may i have this dance?

Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές σ’ αυτόν τον καλό και τίμιο αγώνα, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και φέτος –εντάξει λίγο πιο νωρίς αυτή τη φορά- ήρθε ο καιρός για τη συντακτική ομάδα του blog να κάνει την καλοκαιρινή της παύση.

Λίγο πριν συμβεί αυτό όμως, και σε μια ολονύκτια και τρικυμιώδη αποχαιρετιστήρια συνάντηση που έλαβε χώρα στα πολυτελή και πλέον ιδιόκτητα γραφεία μας, οι τρείς κομπανιέρος αποφάσισαν και επί τόπου ετοίμασαν, μια απείρου κάλλους λίστα τραγουδιών για όλα τα μπακούρια-αναγνώστες του ιστολογίου, στην οποία καμία αιθέρια ύπαρξη που θα συναντήσουν τούτες τις ζεστές καλοκαιρινές βραδιές, δεν υπάρχει περίπτωση να αντισταθεί, και να μη συγκατανεύσει στη σεμνή πρόταση: «μπορώ να έχω αυτόν τον χορό;»

 

Η ποιότητα των ασμάτων, η έμφαση στο ρομαντικό στοιχείο της υπόθεσης, τα ποικίλα στυλ χορού –μόνο μπαϊντούσκα δεν βάλαμε μέσα- και πάνω απ’ όλα το ποιόν αυτών των τριών μεγάλων ανδρών εγγυώνται το τελικό αποτέλεσμα.  

Αν πάλι παρ’ όλα αυτά και ω μη γένοιτο συμβεί σε κάποιους το μοιραίο…ε τότε το instrumental κομμάτι εκεί στο τέλος είναι αφιερωμένο με πολύ αγάπη και συμπόνια σε σας!

Αυτά τα λίγα για τώρα…τα σακίδια είναι γεμάτα και έτοιμα, οι τρεις μοιραίοι ταξιδιώτες του ουρανού και της γης έχουν βγει ήδη στον δρόμο και τραβάνε στα τρία σημεία του ορίζοντα.

Ο Reverend Onuphrius Sauntererius ανατολικά, όπως πάντα στο κυνήγι της κρυμμένης σοφίας, ο Inspector Lee προς τη δύση, φλεγόμενος από τον πόθο να βουτήξει ακόμη μια φορά στη βρώμικη θάλασσα της παρακμής του δυτικού πολιτισμού, και ο μικρός saunterer –αν ήταν βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής θα τον φώναζαν saunterinio- ο μικρός saunterer έλεγα όμως, κατηφορίζει τις συντεταγμένες με τον εξάντα υπό μάλης και μάτια γεμάτα προσδοκία όπως παρατηρεί τον νυχτερινό ουρανό αναζητώντας τον Σταυρό του Νότου. 

Θ’ «ανταμώσουμε» και πάλι –πρώτα ο μεγαλοδύναμος- κάπου στα μέσα του Ιούλη. Ως τότε να είσαστε όλοι καλά. Adios amigos!

 

Υ.Γ.

Για όσους σπεύσουν να προσάψουν στο blog αναισθησία μπροστά στις δραματικές στιγμές που περνά η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ένα έχουμε να πούμε:

Ντάκο, ρακή, πατάτες οφτές 

και γαμώ, γαμώ τους δανειστές!

Dead city radio vol.1: may i have this dance? by Saunterer on Mixcloud

Algiers - Algiers

Matador

2015

Μουσική που πηγάζει πολύ πίσω στον χρόνο, σαν το μεγάλο μαύρο ποτάμι του Μισισιπή, αλλά και νέα, σαν το νερό που κυλάει αυτή δα τη στιγμή ανάμεσα στις όχθες του.

Ο μοντέρνος κόσμος φωτίζεται από αρχαίες ηλεκτρικές εκκενώσεις κι ύστερα όλα σβήνουν, δύο μάτια ασπρίζουν στο σκοτάδι ανάμεσα από τα παραθυρόφυλλα ανάμεσα στα φυλλώματα της ζούγκλας, η μηχανή δε σταματά ποτέ να δουλεύει και όλα να τ' αλέθει, η μπότα τραντάζει τα ηχεία το παλιό τύμπανο χτυπάει ακόμη κάπου μακριά σαν του ήλιου τη καρδιά, απλά προσπέρασε τον θόρυβο γύρω, κάνε στην άκρη τον ιστό, πέτα τον μηχανοδηγό απ' το τιμόνι και άφησε τον ρυθμό να οδηγεί, σβήσε όλες τις άχρηστες λέξεις και άκου το τραγούδι.

