Lemmy G4

Lemmy Kilmister 24/12/1945 – 28/12/2015 RIP

the future is past devotion

Όχι ακριβώς στο κλίμα των ημερών, αλλά με αρκετό από το γνωστό πνευματικό παράγωγο του κλήματος καλών παραγωγών, όλα γίνονται.

Αλλιώς, λίγη μουσική για να έχουνε να πορεύονται οι αναγνώστες του μπλογκ αυτές τις μέρες που, ένεκα των περιστάσεων, η παρουσία των συντακτών, του είναι και θα παραμείνει σποραδική…

01. intro: Lawrence Ferlinghetti - 34 - #11 [From Pictures of the Gone World]
02. The Inchtabokatables - Endless Rail 
03. Vinny Fazzari - Welcome to The Machine
04. Sebastian Melmoth - The Engineering of Consent
05. Psalm 29 - Teribble Beauty (nocturnal sky mix) 
06. Kendra Smith - Heart and Soul
07. The Church - Day Of The Dead 
08. Einstürzende Neubauten – BiliRubin
09. William Burroughs in Dub - Last Words Of Hassan Sabbah 
10. Heroin and Your Veins - Full Moon and Dry Humour
11. Canta U Populu Corsu & a Filetta - Diu Vi Salvi Regina 
12. Kismet – Side By Side
13. Spiritual Front – Soulgambler 
14. In the Nursery - The Seventh Seal
15. Sieben - Ogham the Sun 
16. Sol Invictus – Amongst the Ruins
17. Jack the Ripper – Aleister 
18. Salter Cane – Sorrow
19. Rowland S. Howard – Nothin’ 
20. Crime & the City Solution – The Adversary
21. Goldeck feat. Phil Shoenfelt – All Colours Go By 
22. Michael Bradley – Welcome to the Machine
23. St. Petersburg Chamber Choir - Rachmaninov, Vespers 13: Dnes Spaseniye 
24. Justice Hahn - Robert Mitchum
25. outro: Nothing Out There (Dean Stockwell as Walt talking to Travis. from the movie Paris-Texas)

The future is past devotion by Saunterer on Mixcloud

covering Townes isn't a easy case

Τις προάλλες που λέτε, άκουγα κάτι –που θέλω να ξεχάσω- εκεί στου μπάντκαμπ τα λημέρια, και έπεσα πάνω σε μια αισχρή στονεράδικη διασκευή του Waitin’ around to die.

Τα σκληρά αγόρια που όπως είπα και παραπάνω δεν θέλω να θυμάμαι ούτε το όνομά τους, είχαν το θράσος να ετικετιάσουν και τη σελίδα τους με το όνομα του Townes Van Zandt.

Συνεχίζοντας να βάζω σε κίνδυνο την εύθραυστη, ομολογεί κι ο γιατρός μου, ψυχική μου υγεία, κλίκαρα πάνω εκεί βγήκα σε απέραντα λιβάδια όπου ο κάθε πικραμένος κυριολεκτικά βοσκούσε και ασελγούσε σε όποιο κομμάτι του Van Zandt έβρισκε πρόχειρο, με προτίμηση πάντως, το προαναφερθέν.

Από ντεθ μέταλ μέχρι λουλουδάτη ποπ, όλοι τίμησαν τον νεκρό, και αντί για κόλλυβα κονιάκ κεράστηκαν ένα tag.

Ε λοιπόν φερέλπιδα παλικάρια, και δεσποινίδες τα νέα για σας  δεν είναι καθόλου καλά. Η υπόθεση της διασκευής είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη και κοπιαστική, πόσο μάλλον όταν φτάνει στον Van Zandt. 

Εκεί, εκτός του ότι τα τραγούδια του σχωρεμένου δαγκώνουν σαν φίδια όποιον τα πλησιάσει επιπόλαια, έχετε την ατυχία να έπεστε της βιβλικής ηλεκτρικής αμμοθύελλας, της επέλασης των λεγεώνων του Γωγ και του Μαγώγ που ξεσήκωσαν οι Fatal Shore όταν διασκευάσαν ηρωικά, με την φωνή του Bruno Adams το Snake Song, καθώς επίσης και ενός Nothin’ ερμηνευμένου από τον Rowland S. Howard που το έκανε αληθινά δικό του τραγούδι, γνωρίζοντας ότι δεν του έμενε και πολύς καιρός εωσότου πάει να συναντήσει τον δημιουργό του τραγουδιού αλλά και γενικά…

Όπως ίσως καταλαβαίνετε μειράκια μου, όπως λένε οι προφητείες και δείχνουν τα σημάδια, θα πρέπει να περάσουν αιώνες κοσμικού χρόνου για να γεννηθεί εκείνος που θα πλησιάσει έστω τέτοια ύψη…ή βάθη. Και πάλι με ερωτηματικό. 

