Beast Records
Tex Napalm & Dimi Dero, the sticky singers, lovers of the bayou
2009
Η αλλιώς Prayers on …Desire όπως θα μπορούσαν να
βαφτίσουν το πρώτο τέκνο αυτής της άνομης σύμπραξης, του Γαλλογερμανικού (για
να διορθώσω μια παλιότερη αναφορά) συνδικάτου του εγκλήματος, των κυρίων Tex Napalm και Dimi Dero δηλαδή.
Γιατί αν το Sticky Singers παραπέμπει ευθεία στην αξεπέραστη γοητεία και αλητεία εκείνου του δίσκου των Stones, και μαζί με την διασκευή στο Honky Tonk Women φανερώνουν πριν καν ακούσεις τον δίσκο το μισό πρόσωπό του, η εναλλακτική πρόταση για τα βαφτίσια, σαν μια παρόμοια αναφορά στους Birthday Party θα έριχνε φως και στο υπόλοιπο σκοτεινό μισό που υπερισχύει φυσικά .
Του ανθρώπου πρώτα η ψυχή του βγαίνει και μετά το χούϊ λέγανε οι παλιοί, και ο Tex Napalm είτε με τους Motorcyclo Sadisto, είτε με τους Iron Cobra Orchestra, είτε με όποιους άλλους επικινδύνους τύπους κάνει παρέα και παίζει, όπως εδώ με τον Dimi Dero που χτυπάει τα ντραμς, αφήνει το θηρίο ελεύθερο μέσα στο στούντιο να ματώσει τις χορδές και να ξεσκίσει τα τύμπανα, υπακούοντας πάντα στις προσταγές της βραχνής φωνής του αφέντη του.Φαζαρισμένες κιθάρες αλλά και φωνητικά σε σημείο να αναρωτιέσαι ποιο από τα δύο θα σου κάψει πρώτο τελικά τα ηχεία, βαθιά τύμπανα, garage blues and roll βρωμιά, και μια ομιχλώδη υγρή αίσθηση που σε βυθίζει στην ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού αστικού bayou.
Τα δύο πρώτα του δίσκου Much much more και Civilized man σε αρπάζουν κατευθείαν και σε ταρακουνάνε δυνατά, ξεβουλώνοντας τα αυτιά σου από κάθε indie μαλακία που άκουσες τον τελευταίο καιρό, τα Walk on fire και Sympathy for the Wanker κοφτερά σαν σαγόνια αλιγάτορα του bayou που λέγαμε πριν, και το Gone to long το καλύτερο κομμάτι του Sticky Singers, από αυτά που τα κουβαλάς μαζί σου στις επόμενες σελίδες, και για πάντα.Heavy Blues ίδιας κλάσης με το Man that never was των παρομοίου…υγρού κλήματος, Murdering Tripping Blues που άκουσα καθυστερημένα αυτές τις μέρες. Και τα δύο στην σειρά παίζουν επαναληπτικά εδώ και μέρες.
Η συνέχεια…στα αυλάκια του δίσκου μιας και μιλάμε για LP.
Γιατί αν το Sticky Singers παραπέμπει ευθεία στην αξεπέραστη γοητεία και αλητεία εκείνου του δίσκου των Stones, και μαζί με την διασκευή στο Honky Tonk Women φανερώνουν πριν καν ακούσεις τον δίσκο το μισό πρόσωπό του, η εναλλακτική πρόταση για τα βαφτίσια, σαν μια παρόμοια αναφορά στους Birthday Party θα έριχνε φως και στο υπόλοιπο σκοτεινό μισό που υπερισχύει φυσικά .
Του ανθρώπου πρώτα η ψυχή του βγαίνει και μετά το χούϊ λέγανε οι παλιοί, και ο Tex Napalm είτε με τους Motorcyclo Sadisto, είτε με τους Iron Cobra Orchestra, είτε με όποιους άλλους επικινδύνους τύπους κάνει παρέα και παίζει, όπως εδώ με τον Dimi Dero που χτυπάει τα ντραμς, αφήνει το θηρίο ελεύθερο μέσα στο στούντιο να ματώσει τις χορδές και να ξεσκίσει τα τύμπανα, υπακούοντας πάντα στις προσταγές της βραχνής φωνής του αφέντη του.Φαζαρισμένες κιθάρες αλλά και φωνητικά σε σημείο να αναρωτιέσαι ποιο από τα δύο θα σου κάψει πρώτο τελικά τα ηχεία, βαθιά τύμπανα, garage blues and roll βρωμιά, και μια ομιχλώδη υγρή αίσθηση που σε βυθίζει στην ατμόσφαιρα ενός σκοτεινού αστικού bayou.
Τα δύο πρώτα του δίσκου Much much more και Civilized man σε αρπάζουν κατευθείαν και σε ταρακουνάνε δυνατά, ξεβουλώνοντας τα αυτιά σου από κάθε indie μαλακία που άκουσες τον τελευταίο καιρό, τα Walk on fire και Sympathy for the Wanker κοφτερά σαν σαγόνια αλιγάτορα του bayou που λέγαμε πριν, και το Gone to long το καλύτερο κομμάτι του Sticky Singers, από αυτά που τα κουβαλάς μαζί σου στις επόμενες σελίδες, και για πάντα.Heavy Blues ίδιας κλάσης με το Man that never was των παρομοίου…υγρού κλήματος, Murdering Tripping Blues που άκουσα καθυστερημένα αυτές τις μέρες. Και τα δύο στην σειρά παίζουν επαναληπτικά εδώ και μέρες.
Η συνέχεια…στα αυλάκια του δίσκου μιας και μιλάμε για LP.
Tex Napalm & Dimi Dero, the sticky singers, lovers of the bayou
tender prayers on fire.