Νότες που έρχονται βαθιά μέσα απ' το παρελθόν, από τις άκρες μιας φωτιάς στη μέση του μεγάλου δάσους, τις μεγάλης νύχτας που ακόμη και πάντα και όλους μας περιζώνει, πνιγμένες κραυγές από τα δυσώδη αμπάρια δουλεμπορικών, όλα άλλαξαν το άδικο κι ο πόνος έμειναν ίδια, ο ιδρωμένος ρυθμός των φυτειών, βαμβάκι ή φράουλες, το ίσο το κρατάει το κροτάλισμα της αλυσίδας, μη κοιτάς στον αστράγαλο δε θα τη βρεις εκεί, αλλού σου τη φόρεσαν κι ας είσαι "δικός τους" κι ας είσαι λευκός, στο τέλος σου έδωσαν και μπισκοτάκι good boy, προσευχές και μακρινοί ψαλμοί ακούγονται μέσ' από μια ξύλινη εκκλησία, παλιό αχούρι "μόνο για νέγρους", κράτα εσύ το αχούρι κι ο κόσμος όλος για τους άλλους νέγρο μου και "νέγρο μου", ο Robert Johnson στο σταυροδρόμι μεσάνυχτα κάνει παζάρια, εμείς πουλήσαμε όσο-όσο και ήταν μέρα μεσημέρι, ο Abel Meeropol και η Billie μετρούν παράξενα φρούτα που κρέμονται στα δένδρα του νότου, οι ειδήσεις μιλούν για παράξενα ψάρια που επιπλέουν τουμπανιασμένα στη Μεσόγειο, η Nina Simone τραγουδάει I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free, οι Last Poets το έκαναν ρίμα, ο Gill-Scott Heron το προφήτεψε, τα λευκά παιδιά του Punk το προσπάθησαν, του μετα-Punk τα παράτησαν, ο Chuck D το υπενθύμισε, αυτοί που ακολούθησαν το... και ψόφησε, και πάμε πάλι απ' την αρχή.

Εκεί που δύο λευκοί και ένας έγχρωμος, στον πρώτο δίσκο ενός συγκροτήματος που η μουσική του έρχεται βαθιά μέσα απ' τον χρόνο και προσπαθεί σαν αυτόν που ξέρει και δε μιλεί, και θέλει να πάει άλλο τόσο στο μέλλον. Και θα τα καταφέρει.

Και ξανά στο τέλος, όπου ο Charles Mingus τους έστειλε όλους στο διάολο και κίνησε για κείνο το νησί το δίχως χρώματα να συναντήσει τους δικούς του ανθρώπους, ο Langston Hughes ζωγράφισε με λέξεις το πορτραίτο τους, κι εγώ ιεροσυλώντας στο ποίημα του, προσθέτω έναν στίχο, τον δεύτερο με τα πλάγια στοιχεία, και σας χαιρετώ, όχι όμως πριν σας προτρέψω -για το καλό της ψυχής σας, αλλιώς τι με νοιάζει- να ακούσετε οπωσδήποτε αυτόν τον δίσκο.

The night is beautiful,
Beautiful, also, is the music
So the faces of my people.
The stars are beautiful,
So the eyes of my people
Beautiful, also, is the sun.
Beautiful, also, are the souls of my people.

9

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

algiers

my pals

Προφανώς γνωρίζετε ποιανής μητέρα είναι η επανάληψη, οπότε ας κάνουμε ένα μικρό μουσικό διάλλειμα, και μαζί ας θυμηθούμε το ένα εκ των τριών που φέρουν την ετικέτα «το ωραιότερο τραγούδι του rock and roll» στο ορφαντραγκικό σύμπαν, στέκει εκεί περήφανο και αλήτικο μαζί με το Sleep Alone του Howard και το Swampland των Scientists (...και κανα 5-6 ακόμη, ανάλογα τα κέφια της στιγμής), και δεν είναι άλλο φυσικά από το My Pal των GOD, σε δύο διασκευές του. 

Η μια από τους αυστραλούς Hollowmen (καμία σχέση με τους εγγλέζους συνονόματους του γνωστού hit) και ένα split επτάιντσο που είχαν βγάλει στα 1991 με τους Whipper Snappers, όπου στη B πλευρά έδιναν τη δική τους μελωδική εκδοχή στο αιώνιο άσμα, όπως είχαν κάνει δύο χρόνια νωρίτερα με το Dont Want To Know If You Are Lonely των Husker Du στο τρίτο και τελευταίο τους LP με τον τίτλο So Long.  