Οπότε αφήστε το στέτσον στην άκρη, έτσι κι αλλιώς μεγάλο σας πέφτει, και μη ματαιοπονείτε αδίκως, χαμένος κόπος…

orphan Townes

orphan Bruno

orphan Rowland

Gunman & The Holy Ghost

Τους βερολινέζους Gunman And The Holy Ghost κάπου τους είχα πετύχει παλιότερα μέσα στην αχανή, ωραία δε μπορώ να πω, ατμόσφαιρα της κυβερνοχώρας, και κάτι η προϋπηρεσία του Ισλανδού (και νυν Βερολινέζου) Hákon Aðalsteinsson στους Singapore Sling και τους The Third Sound, κάτι οι γεμάτοι προσδοκίες, outlaw τίτλοι των τραγουδιών, και κάτι οι «ετικέτες» των Leonard Cohen, Nick Cave και άλλων συναφών δίπλα στο όνομά τους, είχα καθίσει ν’ ακούσω προσεκτικά και κάμποσες φορές τον πρώτο τους δίσκο Things To Regret Or Forget του 2012, χωρίς όμως αυτές οι –μεγάλες- προσδοκίες μου να επαληθευτούν. Ούτε καν οι μικρές εδώ που τα λέμε μεταξύ μας δηλαδή.

Τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα και με ένα EP στο ενδιάμεσο, ο Gunman και η άγια παρέα του έρχονται με το με το δεύτερό τους άλμπουμ, The Story of Radiate & Novocaine, και πάλι με όλα τα εχέγγυα στο δισάκι τους για να απολαύσουν το κρύο, μα όπως γνωρίζουμε όλοι, νοστιμότατο πιάτο της δικαίωσης και εκδίκησης, αλλά ο λογαριασμός στο τέλος μπορεί μεν να μετράει δύο πολύ-πολύ ωραία τραγούδια, από τα ομορφότερα της χρονιάς όπως είναι το Broken Mirrors και το Now I Realize You‘re Gone (το οποίο όμως υπήρχε και στο προαναφερθέν ομότιτλο EP, και η μελωδία του μου ακούγεται σαν ένα υβρίδιο, κάτι ανάμεσα στο Turn The Page του Bob Seger και το Free Fall των Fatal Shore), κάτι άλλο ήθελα να πω ρε παιδιά…α! ο συγχρωτισμός όμως αυτών των δύο με τα υπόλοιπα οκτώ, μεσαίου τέμπο εως και υπνωτικά, άνευρα, προβλέψιμα της alternative-dark country-blues σέσουλας κομμάτια, τα καταδικάζει να μείνουν στη σφαίρα ενός φανταστικού, κυριολεκτικά και μεταφορικά single, ή να μπούνε στη σειρά, μαζί με άλλα φετινά ανάλογα διαμαντάκια πεταμένα μέσα στον βούρκο, και να αποτελέσουν κομμάτια μιας απολαυστικής playlist.

Όχι ότι είναι κακός ο υπόλοιπος δίσκος, απλά πλην των τραγουδιών που προανέφερα και άντε ενός, δύο ακόμη, στο τέλος το μόνο που σου μένει από την ακρόαση είναι το επηρεασμένο από τις ετικέτες που λέγαμε «ωραίο μουσικό στυλ», και από τέτοιο έχουμε να φάνε και οι κότες.  

Τους δίσκους μαζί με το κλήμα που έτσι κι αλλιώς ήταν στραβό το άτιμο, τους έχει φάει ο γάιδαρος. 

bandcamp 

Melting Skyscrapers - Strange Device

Και δίχως την δικιά μου συμβολή, οι μυημένοι με τον (στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των Saints και Radio Birdman) ήχο που αντηχούσε στη χώρα των καγκουρό εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ακόμη και αν αγνοούν το συγκεκριμένο τραγούδι αμέσως θα αναγνωρίσουν στο άκουσμά του κάποιους συνοδοιπόρους των Sunnyboys, των Eastern Dark, των Exploding White Mice, των Died Pretty, των…όλο το βράδυ να τα λέμε δε θα χορταίνουμε, στο τέλος μπορεί και να κλαίμε.

Θα αναγνωρίσουν λοιπόν, και πολύ καλά θα κάνουν, μιας που δεν θα έχουν πέσει καθόλου μα καθόλου έξω.

