Είναι λέει κάτι σαν σουπερ γκρουπ αποτελούμενο από μέλη συγκροτημάτων της Φλοριντιανής (όπως Florida) punk σκηνής, μπάντες σαν τους Neon Blud και τους Diet Cokeheads που κάπου θα έχετε πετύχει κι εσείς που το παραψάχνετε.
Οι American Snakeskin –περί αυτών ο λόγος- μου ακούγονται σαν τις αμερικάνικες μπάντες των 80’s, που ωθούμενες από την φόρα του punk έπαιρναν τον δρόμο προς τα πίσω, κι έφταναν μέχρι τη ψυχεδέλεια και το garage, και μετά ακόμη πιο πίσω μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα σκάβοντας να βρουν το blues, φτάνοντας όμως στο τέλος, πολλές απ΄ αυτές, να γίνουν αναπόσπαστα και για κάποιους πολύτιμα, κομμάτια αυτής της μεγάλης ιστορίας.
Δεν ξέρω τι θα έλεγα τώρα αν αυτό το EP –το Turquoise for Hello- ήταν εκείνης της εποχής που πολύ μου την θύμισε, μπορεί να ήταν για τους γνωστούς θολούς, ακαθόριστους, και ακατανόητους πολλές φορές για τους άλλους, λόγους που καθορίζουν κάτι τέτοιες επιλογές, μπορεί να ήταν λέω, και από τους αγαπημένους μου.
Ακόμη όμως και αν τα πάντα, νέοι θεοί και παλιοί δαίμονες, συνωμοτούσαν ενάντια σ’ αυτό, το Itching and Scratching -οι Lords of the New Church τριπαρισμένοι κάπου στον Αμερικάνικο νότο- που ανοίγει τον δίσκο θα το κουβαλούσα μετακομίζοντας το μέχρι σήμερα σε κασέτες, cd, και mp3, ότι βρισκόταν πρόχειρο την κάθε φορά, θα το είχα συνδέσει με μεταμεσονύκτια ξυσίματα και φαγούρες, με μέρες που μαγείρευα και έτρωγα τα ρούχα μου που δε με χωρούσαν, θα είχα πρήξει κανα 2-3 φίλους που θα με κοιτούσαν με συμπόνια, η γκόμενα με απορία, ο γιατρός αυστηρά, ο παπάς με τρόμο, εγώ θα τους αγνοούσα επιδεικτικά όλους, και όταν μεγάλωνα πια θα του έγραφα έναν διθύραμβο στο the crypt, και μετά…μετά θα έπαιρνα μια ακόμη τρίλεπτη και κάτι αναβολή στη σειρά, απ’ την κατάθλιψη της Κυριακής, -και της Δευτέρας τώρα που τελειώνω αυτό το «κείμενο»- μια ακόμη μικρή αναβολή από ερωτήματα του τύπου ποιος είμαι, που πάω, που με πάτε, μου φτάνουν τα λεφτά μέχρι το τέλος του μήνα, μα είναι δυνατόν να είμαστε τόσο μαλάκες, και λοιπά, και θα έβαζα να το ξανακούσω.
