All is quiet on New Year's Day…αλλιώς, η μελαγχολική ησυχία
αυτής της μέρας, που ξεκινάει ν’ απλώνεται σαν ομίχλη από το απόγευμα της
παραμονής, όταν επιτέλους κατεβάζουν ρολά ένα ένα τα μαγαζιά…με πόσες σακούλες
ψώνια θα είναι ευχαριστημένοι οι άνθρωποι? με απασχολεί αυτό το ερώτημα…
Αλλά τώρα ησυχία…το μεγάλο κύμα του κόσμου και του χρόνου σαν να σκάει λίγο πιο μακριά απ’ ότι τις άλλες μέρες…
Από κάτω τα μαστόρια στα συνεργία τα έκλεισαν κι έπιασαν το μπουζούκι…άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω…η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο…μπάσες φωνές, φαλτσάρουν και λίγο, μ’ αρέσει που τους ακούω…καλύπτουν εκείνον τον ήχο του κύματος για λίγο…το κύμα που μου λέει για τον πατέρα που κάθεται μόνος στο σπίτι και θυμάται, και την μάνα που 10 χρόνια τώρα κάτω απ’ το υγρό χώμα κοιμάται…για τους άλλους που φύγαν και όσο ο χρόνος κυλάει γίνονται πιο πολλοί…για τον αδερφό που διαβάζει παραμύθια στην μικρή, τον αδερφό που μαζί πέσαμε στην θάλασσα και κολυμπάμε από μικροί…για το κορίτσι μέσα που λυπάται…για τους φίλους και τις φίλες που είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί…στην Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά (μα η Σαλονίκη δεν είναι νησί ρε Λάκη)…στα Γιάννενα, στην Κρήτη, στην Κύπρο, στην Αθήνα, στην Δράμα, στις Σέρρες…και το γατί εδώ δίπλα που ακούει μαγεμένο το τραγούδι για τα φαντάσματα του Φίλ-ου απ’ την Πράγα, και που καταλαβαίνει για μένα περισσότερα απ’ ότι εγώ γι’ αυτό…για τα δικά μου φαντάσματα, για τα δικά σας φαντάσματα, για όλα όσα φέρνει και παίρνει μαζί του το κύμα, για το στοιχειό του καθενός που τον ακολουθεί πιστά σαν σκυλί…
Ο Ιησούς έκλαψε· και μα το Χριστό καταλαβαίνω το γιατί γράφει κάπου το βιβλίο που διαβάζω…κι εγώ άλλα ήθελα να σας γράψω κι άλλα να σας πω, κι άλλα να σας βάλω ν’ ακούσετε αλλά μ’ έπιασε το κύμα, μ’ έπιασε ο καιρός…σχωρεμένος ας είμαι…
Φταίει μάλλον η υπερβολική και απρόσμενη τελευταία δημοσιότητα…ξανακύλησα στα σκληρά ναρκωτικά, μετράω ήδη 3 απόπειρες αυτοκτονίας σε διάστημα μιας εβδομάδας ενώ το –καλοπληρωμένο- ιατρικό team που με παρακολουθεί, μου συστήνει καθημερινά να αποσυρθώ προς ανάπαυσιν σε ένα από τα ιδιόκτητα σαλέ μου, στις Ελβετικές Άλπεις…εγώ όμως όχι! δεν πάω πουθενά εδώ θα μείνω, γιατί πρώτα απ’ όλα σκέφτομαι εσάς! Το κοινό μου…καλύτερα να πεθάνω πάνω στην σκηνή παρά να σας προδώσω…έτσι λοιπόν…
Εσείς, όσοι τύχει να διαβάσετε ξεχάστε τα παραπάνω και κρατήστε αυτό:
Καλή χρονιά σας εύχομαι, με πολύ δύναμη, τόση όση αρμόζει στα καθάρματα απέναντί σας, και ακόμη περισσότερη αγάπη, όση χρειάζονται οι άνθρωποι δίπλα σας…
Υ.Γ. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε το Ghosts of my dead lovers στο youtube…τι να πεις…σπεύδω...
Αλλά τώρα ησυχία…το μεγάλο κύμα του κόσμου και του χρόνου σαν να σκάει λίγο πιο μακριά απ’ ότι τις άλλες μέρες…
Από κάτω τα μαστόρια στα συνεργία τα έκλεισαν κι έπιασαν το μπουζούκι…άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω…η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο…μπάσες φωνές, φαλτσάρουν και λίγο, μ’ αρέσει που τους ακούω…καλύπτουν εκείνον τον ήχο του κύματος για λίγο…το κύμα που μου λέει για τον πατέρα που κάθεται μόνος στο σπίτι και θυμάται, και την μάνα που 10 χρόνια τώρα κάτω απ’ το υγρό χώμα κοιμάται…για τους άλλους που φύγαν και όσο ο χρόνος κυλάει γίνονται πιο πολλοί…για τον αδερφό που διαβάζει παραμύθια στην μικρή, τον αδερφό που μαζί πέσαμε στην θάλασσα και κολυμπάμε από μικροί…για το κορίτσι μέσα που λυπάται…για τους φίλους και τις φίλες που είναι σκορπισμένοι εδώ κι εκεί…στην Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά (μα η Σαλονίκη δεν είναι νησί ρε Λάκη)…στα Γιάννενα, στην Κρήτη, στην Κύπρο, στην Αθήνα, στην Δράμα, στις Σέρρες…και το γατί εδώ δίπλα που ακούει μαγεμένο το τραγούδι για τα φαντάσματα του Φίλ-ου απ’ την Πράγα, και που καταλαβαίνει για μένα περισσότερα απ’ ότι εγώ γι’ αυτό…για τα δικά μου φαντάσματα, για τα δικά σας φαντάσματα, για όλα όσα φέρνει και παίρνει μαζί του το κύμα, για το στοιχειό του καθενός που τον ακολουθεί πιστά σαν σκυλί…
Ο Ιησούς έκλαψε· και μα το Χριστό καταλαβαίνω το γιατί γράφει κάπου το βιβλίο που διαβάζω…κι εγώ άλλα ήθελα να σας γράψω κι άλλα να σας πω, κι άλλα να σας βάλω ν’ ακούσετε αλλά μ’ έπιασε το κύμα, μ’ έπιασε ο καιρός…σχωρεμένος ας είμαι…
Φταίει μάλλον η υπερβολική και απρόσμενη τελευταία δημοσιότητα…ξανακύλησα στα σκληρά ναρκωτικά, μετράω ήδη 3 απόπειρες αυτοκτονίας σε διάστημα μιας εβδομάδας ενώ το –καλοπληρωμένο- ιατρικό team που με παρακολουθεί, μου συστήνει καθημερινά να αποσυρθώ προς ανάπαυσιν σε ένα από τα ιδιόκτητα σαλέ μου, στις Ελβετικές Άλπεις…εγώ όμως όχι! δεν πάω πουθενά εδώ θα μείνω, γιατί πρώτα απ’ όλα σκέφτομαι εσάς! Το κοινό μου…καλύτερα να πεθάνω πάνω στην σκηνή παρά να σας προδώσω…έτσι λοιπόν…
Εσείς, όσοι τύχει να διαβάσετε ξεχάστε τα παραπάνω και κρατήστε αυτό:
Καλή χρονιά σας εύχομαι, με πολύ δύναμη, τόση όση αρμόζει στα καθάρματα απέναντί σας, και ακόμη περισσότερη αγάπη, όση χρειάζονται οι άνθρωποι δίπλα σας…
Υ.Γ. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε το Ghosts of my dead lovers στο youtube…τι να πεις…σπεύδω...