Η παραγωγή του Rob Younger σ’ αυτό το πρώτο και μοναδικό σινγκλάκι της μπάντας Strange Device/Beyond The Grave (στη Waterfront του Steve Stavrakis), καθώς και το ότι η εξέλιξη του ρυθμού στο Strange Device με το γκάζι μετά τη μέση, φέρνει στο νου το επίσης υπέροχο Wild Wild Girl των επίσης Αυστραλών Σιδνεϊοτών και διαττόντων αστέρων Sons of Guns που…επίσης κυκλοφόρησαν το πρώτο τους (αυτοί πρόλαβαν και κυκλοφορήσαν ακόμη ένα) single (που περιείχε το Wild Wild Girl) εκείνη τη χρονιά, μάλλον δεν είναι τυχαία ε?

Στη συνέχεια μέλη των Melting Skyscrapers εμφανίστηκαν σε συγκροτήματα με ονόματα όπως Mother Jones και Rattlesnake Shake, ελάχιστα λιγότερο βραχύβια από τους Melting Skyscrapers.

Wilful Boys - Anybody There? 7"

Ever/Never Records
2015

Αυστραλογεννημένοι αλλά στη Νιουγιόρκ φτιαγμένοι (βλέπε επίσης την περίπτωση των Ballroom) και πολύ-πολύ τσαντισμένοι οι Wilful Boys, μας συστήνονται μ’ αυτό το πρώτο τους επτάϊντσο (με το φοβερό εξώφυλλο), που περιέχει το ομότιτλο στην πρώτη πλευρά και το Flat Out όταν κάνει τούμπα το βινύλιο, όπου τα παιδιά αναδύοντας σαν ασβοί βρωμο-πανκο-μυρωδιές των 80’s, συναγωνίζονται τους Cosmic Psychos στον αριθμό των κρίκετ μπύρας που μπορεί κανείς να κατεβάσει μέσα σε εννιά λεπτά που διαρκεί σύνολο το τεμάχιο, για να τελειώσουν αυτή τους την σεμνή επίσκεψη γνωριμίας, λιώνοντας τα ηχεία μας σαν άσπλαχνες μπουλντόζες.

Χάνω το μυαλό μου σας λέω με το Anybody There?…βαστάτε με μη κάνω καμιά τρέλα! 

bandcamp

Πρώτη δημοσίευση στη συλλογική στήλη "Κάτι καλό να ακούσω" του mic.gr

It is bitter, bitter, but I like it because...

Στην έρημο

Είδα ένα πλάσμα, γυμνό, κτηνώδες,

Καθισμένο ανακούρκουδα στη γη,

Κρατούσε την καρδιά του στα χέρια,

Κι έτρωγε από αυτή.

Του είπα, «Είναι καλή φίλε;»

«Είναι πικρή, πικρή» απάντησε

«Αλλά μ’ αρέσει

Γιατί είναι πικρή,

Και γιατί είναι η καρδιά μου».

image: Nicholas Roerich – Magician, 1905. 

text: Stephen Crane – In the Desert, από το The Black Riders and Other Lines (1895), απόδοση στα ελληνικά: saunterer.

music: (η κομματάρα των) Slug Guts (μου λείπουν) – White Cross, Howlin’ Gang LP, Sacred Bones 2011.

Maggie Johnson's almost dirty dress

Κάποιος μεθυσμένος που περπατούσε τρικλίζοντας στο δρόμο άρχισε να ουρλιάζει προς τη μεριά της. «Δεν έχω λεφτά!» φώναζε με θλιμμένη φωνή. Συνέχισε το δρόμο του παραπατώντας και κλαψουρίζοντας: «Δεν έχω λεφτά! Βρωμοτύχη. Δεν έχω λεφτά».

Το κορίτσι πήγε σε μια σκοτεινή περιοχή κοντά στο ποτάμι, όπου θεόρατα, κατάμαυρα εργοστάσια υψώνονταν στις δυο πλευρές του δρόμου, και μόνο που και που έπεφτε πάνω στο πεζοδρόμιο το δυνατό φως κάποιου μπαρ. Μπροστά σ’ ένα απ’ αυτά στεκόταν ένας άντρας με κοκκινισμένο πρόσωπο, ενώ από μέσα ακούγονταν δυνατά ο γρατζουνιστός ήχος ενός βιολιού, τα βήματα στο πάτωμα και βροντερά γέλια.

Πιο πέρα, στο σκοτάδι, συνάντησε έναν κουρελή με κατακόκκινα, αεικίνητα μάτια και βρώμικα χέρια.

