Φιλόδοξοι περιηγητές, επίδοξοι αλπινιστές, περίεργοι
φυσιοδίφες, και σεις οι κάθε λογής τυχοδιώκτες, σας εφιστώ την προσοχή! Τούτη η
κοιλάδα δεν ενδείκνυται για επιπολαιότητες, ούτε για αστεϊσμούς! Το καλύτερο
που έχετε να κάνετε είναι να την περπατήσετε χωρίς φόβο μεν, άλλα με λίγο από
το δέος, έστω το ένα εκατομμυριοστό αυτού που σίγουρα θα νιώθατε εάν διαβαίνατε
την κοιλάδα της σκιάς και του θανάτου.
Εδώ ανάμεσα στα αιώνια θεόρατα άσπρα βουνά και τους
ολόγυμνους βράχους με τις κόκκινες και καφετιές σχισμές, ξανοίγεται ένας
απέραντος χερσότοπος γεμάτος πέτρες, όπου το μόνο που φυτρώνει είναι κάτι μικρά
άσπρα και άοσμα λουλούδια που απ’ τις ρίζες τους φτιάχνεται από τους ντόπιους
σε ολονυκτίες γύρω από πελώριες φωτιές, ένα αψύ ποτό που οι ίδιοι ισχυρίζονται
ότι λίγες μόνο γουλιές του μπορούν και σε ταξιδεύουν ακόμη πιο ψηλά κι απ’ τις κορυφές
των ορέων, που παίρνουν αλλόκοτες τρομακτικές μορφές το σούρουπο, όπως
φλέγονται ανάμεσα στα σύννεφα.
Εκείνη την ώρα οι ελάχιστοι φειδωλοί στα λόγια και την φιλοξενία, κάτοικοι τις
περιοχής λένε ότι μπορείς ν’ ακούσεις ν’ αντιλαλούν από το πουθενά μέσα στην
ερημιά οι νότες μιας απόκοσμης μουσικής, και το τραγούδι μιας φωνής που φέρνει
ανατριχίλες ακόμη και στις πέτρες.
Μια ομάδα μουσικολόγων, ορυκτολόγων, και άλλων επίλεκτων
επιστημόνων που πριν 2 χρόνια ταξίδεψε εκεί για επιτόπια έρευνα, και έκτοτε η
τύχη της αγνοείται, το μόνο που άφησε πίσω είναι λίγες χειρόγραφες, με εμφανές
το τρέμουλο του χεριού πάνω τους σημειώσεις, όπου γίνεται λόγος για παράξενα
γεωλογικά φαινόμενα, διεστραμμένους blues θρήνους και εξωπραγματικές –ή μήπως
εξωκοσμικές- ψυχεδελικές μελωδίες με βαριά μεταλλική υφή, καθώς και για «κάτι»,
μια παρουσία, που αν και δεν έβλεπαν, ένιωθαν από την αρχή να τους παρακολουθεί,
κι έπειτα να τους πλησιάζει, αργά μα σταθερά, ως την στιγμή που…