Η δεύτερη από τους επίσης αυστραλούς A Death In The Family και πάλι από ένα split EP αυτή τη φορά, που το μοιράζονταν με τους Manifesto Jukebox, κυκλοφόρησε το 2007 και όπου το My Pal τελευταίο στη σειρά της B πλευράς, με το γκάζι πατημένο στο τέρμα γνωρίζει ίσως τη καλύτερη του εκτέλεση μετά το original.

Sebastian Melmoth - In Ruins

Belaten
2014

Μπορεί να έχουν ήδη ένα νέο EP (το Felix Culpa) στη κυκλοφορία, αλλά η πρόταση ακρόασης αφορά τη περσινή κασέτα με τίτλο In Ruins, αυτής της Λονδρέζικης μπάντας που η σύνθεσή της εκτός από το βασικό τρίο αλλάζει σχήμα από δίσκο σε δίσκο σαν πετρελαιοκηλίδα, που έχει πάρει το όνομά της από το ψευδώνυμο του Oscar Wilde, που ξεκινάει το άλμπουμ μελοποιώντας μια συνομιλία του William S. Burroughs από τη Nova Convention (1978), το αφιερώνει στον Sickcat Sisyphus, και μόνο η γενική ετικέτα experimental ίσως μπορεί να καλύψει το ηλεκτρονικό-art-kraut-space-trip-hop-post-punk-rock (!?) που βγαίνει από τα ηχεία, και που νιώθει την ανάγκη στο τέλος να μας εξομολογηθεί ότι: 

Sebastian Melmoth are not a one-trick pony, but a revolving group of freedom fighters. On this recording: Andreas Baader, Ulrike Meinhof and Jan-Carl Raspe… Sebastian Melmoth wish to thank no one i particular. 

Συμπέρασμα: Πολύ ωραίος δίσκος…

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr 

bandcamp 

Warlock

«Είναι η κληρονομία του ανθρώπινου γένους» είπε ο δικαστής. Ύψωσε το μπουκάλι του και το ταρακούνησε. Με το βλέμμα καρφωμένο στο μπουκάλι συνέχισε. «Και είναι τρομερό το παρελθόν της. Αλλά έχω εδώ τον παγκόσμιο διαλύτη. Γιατί το κρασί είναι το χρώμα του αίματος και η υφή των δακρίων, και μπορείς να το πιείς και να ζεστάνεις τη κοιλιά σου και να το κατουρήσεις για ν’ απαλλαγείς απ’ αυτό. Και να ξεχάσεις όλο αυτό το καταραμένο χάος που είναι τόσο πολύ σε κάθε άνθρωπο να το αντιμετωπίσει κατάφατσα». 

«Αυτό δεν είναι κρασί» είπε ο Jameson. «Αυτό είναι ράι ουίσκι».

Ο δικαστής τον κοίταξε με θολωμένα μάτια. «Θα κοιμηθώ σ’ ένα βαρέλι με ράι ουίσκι» συνέχισε. «Ξύπνα με και τράβα με έξω όταν όλοι θα είναι νεκροί». Η φωνή του έτρεμε, έσφιξε το μπουκάλι στο χέρι του. « Τι είναι οι βοηθοί για μένα;» είπε βραχνά. «Βοηθοί ή σερίφηδες. Είναι ένα τίποτα, και δε θα υποκριθώ συναισθηματισμούς  όταν μπορώ να πίνω για τη πάρτη μου πάνω απ’ όλα. Ξύπνα με όταν θα έχει ξεπαστρέψει ο ένας τον άλλον.

Μεταλλωρύχοι και επιστάτες, φρουροί και ρυθμιστές, βοηθοί και σερίφηδες. Είναι τόσο νεκροί όσο τα φύλλα που πέφτουν και δεν είναι τίποτα για μένα. Τίποτα!» φώναξε.

Χτύπησε τη μπουκάλα στο τραπέζι, την ύψωσε και τη χτύπησε ξανά, με το πρόσωπό του συσπασμένο από έναν μεθυσμένο τρόμο.  

«Τίποτα!» ούρλιαξε. «Τίποτα! Τίποτα!»

text: Από το Warlock του Oakley Hall (1958), ελεύθερη σαν πουλί απόδοση στα ελληνικά: saunterer, εκδόσεις NYRB Classics 2005.  

music: The Bo-Weevils – Cheap Wine (Green on Red cover), Middle of Nowhere 7” single, Rubber Records 1991. 