Προχώρησε μέσα στο σκοτάδι ως το τελευταίο τετράγωνο. Τα παραθυρόφυλλα των πανύψηλων κτιρίων ήταν σφαλιστά σαν αποτρόπαια χείλη. Έμοιαζε να ‘χουν χιλιάδες μάτια που κοιτούσαν ψηλά και πίσω τους, κάπου αλλού. Τα φώτα των δρόμων πέρα τρεμόσβηναν σαν από πολύ μακριά. Τα κουδουνάκια των αμαξών κουδούνιζαν χαρούμενα.

Στη βάση των ψηλών κτιρίων φάνηκε το νεκρικό, μαύρο χρώμα του ποταμού. Κάποιο εργοστάσιο που δε φαινόταν, έστειλε μια κίτρινη λάμψη και φώτισε για μια στιγμή τα νερά που στροβιλιζόταν γύρω από ξύλινους στύλους. Οι κάθε λογής ήχοι της ζωής, που η απόσταση τους έκανε να μοιάζουν χαρούμενοι κι απρόσιτοι, ακούγονταν αμυδρά κι έσβηναν μέσα στη σιωπή. 

image: Malcom T. Liepke

text: Stephen Crane - Maggie: Α girl of the streets (1893), στα ελληνικά: Η Μάγκυ των δρόμων, μετάφραση Βίκη Μπόμπολα, εκδόσεις γράμματα 1990. 

music: Jay Munly - Haggie Hennies Almost Dirty Dress, Jimmy Carter Syndrome CD, Smooch records 2002.

 

The Three Blind Mice - The Chosen One

Digital Album
2015

"Ιταλοί με στυλ τόσο στο ντύσιμο όσο και στο μουσικό γούστο. Τρεις ποντικοί που σουλατσάρουν μεσάνυχτα στην αχανή και αφιλόξενη πολιτεία της Swampland".

Με αυτή την λιτή φράση -μιας και ο χώρος ήταν περιορισμένος- είχα επιλέξει να παρουσιάσω τον πρώτο δίσκο των τυφλών ποντικών Early Morning Scum, όταν μου είχε ζητηθεί από το Sonik μια μικρή λίστα με πέντε δίσκους του 2012 που θα πρότεινα στο αναγνωστικό του κοινό.

Ο δίσκος των Three Blind Mice μάλιστα βρισκόταν πρώτος-πρώτος στη λίστα ακολουθούμενος κατά πόδας από τα τότε πρόσφατα άλμπουμ των Graveyard Train των Gallon Drunk του Slim Wild Boar και των Avondale Airforce. 

Λίγους μήνες πριν, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει ο δίσκος, στην παρουσίαση του στο orphan drugs, ανάμεσα στα άλλα έγραφα κι αυτό: 

"Τρία χρόνια μετά την συγκρότησή τους και δύο EP's, ήταν υπεραρκετά απ' ότι ακούω για τους τρεις Μιλανέζους, για να μπορέσουν αφομοιώσουν χτίζοντας παράλληλα τον προσωπικό τους ήχο, όλες τους τις επιρροές: την ενέργεια των πρώτων ημερών του rock and roll αλλά και του punk, τους αταίριαστους μοναχικούς ερμηνευτές που το τραγούδι τους δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μουρμουρητό στο ημίφως και στο διηνεκές, και βέβαια την πολυαγαπημένη σε μας μουσική, που ακούγεται ακόμη τις νύχτες στα αυστραλιανά βαλτοτόπια".

Ε λοιπόν -και αφού ο πονηρός ροκάνισα ήδη μισή σελίδα με έτοιμο υλικό- ε λοιπόν λέω, ακόμη τρία χρόνια μετά την δημιουργία της μπάντας, τα τρία ποντίκια της ιστορίας μας, σε μια τυφλή του ενστίκτου τους ακολουθία, συνεχίζουν την πορεία τους στα λαγούμια του Rock and Roll, βρίσκοντας στο σκοτάδι και παίρνοντας στο κατόπι τα χνάρια μουσικών όπως οι Αμερικανοί μοναχικοί καβαλάρηδες Hank Williams και Townes Van Zandt, οι δύο Αυστραλοί κάποτε στο Βερολίνο Rowland S. Howard και Nick Cave, τα αλάνια της βροχερής εγγλέζικης νύχτας Gallon Drunk και Flaming Stars, ο Εγγλέζος τζέντλεμαν Phil Shoenfelt και τα αυστραλιανά θηρία Fatal Shore, αλλά και του βέρου βερολινέζου Kristof Hanh, γνωστότερου από τη συμμετοχή του στους Swans μα με καθόλου αμελητέα, αυτόνομη πορεία σε μπάντες-προσωπικά οχήματα όπως οι Legendary Golden Vampires οι Koolkings και οι Les Hommes Sauvages.

