Επειδή για μεγάλες περιόδους γκαράζ διαβάζετε σ’ αυτό blog, αλλά γκαράζ δεν ακούτε,
κατεβάζω τα στόρια, τραβάω τις κουρτίνες, και υπό το φως του καντηλιού γεμάτου
από το λάδι μιας φάλαινας που το όνομά της ήταν Μόμπι Ντικ και ο προπροπάππους
μου μέλος του πληρώματος που κατάφερε τελικά να την σκοτώσει, και το
βαρέλι με το λάδι της, μαζί με ένα μαχαίρι για την δύσκολη στιγμή, που μπορεί
να σκοτώσει μόνο αυτόν που το κρατά, και το παρακάτω βιβλίο, είναι τα μόνα
πράματα που άφησε κληρονομιά στον προπάππου μου, και κάπως έτσι γενιά σε γενιά
έφτασε στα χέρια μου, υπό το φως αυτό έλεγα, βγάζω απ’ την αραχνιασμένη κρύπτη
και ανοίγω προσεκτικά, την απόκρυφη, φθαρμένη, πολυκαιρισμένη, έτοιμη να
διαλυθεί στην πρώτη ριπή του ανέμου, Βίβλο
των γρασομένων ψαλμών, που αποδίδεται σε μια αμφιλεγόμενη μορφή της οποίας –από
διάφορους κακεντρεχείς- αμφισβητείται ακόμη και η ιστορική της ύπαρξη, αυτή του μεγάλου, ανεπανάληπτου, του προσκυνάτε ρε καθάρματα: Βούλκ Ανιζατέρ Φαζοφονίξ.
Γυρίζω τις σελίδες, που με άγνωστο ακόμη τρόπο μπορούν και συμπληρώνουν στους αιώνες χωρίς παρέμβαση ανθρώπινου χεριού τα λήμματα, κρατώντας ακόμη και την αναπνοή μου απ’ τον φόβο της καταστροφής αυτού του μοναδικού πια εναπομείναντος αντίτυπου, και φτάνω ασθμαίνοντας στο γράμμα G…
Green Telescope, το σκοτσέζικο γκρουπ απ’ το Εδιμβούργο, νόθο τέκνο ενός οne night stand των Pretty Things με τους Ολλανδούς Outsiders, που μέσα σ’ ένα χρόνο, το 1986 κυκλοφόρησε τα 2 μοναδικά σαρανταπεντάρια του, (πολλές φορές εσείς οι ματαιόδοξοι μουσικοί να ξέρετε ότι δεν χρειάζεται να βασανίζεστε παραπάνω, ένα-δύο και να καίνε είναι αρκετά), κατόπιν άλλαξε το όνομά του σε Thanes of Cawdor για να το ξαναλλάξει έπειτα από λίγο σε σκέτο Thanes, και είχε ηγέτη τον Lenny Helsing (με λίγη πολύ βοήθεια από τον φίλο του Allan Mclean), κι εγώ σταματάω την ανάγνωση εδώ γιατί η ιστορία είναι μεγάλη και φτάνει με τους Thanes τους Stayrcase τους Wildebeests και άλλα ευφάνταστα ονόματα που κατεβάζει το κεφάλι του Lenny ίσα με τις μέρες μας…
Πίσω ολοταχώς εκεί που ξεκινήσαμε…1986…το πρώτο τους EP, το Two by Two με τα τέσσερα κομμάτια -το δεύτερο επτάϊντσο ήταν το Face in a crowd με δύο-, όλα καλά δε λέω ρε παιδιά και μεσιέ Βούλκ, αλλά ο βασικός λόγος που θυμάμαι ακόμη τους Green Telescope είναι το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς, το φρενιασμένο οργανάκι, το moody ρεφρέν, I’m going away…got no love...make me stay…μεγάλος άνθρωπος και το αφήνω –καμιά φορά σαν την αποψινή έστω- να με δαγκώνει σαν αίλουρος ακόμη….
