Με την ευκαιρία του νέου δίσκου του αγαπητού Spencer, προσπαθώ να λύσω και μια
παλιά εκκρεμότητα, ένα ακόμη βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα, όπως τότε με τους Stooges, που αναστατώνει τις
νύχτες μου και με κρατάει άγρυπνο και κάθιδρο ως το πρωί…
Πως θα βρεθεί ο τρόπος, ποιος είναι αυτός ο μυστικός δρόμος
που πρέπει να ακολουθήσω, πως θα γίνει ρε αδερφέ και διάολε, να αποφασίσω
επιτέλους ποιο θα είναι το άσμα που θα παιανίσει την μέρα, η καλύτερα όταν
πέσει το σκοτάδι, εκείνης της αποφράδας μέρας, της μέρας της εκτέλεσής μου…
Η μάλλον πιο σωστά, αφού το άσμα το ξέρω, ποια θα είναι η
εκτέλεση αυτού του άσματος την μέρα της εκτέλεσής μου…
Να διαλέξω την παλιά, καλή, ζόρικη και αντρίκια, που δεν
σηκώνει πολλά πολλά, που είναι τι κομμάτι είναι αυτό ρε πούστη, που είναι
γάμησέ με, πρώτη εκτέλεση του από το Black Milk των Beasts Of Bourbon στα 1991;
Η την άλλη, αυτή από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Spencer P. Jones, που δικό του είναι το τραγούδι
και ότι θέλει το κάνει, το βάζει φωτιά μαζί και μας και τα καίει όλα, από το Rumor Of Death του
1994 έλεγα, σε μια βαράτε με κι ας κλαίω, σφάξτε με κι εγώ θ’ αγιάσω, πετάχτε
με στην πυρά, κι ύστερα την στάχτη στον Ινδικό να με φάνε οι αυστραλιανοί
καρχαρίες, εκτέλεση, με συμμετέχοντες στο ειδεχθές έγκλημα τους Conway Savage, Brian Henry Hooper, και ( ναι ρε πάλι αυτός) Rowland Howard; (στυλ και γυαλί στο βίντεο…μορφή!
Όσο για την κιθάρα, τι να πει κανείς…)
Αν πάντως το τραγουδήσει σε κάποια φάση ο Phil Shoenfelt (γραμμένο
για σένα είναι Phil, και
σε περιμένει) ετοιμάστε μπουνιές, ξυράφια, φωτιές και ένα εισιτήριο μιας
τεφροδόχου για το Αυστράλια, η αναμονή θα έχει λάβει τέλος, και μετά την
ακρόασή του θα έχει έρθει βεβιασμένα η ώρα μου…