Ο οποίος κύριος Hahn, πίσω από την κονσόλα του παραγωγού στον συγκεκριμένο δίσκο, δίνει φώτα, κρασί και τυρί, στα ποντίκια να χορέψουν χορτάτα, μεθυσμένα και ελεύθερα στο άδειο σπίτι-στούντιο, πλάι σε μοιραία θηλυκά, κι έπειτα στους νυχτερινούς δρόμους, κάτω από neon φώτα, δίπλα στις σκουριασμένες ράγες του τραίνου, ίσαμε με την βρώμικη προκυμαία του λιμανιού.

Noir Rock and Roll? Urban Swamp? Wrong Blues? 

Όπως και να το πεις η ουσία είναι ότι με δύο κομμάτια που όμοια τους δεν έχει αυτή η χρονιά (και αρκετές άλλες), τα River of No Return και The Night Before, άλλα δύο παρόμοιας κλάσης σε θέση αναπληρωματικού, τα Wine Song και Gospel Train, και άλλα έξι, λερωμένα από τον δρόμο, βρεγμένα απ' τη νύχτα, και βραχνιασμένα απ' τον καπνό και το κρασί άσματα, οι Three Blind Mice αφήνουν πίσω με άνεση και στυλ (πάντα) εκατοντάδες άγνωστα και ειδικά γνωστά (και με κιλά δημοσιογραφικού κύρους φυσικά-φυσικά) ονόματα, και καπαρώνουν και πάλι όπως και με τον πρώτο τους δίσκο το 2012, θέση στην τριάδα της χρονιάς. 

Συμπέρασμα: Απολαυστικός δίσκος! Εύγε νέοι και ωραίοι μου ποντικοί!

Υ.Γ. Προς το παρόν μόνο σε digital μορφή, το βινύλιο αναμένεται αρχές του 2016. 

9

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

bandcamp 

orphan blind mice I 

orphan blind mice II 

planet's earth special satisfaction

Psychiatrist: Uh, tell me, Harold, what do you do for fun? What activity gives you a different sense of enjoyment from the others? What do you find fulfilling? What gives you that... special satisfaction?
[long pause]  
Harold: I go to funerals.  

text: Από το script της ταινίας Harold and Maude σε σενάριο Colin Higgins και σκηνοθεσία Hal Ashby, 1971. 

music: Voyvoda – H.M.P.B. από το The Confederacy CD, Corvus Records 2009.  

French LoneSome Dog

Πάμε ένα μουσικό διάλλειμα, εκεί που μας πάει έτσι κι αλλιώς το κακό το ρεύμα αυτές τις μέρες, προς Γαλλία μεριά δηλαδή, να ακούσουμε δύο κομμάτια από τους Layers (τους έχουμε ξανασυναντήσει μέσα σ’ αυτό το blog ΕΔΩ) του Dom Genot που πρόλαβαν και έβγαλαν τρία EP πριν το διαλύσουν, αλλά ο Genot συνεχίσει ως τις μέρες μας να ηχογραφεί κάτω από το όνομα LoneSome Dog.

Ακούμε το Clandestin (με γαλλικό στίχο) μέσα από το τελευταίο EP των Layers με τον εύγλωττο τίτλο Last, και το My Vampire που υπήρχε μέσα στο πρώτο τους EP Confidential σε μια ζωντανή όμως εκτέλεση με άλλον τραγουδιστή λίγο καιρό πριν την οριστική παύση εργασιών του γκρουπ.

Και αφού ακούσετε αυτά, μπορείτε να μεταφερθείτε στο soundcloud του μοναχικού σκύλου για ακόμη περισσότερα γαλλικά ψυχεδελικά γρυλίσματα κι άλλα όμορφα.

https://soundcloud.com/lonesomedog 

hell to pay

Η ελπίδα δεν είναι παρά ένας αγύρτης που μας εξαπατά αδιάκοπα· κι όσο με αφορά προσωπικά, η ευτυχία μου άρχισε ακριβώς από τη στιγμή όπου έχασα την ελπίδα. Στην πύλη του παραδείσου θα έβαζα μετά χαράς τον στίχο που ο Dante έβαλε στην πύλη της Κόλασης:

Lasciate ogni speranza, voi ch’ entrate.

text: Σαμφόρ – Επιλογή από το έργο του, μετάφραση Παναγιώτης Κονδύλης, εκδόσεις Στιγμή 1994. 

music: The Last Drive – Hell To Pay, Music Maniac “Gimmick” Compilation, LP 1989.

