Now Little
Johnny Jewel
Oh, he's so cool
He has no decision
He's just trying to tell a vision
Some thought that this was sad
And others thought it mad
They just scratching the surface
JJ can do the floor kiss
Πολλά τραγούδια έχουν αφηγηθεί ωραίες ιστορίες, λιγότερα το έχουν κάνει με εξίσου ωραία μουσική πίσω από την αφήγηση, μα κανένα –που σημαίνει ΚΑΝΕΝΑ-, δεν το έχει κάνει με τον τρόπο που οι Television μας μίλησαν εκείνα τα χρόνια τα παλιά, για τον μικρό Johnny Jewel.
Was he on display?
No, no, not today
All that guy ever said
He said, "I want my little wing-head"
He half-asleep at night
Over his head, sensation of flight
And he wake up dreaming
Dreaming...
Οι στίχοι του, ένας φόρος τιμής στον Iggy Pop λέει ο μύθος, μπορεί να ακούγονται σαν το ποίημα που θα μοιραζόταν ο ποιητής του, έχοντας εκείνη την πυρετώδη λάμψη της τρέλας στα μάτια, που είχαν οι θεόθεν φυγάδες και αλήτες την εποχή των beatniks, από όπου κουρελιασμένος απ’ το μακρύ ταξίδι ερχόταν, με μια παρέα νεαρών punks με αναιμικά πρόσωπα, κάτω από τα σύννεφα καπνού ενός καταγώγιου, κάποιο Νεουορκέζικο βράδι των αρχών της δεκαετίας του ’70, στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο ποιητής του δρόμου, ο Tom Verlaine με τ’ όνομα, είναι ένας από αυτούς τους νεαρούς …
Από κοντά η φωνή, η ερμηνεία του, παιχνιδιάρικα μάγκικη, με την μυρωδιά του δρόμου και άλλων ακατονόμαστων ουσιών στην ανάσα της, όπως ταιριάζει στην ιστορία ενός τύπου σαν τον Johnny Jewel.
And he run down to the airport
The rush, the roar
And he crouched down behind a fence
With a chest full of lights
Then,
He loses his senses...
Oh Little Johnny Jewel
He's so cool
Όσο για την μουσική?…μέσα στα 3 και κάτι λεπτά του pt 1 και τα 4 του pt 2 -που στην ουσία είναι ένα και μόνο κομμάτι που χωρίστηκε για τις ανάγκες του παρθενικού επτάϊντσου των Television- πως γίνεται ένα μεθυστικό χαρμάνι από ψυχεδέλεια, folk, surf, μινιμαλισμό, garage rock, και jazz να το βρίσκεις στο ράφι με τα new wave και το punk?
Το κιθαριστικό –Ρωμαϊκό- όργιο δε, που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μέρος δεν πρέπει να έχει ανάλογό του στην ιστορία της μουσικής.
Ηχογραφημένο μέσα σε μια νύχτα, αυτή της δέκατης ενάτης Αυγούστου του 1975 σε ένα τετρακάναλο, είναι από τα τραγούδια που δεν γράφονται πλέον, όσες ώρες και αν περάσει κανείς μέσα σε ακριβά η home στούντιο, για να κλείσω με μια κοινότυπη μεν, αλήθεια δε…Όπως αλήθεια είναι ότι με κάτι τέτοια τραγούδια γράφτηκε το παραμύθι του rock and roll.
But if you see him looking lost
You ain't gotta come on so boss!
And you know what he's paid
You know that he's paid the price
All you gotta do for that guy
Is wink your eye.
*Αν και η πιο γνωστή του διασκευή είναι αυτή της Siouxsie και των Banshees, εδώ θα το ακούσουμε ακόμη μια φορά μετά τους Television - μπας και το χορτάσουμε- από ένα ωραίο δισκάκι που είχαν βγάλει split μαζί με τον Foetus οι Chrome Cranks.
Στην φωτογραφία πάνω, οι Richard Lloyd, Fred Smith (όχι ο “sonic”) και Tom Verlaine με τον Paul Simon, στο CBGB’s το 1977.
