενορχηστρώσεις του Ιταλού, και κρατώντας σημειώσεις. Καμιά φορά κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όρθιος τον Lanegan με την Isobel, ζηλεύει και φωνάζει την φίλη του την Saint Clare για ένα μεσονύχτιο βαρύτονο…ντουέτο ρε, ονόματι Midnight Flower, μη πάει ο νους σας αλλού.

Όταν πια φτάνει το ξημέρωμα, φορά την βερμούδα του πιάνει σανίδα και κιθάρα και σερφάρει ακροβατώντας ανάμεσα στους αυστραλιανούς καρχαρίες και την κόψη του κύματος, υπό τους ήχους του No Sign of a Pipeline. Καλά τα περνάει…o Mikelangelo με τους Tin Star…