ένα μάτσο βιόλες

Ε λοιπόν παιδιά, να με συγχωράτε να πούμε, αλλά όχι, δεν είμαστε όλοι Παριζιάνοι (ποιος τους χέζει τους Λιβανέζους αν δεν πρόκειται για φαΐ, ούτε ένα κερί δεν χαραμίζουμε για αυτούς, δεν λέμε να πάμε λιτανεία έξω απ’ τη πρεσβεία τους… που ακούστηκε), όπως δεν ήμασταν όλοι Σαρλί προψές, όπως δεν ήμασταν παράπλευρη απώλεια, μια φαντασμαγορική όπως την βλέπαμε από τη τηλεόραση, νύχτα κάποτε στο Βελιγράδι, την Ατζαμπίγια (και που στο μπούτσο πέφτει αυτή;) ή τη Βαγδάτη, δεν ήμασταν χθες όλοι Ρώσοι τουρίστες επιβαίνοντες σε μοιραίο αεροπλάνο, όπως δεν ήμαστε τα τελευταία χρόνια, συριακή ψαροτροφή για τα ψάρια του Αιγαίου.

Είναι ο τρόπος που έγινε θα μου πεις… εκεί που κάθεσαι και πίνεις τον καφέ σου αχνιστό με την παχιά κρέμα ή βλέπεις την συναυλία σου ρουφώντας το τσιγαριλίκι και την παγωμένη μπύρα… έλα μου όμως που πάντα κάπως έτσι γίνεται… για τον παρά, τον Θεό, τον βασιλιά, ή τη δημοκρατία… ότι βρεθεί πρόχειρο, αλλά βασικά για τον παρά, αν κι ο θεός φαίνεται να κρατάει γερά, έχει ρεύμα ακόμη… σκέψου ότι κι ο κανίβαλος εκεί που κάποτε καθόταν και ονειρευόταν το κότσι του γείτονα από την διπλανή σαβάνα, έσκασε ο χλωμός πρόσωπος και τους άρχισε στις βουρδουλιές και αυτόν και τον γείτονα και πάρ’τους κουπί στη γαλέρα νύχτα μέρα, και ο Χασάν –τώρα μπορείς κι εσύ- εκεί που τραβούσε τον γάμο με το αϊφον (που το βρήκε ο πούστης; να του το πάρουμε! μόνο εμείς είμαστε άξιοι να το κρατάμε το ιερό), του ήρθε η βόμβα απ’ τον ουρανό απ’ το φραντσέζικο μιράζι να πούμε, χάρη του έκανε και τον έστειλε μια ώρα αρχύτερα αγκαλιά με τα Ουρί του παραδείσου (όπως έχει πει και μια μεγάλη εγχώρια προσωπικότης)…

Έτσι και χθες… σου έρχεται ο άλλος ζωσμένος με τα φυσεκλίκια και τη κουμπούρα στο χέρι, και σου λέει ντεθ μεταλ θες φίλε; τώρα θα σου δείξω εγώ τι εστί… πάρε και τον ντεθ πάρε και τον μέταλ, πάρε να ‘χεις γενικά, και δώστου μπάμπα και δώστου μπούμπα… θα μου πεις το ίδιο μετράει η ζωή του κάθε Ατζαμπιγιανού μ’ αυτή του Παριζιάνου; Έλα μου ντε, μη τα ισοπεδώσουμε όλα, πρίγκιπες, δούκες, βλάχοι και φελάχοι ίσα και όμοια?

Μα ακόμη και οι Παριζιάνοι δεν είναι όλοι Παριζιάνοι σαν τους 129 ή πόσο θα κάτσει το κοντέρ τελικά, ούτε όλοι οι Ρώσοι Ρώσοι σε αεροπλάνο που πέφτει, ούτε όλοι οι Σύροι ψαροτροφή. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε…

Εν δυνάμει ναι, μπορεί… δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή με τους παλαβούς που έχουμε μπλέξει δώθε κείθε, και είναι πάντα άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… αλλά προς το παρόν η βασική διαφορά μας είναι ότι εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί, καθόμαστε πάνω στον κώλο μας, έστω τον χεσμένο απ’ τον φόβο μα ακόμη ζεστό και αχνιστό, και ως γνωστόν, ότι και να σου λένε οι άλλοι, ξέρεις εσύ… το σύμπαν ολόκληρο είναι εκεί που ‘ναι ο κώλος σου, κι αυτός ο άτιμος δεν κατέχει άλλο πράμα απ’ το μακριά του να ‘ναι το κακό κι ότι αρπάξει… όταν ο κώλος ομιλεί, φιλοσοφία δεν χωρεί.