Oh, he's so cool
He has no decision
He's just trying to tell a vision
Some thought that this was sad
And others thought it mad
They just scratching the surface
JJ can do the floor kiss
Πολλά τραγούδια έχουν αφηγηθεί ωραίες ιστορίες, λιγότερα το έχουν κάνει με εξίσου ωραία μουσική πίσω από την αφήγηση, μα κανένα –που σημαίνει ΚΑΝΕΝΑ-, δεν το έχει κάνει με τον τρόπο που οι Television μας μίλησαν εκείνα τα χρόνια τα παλιά, για τον μικρό Johnny Jewel.
Was he on display?
No, no, not today
All that guy ever said
He said, "I want my little wing-head"
He half-asleep at night
Over his head, sensation of flight
And he wake up dreaming
Dreaming...
Οι στίχοι του, ένας φόρος τιμής στον Iggy Pop λέει ο μύθος, μπορεί να ακούγονται σαν το ποίημα που θα μοιραζόταν ο ποιητής του, έχοντας εκείνη την πυρετώδη λάμψη της τρέλας στα μάτια, που είχαν οι θεόθεν φυγάδες και αλήτες την εποχή των beatniks, από όπου κουρελιασμένος απ’ το μακρύ ταξίδι ερχόταν, με μια παρέα νεαρών punks με αναιμικά πρόσωπα, κάτω από τα σύννεφα καπνού ενός καταγώγιου, κάποιο Νεουορκέζικο βράδι των αρχών της δεκαετίας του ’70, στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο ποιητής του δρόμου, ο Tom Verlaine με τ’ όνομα, είναι ένας από αυτούς τους νεαρούς …
Από κοντά η φωνή, η ερμηνεία του, παιχνιδιάρικα μάγκικη, με την μυρωδιά του δρόμου και άλλων ακατονόμαστων ουσιών στην ανάσα της, όπως ταιριάζει στην ιστορία ενός τύπου σαν τον Johnny Jewel.
And he run down to the airport
The rush, the roar
And he crouched down behind a fence
With a chest full of lights
Then,
He loses his senses...
Oh Little Johnny Jewel
He's so cool
Όσο για την μουσική?…μέσα στα 3 και κάτι λεπτά του pt 1 και τα 4 του pt 2 -που στην ουσία είναι ένα και μόνο κομμάτι που χωρίστηκε για τις ανάγκες του παρθενικού επτάϊντσου των Television- πως γίνεται ένα μεθυστικό χαρμάνι από ψυχεδέλεια, folk, surf, μινιμαλισμό, garage rock, και jazz να το βρίσκεις στο ράφι με τα new wave και το punk?
Το κιθαριστικό –Ρωμαϊκό- όργιο δε, που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο μέρος δεν πρέπει να έχει ανάλογό του στην ιστορία της μουσικής.
Ηχογραφημένο μέσα σε μια νύχτα, αυτή της δέκατης ενάτης Αυγούστου του 1975 σε ένα τετρακάναλο, είναι από τα τραγούδια που δεν γράφονται πλέον, όσες ώρες και αν περάσει κανείς μέσα σε ακριβά η home στούντιο, για να κλείσω με μια κοινότυπη μεν, αλήθεια δε…Όπως αλήθεια είναι ότι με κάτι τέτοια τραγούδια γράφτηκε το παραμύθι του rock and roll.
But if you see him looking lost
You ain't gotta come on so boss!
And you know what he's paid
You know that he's paid the price
All you gotta do for that guy
Is wink your eye.
*Αν και η πιο γνωστή του διασκευή είναι αυτή της Siouxsie και των Banshees, εδώ θα το ακούσουμε ακόμη μια φορά μετά τους Television - μπας και το χορτάσουμε- από ένα ωραίο δισκάκι που είχαν βγάλει split μαζί με τον Foetus οι Chrome Cranks.
Στην φωτογραφία πάνω, οι Richard Lloyd, Fred Smith (όχι ο “sonic”) και Tom Verlaine με τον Paul Simon, στο CBGB’s το 1977.
