Αυτές τις μέρες που όσο πάνε και μικραίνουν, κι εκεί προς το
τέλος τους κάθε φορά, ακολουθώντας αντίθετη πορεία οι σκιές μεγαλώνουν, βάζω
και ακούω τα τρία CD των Appalachian Karma (μια επιλογή τους για ν’ ακριβολογώ) που είναι το όνομα κάτω
απ’ το οποίο ηχογραφεί εδώ και αρκετό καιρό ο Pierre Souq, αλλιώς William Crow, παλιότερα με τους The Crow & The Deadly Nightshade, τους είχαμε
ακούσει κι από εδώ, και αναρωτιόμουνα που είχανε χαθεί…
Folk (ψυχεδελική στιγμές…σκέτη άλλες), blues, country, ολόκληρη η αμερικάνικη παράδοση, από τις μουσικές των αυτοχθόνων και τον πρώτων αποίκων, στον Leadbelly, τον Van Zandt, ως τους 16 Horsepower, παρελαύνει μέσα από τις νότες, και όσο για τους στίχους, σπαράγματα από ποιητές σαν τον Robert Frost και τον Paul Velraine, συγγραφείς σαν τον νονό αυτού του ψηφιακού εαυτού μου, Henry David Thoreau και τον Walt Whitman, συνευρίσκονται με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, θρυλικές Ιρλανδές πειρατίνες σαν την Anne Bonny, τραγικούς ήρωες της όπερας σαν τον Mateo Falcone, ορεσίβιες μορφές που κινούνται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία σαν τον Jeremiah Johnson, καθώς και διάφορα πνεύματα αλλοτινών καιρών, που βρίσκουν τον δρόμο μέσα από τη ρωγμή ενός χρόνου που δεν περνάει αλλά μόνο κάνει κύκλους, και επισκέπτονται τον αγαπητό Pierre, για κουβεντούλα, τσάι και συμπάθεια μπροστά στη φωτιά τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.
Ο τελευταίος αν και Γάλλος επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά εκείνους που ισχυρίζονται, ότι πολλές φορές η φαντασία και μόνο ενός μουσικού που ίσως να μην έχει δει ποτέ του ένα μέρος, μπορεί να αποδώσει πιστότερα, η τουλάχιστον ομορφότερα λόγου χάρη το κάρμα των Αππαλαχίων από κάποιον που μεγάλωσε και ζει εκεί.
Την επόμενη φορά –ως την οριστική- που θα πάρουμε τα βουνά και θ’ ανεβούμε στο Πάϊκο με κείνη την ωραία παρέα, που τα δένδρα θα έχουν όλα φορέσει τα κόκκινο-κίτρινα φύλλα τους, και το κρασί θα έχει γίνει, και μπορεί να πέφτει το πρώτο χιόνι, και…αν δεν μας αρκέσει ο ήχος του νερού που κυλάει και ακομπανιάρει το τραγούδι των ξωτικών (γελάτε εσείς, το ίδιο έκανα κι εγώ εωσότου το άκουσα), και ο γερογκαϊτατζής του χωριού έχει βγει στο δάσος, στην άλλη πλευρά του βουνού να μαζέψει ξύλα, ο William Crow είναι ο πρώτος επιλαχών στη λίστα ν’ αναλάβει τα της μουσικής...
soundcloud
homepage
Folk (ψυχεδελική στιγμές…σκέτη άλλες), blues, country, ολόκληρη η αμερικάνικη παράδοση, από τις μουσικές των αυτοχθόνων και τον πρώτων αποίκων, στον Leadbelly, τον Van Zandt, ως τους 16 Horsepower, παρελαύνει μέσα από τις νότες, και όσο για τους στίχους, σπαράγματα από ποιητές σαν τον Robert Frost και τον Paul Velraine, συγγραφείς σαν τον νονό αυτού του ψηφιακού εαυτού μου, Henry David Thoreau και τον Walt Whitman, συνευρίσκονται με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, θρυλικές Ιρλανδές πειρατίνες σαν την Anne Bonny, τραγικούς ήρωες της όπερας σαν τον Mateo Falcone, ορεσίβιες μορφές που κινούνται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία σαν τον Jeremiah Johnson, καθώς και διάφορα πνεύματα αλλοτινών καιρών, που βρίσκουν τον δρόμο μέσα από τη ρωγμή ενός χρόνου που δεν περνάει αλλά μόνο κάνει κύκλους, και επισκέπτονται τον αγαπητό Pierre, για κουβεντούλα, τσάι και συμπάθεια μπροστά στη φωτιά τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες.
Ο τελευταίος αν και Γάλλος επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά εκείνους που ισχυρίζονται, ότι πολλές φορές η φαντασία και μόνο ενός μουσικού που ίσως να μην έχει δει ποτέ του ένα μέρος, μπορεί να αποδώσει πιστότερα, η τουλάχιστον ομορφότερα λόγου χάρη το κάρμα των Αππαλαχίων από κάποιον που μεγάλωσε και ζει εκεί.
Την επόμενη φορά –ως την οριστική- που θα πάρουμε τα βουνά και θ’ ανεβούμε στο Πάϊκο με κείνη την ωραία παρέα, που τα δένδρα θα έχουν όλα φορέσει τα κόκκινο-κίτρινα φύλλα τους, και το κρασί θα έχει γίνει, και μπορεί να πέφτει το πρώτο χιόνι, και…αν δεν μας αρκέσει ο ήχος του νερού που κυλάει και ακομπανιάρει το τραγούδι των ξωτικών (γελάτε εσείς, το ίδιο έκανα κι εγώ εωσότου το άκουσα), και ο γερογκαϊτατζής του χωριού έχει βγει στο δάσος, στην άλλη πλευρά του βουνού να μαζέψει ξύλα, ο William Crow είναι ο πρώτος επιλαχών στη λίστα ν’ αναλάβει τα της μουσικής...
soundcloud
homepage