Για να πούμε και για τα δικά μας, ούτε είμαστε όλοι Έλληνες, της κρίσης δουλικά, άνεργοι, καταθλιμμένοι ή αυτοκτονημένοι…μια χαρά τους βλέπω εγώ μερικούς μερικούς, τροφαντούς τροφαντούς, δεξιούς και αριστερούς… έχουν φροντίσει αυτοί ή ο μπαμπάς κι είναι γεμάτα τα αμπάρια, δεν μασάνε από χαμπάρια, μας έχουν γραμμένους στα παπάρια… ο χορτάτος τον πεινασμένο λέει δεν τον καταλαβαίνει, ούτε ο χαρούμενος το πικραμένο και βέβαια ούτε ο ζωντανός τον πεθαμένο…

Αλλά συμφωνώ πρέπει κάτι να κάνει κανείς με όλα αυτά… δεν είμαι να γαυγίζω σαν κωλόσκυλο για ασφάλειες, κινδύνους, ξέφραγα αμπέλια και αηδίες, ούτε να πηγαίνω με αλληλέγγυα ρεσό και ψόφια λουλούδια έξω από πρεσβείες, αλλά ίσως πρέπει να εκφράσω την αμέριστη συμπαράσταση, την οργή, την αγανάκτηση, τον αποτροπιασμό, να στείλω τα συλλυπητήρια μου στις οικογένειες διαδικτυακώς, μπορεί όταν τελειώσω τούτο ‘δω, να γράψω και κανένα σπαραξικάρδιο αγαπησιάρικο άρθρο, συναισθηματικό που γουστάρουν και οι γκόμενες, έτσι να το τελειώσω ως άλλος Ιησούς με ένα μεγαλοπρεπές «αγάπη μόνο», λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο… να τον αγαπάς, τέτοιος που είναι… ο κόσμος.

Συγχαρητήρια πάντως σ’ αυτούς που τα καταφέρουν έστω και μόνο να το λεν και να το γράφουν… πραγματικά είναι μεγάλοι, τεράστιοι, γαμούν και δέρνουν.

Δεν αρκούν όμως αυτά…θα στείλω και το παλιό μου μπουφάν στην Ειδομένη, έτσι κι αλλιώς μόνο χώρο πιάνει στη ντουλάπα, και σίγουρα θα περάσω και το βράδυ για μια μπύρα από την συναυλία που τα έσοδά της πηγαίνουν στους προσφυγές πριν καταλήξω σε κάποιο εναλλακτικό μπαρ για ένα (επίσης εναλλακτικό) ποτό, και τέλος για σουβλάκια (απλά, συνηθισμένα αυτά). Θα νοιαστώ για όλους πρώτα, και μετά ύπνο…του δικαίου.

Όχι, όχι παιδιά λυπάμαι, δεν είμαστε όλοι Παριζιάνοι… μεταξύ μας, ειδικά για χθες το βράδυ, κι ευτυχώς δηλαδή… το πολύ-πολύ έτσι που μας κόβω, όλοι και όλες να είμαστε ένα μάτσο βιόλες. 

"Philthy Animal" Taylor 21/9/1954 – 11/11/2015 RIP

wikipedia

Snakes

Το νέο δημιούργημα του George Cessna (υιού του Slim), ο οποίος μετά την διάλυση των Sterling Sisters και το καταπληκτικό περσινό προσωπικό του άλμπουμ Sincerely Yours, επανέρχεται από την Βαλτιμόρη με την ομώνυμη πρώτη (digital και κασέτα) κυκλοφορία των Snakes.
Αμερικανιά όμορφη και σκοτεινή, λες και την άγγιξε το χέρι του φαντάσματος του Edgar Allan Poe που είναι θαμμένος εκεί κοντά. 

bandcamp 

Πρώτη δημοσίευση στη συλλογική στήλη "Κάτι καλό να ακούσω" του mic.gr 

SNAKES ~ YOUNG AMERICAN from corey hughes on Vimeo.

5 years orphan drugs...a retrospective

Πέντε χρόνια orphan drugs, πάνω από επτακόσιες αναρτήσεις, δύο βιβλία, ασταμάτητο σκάψιμο από διακεκριμένους συνεργάτες τυμβωρύχους στο παρελθόν του rock and roll, αλλά και κλεφτές ματιές στο –μάλλον θολό- μέλλον του, πέντε χρόνια γεμάτα φόβο, παράνοια και εκλεκτό –θέλω να πιστεύω- orphan drugs stuff…

Ο Reverend Sauntererius, o Inspector Lee, ο saunterer, και όλοι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτό το επικίνδυνο εγχείρημα, γιορτάζουμε την συμπλήρωση μισής δεκαετίας με μια συλλογή-ανασκόπηση αποτελούμενη από συγκροτήματα και τραγούδια που ακούσατε δεύτεροι (μετά την μάνα των μουσικών) από εδώ μέσα κατά την διάρκεια αυτών των πέντε ετών…ίσως σε κάποια φάση μέσα στον μήνα ακολουθήσει και μια ανάλογη συλλογή, με ιερά τέρατα του παρελθόντος που βγήκαν για λίγο από τη λήθη του χρόνου για να βρυχηθούν ξανά μέσα στις σελίδες του orphan drugs.

