Βασικά είχα εδώ και λίγους μήνες τον καινούργιο τους δίσκο, το She Said, αλλά απέφευγα να τον ακούσω…το έκανα τελικά, γνωρίζοντας από την αρχή ότι ούτε Get it on θα είχε ούτε φυσικά Love. Ότι και να ‘ναι πάντως, μούφα δίσκο οι Colour Haze δεν πρόκειται να βγάλουν.
Είναι και που έχω πεθυμήσει στονεριά μαλλιαρή και καλή, αλλά τελευταία όλο σε κάτι κρυφόμέταλλα της συμφοράς πέφτω, που ακόμη και αν μουσικά τα πάνε καλά, έρχεται η φωνή με τα μεταλλικά της απωθημένα (ως γνωστόν τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι πιο εκνευριστικό από τους χεβι μεταλ τραγουδιστές) και τα γαμάει τη μάνα όλα…Είναι και που όσο σκληρά κι αν προσπάθησα στο παρελθόν το φρικιό και τον παλιοροκά μέσα μου δεν μπόρεσα ποτέ να τους πνίξω…τελικά.
Έτσι λοιπόν με όλα τ’ απαραίτητα στο τραπέζι, την μακριά κόμη να απουσιάζει όμως, είπα να θυμηθώ… δύο από τα κορυφαία rock τραγούδια όλων των εποχών, και δεν κόβω σπιθαμή απ’ το ψάρι! Ηλεκτρική μουσική για το μυαλό την ψυχή και το σώμα, δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία …
Υ.Γ. Έχω καταφέρει να τους χάσω και τις δύο φορές που παίξανε εδώ…την μια μάλιστα φτάσαμε ως την πόρτα του Αν -καταϊδρωμένοι από τους Movie Star Junkies που είχανε προηγηθεί σε μια άλλη υπόγα- αλλά…εκεί βρήκαμε κολλημένο ένα χαρτί που έγραφε με μπολντ: σολντ αουτ…καλά για το Duna Jam απ’ όπου και η φωτογραφία δεν το συζητάμε, και ποιος δεν θα ‘θελε να είναι εκεί…παρηγοριέμαι όμως με την σκέψη ότι κάποτε θα οργανώσω κάτι παρόμοιο στον Real Hippie South, δηλαδή στη νότια Κρήτη…
