Ο τόπος είναι η μακρινή και εξωτική Σουηδία, μέσα στα
πολυάριθμα γκαράζ της οποίας, τους ατέλειωτους χειμώνες, είναι παράδοση παλαιά να
φύονται σαν τα μανιτάρια μετά την βροχή, αμέτρητες μπάντες που την βρίσκουν να
αλείφουν τα δάχτυλά τους με γράσο πριν πιάσουν στα χέρια τα όργανά τους…τα
μουσικά ρε.
Ο χρόνος το σωτήριον έτος 2002, μια εποχή δηλαδή που οι Nomads είχαν
ξεκινήσει ήδη να πέφτουν σε λήθαργο, και οι Hellacopters είχαν βάλει στο μάτι την
τεράστια όπως όλα τα πράγματα σε κείνη την χώρα, Αμερικάνικη αγορά, με
αποτέλεσμα να ξεψυχήσουν –σαν μπάντα- λίγα χρόνια αργότερα μέσα στην ανία και
τη βαρεμάρα.
Τα Είδωλα που μας απασχολούν απόψε δεν κόμισαν κάτι
καινούργιο με τον παρθενικό ομώνυμο δίσκο τους, -ούτε με το Something Wicked, τον δεύτερο και
τελευταίο τους τρία χρόνια αργότερα- και πως θα μπορούσαν άλλωστε με τα ιερά
τέρατα που ανάσαιναν δίπλα τους -και εξακολουθούν- σ’ εκείνη την χώρα.
Αυτό που κατάφεραν –πριν χαθούν από προσώπου γης- ήταν μόνο
να δώσουν δύο στιβαρά garage punk rock and roll άλμπουμ, με έντονες και διακριτές αναφορές-προπόσεις στους
εγχώριους δασκάλους όπως οι δύο προαναφερθέντες, αλλά και στους εκ δυσμάς
προφέσορες όπως οι Sonics, οι MC5, ο Roky Erickson και οι Cramps…
Ώρες ώρες μάλιστα είσαι σίγουρος ότι στην δισκοθήκη τους
είχαν σίγουρα τα τρία –τουλάχιστον- πρώτα άλμπουμ των Last Drive, ένα άκουσμα σε
κομμάτια σαν το Northern City από τον πρώτο δίσκο, δεν μπορεί να μη σας φέρει στο νου τους
τελευταίους, ειδικά της Blood Nirvana εποχής.
Το Here She Comes που ανοίγει το The Teenage Idols (Playground Music 2002) δεν είναι ούτε το
καλύτερο του δίσκου ούτε το πιο αγαπημένο μου. Η βελόνα αν ήταν βινύλιο θα
κόλλαγε πάντα στο έβδομο track,
το I Got Nothing που
έρχεται να προσθέσει το δικό του τίποτα, στους τιποτένιους αγαπημένους ύμνους,
όπως το Nothin’ του Townes Van Zandt, το Nothing των Fugs, το Ain’t Nothing To Do των
Dead Boys, το Sweet Nuthin των
Velvet
Underground, το Sweet Nothing των
Sonic’s Rendezvous Band, το Nothing Means Nothing των
Dum Dum Boys, αλλά μια στιγμή για
άλλο κομμάτι ξεκίνησα να σας γράφω, αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον ήρθε η
ώρα για μια «τιποτένια» λίστα στα προσεχώς…
Το Here She Comes λοιπόν μάλλον είναι το πιο πιασάρικο, γεννημένο hit, και για τους στίχους
κλασσικά, όπως σε τόσα και τόσα τραγούδια κάνουμε τα στραβά μάτια…τίποτα που να
μην έχουμε ξανακούσει, αλλά τα (α) πάντα της rock and roll μυθολογίας –ειδικά το ριφ της
κιθάρας και τα τύμπανα- σε θέσεις και δόσεις επικίνδυνα εθιστικές…Απορώ με τους
DJ’s για άλλη μια
φορά που τόσα χρόνια δεν έτυχε ν’ ακούσω ποτέ αυτό το τραγούδι ούτε σε κανένα “rock” κωλοραδιόφωνο, ούτε σε
κανένα αντίστοιχα “rock”
κωλόμπαρο…καλή ακρόαση, εγώ σας χαιρετώ για την ώρα, ξανανεβαίνω στο βουνό!