 

Αυτά τα λίγα για την ώρα, πολλούς χαιρετισμούς και ευχαριστίες σε όλους τους πιστούς αναγνώστες, και ειδικότερα σ’ αυτούς που μπήκαν στον κόπο να επικοινωνήσουν έστω και για ένα γεια όλα αυτά τα χρόνια, και ακόμη περισσότερη περιφρόνηση σε όσους συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα έκλεψαν και αντέγραψαν θέματα από εδώ μέσα δίχως να κάνουν έστω μια αναφορά στην πηγή τους. 
Οι συνεργάτες του orphan drugs όταν κλέβουν το φωνάζουν και το διαλαλούν όπως θα έχετε διαπιστώσει…

Καλή ακρόαση, πάμε για να καλύψουμε και το επόμενο μισό ως την δεκαετία, αν και χλωμό το βλέπω…κάτσε να βγει ο χρόνος…

01 - Greta Mob - The Petite Bourgeois Blues (Single)

02 - Spirit Valley – Abyss

03 - The Graveyard Train - The Doomsday Cult Blues

04 - Mother and Son - Hanging Tree

05 - The Sterling Sisters - Hale

06 - Tex Napalm & Dimi Dero – Temptation

07 - The Circle Brothers – Dead End

08 - The Three Blind Mice - The Night Before

09 - Swampland - Axeman Of New Orleans

10 - Trailer Trash - Deep in the Sea

11 - Destination Lonely - Now You're Dead

12 - Maurice Flavel’s Intensive Care - Death Wish

13 - La Mancha Negra - Green Eyes

14 - Slim Wild Boar & his Forsaken Shadow - That Tear

15 - The Church of Abject Sorrow - Black Moon

16 - Circo Fantasma - Big Store

17 - House of Light - House of Love

18 - Witch Hats - The Bounty

19 - Youpi Youpi Yeah - Je Reste Coi

20 - Richard Ruin - Falling

21 - Dim Locator – Touch

22 - Sailors & Swine - The Boiling Sea

23 - The Kill Devil Hills - I Wonder If She's Thinking of Me

24 - Wailin’ Storms - Leave Me With Your Heart

  

5 years orphan drugs: a retrospective by Saunterer on Mixcloud

Levon J. Conlon & The Black Spring

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς αναρωτηθήκατε ποτέ όλον αυτόν τον καιρό από τον Αύγουστο του ’14 που οι Greta Mob έδωσαν το τελευταίο σημείο ζωής με το να ακυρώσουν μια συναυλία τους και μέχρι σήμερα, τι να απέγινε αυτή η μπαντάρα, αλλά εγώ γνωρίζω τουλάχιστον 2-3 καλά παιδιά που σίγουρα κάποια στιγμή μέσα στο διάστημα που μεσολάβησε θα έξυσαν το κεφάλι τους στο μέρος εκείνο όπου φύτρωνε και λαμπίριζε ένα μεγάλο ερωτηματικό…

Ο Rhyece O’Neill πάντως, ο συνθέτης, κιθαρίστας και φωνή των Greta Mob δεν φαίνεται να έχασε τον καιρό του με δάκρια για την προφανή διάλυση της μπάντας, αφού πρόλαβε και τελείωσε τη δεύτερη νουβέλα του με τίτλο Run To The Dust, ενώ αυτόν τον καιρό ηχογραφεί στις άγριες και όμορφες ερημιές (απ’ ότι είδα σε κάτι φωτογραφίες) του Northern NSW το παρθενικό άλμπουμ των Levon J. Conlon & The Black Spring.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος δίσκος στα σκαριά που να τον περιμένω με τόση προσμονή…

Και τι καλύτερο δώρο για αυτές τις γενέθλιες μέρες του orphan drugs να συνεχίσει την παράδοση, και όπως σαν είχε προτείνει ν’ ακούσετε δεύτεροι τους Greta Mob, να σας προτείνει και την με κάποιον τρόπο συνέχεια τους… 

Levon J. Conlon & The Black Spring...

soundcloud

orphan greta mob I

orphan greta mob II