Ballroom - Ballroom 12" EP

Ever/Never Records
2015

Έτσι δυνατά που ξεκινάει ο δίσκος με το ταρακούνημα των ντραμς, τα wah-wah, τα τρεμουλιάσματα στις κιθάρες, και τη λαχανιασμένη φωνή στο Corridor, κι αμέσως μετά το θηριώδες blues του Dismal Sun, λες πάει, τέλειωσε τούτοι εδώ γκρέμισαν πρώτα το στούντιο όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος, και τώρα ήρθαν σπίτι μου και έχουν βαλθεί να το διαλύσουν κι αυτό.

(Φωνή από το υπερπέραν): Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ταραξίες;

Eric Cecil τραγούδι-κιθάρα με προϋπηρεσία στους Busy Signals (άγνωστοι μέχρι σήμερα σε μένα), Theresa Smith στο μπάσο από τους Home Blizt (το ίδιο), ο Kristian Brenchley στην άλλη κιθάρα από τους υπόγειους βαριούς και ασήκωτους νεοϋορκέζους Woman (αυτούς τους ήξερα, από κείνον τον απολαυστικά ζοφερό ομώνυμο δίσκο του 2009 στη Bang! Records) και ο αυστραλογεννημένος Steven Fisher στα τύμπανα, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Ορμητήριο τους η Νέα Υόρκη, και αυτό ακούγεται φυσιολογικό όταν το έχεις στο νου από πριν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ολόκληρο τον βαλκανικό μισθό σου, ότι το λημέρι τους βρίσκεται στις ίδιες συντεταγμένες, κάτω στους αντίποδες, όπου ο Cave, ο Howard και τ' άλλα παιδιά έστησαν πριν χρόνια εκείνο το αξέχαστο πάρτι γενεθλίων, που τα διάφορα θηρία του μπέρμπον το συνεχίζουν ως και σήμερα, και στο τέλος θα έμενες ταπί και καθόλου ψύχραιμος.

(Φωνή από τους πέρα κάμπους): Και γιατί τελικά δε καταφέρνουν να ισοπεδώσουν το ταπεινό κατάλυμα του συντάκτη;

Η αλήθεια είναι ότι θα τους άφηνα να το κάνουν, θα τους βοηθούσα μάλιστα, ανεβάζοντας κι άλλο την ένταση, αν και στα επόμενα κομμάτια πέρα από βρώμικα ντεσιμπέλ και οργιαστικές κιθάρες είχαν και την ίδια συνθετική ποιότητα και δεινότητα.
Η μπορεί και να την έχουν, κι εγώ απλά να δείλιασα, να μην αντέχω πια ούτε για έναν παρόμοιο καταιγισμό στη διάρκεια ενός EP όπως είναι αυτό, πόσο μάλλον ενός LP που περιμένουμε στο μέλλον από δαύτους.

Γιατί εδώ που τα λέμε έτσι στο φιλικό με σας και τις φωνές, δε τα καταφέρνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα στα επόμενα τέσσερα τραγούδια του δίσκου, κάθε άλλο, ειδικά στα Burning Billy και Anti-Hole που κλείνουν το άλμπουμ, και όπου δίπλα στα αντιποδιανά θηρία (παλιά και νεότερα όπως οι Greta Mob) έρχονται να προστεθούν τυφλοί ακόλουθοι της ξακουστής λέσχης των όπλων, που είναι έτοιμοι αν πάσα στιγμή να κάνουν το μέρος αμερικάνικο μπαρ τραβώντας τα πιστόλια τους για τα μάτια και προπαντός τα μπούτια, της Poison Ivy.

Ναι, για τέτοιο κολασμένο blues μιλάμε, και η βαθμολογία είναι αυτή που είναι γιατί είπα να γίνω λίγο πιο αυστηρός. Οι θορυβομανείς και καγκουρομανείς παρακαλούνται να προσθέσουν μια μονάδα παραπάνω.

Να σημειώσω σχετικά με αυτό το τελευταίο, τη βαθμολογία δηλαδή, ότι επιλέγω να γράφω για δίσκους που μου αρέσουν, αν κάποιος μου έδινε να γράψω π.χ. για τους Iceage που οι Ballroom τρώνε δέκα σαν κι αυτούς για πρωινό, θα βλέπατε τι μπορώ να κάνω μόνο με ένα φτυάρι στα χέρια. 

7.5

soundcloud 

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr